Hoewel het maandagavond de –voorlopig- laatste keer is dat we aan boord van de SeaMotions slapen, doen we niet aan “laatste keer-sentimenten”. Misschien gaan we volgende week, als het weer een beetje opknapt, wel weer lekker naar de Waddeneilanden zeilen. Tenslotte hebben we nog “vakantie”.
Dinsdagochtend rijden we met een volgepakte kampeerbus naar Heiloo. Het voelt spannend als we de sleutel in de voordeur steken. Een voordeur trouwens die rijkelijk versierd is met kleurrijke ballonnen en met op de stoep een vaas zonnebloemen. Op de deurmat vinden we allemaal lieve kaartjes en mooie tekeningen. Wat een verwennerijen en via deze weg willen we de schenkers en afzenders in elk geval heel erg bedanken!!
We lopen een paar rondjes door het huis. En in de categorie “oh ja” zien we elk rondje weer andere dingen. De mooie, comfortabele, aspecten van een “huis” zoals een ruime keuken, een fijne badkamer, een was/droogcombinatie, een toilet dat je kunt doortrekken ipv moet leegpompen. Maar we zien ook hondenharen (bah), een lekkende badkraan en een op instorten staande speelhut in de tuin. Terwijl ik de bergen wasgoed sorteer en de wasmachine aanslinger, duikt Coos de schuur in om de emmers muurverf + rollers tevoorschijn te toveren. 1 uur na thuiskomst staan we in witte schilderspakken en gaan we van start met het verven van de 4 slaapkamers: muren en plafond. En dat alles moet dezelfde dag klaar zijn! We hebben nl. een strakke planning. Tussen de bedrijven door blijkt de droger wel vrolijk te draaien maar niet te drogen en zakt de stofzuiger in een coma weg…. Het eerste krijgt Coos weer aan de pruttel, het tweede niet.
Op woensdag staat het verhuizen van onze huisraad uit de opslag op de agenda. Om half 9 rijden we met de gehuurde verhuisbus naar de opslag en om half 10 draaien we de Kerkelaan weer in met 11mtr3 aan verhuisdozen …. Het grote sjouwwerk gaat beginnen. Wat daarbij enorm helpt, is dat mijn zus Karin is gekomen om ons te helpen. In no time staan alle 80 dozen georganiseerd verspreid door het huis.
Als we een 2e keer bij de opslag aankomen, worden we ernstig geconfronteerd met typische? (Noord-) Hollandse onhebbelijkheid en de “macht” van de oudere (?). Voor ons rijdt een oudere man zijn Mercedes-station de opslagruimte in en parkeert deze zeer ruim bemeten precies voor de ingang waar wij met onze meubels door moeten. Aldus vraag ik hem allervriendelijkst en met redenen omkleed of hij zijn auto een paar meter meer naar links zou willen parkeren. Zijn reactie is ongelofelijk maar waar: “nou, eigenlijk niet”. Maar met non verbale tegenzin doet hij het toch, gelukkig. Toch laat het gebeuren mij niet los: het afgelopen jaar zijn we in zoveel landen geweest, hebben we met zoveel verschillende culturen en mensen te maken gehad, maar zo primair onvriendelijk als deze meneer deed, hebben we niet of nauwelijks meegemaakt. Wat is dat met Nederlanders en onvriendelijk doen? Een geconditioneerd patroon? Een ingesleten gewoonte? Niet meer weten hoe je vriendelijk en behulpzaam kunt zijn? Of dien ik het als een ongelukkig incident te beschouwen? Ik hoop van harte het laatste. Wij hebben ons in elk geval voorgenomen ons meer bewust te zijn dat we mensen, bekend of onbekend, vriendelijk, behulpzaam en gastvrij tegemoet treden.
Terug naar de verhuizing: de 2e rit brengt onze zitmeubelen en bedden weer thuis. Ik kan me nu al verheugen op het slapen in het echtelijk bed. Ook al is ons oude matras nodig aan vervanging toe (we zouden het 10 jaar geleden al vervangen ….), het zal altijd beter slapen dan een luchtbed. Want dat is waar wij de 1e nacht, heel romantisch voor de brandende open haard overigens, op hebben geslapen. Verder “speel” ik ’s middags met de nieuwe stofzuiger. In 6/10 seconde schiet het stof van de vloer naar de stofzak; wat een zuigkracht! ’s Avonds zijn we door onze buurtjes Jos en Cees uitgenodigd om te komen eten. Het is een gezellig en vertrouwd weerzien en we eten heerlijk.
Op donderdag rijden we naar de bollenschuur waar onze auto’s staan. Met behulp van de “jumpstarter” van Carmen krijgen we de auto’s eigenlijk direct aan de praat. Met mijn “zakjapanner” rij ik zo weer weg, alsof het gisteren was dat ik er voor het laatst in gereden heb. Coos’ hightech-Volvo start op eigen kracht, maar het elektronische systeem is wel van slag. Dashboard, ruitenwissers, richtingaanwijzers e.d. doen het even niet. En eenmaal geparkeerd in de onze straat blijkt het alarm om de haverklap af te gaan, zelfs als het alarm uitgeschakeld staat. Coos kan direct doorrijden naar de garage alwaar de auto “gereset” wordt.
Vandaag is ook de dag dat de kinderen weer thuiskomen. Het was best gek (maar ook heel praktisch) na 392 dagen met elkaar zijn dat ze nu voor maar liefst 3 nachten uit logeren waren. Opgetogen, opgewonden en nieuwsgierig rennen ze van kamer naar kamer. De schuur wordt niet overgeslagen want daar staat voor beiden een nieuwe, oude fiets, een maatje groter dan voor vertrek, op hen te wachten. Allemaal heel erg spannend en leuk. Een uur later is Tico vertrokken naar zijn vrienden Max en Sam en 2 uur later gaat Sil buurten bij zijn vriend Gijs een stukje verderop in de straat.
De rest van de dag zijn we bezig met dozen uitpakken en constateren dat een mens veel te veel spullen heeft, aanschaft en bewaart. Het afgelopen jaar hebben we uit 6 IKEA-tassen en 7 kratjes geleefd en hebben we eigenlijk niets gemist (ok, misschien mijn fohn wel een beetje). Nu staan er 80 dozen om uitgepakt te worden, die voor vertrek toch al behoorlijk gescreend ingepakt zijn? Wat zit er in godsnaam in die dozen dat zo belangrijk is?? Het gehele kledingarsenaal gaat direct op de schop en dat ruimt meteen lekker op. We nemen ons voor om over een tijdje samen met de jongens, tijdens een regenachtig weekend bijvoorbeeld, het hele speelgoedassortiment eens kritisch onder de loep te nemen: er is vast heel veel dat weggegeven of weggegooid kan worden. En wat moeten we met al die VHS-videobanden? Heeft iemand daar nog iets aan of kan dat rechtstreeks in de kliko? Hobbel-eland, loopauto en commode verschijnen een dezer dagen op Marktplaats. Kortom, grote voornemens om in huis “schoon schip” te maken.
Wat staat er voor vrijdag op het programma? De laatste dozen uitpakken, naar het gemeentehuis gaan en boodschappen doen voor Tico’s verjaardag zaterdag a.s.! Alsof we nooit zijn weggeweest….
En, een dezer dagen komt er nog een laatste –ja, toch “laatste”- update op onze blogspot. Dan is het klaar, over en uit. Althans, voor onze volgers. Voor ons zelf staat deze reis voor immer in ons geheugen gegrifd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten