Woeste, ongerepte natuur maakt plaats voor glooiende hellingen. Het lijkt of we in "corn-county" zijn beland: overal maïs, maïs, maïs. We doorkruisen dorpjes, steden, car-strips, Fast-foodketens en andere commerciele uitbaters. We browsen langs "Provence"-achtige hellingen met appel-en druivenwijngaarden. Al met al is het heeeeel anders dan waar we vandaan komen. Minder overweldigend, minder spectaculair, minder indrukwekkend, maar niet minder mooi. Gewoon anders. Wel meer urbanisatie en civilisatie. En dat betekent meer georganiseerd, meer aangeharkt, meer regels, meer do's en don'ts.
Het gebied waar we naar onderweg zijn is het Fingerlakes gebied: 10 vingervormige zoetwatermeren omringd door een vriendelijke, heuvelachtige omgeving. Op papier is het lastig één meer uit de 10 stuks te kiezen. Ongeveer met de ogen dicht prikken we er eentje: Cayuga Lake en rijden we naar de campground van het bijbehorende State Park.
Onze eerste ervaring met die civilisatie is bij dit Cayuga Lake State Park:
- alleen zwemmen in het meer áls de lifeguard on duty is
- het afgezette zwemgebied(je) gaat qua diepte tot heuphoogte
- tijdens het zwemmen no floating objects (dus ook geen bal overgooien)
- bij het zwemgebeuren no running, no pushing, no horse playing
De lifeguards zijn er tot 19.00 uur. Om 18.55 uur wordt er keurig omgeroepen dat iedereen het water dient te verlaten; lifeguard duty zit er op. Bijkomstige informatie: Cayuga Lake is een meer van ca 32 mijl lengte en gemiddeld 1 mijl breed (1 mijl = 1,6km), er staat geen gevaarlijke stroming en er zijn ook geen golven.
Na een nachtje op een schitterend ruime kampeerplek rijden we door naar wat de "Grand Canyon of the East" wordt genoemd: Letchworth State Park. Dit is een door smeltend ijs uitgesleten kloof gelegen in de Genesee Vallei. Via deze kloof vindt de Genesee Rivier zijn weg naar Ontario Lake. Dit State Park dateert uit midden 1800 als de heer Letchworth de noodzaak er van inziet dit schitterende landschap te behouden als natuur in plaats van blijvend te benutten als functionaliteit voor de houtkap.
Op de wegenkaart is dit park van onbeduidende grootte maar als wij er met de auto binnenrijden, moeten we nog mijlen doorrijden voordat we bij de campground aankomen. En daar is het nog maar de vraag of er een plekje voor ons is. Het is weekend en dan zijn de campgrounds van de State Parks een geliefde "weekendje weg"-bestemming. Bij de ingang van het park staat er al met grote letters aangegeven: FULL. Het lot is ons goed gezind: er is nog één vrij plekje en daar mogen wij staan.
Gelokt door de veelbelovende woorden "Grand Canyon of the East" hebben we hooggespannen verwachtingen van het natuurschoon in dit park. Vanaf de camping is het weer mijlen rijden (nog steeds in het park) langs de kloof der kloven (in the East) naar de trail die we kunnen lopen naar drie schitterende watervallen: de lower, de middle en de upper. Rijdend en daarna wandelend ervaren we dit park als tegenstrijdig. We zien aan de ene kant te keurig gemaaide velden, te aangeharkte bossen en te georganiseerde (saaie) wandelpaden. En heel flauw: de drie watervallen zijn ook met de auto te bereiken. Aan de andere kant zien we een natuurverschijnsel waar geen mensenhand bij aan te pas gekomen is: een diepe kloof die zich door het park slingert. Alsof de aarde gescheurd is. Gelijk jaarringen van een boom zien we in de gescheurde aarde ontelbare aardlagen. De wanden gaan steil de diepte in en onderaan stroomt de onstuimige Genesee rivier. Op 3 plekken maakt het water een vrije val in de diepte.
Al met al kunnen we niet zeggen dat dit State Park niet mooi is, maar de term ongerept is hier maar gedeeltelijk op zijn plaats.
