Wallilabou Bay - St. Vincent

Op zaterdagochtend (22/1), na wat laatste klusjes en boodschapjes, gaan we anker op, hijsen we het zeil en koersen we aan op St. Vincent. In het zeegat tussen de eilanden staat er weer een forse windkracht 6 met uitschieters naar 7. We varen met dubbel gereefd grootzeil en de fok en schieten met gemiddeld 9 knopen door het water. Als we in de lij van het St. Vincent zijn, valt de weg nagenoeg weg en motoren we de laatste mijl naar ankerbaai. Al buiten de ankerbaai worden we tegemoet gevaren door de beroemde “boatboys”, jongens/mannen die een extra centje willen verdienen door je lijnen aan te pakken bij het aanleggen aan een mooringboei of het naar de kant brengen van een achterlijn. Op enig moment worden we omringd door wel 5 of 6 boatboys. De een op een oude surfplank die onze vuilnis wil meenemen (niet doen, ze stoppen het tussen de rotsen i.p.v. in de vuilnisbak). Anderen in een roeiboot die ons armbandjes en kettingen wil verkopen en weer een ander heeft wat bananen en guave in de aanbieding. Dan nog een makker in een motorbootje die beloofd de vogelnde ochtend vers brood langs te brengen (hij moet nog steeds langskomen met brood…). Wij willen eerst gewoon onze boot veilig “parkeren”. We gaan voor anker met een lijn van achteren naar de kant, betalen de boatboy zijn “loon” (10 EC is gebruikelijk, ook al zeggen ze dat het tegenwoordig 20 EC is) en constateren daarna dat we eigenlijk nog niet ideaal liggen. Na de (late) lunch gaan we opnieuw ankeren en hebben we Tico en Mickey (bemanning Tante Rietje) als boatboys voor de achterlijn naar de kant. En dan liggen we goed en kan ik ontspannen.

 

Wallilabou Bay is beroemd vanwege de filmopnamen van Pirates of the Caribbean, Curse of the Black Pearl. Tico herkent direct van alles: de rots waar de piraten aan opgehangen werden (Rock Arch), de doodskisten, de kanonnen, een stellage waar Jack Sparrow aan slingerde om aan de soldaten te ontkomen. In een schuur hangen foto’s van de opnames, vliegschema’s van de hoofdrolspelers en opname-schema’s. In het Anchorage Restaurant zie je nog bergen kleding die ligt te verstoffen in een houten kist. Een beetje vergane glorie, maar desalniettemin leuk om te zien.

 

St. Vincent is een heel ruig, bergachtig, vulkanisch eiland. Geen witte, maar zwarte stranden dus. De heuvels/bergen zijn groen, groener, groenst. Alsof het hele eiland bedekt is met groene vloerbedekking. We gaan op tour naar de Dark View Falls. Met een taxibusje van Gary, een vriendelijke rastafari, slingeren we langs de kust naar het Noorden. Overal waar we kijken is het adembenemend mooi. Op rechts de ruige, overdadig begroeide berghellingen met op de hoogste, meest onbegaanbare bergwanden witte stipjes waar (illegale) marihuana-plantages zijn. Op links af en toe schitterende verlaten baaien met een paar huisjes en een paar vissersbootjes. We passeren een paar dorpjes met Frans-getinte namen.

De mensen in dit gedeelte van St.Vincent wonen eenvoudig, maar iedereen heeft een dak boven zijn hoofd. Het is zondag en in die kleine plaatsjes zie je de mannen bij elkaar rondhangen (met lokaal bier, een joint en luide muziek) en de vrouwen in prachtige jurken en hoge gehakt naar of van de kerk gaan resp. komen.

 

Met Europees geld wordt getracht de natuurbezienswaardigheden van dit eiland enigszins toegankelijk te maken voor toerisme. Zo ook bij de Dark View Falls; er staat een mooi houten huis waar je je toegangskaartje, wat pinda’s en drinken kunt kopen. Verderop staat nog een houten schuur voor een souvenirshop, maar dit wordt (nog) niet uitgebaat. Er is een eco-bamboebrug gebouwd over de rivier en van daaruit gaat een smal pad naar de waterval. Met behoorlijk wat geweld valt het water zeker 50 meter naar beneden. Als we er langs lopen, realiseer ik me pas hoeveel wind vallend water veroorzaakt, pfff. Het pad gaat behoorlijk steil verder naar de 2^e etage. Het laatste stuk klauteren we over de keien en rotsen door de rivier. Ook bij deze 2^e etage klettert het water zeker 50 meter naar beneden. Coos en Tico zoeken dapper verkoeling onder dit kletterende water; het is nog niet zo eenvoudig om balancerend op ronde keien staande te blijven onder het geweld van het naar beneden stortende water.

 

Even verderop zien we een waterkrachtcentrale, althans het 1^e station. Het water uit de rivier wordt via een zij-arm in een enorme houten(!) buis geleid. Deze buis slingert zich minstens 5km bergafwaarts naar een turbine, waar (het 2^e station) de kracht van het stromende water wordt omgezet in energie.

 

Vandaag (24/1) hebben we een rustdag in Wallilabou Bay, althans, een dag in en om de boot. De kinderen doen uitgebreid school en tussendoor zijn ze druk met het opvangen van regenwater. Het regent deze ochtend namelijk zo veel en zo hard dat we vrij eenvoudig het regenwater, dat in stralen van de zonnetent afstroomt, kunnen opvangen. Het is in elk geval genoeg om een handwasje mee te wassen.

 

Vanmiddag hebben we gesnorkeld bij Rock Arch; lila-kleurig waaierkoraal, kerrie-kleurig pijpkoraal, een donkerblauw-paarse moreen met gele stippen, zee-egels en nog veel, veel meer. En nu (17.30 uur lokale tijd) staat Coos al een uur te wachten tot Customs en Immigration verschijnt in het gebouwtje waar ze dagelijks tussen 16.00 en 17.00 uur kantoor houden …??!! Oh, ze komen er net aan; slechts 1,5 uur later.

 

Morgen varen we richting St. Lucia; ook op dit eiland zullen we weer een paar dagen verblijven en tijd inruimen om wat van het binnenland te zien. To be continued aldus.

 

PS: foto’s van onze avonturen op St. Vincent volgen snel!!