Net voordat de avond valt checken we in op Harrison State Park. De campground oogt weinig bijzonder, maar voldoet voor een laatste nachtje slapen op Amerikaanse bodem. Voordat we de camper voor de nacht parkeren, gaan we eerst op pad voor avondeten. Op een kwartier rijden van het park scoren we een grote pizza die we in het donker voor een laatste kampvuur eten. Terwijl Tico en Sil alle houtblokken die over zijn in het vuur opstoken, gaan Coos en ik als een razende Roeland door de camper: inpakken en schoonmaken. In no time zijn de tassen gepakt, maakt Coos de "kofferbak" schoon en ga ik met hygiënedoekjes door de hut. Het eten dat we over hebben, de bal, de parasol en de ijslollies geven we de volgende ochtend weg aan onze camperende buren.
Dan gaan we op pad voor de laatste mijlen met de camper. Rond het middaguur zijn we bij de camperrental en krijgen we een groen vinkje bij onze naam: schoongemaakt en ingeleverd. Vervolgens hebben we theoretisch tijd zat voor van alles en nog wat, want ons vliegtuig vertrekt pas om 22.55 uur. We besluiten deze uren op de luchthaven door te brengen, want om met al onze bagage op sightseeing te gaan lijkt ons niet zo'n puik plan. JFK Airport is weliswaar een hele grote luchthaven, maar in vergelijking met bijvoorbeeld Schiphol oogt het –in elk geval het openbare gedeelte vóór de security check- erg armoedig en rommelig. En er wordt verbouwd ook. Een rondje shoppen duurt dan ook niet langer dan een half uur, maar we tikken wel een coole rugzak voor Tico op de kop.
Een security-check op z'n Amerikaans is een waar verkleedgebeuren, of beter, uitkleedgebeuren: nog nét niet in de onderbroek schuiven we om beurten door de pieppoort. Tegelijkertijd glijdt onze –uitgepakte- handbagage door de scan. Natuurlijk hebben ze extra tijd nodig voor mijn tas: in mijn toilettasje zit nl. een nagelschaartje voor baby's. Oftewel, een schaartje zonder scherpe punt. Maar ja, een schaar is een schaar en behoeft ook deze keer weer een grondige nadere bestudering. En wederom mag het schaartje blijven!
We nestelen ons op de stoelen bij onze gate, pluggen onze apparaten (DS, iPad, iPhone) in het stroompunt en gaan –ieder op zijn eigen manier- in de wachtstand. We hebben zo'n 4,5 uur te overbruggen die uiteindelijk voorbij vliegt. Waarschijnlijk gewoon omdat we ons mentaal hebben ingesteld op lang wachten en dan valt het vaak ontzettend mee. Sil en Tico zitten vastgelijmd aan hun DS, ik type het hiervoor gepubliceerde verhaal voor het weblog en Coos leest digitaal. Af en toe laten we het bloed even stromen en strekken we de benen door een rondje te lopen. Op één van die rondjes vinden we een verlaat verjaardagskado voor Tico: Skullcandy oordopjes. En Coos verwend zichzelf met een reis-nekkussentje.
De vlucht verloopt voorspoedig; we hebben wind mee en de vliegtijd wordt daardoor met ruim een half uur verkort. Tico kijkt films en doet een hazenslaapje, Coos knikkebolt een beetje en Sil slaapt ruim de helft van de vlucht als een roos. Pas na de landing wordt hij wakker. En ik fungeer, gezeten tussen Tico en Sil in, als voetenbank en kussen tegelijk. En dan zijn we weer thuis! Ook weer heerlijk!
Op ons landje naast ons huis ontwaren de eerste grassprieten; een groen donsje bedekt de grond. De eigen douche is weer genieten: een krachtige straal en iets meer ruimte dan de mini-douchecabine in de camper. Een fijne keuken waar het vele malen comfortabeler koken is dan op de 3-pitter in het rijdende huis. En ik verheug me op het slapen in mijn eigen bed!
Was het dan kommer en kwel aan boord van de camper, vraag je je nu misschien af?
Nee, geenszins. We hebben een geweldige vakantie in Amerika gehad! We hebben zoveel moois gezien en bijzonders gedaan! Daar heb ik volop over geschreven. Kritische noten betreffen hooguit ons gewenningsproces aan een camper en aan het reizen met een camper.
Terugblikkend constateren we dat we zéker een week nodig hebben gehad om te "wennen". Wennen aan de andere tijdzone, handigheid krijgen in het rijden met een recreatieve vrachtwagen, een natuurlijk bioritme in het reizen creëren, voor alle spullen een handig plekje vinden en ons –als zuunige Hollanders- er bij neerleggen dat alles (alles!) geld kost!
