Alle goede voornemens ten spijt staat ons, of kan ik beter zeggen “mijn” leven erg in het teken van DOEN in plaats van ZIJN. De “3e versnelling” waar ik zo graag in leef, is opeens veranderd in een razende 5e versnelling. Ik vlieg van hot naar her en ben zo druk als een boer met één koe. Het is vol in mijn hoofd en het wordt steeds lastiger hoofd- van bijzaken te scheiden, wat is urgent en belangrijk en wat niet? En als een mens zo “druk” is, is het haast onmogelijk om eens 10 minuten te gaan zitten. Een focus van langer dan een paar minuten is bijkans teveel gevraagd. De concentratieboog maakt continu een vrije val. Waar uit dat zich in? Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een boek gelezen heb. De zaterdagkrant ligt nog ongelezen op tafel en de nieuwsflitsen van de mobiele versie van NU.nl zijn al bijna too much. Maar waar ben ik dan toch zo “druk” mee? Tja, het goede nieuws is dat ik vooral druk ben met de leuke, fijne, gezellige en ook nuttige dingen.
Onder de noemer “gezellig” schaar ik lunchen met Annemarie bij de HEMA in Amsterdam-Noord. En dan is de combinatie van variabelen een absolute voorwaarde om het “gezellig” te noemen. Want lunchen bij de HEMA is op zich niet heel speciaal. En de locatie Winkelcentrum Boven-IJ in Amsterdam-Noord zou ik voor “gezellig shoppen” verder niemand aanraden. Maar, met de variabele “Annemarie” erbij is het voor mij (ons) de optimale combinatie. Want vroeger, en dat gaat minstens 30 jaar (zonder kids) resp. 10 jaar (met kids) terug, waren Annemarie en ik veelvuldig in Noord te vinden: beetje winkelen, beetje lunchen en heel veel kletsen en lachen.
Onder de noemer “nuttig” behoren de ouderinformatieavonden van diverse middelbare scholen in en om Heiloo. En we hebben nogal wat keus: 2 jaar brug-/dakplanklas in Heiloo, categoriaal gymnasium, tweetalig VWO of VWO+ met Chinees in Alkmaar of 2 modern gehuisveste en geoutilleerde scholengemeenschappen in Castricum. Zoveel keus, zoveel lokkertjes, zoveel voors- en tegens: dichtbij versus verder weg, ééntalig of tweetalig, dakpanklas of 1 niveau brugklas, 1 of 2 jaar brugklas, zwarte of witte school. Enfin, we schieten het proces maar 3-dimensionaal en stap-voor-stap in:
1). Tico bezoekt met zijn klas 3 scholen.
2). Coos en ik bezoeken de diverse ouderinformatieavonden.
3). We gaan met elkaar naar de Open Dagen.
Daarna zetten we alle schoolgerelateerde specials, indrukken en gevoelens met plussen en minnen in een Excel-sheet (haha, NOT!) en resteert nog slechts de CITO Eindtoets.
Welnu, we zullen wel enigszins vanzelf met het juiste gevoel naar de voor Tico juiste school trechteren.
Onder de noemer “fijn” valt het weekend want dan zijn we na een school- en werkweek met z’n vieren. Ook al spenderen we natuurlijk niet elke minuut van het weekend met elkaar. Het is meer dat de “need to do” (school & werk) op gezinsniveau plaats maakt voor “nice to do”.
Hoewel, dit weekend staat er wel erg veel “nice to do” op het programma. Voor mijn gevoel ga ik zaterdagochtend de deur uit en kom ik zondagavond laat pas weer thuis. Waar zijn we dan zo druk mee?
Zagen en hakken van een aantal bomen in het bos net achter onze schutting (met toestemming van de boswachter). Hardlopen, douchen, boodschappen doen om aan het begin van de zaterdagmiddag af te reizen naar de badmintonwedstrijd van Tico in Weesp. En we gaan daar, omdat het zijn laatste wedstrijd uit de competitie is, en famille heen. Het team staat bovenaan in de competitie en ze kunnen dit weekend regiokampioen worden… Al tijdens het kijken naar de 1e wedstrijd (en ze hebben er 8 te gaan) begrijp ik niet goed waarom ik mee ga, want ik vind het als toeschouwer allemaal veel te spannend. Gelukkig is er voortdurend 1 badmintonbaan vrij en kan ik, om de zenuwen een beetje te temperen, met Sil een beetje recreatief over slaan. Ons team maakt het extra spannend, want ze verliezen in Weesp. Het wel of niet kampioen worden hangt vervolgens af van wat de nummer 2 op zondag presteert ...
Ongeacht de uitslag van de dag en de uitslag die nog komen gaat, gaan we met het team + broertje(s)/zusje(s) + ouders ter afsluiting van het competitieseizoen gepast uit eten … Bij een eetgelegenheid waar wij nooit naar binnen gaan, 99 van de 100x voorbij rijden en slechts zeer incidenteel en bij hoge uitzondering een korte drive-through-stop maken…die grote gele M. Sil vraagt dan ook ongelovig: “gaan we écht naar binnen bij de McDonald?” Welnu, voor alles is het een eerste keer en zo ook “uiteten” bij McDonald.
Als we op zondagmiddag richting ons volgende “agendapunt” rijden, een geweldig gezellige middag bij Hetty & Daniel met Faron en Linda + een schare kids, sijpelen de eerste officieuze berichten binnen dat de nummer 2 op de regiobadmintonlijst onvoldoende heeft gespeeld om onze J5 van de 1e plaats te stoten. ’s Avonds wordt officieel bekend dat Tico met zijn team regiokampioen 2011-2012 is geworden. YEEEHAAAA!!!
Rond 19.00 uur zijn we thuis, schuift onze oppas naar binnen en beginnen Coos en ik aan ons laatste agendapunt: de Filmliga-film in ons lokale theater 200 meter bij ons huis vandaan. We zien de Franse film Meres & Filles (met o.a. Catherine Deneuve), een mooie film over een gecompliceerde moeder-dochter relatie. De problematiek wordt vooral blootgelegd door flashbacks naar het verleden en pijnlijke stiltes in het heden. Maar duidelijk wordt dat oma een te grote vrijheidsdrang had voor haar man en “opeens” uit het leven van haar kinderen is verdwenen, dat moeder dat compenseert door over-zelfstandigheid en het gevoel carriere te moeten maken en dat dochterlief, zelf pril en onverwacht zwanger, twijfelt wat te doen: haar glanzende carrière uitbouwen of ruimte en tijd maken voor het moederschap.
Laatstgenoemde keert voor 2 weken retraite terug naar haar moeder, in haar geboortedorp en neemt haar intrek in het leegstaande het geboortehuis van haar moeder. Daar vindt ze het dagboek van oma en begint de puzzel van haar verwarde gevoelens en die van en voor haar moeder (en v.v.) op zijn plaats te vallen.
En daarmee is mijn cirkel rond: antwoorden op zgn. existentiële vragen zijn gelegen in het ZIJN en worden niet genomen vanuit het DOEN: vrij ZIJN om te ZIJN wie je bent, ZIJN om de juiste keuzes in het leven te maken. En mijn keuze vanmiddag is tijd maken om wat belevenissen en zieleroerselen aan ons blogspot toe te vertrouwen. Dat klinkt als DOEN maar voelt als ZIJN. Want, ik heb gekozen de boel de boel te laten en even niet mee te doen met de waan van alledag. Mijn concentratieboog heeft een boost gekregen en het vermogen om te reflecteren is getriggerd. Op naar een nieuwe week met DOEN maar ook tijd voor ZIJN.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten