SeaMotions in januari

Hel en verdoemenis, het einde der tijden, de wereld vergaat en wel op 21 december 2012! Welnu, op die dag werd onze Sil 8 jaar en zaten wij 's avonds aan het Cmotions Kerstdiner. Maar, feit blijft dat de Maya-kalender eindigt op 21-12-2012. Dat einde is tegelijkertijd een nieuw begin. Vanuit astrologisch oogpunt breken er nieuwe tijden aan. Onze sterren en planeten, zon en maan zijn een soort van "gehergroepeerd" en beginnen aan een nieuwe cyclus. Op hoger niveau betekent dit in –en ik ga voor het gemak even met zevenmijlslaarzen door de astrologische betekenis- het loslaten van oude denkpatronen en handelen in de ruimste zin des woords. Nieuwe tijden dus!

Nieuwe tijden: om het voortkabbelen van het bestaan een beetje een boost te geven, begint het nieuwe jaar voor mij met een duik in zee. Ik, die hartje zomer nog niet in bikini op het strand te zien is, laat staan in de zee. Maar, samen met Inge trek ik op de eerste dag van het nieuwe jaar de stoute schoenen aan, of beter uit en staan wij op 1 januari in de middag in ons bikini behoorlijk ADHD te stuiteren op het strand van Egmond aan Zee. We stuiteren enerzijds om onszelf mentaal op te peppen en voor te bereiden op een confrontatie met het koude zeewater. Anderzijds is het stuiteren simpelweg een manier om het bloed lekker door het lijf heen te pompen en zodoende "warm" te blijven. Van de zenuwen moet ik natuurlijk ontzettend plassen. En ook daarvoor is het springen noodzakelijk, want door te springen breng je het plassignaal in je hersenen op een dwaalspoor. Qua weer klagen we niet: het is zo'n 6 graden en af en toe piept de zon door het wolkendek heen. De straffe noordwestenwind is wel fris op ons blote huidje en zet (bijna) alle lichaamsharen rechtovereind. Als het Unox-startschot in het naastgelegen Unox-vak klinkt, rennen we op blote voeten het water tot djibeendiepte in en gaan in 1x  stoer en onvervaard -met het hoofd bóven water- "door". Mijn plassignaal heeft zich inmiddels helemaal herpakt en schreeuwt "ik moet plassen". En dus ben ik verplicht onder water te blijven om enigszins decent en onopvallend de blaas alsnog te legen. Ondertussen moet het hart hard werken om van de koude-confrontatie te bekomen en mijn ademhaling gaat de 1e minuut hortend en stotend, hijgend en gierend. De adrenaline schiet door het lijf en het is is hetgeweldig kicken. Zo kicken dat we na een 1e duik omdraaien en er nog een keer induiken. In onze beleving ervaren we hetzelfde als Usain Bolt na een succesvolle sprint op de 100meter. We zijn alle schaamte voorbij als we zittend in de branding zijn overwinningsgebaar, de beroemde"pijl en boog" (proberen te) imiteren. We voelen euforie, we voelen van alles in en aan ons lijf, we voelen ons on top off the world, we voelen ons geweldig! Nieuwe tijden liggen voor ons; we hebben zelf het startschot gegeven. 

Nieuwe tijden: op 13 januari klinkt om 10.37 uur het startschot van de kwart marathon van Egmond. Inderdaad, kwart! In het najaar van 2012 heb ik in een soort van opstandige bui (onbewust vooruitlopend op 21-12-2012?) bedacht dat ik niet vanuit vanzelfsprekendheid maar weer die "halve van Egmond" wilde gaan lopen. Dat ik me in die drukke decembermaand niet vanuit automatisme en conditionering aan de discipline van een halve marathonhardloopschema wilde onderwerpen. Dat ik niet maar mee doe, omdat "men" (wie dat dan ook zijn) dat van mij verwacht. Eigenlijk maak ik een soort van statement door tegen de stroom in te kiezen  voor een heerlijke overzichtelijke, easy-does-it 10,5km hardlopen. Ondanks een pittig tempo geniet ik van elke km en finish ik in een een keurige 59 minuten. Natuurlijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan: in februari heb ik de halve marathon Groet uit Schoorl Run geagendeerd. Maar dat terzijde.

Nieuwe tijden is ook het thema van onze nieuwjaarsborrel: een borrel met vrienden en kennissen om met elkaar het nieuwe jaar in te luiden. Wie weet is een traditie geboren?! Naast veel gezelligheid met elkaar, bubbelende champagne, fortune cookies en inspirerende woorden van Coos horen we over –onverwacht?- verdrietige relatiecrises; ook dat zijn nieuwe tijden …helaas.

