SeaMotions naar Nantucket

Al 10 jaar vertelt onze Amerikaanse vriendin Candace over het eiland waar ze vanaf jongs af aan haar zomers met haar familie doorbrengt. Het eiland van Moby Dick: Nantucket! We worden gastvrij ontvangen door de ouders van Candace. Het is alweer 10 jaar geleden dat we hen voor het laatst (en tegelijktijd eerst) ontmoet hebben.

Haar ouders, mr en mrs Ruddy, hebben in het gelijknamige plaatsje Nantucket een prachtig, antiek en authentiek houten Victoriaans huis aan 28 West Chester Road. Een huis waarvan de geschiedenis ver terug gaat: eind 1700 wordt het huis gebouwd door een walvisvaarder. Het huis wordt voorzien van een voor dit eiland (voor deze streek) kenmerkende "widow's walk", een soort balkon/platform op het dak van het huis. Vanaf dit balkon kan van de vrouw des huizes uitkijken over zee naar de terugkeer van haar zeevarende echtgenoot. Al dan niet tevergeefs ....

Eind 1800 wordt er -geheel in stijl- een stuk aan het huis aangebouwd. Vanaf ca. 1950 huren de Ruddy's het in de zomer en rond 1974 worden ze eigenaar van het schitterende pand.

Alles in en om het huis is in de oorspronkelijke (onderhouden) staat. Veel kleine kamertjes, veel schuin aflopende vloeren, veel deuren die klemmen, lage plafonds, meerdere badkamers met emaille ligbaden op pootjes en ouderwetse kranen, overal loden waterleidingen. En alle kamers zijn in stijl ingericht met (semi-) antieke meubelstukken. Het is alsof we in een museum gaan logeren.

In de gloriedagen van de walvisvaart gaat alles op het eiland voor de wind, maar als aardolie het nut en de noodzaak van de walvisvaart overbodig maakt, vervalt Nantucket is een diepe, economische depressie. Pas in de 20ste eeuw wordt het eiland, met haar aangename zomerklimaat, ontdekt door de rijken uit New York en New England. Tegenwoordig behoren de onroerend goed prijzen op Nantucket tot de hoogste van Massachusetts. Een brochure van een lokale makelaar vertelt ons bijvoorbeeld dat we voor zo'n 59 miljoen knip en klaar vrijstaand kunnen wonen op een ruime kavel met zeezicht...

Terug naar de realiteit: wij hebben 2 heerlijke dagen met Candace en haar familie.

Eerst neemt Candace ons mee naar het strand aan de "ruwe kant", zodat de jongens mogelijk kunnen golfsurfen. Helaas is het weekje surfkamp in Egmond niet voldoende om de Nantucketse golven van zaterdag 11/8 te berijden. Prachtige hoge rollers klappen met veel gebruis op de kust. Ik hoef zelfs het water niet in om wel nat en zout te worden.
We browsen wat door de straatjes met autenthieke, maar naaldhakonvriendelijke, kinderkopjes. De 6 -8 cilinder SUV's en pick-ups hobbelen er met gemak over heen.

's Avonds maken we kennis met het fenomeen yachtclub, The Nantucket Yachtclub. Een club waarbinnen het bol staat van de tradities, rituelen en gedragscodes. Als je lid bent, of beter, mág worden van deze semi-besloten club, dan staat er een scala aan faciliteiten tot je beschikking om het leven te veraangenamen. Denk bijvoorbeeld aan: snelle open zeilbootjes voor jong en oud, tennisbanen (dresscode: wit), restaurant (dresscode: jasje-dasje), nautische kinderclub, een "launch" (sjieke bijboot met geuniformeerd chauffeur) die je naar je zeil- of motorboot aan de mooring brengt en weer ophaalt. Llid zijn van de NYC communiceert naar de buitenwereld een zekere sociale status. Dit alles in ruil voor een flinke zak geld per seizoen.

Enfin, wij hebben er een bijzondere avond met bijzondere mensen, met interessante gesprekken en met overheerlijk eten. En, daarbij vloeit volgens onze vriendschapstraditie de champagne eens rijkelijk (onze jaarlijkse ontmoetingen worden altijd opgeluisterd met champagne).

Zondagochtend begint voor mij met een aspirientje. Daarna gaan we naar het Shipwreck & Lifesaving Museum. Het eiland blijkt omringt met wrakken van schepen die in storm of mist op één van de vele ondieptes rondom het eiland zijn gestrand. Heldhaftige reddingsacties hebben vaak weten te voorkomen dat er mensenlevens verloren zijn gegaan.

Vervolgens sjezen we door naar de yachtclub, halen we take-away lunch bij de "snackbar" en gaan we een paar uur spelevaren met de boot van mr. Ruddy. Het eerste wat Sil uitroept als we met de "launch" de motorboot naderen is: "yeah, een speedboot met 150pk!". Een 2e "yeah" volgt als de opblaastube uit het vooronder wordt gehaald en achter de boot wordt gehangen. En dan gaat het gebeuren, voor het "echie" gesleept worden door een speedboot.. Tico en Sil vinden het na een aanvankelijk aarzelend enthousiasme geweldig spannend en leuk. Om beurten gaan jong en oud, solo en samen, wild stuiterend en slingerend in en over het kielzog van de boot. Hoe laf ook, ik waag me er niet aan. Ik zie het al voor me dat ik ten overstaan van iedereen bij de allereerste wipe-out mijn bikinitop verlies. Daar kunnen die puriteinse Amerikanen helemaal niet tegen.

En dan is het zomaar opeens tijd. Tijd om afscheid te nemen van mr en Mrs. Ruddy, van Candace & Matthew. De ferry van 16.10 uur wacht op ons. Onze rijdende hut, voor $90 geparkeerd (ja, de parkeertarieven voor 48uur parkeren in Hyannis zijn Amerikaans groot), wacht op ons. Een campground in Brewster/Cape Cod wacht op ons.

Verstuurd vanaf mijn iPad