Tijdzone: de eerste nachten worden we allemaal wel een paar keer per nacht wakker om dan met een beetje moeite uiteindelijk wel weer in slaap te vallen.
Handigheid in het rijden: voor het achteruit rijden heb je een extra mannetje (i.c. ondergetekende) nodig die buiten aanwijzingen geeft. Last minute een afslag nemen of stoppen bij een Dunkin' Donut is onmogelijk in zo'n gevaarte. Ik kan de keren dat we hebben moeten omkeren niet op 2 handen tellen. En omkeren is ook niet even 1-2-3-hup een U-turn of straatje keren. De draaicirkel van zo'n grote camper is enorm!!
Reisbioritme: vooral in de eerste week vinden we alles druk en vol, zowel ons programma als ook het specifieke gebied waar wij reizen (Connecticut, Cape Cod, Nantucket). We hebben de eerste dagen met de camper dagelijks lange afstanden op het programma en daarmee lange reisdagen om dan te stuiten op volle campgrounds en in het schemerdonker verder te moeten zoeken. Ná de eerste week, na onze ontmoeting met vriendin Candace op het eiland Nantucket, wordt het rustiger en hebben we de tijd aan onszelf. En daarmee vinden we een ritme van op tijd opstaan, vertrekken, Dunkin' Donut, verder reizen om na het middaguur in te checken op een campground en daarna een bezienswaardigheid te bezoeken. Ook worden we handiger in het dealen met het fenomeen dat de campgrounds in de State Parks vooral in de weekenden (bijna) vol zijn, maar doordeweeks volop plek hebben.
Handigheid in het camperen: het goede nieuws is dat onze huurcamper zo goed als nieuw is. Het nadeel hiervan is dat er naast het standaard-equipment (borden/glazen/pannen/bestek/linnengoed) niets "aan boord" is. Geen koffiepot, geen vegertje, geen matje, geen teiltje, geen tuinstoel, geen koffiepot. Helemaal niets en dat blijkt best onhandig. Natuurlijk is "in het land van de onbegrensde mogelijkheden" alles te koop, maar om dan ook daadwerkelijk al die "handige dingetjes" maar te gaan kopen voor slechts 3 weken vakantie … We beperken het tot wat voor mij wel tot de primaire levensbehoefte behoort, nl. een stoffer en blik. Een paar keer op een dag lekker even de borstel door het huis halen, heerlijk. Elke kampeerplek in Amerika is voorzien van picknicktafel, dus 3 weken zonder tuinstoel overleven we wel. Koffie haal je in emmers op elke straathoek, dus een koffiepot hebben we in de praktijk niet gemist. Het me eigen maken van het echtelijk bed is me in die 3 weken niet gelukt. Om het matras zit een hygiënische ademende plastisch hoes, maar ik blijf het gevoel houden dat ik rechtstreeks op een plastic plaszeil lig te slapen, yek. Wat echt onhandig blijft, zijn de keukenkastjes. Deze kastjes bestaan -op een vak voor borden en bekers na- uit één grote ruimte. Tijdens elke rit gaat de inhoud van de kastjes (ketchup, pasta, pindakaas, chips, thee, koekjes, afwasmiddel) van links naar rechts en van voor naar achteren. Zo ligt ook alles dat bij het wegrijden nog op het aanrecht of op tafel staat, in no time op de grond. Een antislipmatje zou handig zijn. Afwassen in het aanrecht zonder dat je de natte vaat ergens kwijt kunt, wordt een hele natte kledderbende. Het zijn kleine dingetjes die thuis (huis en boot) vanzelfsprekend geregeld zijn en waar we niet eens over nadenken, maar die in een uitgeklede huurcamper opeens opvallend en storend afwezig kunnen zijn.
Alles kost geld: fietsen, kanoën, bezienswaardigheid bezoeken, parkeren, you name it: vertier kost –soms veel- geld. En op de één of andere manier veel vaker en veel meer geld dan we -verhoudingsgewijs– hebben ervaren tijdens ons rondje Atlantic. Maar ja, toen was de boot ons voornaamste vertier en waren we behoorlijk zelfvoorzienend.
Al met al vinden we reizen met een camper een leuke ervaring en geweldige manier om meer van een land te zien. Tico en Sil vinden (bijna) elke avond kampvuur en BBQ geweldig en willen het zo nog eens doen. Maar wij, Coos en ik, blijven reizen met de boot veel leuker vinden. Op pad met je eigen huis, de haat-liefde verhouding met de natuurelementen water en wind, het weidse uitzicht over de zee, het ontbreken van externe prikkels en verleidingen, het zelfvoorzienende karakter (alles wat wij handig en lekker vinden bij de hand hebben), de afwisseling tussen ZIJN en DOEN, je eigen spulletjes …. Zomer 2013 wordt weer zeilen. Wie weet wel "SeaMotions goes Sweden!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten