SeaMotions is terug!

Terug, na weken van stilte. Terug, om  het gat van bijna 6 weken te vullen.

Begin november reis ik met wat loopmaatjes op een zondagochtend in alle vroegte richting Harlingen. Op zondag 4 november staat namelijk de beroemde en beruchte Berenloop op mijn hardloopkalender; 21 kilometers stampen door de prachtige afwisselende natuur van Terschelling. Om 08.00 uur ligt de Waddenzee er spiegelglad bij en piept de zon voorzichtig door de ochtendmist. De sereniteit van dit plaatje wordt snel verstoord als we inschepen aan boord van de veerboot. Om ons heen alleen maar mede-lopers met sportdrank en krentenbollen. Met af en toe een verdwaalde supporter. Op het eiland heerst een gezellige en opgewonden sfeer. Ook hier wordt het straatbeeld bepaald door hardlopers en supporters.

Samen met Agnes ga ik om 12.00 uur in de Dorpsstraat van West-Terschelling over de startmat en exact 2 uur en 2 minuten later hollen we door dezelfde Dorpsstraat over de rode loper richting finish onder de Brandaris.  Het is een geweldig leuke en mooie loop. Leuk omdat heel Terschelling is leeggelopen om langs de route zich de kelen schor te schreeuwen en zich de blaren op de handen te klappen. Mooi omdat het parcours qua natuurschoon zo divers is: via het asfalt naar Baaiduinen, Midsland, Landerum en Formerun. Door de duinen naar Midsland aan Zee. Via het strand naar West aan Zee en vervolgens via het bos terug naar West-Terschelling. 

In november werken we ook hard in de "nieuwe" tuin. De schutting aan de straatzijde is inmiddels gereed en buurman Koet (tuinman) buigt zich over het straatwerk: hij heeft voor ons een partij 10-duimers en mooie klinkers gesjacherd en stratenmaker Luuk creëert van deze berg stenen 2 parkeervakken op eigen terrein (nooit meer niet bij huis kunnen parkeren!). Ook wordt er direct een paadje langs de erker en een paadje naar de achterkant van het huis aangelegd. En omdat ze toch lekker bezig zijn, laten we eveneens meteen het bestaande straatwerk bij de voordeur in stijl brengen met deze nieuwe "oude" stenen. Kortom, een totale make-over! Voor mij brengt dit ook enig fysiek werk met zich mee. De 1,5mtr3 vierkante steentjes die er uit gehaald worden, gaan we op enig moment elders in het tuinplan hergebruiken. En zo sta ik op een ochtend deze enorme berg vierkante steentjes netjes langs een muurtje van de buren op te stapelen.


Een dag of wat later is het weer raak.
Via Marktplaats hebben we namelijk voor de nog te bouwen fietsenschuur en de veranda-/schuur voor een mooi prijsje 2000 kruispannen (dakpannen) op de kop kunnen tikken. Deze dakpannen worden bezorgd. De nieuwe parkeervakken bewijzen direct hun doel , want de -losse- dakpannen worden daar gelost. Het is een beetje de kat op het spek binnen om zo'n partij losse dakpannen langs de straat te laten liggen (ook in Heiloo zijn genoeg mensen die het verschil tussen dein en zijn niet kennen). En dus krui en sjouw ik –deels samen met Coos- 2000 dakpannen op een vrijdagochtend naar de nieuwe tuin om ook deze netjes langs een muurtje van de buren neer te zetten. Wist je dat één dakpan 2 kilo weegt? En dat x 2000 .... 

Dan ligt een enorme berg 10–duimers die over gebleven zijn nog langs de stoep. Ook deze stenen kunnen we in een latere fase in ons tuinplan gebruiken en ook deze stenen kunnen we niet aan de straatkant laten liggen. De zondag is bij ons geen rustdag als we 40mtr2 10-duimers van voor naar achter kruien en georganiseerd opstapelen langs het muurtje.

Tot slot worden een week later de houten balken voor de dakconstructie van het fietsenschuurtje bezorgd en uitgeladen op onze parkeervakken. En zo gaan Coos en ik gezamenlijk weer aan de slag om deze 14 balken van 5 meter lengte voorlopig in de schuur op te ruimen. Al het bouwmateriaal is in huis. Het enige dat Coos, alias Bob de Bouwer, nodig heeft is tijd en het juiste weer. Twee variabelen die in deze tijd van het jaar nogal ongrijpbaar zijn. 

Doordeweeks is het natuurlijk de werkplicht die roept en de weekenden vullen zich als vanzelf met allerlei activiteiten. Zo wordt er elk weekend in november wel een dag gevuld met badminton van Tico. Een toernooi in Aalsmeer spant daarbij de kroon: half 9 heen en half 7 pas weer terug. Tico speelt daar enkel en mix, maar het niveau is dusdanig hoog dat hij dit toernooi vooral als een leerzame en louterende ervaring moet zien: alle partijen worden verloren. Gelukkig beschikt Tico over een zeer opgeruimd karakter; na elke partij baalt hij 5-10 minuten stevig van zijn verlies om vervolgens met vernieuwd enthousiasme aan de volgende partij te beginnen.

Ondertussen heeft Tico zijn eerste tussenrapport én zijn eerste echte rapport gekregen. Met beide rapporten kan hij goed thuiskomen, want het zijn allemaal mooie cijfers. Het is een uitdaging voor hem om dit resultaat van zijn inspanningen voor de rest van het schooljaar vast te houden. Het nieuwtje van huiswerk maken is er inmiddels wel vanaf. Als het aan hem ligt, doet hij –vooral het leerwerk, want dat is stom- om 5 voor 12, oftewel op het allerlaatste moment. Wij, nieuwbakken brugpieperouders, laten het natuurlijk (nog?) niet zo ver komen. Dus helpen we hem met het maken van een planning en monitoren wij hem dat hij zich aan die planning houdt. Tico probeert natuurlijk alle bekende trucs en excuses op ons uit om iets maar niet te hoeven doen: "nee, de leerkracht heeft gezegd dat dat niet hoeft", "nee, het staat wel in Teletop maar de leerkracht heeft in de les iets anders gezegd", "nee, dat heb ik op school al gedaan". "Nee, straks, zo, later".
Wij, nieuwbakken brugpieperouders, willen hem op onze beurt juist helpen bij het leren leren. Hoe leer je op een handige manier rijtjes op je hoofd? Maar belangrijker, hoe leer je op een handige en efficiënte manier theoretische stof zodat je deze kennis ook kunt toepassen in plaats van alleen maar opdreunen? Begrijpend en studerend lezen en leren is het eenvoudige theoretische antwoord, maar in de praktijk best lastig voor een 1e brugklasser! Kortom, de belevingswereld van onze brugpieper en ons brugpieperouders ligt ver uit elkaar.
Parallel hieraan loopt het puberen: het afzetten tegen ons ouders. Het opzoeken, het willen oprekken en het overschrijden van grenzen is aan de orde van de dag. Van alles kan leiden tot discussie, onderhandeling en botsing. Denk aan het eten van fruit ("vies!"), het tijdstip van naar bed gaan ("ik ben de enige die zo vroeg naar bed moet, iedereen mag veel later naar bed"), het beneden moeten laten liggen van de mobiele telefoon als hij naar bed moet ("ik doe er niets mee hoor"), het via ogenschijnlijk slimme trucs denken stiekem tv te kunnen kijken in bed (helaas voor hem: betrapt!).
De woorden "straks", "zo"en "later" worden veelvuldig gebezigd en betekenen voor een 13-jarige eigenlijk niet meer dan: "nee hoor, daar heb ik geen zin in, dat ga ik -nu- niet doen".
Kortom, elke dag met een 13-jarige is weer een verrassing. Soms leuk en lachwekkend en soms hemeltergend irritant.

Sil beschouwt dit puberale gebeuren op zijn eigen manier: hij ziet en hoort alles, hij slaat de info op en doet daar misschien op enig moment zijn voordeel mee (of niet). Ondertussen zit hij in zijn eigen prepuberale fase: ook Sil is zijn grenzen aan het opzoeken en bij voorkeur opschuiven. Op school vertoont hij wat mans gedrag, doet hij soms ondeugend in de hoop door vriendjes heel stoer gevonden te worden. Vooralsnog niets zorgwekkends. Integendeel, het is volkomen gezond dat hij  -op school- even de randen van wat mag en niet mag een beetje aan het verkennen is. Op het cognitieve vlak doet Sil het uitstekend; hij heeft een prachtig eerste rapport. 

Sinterklaas heeft dit allemaal met eigen ogen gezien en natuurlijk ook doorgekregen via zijn hulppieten. Op zaterdagavond 1 december verrast hij Sil dan ook met een telefoontje. Sil's ogen stralen als Sinterklaas hém belt, ook al is het bericht van Sinterklaas dat hij vanwege het slechte, natte, winderige de Kerkelaan niet zal halen om Sil met een persoonlijk bezoek te vereren. Gelukkig heeft Sinterklaas  heel veel hulppieten. Één van deze hulppieten heeft eerder op de dag in het geheim een spoor van aanwijzigingen in Casa Keijser achtergelaten. En met behulp van die aanwijzingen kunnen Sil en Tico de zak van Sinterklaas gaan zoeken. Sil straalt, springt en is helemaal opgewonden. Tico doet zijn best zo cool mogelijk te blijven, hetgeen hetzelfde is als ogenschijnlijk stoïcijns onderuit gezakt op een stoel blijven hangen. Maar ook Tico met in beweging komen. 

De jongens worden door zwarte piet van boven naar beneden, van voor naar achter door het huis gestuurd om uiteindelijk elk met 5 vragen terug te keren in de woonkamer. Bij elk goed antwoord hoort een letter. Als elk alle vragen goed heeft beantwoord, hebben ze elk 5 letters. Met deze 10 letters samen moeten ze een woord vormen wat de schuilplaats van de zak van Sinterklaas zal onthullen. Dit half uur is haast het mooiste van de hele pakjesavond. Sil is zo puur en oprecht gelukkig dat Sinterklaas kadootjes heeft gebracht.

Ik zeg "haast het mooist", want ook het vervolg van de avond is gezellig. Coos en Tico serveren de garnalencocktail die zij 's middags al gemaakt hebben. Ondertussen gaat de door Tico huisgemaakte friet in het vet en wordt de bouillon voor de fondue opgewarmd. Tijdens het fonduen mag Sil de kado's uitdelen. Bijna elk kado is voorzien van een gedicht wat natuurlijk eerst voorgelezen moet worden alvorens het kadootje uitgepakt kan worden. Daarmee wordt het geduld van Sil danig op de proef gesteld, maar het is tegelijkertijd ook heel spannend om voor te lezen wat Sint wel niet allemaal weet en schrijft over onze kleinste engel. De opa's en oma's laten de huiselijke gezelligheid heerlijk over zich heenkomen en zijn verrast als Sinterklaas ook aan hen heeft gedacht met een gedicht en een kado. 

Als onze wensen vervuld zijn en onze buikjes rond, komt Tico nog met een overheerlijk toetje: warme wafel met ijs en fruit. Hmmm, wat een heerlijk avondje van Sinterklaas is dit.

Nu Sinterklaas vertrokken is, maken wij ons klaar voor die andere kindervriend: de Kerstman.  Ik denk zomaar dat de fietsenschuur nog even op zich laat wachten.