Het centrale thema in Sil’s klas (groep 4) is momenteel “de ruimte”. De avonturen van André Kuipers worden met extra belangstelling gevolgd. Er wordt in de klas veel gelezen en gepraat over de sterren, de planeten, de Zon en de Maan. Voor thuis krijgen de kinderen de opdracht mee om op een aantal verschillende dagen eens goed naar de maan te kijken en dat wat ze zien te beschrijven en te tekenen. De 1e avond gluren Sil en ik vanuit elke slaapkamer en vanuit elk zolderraam naar de hemel maar al wat we zien zijn een paar sterren maar geen maan.
Volgens de maankalender op het internet blijkt het 9 januari jl. Volle Maan te zijn geweest en wordt de Maan elke nacht tot aan … een stukje kleiner. Op 16 januari is het officieel Laatste Kwartier\; dan is exact 50% van de Maan te zien. Maar …dan moeten we de Maan natuurlijk wel kunnen zien als het bedtijd is. Het tijdstip waarop de Maan opkomt is geen vast gegeven. Tenslotte is het in het heelal een dynamisch gebeuren en draait er van alles om van alles heen: sterren, planeten, Maan, Aarde, Zon. De maan draait om de Aarde en heeft daarvoor exact 29,53 dag nodig. In die periode komt de Maan 1x minder op dan de Zon. Oftewel in 29,53 dagen komt de Maan 28,53 keer op, gemiddeld 1,035 dagen oftewel 1 dag en 50,5 minuten. Gemiddeld komt de Maan dus iedere dag 50 minuten later op dan de dag ervoor. Ook komt het voor dat de Maan op een bepaalde dag helemaal niet opkomt, bijvoorbeeld wanneer de Maan op dag 1 om 23.30 uur opkomt. De volgende opkomst is een dag en 50 minuten later, oftewel de Maan komt dan pas weer op op dag 3 en wel om 00.20 uur. Dit komt 1x in de 29,53 dagen voor. En wat voor de opkomst geldt, geldt natuurlijk ook voor het ondergaan.
Enfin, terug naar Sil’s project. Wij zien ’s avonds geen Maan, omdat deze simpelweg pas hartstikke laat doorkomt, zichtbaar is. Maar, omdat een Maan ook ondergaat, keren de kansen in de ochtend. Als we naar school fietsen, zien we een prachtig Laatste Kwartier. Met de handicap van daglicht kijken we –al fietsend- zo goed mogelijk hoe de Maan er uit ziet: de buitenrand is veel witter en meer effen van kleur dan de binnenkant. Daar zien we kleine donkere vlekken. En Tico vertelt ons haarfijn vertellen dat dat kraters zijn, gaten in de maan waar brokken steen zijn ingeslagen. Omdat het op de Maan niet waait, blijven de brokstukken gewoon liggen waar ze zijn ingeslagen en zien ze vanaf de Aarde uit als zwarte vlekken.
Met uitzondering van mijn onderzoek voor dit stukje tekst en in het kader van Sil’s schoolopdracht, zijn we ons in het landleven nog nauwelijks bewust van de Maan. Hoe vaak kijk jij ’s avonds naar boven om eens stil te staan bij de sterren en de Maan?
Dat was tijdens onze reis wel anders: we wisten (bijna) alle dagen (bijna) exact in welke fase de maan zat, hoe laat deze ongeveer aan de hemel zou verschijnen en hoe lang deze in de nacht bij ons zou blijven. De Maan en de sterren waren tenslotte onze lantaarnpalen op het open water. Het licht in de duisternis. Onze bakens in de nacht. Als de Maan en de sterren niet zichtbaar waren, was het –als we ’s nachts uit het zicht van het vaste land zeilden- werkelijk stikdonker. We zagen dan geen hand voor ogen. We zeilden letterlijk in een zwart gat. Maar als de Maan en de sterren ons wel vergezelden, WOW! Als een schijnwerper zeilde hij met ons mee en verlichtte hij de koers die wij moesten varen. En de beroemde Melkweg was adembenemend zo prachtig. Zoveel nachten hebben wij dit, zonder “ruis” van landlicht, mogen bewonderen. Een dikke, witte, langgerekte, verlichtende veeg hoog in de hemel. En soms leek het wel of sterren flikkerden en knipperden (en nee, dan vergisten wij ons niet in een overkomend vliegtuig). Het fenomeen “vallende ster” was elke keer weer magisch en we geloofden graag dat het zien van een vallende ster ons geluk bracht. Overigens heeft een vallende ster niets te maken met een ster die valt, maar betreft het slechts een meteoriet (van 10cm tot enkele meters) die met een enorme snelheid in de atmosfeer van de Aarde terecht komt en verdampt. En dat verdampingsproces veroorzaakt licht. Hoe groter het lichtspoor, hoe groter de meteoriet was.
Voor wat betreft voetbalsterren: op 16 januari hebben ze op Tico’s school uit groep 6,7 en 8 geloot welke 48 kinderen mee gaan naar de bekerwedstrijd Ajax – AZ. Helaas … Tico heeft niet het winnende lot …
De kansen keren als op 17 januari blijkt dat door afzeggingen van andere scholen extra kaarten beschikbaar zijn gekomen. Tico (en de rest van groep 8,7 en 6) gaat op 19 januari tóch naar Ajax-AZ!!
Met 2 touringcars gaan de Benedictusleerlingen naar het stadion der stadions, de ArenA in Amsterdam! Na 2 x 3 kwartier spannend voetbaal gaan, jammer genoeg voor Ajax-fan Tico, de AZ-fans gaan met een 2-3 overwinning opgetogen naar huis. Maar de overall pret is er niet minder om. Het is een once-in-a-lifetime, onvergetelijk avontuur om al die voetbalsterren in de ArenA te hebben mogen bewonderen!!
Coos beleeft op zijn manier een hopelijk once-in-a-lifetime ervaring. Op maandagavond tijdens een intensief potje badminton wordt hij geveld door een zweepslag die zich als een kogel in zijn kuit schiet. Hij kan geen stap meer verzetten en wordt door de badminton-pater familias Peter W. naar huis gebracht. Ervaringsdeskundige broer Bas (ooit tijdens badminton zijn achillespees afgescheurd) dringt aan een bezoek aan de EHBO te brengen en aldus geschiedt. Bij binnenkomst parkeert de dienstdoende 1e hulp verpleegkundige met de mededeling "de dokter komt zo" Coos op een bedje achter een gordijn. Enfin, ruim 60 minuten later gaat broer Bas de dokter zelf maar zoeken. Wat blijkt: het medisch personeel was even vergeten dat er nog een patient achter het gordijn lag... Rond middernacht hinkelt Coos onverrichter zaken het ziekenhuis weer uit: de dokter heeft even gekeken en geconstateerd dat de kuitspier ingescheurd maar niet afgescheurd is. Hij stuurt 'm weer naar huis met het advies bij pijn maar een dubbele paracetamol te nemen en het verder rustig aan te doen. Coos mag op eigen gevoel vooral zoveel mogelijk gewoon gaan lopen (voet afrollen) en zodoende de kuit gaan belasten. Dag 1 strompelt hij nog door het huis. Maar dag 2 rijdt hij alweer auto (de Volvo heeft gelukkig een Automaat) en transfortmeert het strompelen in subtiel mank lopen.
Op zaterdag gaan we lekker en gezellig uiteten met Paul en Jessica bij 1619, Eten en Drinken op de jachthaven van Andijk. Daaraan voorafgaand brengen we een bliksembezoek aan de "Tante Rietje" oftewel Henk en Angela die in het nabijgelegen Enkhuizen wonen. Het is een leuk en gastvrij weerzien. We hebben Henk bijna exact 1 jaar geleden voor het laatst gezien en uitgezwaaid bij Rodney Bay/St. Lucia, nadat hij vanaf Tobago met ons opgevaren was.
Op de jachthaven worden we in het donker door een onstuimige wind naar onze boot geblazen; even kijken of onze SeaMotions er goed bij ligt. De wind giert door het want van alle boten in de haven en het is een lawaai van jewelste. De windmeter vertelt ons dat het een forse 30-35knopen waait, windkracht 7!! De voorbarig benoemde horrorwinter uit zich vooral in veelvuldig harde, stormachtige, zeer winderige dagen. Overigens is het, ondanks de harde wind wel een heldere avond, waardoor we nog even genieten van een mooie sterrenhemel zonder Maan. Op weg naar Nieuwe Maan (23 januari 2012) is van de Maan bij het ochtendgloren van 21 op 22 januari slechts 7% waarneembaar.
Coos beleeft op zijn manier een hopelijk once-in-a-lifetime ervaring. Op maandagavond tijdens een intensief potje badminton wordt hij geveld door een zweepslag die zich als een kogel in zijn kuit schiet. Hij kan geen stap meer verzetten en wordt door de badminton-pater familias Peter W. naar huis gebracht. Ervaringsdeskundige broer Bas (ooit tijdens badminton zijn achillespees afgescheurd) dringt aan een bezoek aan de EHBO te brengen en aldus geschiedt. Bij binnenkomst parkeert de dienstdoende 1e hulp verpleegkundige met de mededeling "de dokter komt zo" Coos op een bedje achter een gordijn. Enfin, ruim 60 minuten later gaat broer Bas de dokter zelf maar zoeken. Wat blijkt: het medisch personeel was even vergeten dat er nog een patient achter het gordijn lag... Rond middernacht hinkelt Coos onverrichter zaken het ziekenhuis weer uit: de dokter heeft even gekeken en geconstateerd dat de kuitspier ingescheurd maar niet afgescheurd is. Hij stuurt 'm weer naar huis met het advies bij pijn maar een dubbele paracetamol te nemen en het verder rustig aan te doen. Coos mag op eigen gevoel vooral zoveel mogelijk gewoon gaan lopen (voet afrollen) en zodoende de kuit gaan belasten. Dag 1 strompelt hij nog door het huis. Maar dag 2 rijdt hij alweer auto (de Volvo heeft gelukkig een Automaat) en transfortmeert het strompelen in subtiel mank lopen.
Op zaterdag gaan we lekker en gezellig uiteten met Paul en Jessica bij 1619, Eten en Drinken op de jachthaven van Andijk. Daaraan voorafgaand brengen we een bliksembezoek aan de "Tante Rietje" oftewel Henk en Angela die in het nabijgelegen Enkhuizen wonen. Het is een leuk en gastvrij weerzien. We hebben Henk bijna exact 1 jaar geleden voor het laatst gezien en uitgezwaaid bij Rodney Bay/St. Lucia, nadat hij vanaf Tobago met ons opgevaren was.
Op de jachthaven worden we in het donker door een onstuimige wind naar onze boot geblazen; even kijken of onze SeaMotions er goed bij ligt. De wind giert door het want van alle boten in de haven en het is een lawaai van jewelste. De windmeter vertelt ons dat het een forse 30-35knopen waait, windkracht 7!! De voorbarig benoemde horrorwinter uit zich vooral in veelvuldig harde, stormachtige, zeer winderige dagen. Overigens is het, ondanks de harde wind wel een heldere avond, waardoor we nog even genieten van een mooie sterrenhemel zonder Maan. Op weg naar Nieuwe Maan (23 januari 2012) is van de Maan bij het ochtendgloren van 21 op 22 januari slechts 7% waarneembaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten