Uitbundig bewust!

31 december 2011: oliebollen bakken, karbiet schieten en uitbundig vuurwerk! Heel anders dan 365 dagen geleden, toen we als een raket met halve wind van Tobago naar Grenada zeilden en we om 00.00 uur een Chinese (roze) wensballon de lucht in lieten gaan (die gelukkig nét niet op iemands voordek belandde, pffff).

In de doorgaans keurige (en saaie?) Kerkelaan wordt het geknal van rotjes vanaf de middag op het braakliggende perceel van nr. 35 alvast afgewisseld met doffe dreunen van het karbiet schieten. Buurman Frans en overbuurman Hessel laten het kind  in henzelf met behulp van melkbus en buskruit naar boven komen onderwijl de feesttent voor de avond opbouwend. Daartussen door scharrelt Sil met buurmeisje Lieve en buurjongentje Rijk. Zij leren en passant de beginselen van vuurwerk afsteken: ze hebben elk wat doosjes met knalerwten gekregen en hebben daarmee plezier voor 10. Hoewel ik het fenomeen “rotjes” vreselijk vind, oefent Tico alvast in de achtertuin met deze knallers. Maar ja, beter in de eigen achtertuin dan stiekem uit het zicht. Coos bakt een schaal oliebollen en ik doe de laatste boodschappen van 2011.

’s Avonds schuiven Rik en Kirsten aan bij onze champagne en voor we het weten is het tijd om de kinderen wakker te maken. Tico is –uiteraard- opgebleven, maar Sil is ver weg in dromenland. We krijgen hem met geen mogelijkheid wakker en ook het lawaai van het vuurwerk doet hem niets. In de straat is het ongekend druk, levendig en bovenal gezellig. De “Koeten” brengen volop reuring in de straat. Op de stoep branden vuurkorven en op straat worden op rij hele dozen (illegaal) vuurwerk ontstoken. Het sist, ploft, suist en knalt dat het een lieve lust is. Zelfs ik, die vuurwerk vooral gevaarlijke onzin en geldverspillerij vindt, geniet volop. Alle nabije buren blijken deze avond thuis te zijn en er ontstaat spontaan een heus straatfeest met champagne, bier en glühwein. Tegen de tijd dat de laatste klap vuurwerk klinkt, wordt Sil toch nog wakker. Arm kereltje … net te laat om al dat mooie vuurwerk te zien. Na wat aanvankelijk gemok en gegrom over deze teleurstelling gaat ie lekker spelen met Gijs en Sophie alsof het 2 uur ’s middags is.

We zijn het jaar 2012 geweldig uitbundig begonnen!!

De weergoden laten uitbundig van zich horen in dit prille begin van 2012, want zowel op 3 als op 5 januari wordt Nederland, en dan vooral Noord-Holland en de Waddeneilanden, geteisterd door heftige Noordwesterstormen. De combinatie overvloedige regenval, overvolle rivieren en een Noordwesten wind zorgt voor “wassend water” van ongekende hoogte. Op meerdere plekken in Nederland moeten dijken worden verzwaard, gaan zandzakken voor deuren en ramen en maken de gemalen overuren.

Wij laten ons door dit weer niet van de wijs brengen. Na een uitbundige feestweek, gaan we nu uitbundig schaatsen en logeren. Althans, de kids.

In de eerste week van het nieuwe jaar staan wij, ook met windkracht 8 gewoon op de schaatsbaan alwaar Tico en Sil een 4-daagse schaatsclinic volgen. Zij leren alles over glijden, balans en snotlijn. De laatste ochtend schaatsen ze op de ijsbaan met stempelkaart in de hand een alternatieve Noord-Holland Tocht. Wat ons betreft kan die horrorwinter komen. Laat het maar vriezen dat het kraakt. Schaatstechnisch zijn wij er klaar voor.
Windkracht 8-9 weerhoudt ons er ook niet van naar Wateringen te rijden om Tico bij de “Moonrise” te droppen en vervolgens Sil –via een bliksembezoek aan de IKEA- af te zetten bij het pannenkoekenhuis in Bakkum waarna hij bij Lieve en Rijk gaat logeren. Zowel Tico als Sil gaan woensdag subtropisch zwemmen en beiden eten hun buik uitbundig vol aan pizza en “kapsalon”. Dit laatste is een van oorsprong Rotterdamse (ultieme) vette hap: patat, shoarmavlees, tomaat, komkommer, knoflooksaus, gesmolten kaas en sambal en dat allemaal boven op elkaar gestapeld in eenzelfde gezinsaluminiumbak (1800 calorieën!!).

Naast het uitbundige kids-activiteitenprogramma hebben wij ook nog ons eigen sociale programma. Na het nachtje logeren van Tico in Wateringen, komt de Moonrise bij ons eten en blijven Bram en Gijs bij ons logeren. We krijgen de Pjotter (Kees en Martha) te eten en hebben met elkaar een leuke, inspirerende avond. Ook hebben we een hele genoeglijke avond als de Salon (Frits en Marleen) bij ons te gast is.

Met elkaar mijmeren we over wat was en wat we missen of helemaal niet missen. Unaniem missen we de zon, de vanzelfsprekende aangename temperaturen en het buitenleven. Ook zijn we het er helemaal over eens dat het zeilend reizen heel overzichtelijk, heel bewust en heel relaxed is. Terug in Nederland ervaren we allemaal de overdaad aan externe prikkels: het dagelijks “nieuws”, de tv, de reclames, de sociale agenda, etcetera. We blijken allen veel bewuster om te gaan met de prikkels die op ons afkomen. We maken onze keuzes bewuster. En we vragen onszelf (buiten het reguliere spectrum van werk en school) bewuster af of wat we doen er wel toe doet of ergens toe bijdraagt. In plaats van het leven maar te laten gebeuren en zonder na te denken mee te gaan met de waan van alledag. Geen van ons is met weemoed blijven hangen in het verleden. Allemaal leven we zoveel als mogelijk bewust en uitbundig in het nu en daarmee bedoel ik: het leven in Nederland met alles wat daarbij hoort.

En dan loopt de kerstvakantie ten einde en zijn we eigenlijk bek-af van alle (gezellige) drukte en reuring. Het laatste weekend van de vakantie besteden we vooral in en om het huis. Althans, de 3 mannelijke gezinsleden. In het kader van “uitrusten”, loop ik op zondag 8 januari 2012 mijn eerste halve marathon van het nieuwe jaar. En dat vind ik een uitbundige prestatie. Binnen 4 maanden heb ik naar 21km hardlopen getraind zonder het woord “te” in het (trainings)programma. En in de week voor de 8^ste heb ik pas bewust besloten “doe ik het wel of doe ik het niet”. Enfin, ik doe het wel en loop de 21km lekker en relaxed. Al vrij vlot in de race blijkt mijn rol die van “haas” voor mijn vaste loopmaatje Agnes te zijn, een rol die mij prima past. Vanaf het 17km-punt beginnen de scharnierende delen enigszins te piepen en te kraken, maar geen enkel moment voel ik pap of lood in de benen. Kortom, relatief fris finish ik na zo’n 2.09 uur. Geen wereldtijd, maar ach, voor wie is dat nu uiteindelijk belangrijk? Je be-(of ver-)oordeelt alleen jezelf ermee en ik heb er bewust voor gekozen om “lekker te lopen” en solidair te blijven met Agnes.

9 januari 2012: de vakantie is voorbij, we gaan terug naar het leven van rust-regelmaat-ritme! En daar gaan we zo uitbundig en bewust mogelijk van genieten!!