Nieuwe tijden heeft voor Tico een hele andere betekenis: nieuwe bedtijden bijvoorbeeld. Zijn bedtijd is een haast dagelijks terugkerend gespreksonderwerp, aanleiding voor discussie, bron van conflict. Waar wij de pedagogische mening zijn toegedaan dat de 13-jarige hersenen voldoende uren moeten uitrusten om op te ruimen, te ordenen en vrij te zijn van prikkels en stimuli alvorens die hersenen zich weer in een nieuwe dag van verleidingen en avonturen kunnen storten, vindt Tico dat héél anders. Wij vinden het goed voor hem dat hij rond 21.00 uur met een leesboek in bed te ligt. Hij wil best om 21.00 uur naar bed, maar dan mét mobiel of TV of computer. Kortdurende perioden van wapenstilstand wisselen zich af met smeulende en licht ontvlambare opstanden.
Aldus nieuwe tijden met een puber in huis. Tico ontwikkelt zich volgens de patronen van een klassieke puber en ik volg het patroon van een soms wanhopige moeder die dergelijke ontwikkelingen haast niet kan bijbenen. Alle geijkte puberale symptomen vallen ons ten deel: een 13-jarige die zichzelf eigenlijk nu al volwassen vindt en aldus zelfstandig en verantwoordelijk wil zijn voor eigen daden. Ondertussen vergeet hij voortdurend van alles van het need to do-lijstje (de lasten); de "oh ja's" zijn niet van de lucht als wij hem fijntjes herinneren aan huiswerk, een kapotte fiets, kamer opruimen, tafel dekken, schooltas naar boven, vaatwasser inruimen, enzovoort, enzovoort. Denk ook aan oneindig lang onder de douche staan. Of de fysieke verkleving aan het mobieltje (dat is nu net een ding dat hij nóóit vergeet). Als het niet "nodig" is, vooral geen (nauwelijks) affectie jegens broertje of ouders vertonen. De schoolagenda ligt pro forma op zijn bureau maar is sinds de herfstvakantie maagdelijk leeg; waarom zou je daar huiswerk in opschrijven als je het ook -last minute- via WhatsApp bij je klasgenoten kunt verifiëren. Sowieso is Tico's beleid er op gericht om het huiswerk zoveel mogelijk op het laatste moment te doen en toetsen en SO's zoveel mogelijk op het laatste moment te leren. Wij, ouders, verkeren (nog?) in de fase dat we soms te veel, te vaak, te snel het vangnet spannen en hem voor op zijn bek gaan behoeden. Natuurlijk, want hij is pás 13 jaar en komt net kijken in de woeste wereld van het groter worden. En anders geldt dat wel voor ons: wij komen ook pas nét kijken in deze puberale fase. Dus met liefde helpen, ondersteunen, begeleiden we hem op dit pad naar volwassen wording en nemen we vooralsnog het verzet en de weerstand voor lief. 

Nieuwe tijden ook voor Sil: bijvoorbeeld als het gaat om het afronden van zijn zwemlessen. Medio januari zwemt Sil als een vis in het water naar zijn C-diploma; hij is supertrots en hartstikke blij. Ook ik sluit hiermee een fase af; kleine jongetjes worden groter. Een ander hoogtepunt voor Sil is het vieren van zijn partijtje: met zijn vriendjes en vriendinnetjes krijgt hij een middag trampolinespringles op echte wedstrijdtrampolines. Halve draai, dubbele axel, spreidsprong en natuurlijk een heuse salto wordt hen geleerd. Na afloop ploffen de kids bij ons thuis op de bank in de serre en kijken ze moe en voldaan Ice Age4 en onderwijl smullend van pizza en knakworsten. 

Nieuwe tijden ook voor onze koningin. Het is een historisch moment als ons Bea eind januari haar abdicatie aankondigt. Persbureaus, nieuwsrubrieken, journalisten, roddelbladen, beroepstwitteraars, social mediaspecialisten, visual artists, kortom iedereen die er toe doet en niet toe doet in binnen- en buitenland is opgewonden, ontroerd, geëmotioneerd, geïnspireerd en verrast. Of toch niet helemaal verrast?! Tenslotte had een astrologe deze ontwikkeling in 2012 al in Bea's sterren gelezen.

Heel even is het Oranjehuis trending topic en verdringt zij de NS-perikelen rondom de Fyra, de rellen in Timboektoe en de onlusten in Egypte. En ook de koninklijk onderscheiden Bob Geldof wordt niet gezien of gehoord als hij even voor Bea's Breaking News wereldkundig maakt dat de Boomtown Rats ("I don't like Mondays") weer bij elkaar zijn.

30 april 2013 viert Nederland voor de allerlaatste keer Koninginnedag en draagt Koningin Beatrix op die dag in de Nieuwe Kerk in Amsterdam de troon én kroon over aan WA en Max. Of wordt het Koning Willem IV (Willem III was van 1849 - 1890 onze laatste koning)?

Zeker is al wel dat Koninginnedag voortaan Koningsdag wordt; 30 april wordt voortaan 27 april. En in tegenstelling tot Prins Bernhard en Prins Claus blijft onze Maxima geen prinses, maar wordt zij onze koningin. Of toch niet? Heeft onze Max haar huwelijkse voorwaarden gewoon goed uitonderhandeld? Of is het een kwestie van aanspreken? Volgens de kenners blijft Maxima grondwettelijk prinses, maar mogen wij haar, zodra haar man grondwettelijk koning is, aanspreken met de titel koningin. Een gevalletje van positieve discriminatie voor de koninklijke vrouw en negatieve discriminatie voor de koninklijke man als je bedenkt dat Hendrik, Bernhard en Claus aangesproken dienden te worden met prins en niet met koning?!
En wat moet er met papa Jorge Zorreguieta; is hij het "wisselgeld" binnen zijn dochters huwelijkse voorwaarden? Oftewel, in ruil voor het mooiste koninklijke kroontje op haar hoofd is en blijft papa Jorge niet welkom bij officiële gelegenheden in Nederland. Nee, voor papa Jorge nog geen nieuwe tijden.

Bar weinig nieuwe tijden vooralsnog voor onze SeaMotions, want zij is nog immer in winterslaap. Als na een officiële koudegolf de dooi inzet, rijdt Coos even heen en weer naar Andijk om te kijken hoe ze in het ijs ligt en of de afsluiters er niet afgevroren zijn. Niets van dat alles; zij tukt lekker door.