Omdat we nog niet genoeg hebben van de watervallen, rijden we op zondag 26/8 door naar de watervallen der watervallen: de Niagara Falls. Voor het gemak parkeren we onszelf voor een nachtje op een KOA Camping nabij. Over geciviliseerd gesproken: de KOA-camping is het Almere onder de campings. Rechte grindstraten, hook-up en pull-through plaatsen en tussen elke campingplaats een boompje. Weinig spannend, weinig fantasie, erg aangeharkt. Enig voordeel: een zwembad zonder lifeguard en dus mag er geravot worden in het water.
Op maandagochtend is het bewolkt als we richting de watervallen rijden. Ergens nemen we een verkeerde afslag, raken we het spoor bijster en ontdekken we nog maar net op tijd dat we een brug naderen waar we met onze camper niet onder door kunnen. Oeps... We nemen een off the road shortcut naar waar we vandaan gekomen zijn. Via wat smoezelige woonwijken rijden we vervolgens richting deze wereldberoemde bezienswaardigheid. Omdat we vroeg zijn (en omdat het maandagochtend is?) kunnen we op een groezelige Parking achter het Hard Rock Cafe onze camper voor $20 neerzetten. Van daaruit is het maar een klein stukje lopen naar het water. We hoeven alleen maar op het bulderende geluid af te lopen.
Mede vanwege de miezerige regen gaan we eerst een toertje varen in de beroemde Maid of the Mist (nog t/m 2013 mogelijk, daarna neemt na tig jaren Maid of the Mist een andere rederij het contract over). Ook staat er op dit tijdstip (en op maandagochtend?) nog geen rij bij de kaartverkoop. We kunnen direct -met een fotostop op de uitzichtstoren - doorlopen. Voordat we aan boord gaan krijgen we een blauwe regenponcho uitgereikt. En die is nodig ook. Langs de American Falls zijn het slechts mistige druppels die ons bereiken. Als de boot echter ongeveer tot onder het kletterende water van de Horseshoe Falls vaart en daar zo'n minuut of 10 blijft manoeuvreren, beschermt de poncho ons tegen het water daar waar het blauwe plastic niet wegwappert door de enorme wind die een dergelijke waterval veroorzaakt. Tico staat voorop -met een beetje fantasie- als een soort "King of the World" (Titanic) en is na afloop echt kleddernat. Sil houdt zich daarentegen op de spannendste (natste, wildste) momenten schuil achter de stuurhut. Het is spectaculair, het is enerverend, het blijkt boven verwachting leuk.
Naderhand zijn de poncho's van blijvend nut. Als we naar en over de Rainbow Bridge lopen voor een quick en dirty bezoek aan Canada is de miezerige regen getransformeerd naar serieuze regen. Vanaf de Canadese kant zien de Niagara Falls er wel hetzelfde uit en dus lopen we even snel terug als we heen gingen. En dan is het zo lekker dat je je huis dichtbij hebt: een dak boven ons hoofd en droge kleren voor het grijpen. Off we go again, terug naar de Fingerlakes. Deze keer Serenaca Lake om precies te zijn Wattkins Glenn State Park.
Wattkins Glen State Park is beroemd vanwege de "gorge", de kloof. 12.000 Jaar geleden is de rivier begonnen een spoor, een gleuf, uit te slijpen in de aarde. Het is een haast niet te beschrijven kunststuk van Moeder Aarde. De picture perfect trail door en langs de gorge doet me denken aan wat ik als kind altijd maakte tijdens de lange autoritten naar de camping in Dodenau (Duitsland): op een tekenblaadje krabbelde ik één slingerende lijn van beneden naar boven waar ik vervolgens met andere kleuren viltstift exact eenzelfde slingerende lijn langs trok. Totdat het hele blaadje vol was. Ik herinner het me als een haast medidatieve bezigheid; ik kon er helemaal in opgaan. Enfin, daar moest ik in deze gorge opeens aan denken. Ton-sur-ton grijze randen (lei)steen, zachtgroen mos en zandkleurig water. Omdat deze gorge kleinschaliger is, letterlijk meer tastbaar en dichterbij (de trail voert dóór de gorge) is het een andere beleving dan de kloof in Letchworth.
's Middags gaan we zwemmen in het Olympic size, lifeguarded zwembad in genoemd State Park. En ook hier moeten we toch weer even wennen aan de strenge regels en strakke regie.
Zo blijkt slechts een kwart van het bad opengesteld voor zwemmen (natuurlijk nét niet daar waar de duikplanken zijn). Natuurlijk geldt ook hier: no running, no diving ("feet first buddy"), no hanging on railing staircase, no holding on ropes, no floating objects, no horse playing, no pushing. En, deze vonden we ook wel heel erg to the point: before swimming wash your child with water and soap (especially the rear end).
En deze regels worden streng gehandhaafd door de lifeguards. En braaf opgevolgd door het publiek. Wij Hollanders hebben wel eens moeite om ons aan de regels te houden of te doen wat ons gezegd wordt. Maar in dit land heeft de gemiddelde Amerikaan ontzag en respect voor "het gezag". En spreekt men de gezagsdragers aan met: "yes mem, no sir". Dat vinden wij Hollanders al snel een tikkie overdreven en al die zogenaamde veiligheidsregels ook een tikkie krom. Want in dit "I sew you"-aansprakelijkheidsland mogen kinderen onder 16 jaar niet fietsen zonder helm. Maar je ziet wel motorrijders zonder helm over de highway gaan?! En dan wapens (pistolen en geweren): koop je hier bijna met zo makkelijk als een donut of een hamburger. Gekke Amerikanen.
We bewegen ons steeds verder Oostwaarts. We rijden rustig aan in de richting van de RV Rental in Branchburg (New Jersey). Een laatste overnachting is in de Hudson vallei, in de buurt van West Point. Jawel, het West Point van de beroemde militaire academie, de universitaire officiersopleiding. Vanwege de strategische ligging in 1778 gebouwd als fort. Toen was de Amerika nog een kolonie van de Britten. De locatie was strategisch gekozen; net voorbij het smalste stuk van de Hudson. En voor de zekerheid hadden ze maar een ketting over de rivier gespannen. Om die Britten, ondanks dat ze de baas van het land waren toch een beetje op afstand te houden. Gelukkig voor de Amerikanen dat onze Michiel de Ruyter zich niet in deze contreien bewoog. Hij was geheid door de ketting gebroken (net als op de Medway in Engeland). In 1850 maakt Presisent Thomas Jefferson er een militaire academie die zich (nog steeds) concentreert op het opleiden van ingenieurs (spoorweg-, brug- en havenbouwers).
We zijn werkelijk nét op tijd voor de laatste 1-uurs rondleiding, die ons een glimp laat zien van de "all American values": "duty, honour, country". Met een bus worden we rondgereden over het immense en schitterend gelegen terrein. Gids Lucy praat het uur aan elkaar.
Naast de academische input wordt de haast onvoorwaardelijke vaderlandsliefde er via eeuwenoude tradities en rituelen gedisciplineerd ingedrild. In uniforme outfit en haardracht (mannen kort, vrouwen kort of staartje). Via de ijzeren discipline op alle mogelijke pietepeuterige details (bijv. opvouwen kleding, poetsen schoenen, haardracht, etc). Door het voortdurend herhalen van procedures (bijv. voor ontbijt in het gelid opdraven en in volgorde eetzaal betreden). Hiedoor wordt doorzettingsvermogen, standvastigheid en oog voor detail gekweekt. En dat kan in "de strijd" levens redden.
Naast een volwaardige universitaire studie ('s ochtends) wordt veel tijd besteed aan sport ('s middags). Ook op het sportieve vlak geldt het adagium: het land van de onbegrensde mogelijkheden. Ongeveer elke sport (behalve cricket) kan hier beoefend worden. Alle sportfaciliteiten zijn voorhanden en van hoogwaardige kwaliteit. Tico is zwaar onder de indruk en kijkt zijn ogen uit naar al die sportende studenten op al die sportvelden. Als individuele sport overweegt hij het parachutespringen te kiezen. Boven onze hoofden zweven geel/zwarte parachutisten die -bijna allemaal- keurig in het midden van het het landingskruis landen.
Jaarlijks melden zich maar liefst 14.000 studenten zich voor deze prestigieuze opleiding aan; slechts 1200 kadetten worden aangenomen.
In dat ene -te korte- uur krijgen we een glimp mee van de efficientie van Amerika, van een fascinerende sfeer van patriottisme.
En dan, hup, gaan met onze banaan. Op naar Harrison State Park voor ons laatste kampvuurtje en onze laatste nachtje camperen.
Verstuurd vanaf mijn iPad
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten