Walk-a-thon Bonaire!

Ergens rond 1634 veroveren de Nederlanders de eilanden Aruba, Bonaire en Curacao van de Spanjaarden. Waar de Spanjaarden over Bonaire spreken als een “nutteloos eiland”, is het Nederlands belang daarentegen groot. Met name vanwege de zoutwinning. Zout is cruciaal voor de florerende “gezouten” haringhandel. Voor dit werk worden door de Nederlanders volop uit Afrika geïmporteerde slaven ingezet; deze werken 6 dagen per week van zonsopgang tot zonsondergang in de brandende zon. De nacht brengen de slaven in slavenhutjes bij de zoutpannen door, een lemen hut niet groter dan een gemiddeld hondenhok. Op de 7^e dag hebben de slaven een vrije dag en mogen ze “naar huis”, in Rincon. Een wandeltocht van een minstens 6 uur, enkele reis….  

En deze wandeltocht hebben Tico en ik (Martine) vandaag ook afgelegd…. In het kader van een sponsorloop om geld in te zamelen voor de Special Games, de Olympische Spelen voor Gehandicapten, organiseert de lokale gehandicaptenzorg jaarlijks de Walk-a-thon Bonaire! Nog geen 24 uur geleden worden we door Johan overgehaald hier aan mee te doen. In een vlaag van verstandsverbijstering en niet vies van een uitdaging zeggen Tico en ik JA om de zondag te beginnen met minstens 30 kilometer - JA, 30 KILOMETER!! - wandelen. Door een uit de hand gelopen grap loopt Johan deze wandeltocht -als manager van het tuincentrum Green Label- dit keer voor de 3e met een kruiwagen met palmboom. Johan’s zoon Yorick (8 jaar) loopt voor de 1^e keer mee.

Als de wekker vanochtend om 04.00 uur gaat, heb ik direct spijt van deze onbesuisde actie, maar om half 5 zitten we dan toch –in sponsorshirt- bij Johan in de auto en rijden we naar het startpunt net voorbij Pink Beach. Om 05.00 uur gaan zo’n 150 mensen van start: het merendeel op de fiets en zo’n 50 mensen wandelend. Het is pikkedonker. Stiekem heb ik bedacht dat Tico en ik het gewoon volhouden tot zo’n 15km. Dat is precies tot op de boulevard van Kralendijk waar onze boot ligt, en dan stappen we uit.

We lopen een vlakke 5 kilometer per uur; net als bij mijn Heiloose hardloopclubje ben ik weer de vrouw met de klok. Elke 5 km staat er een bescheiden waterpost met gesponsorde krentenbollen, sinaasappelen en watermeloen. Heerlijk. En de organisatie faciliteert een mobiel toilet: op een aanhangwagen achter een pick-up staat het eco-toilet. Als de laatste loper voorbij de waterpost is, rijdt de mobiele plee naar de volgende koek en zopie. Dat is handig!!!

Als we na 3 uur stevig doorstappen –Johan nog immer blij achter de kruiwagen- bij de boulevard aankomen, worden we door Coos en Sil verwend op cola en muffins met slagroom. We zijn dan halverwege en zowel Tico als ik denken niet meer aan uitstappen; dat is onze eer te na. Ook al beginnen de voeten zeer te doen en kraakt het in de scharnierende delen. Yorick stapt bij 17 km voor een paar kilometer in de bezemwagen en haakt een uurtje later weer bij ons aan. Tico blijft aan mijn zijde stug doorstappen.  Na 4 uur passeren we het 20km punt (1000 steps); inmiddels heeft de ochtendbewolking plaatsgemaakt voor de zon en is het uit de wind minstens 35 graden. Pfffff, dit moeten we nog 2 uur volhouden …. Vlak voor de 25 kilometer passage (ter hoogte van Karpata) wordt Coos gebeld om Yorick te komen oppikken; hij heeft als 8-jarige een meer dan geweldige prestatie geleverd maar die laatste kilometers, vanaf het punt waar we rechtsaf slaan en bergopwaarts moeten, doet hij gezeten op de acherbank van onze huurauto.

Tico kiest ervoor niet voor zijn moeder onder te doen en samen gaan we berg op. Johan krijgt de man met de hamer op bezoek: die kruiwagen –die hij al 25km voortduwt- is berg-op wel erg zwaar aan het worden. Helaas voor Johan zijn Tico, Sandra (een collega van Johan) en ik weinig solidair meer: onze benen moeten in een vaste cadans blijven lopen, mogen niet stoppen, want dan schiet de boel op slot.

Coos, fris en fruitig, zet de auto in de berm en neemt de kruiwagen een paar honderd meter over van Johan, tot aan de bergtop. Als we bovenop de berg zijn, zien we Rincon, de finish, in de verte: het horloge vertelt dat we nog krap een half uur te gaan hebben. We gaan inmiddels heuvel-af en dat is haast nog zwaarder dan heuvel-op … Tico heeft zere billen en mijn voeten staan op ontploffen en voelen opgezwollen. Ik weet zeker dat ik enorme blaren heb … Even wordt Tico getriggerd om alsnog bij Coos in de auto te stappen, maar Sandra en ik weten hem hiervan te weerhouden. Als je als 11-jarige zover gekomen bent, dan kun je die laatste kilometer ook nog wel afzien. En aldus geschiedt. Om 11.00 uur, 6 uur na de start, finishen we bij de lagere school van Rincon. En iets na ons volgt ook Johan, achter zijn kruiwagen met palmboom.

Eindelijk mogen de vermoeide lijven neerzijgen op een bankje. En eindelijk mogen die verdomde schoenen uit. Tico haalt de finish blaarloos, zo blijkt. Maar de blaren op de zijkanten van mijn beide hielen zijn zo groot als kievitseieren. Wat is wijsheid: laten indrogen of doorprikken? Voorlopig doe ik bij die lagere school helemaal niets behalve genieten van een volvette cola en een Bonairiaanse lunch.

Thuisgekomen gaan eerst even afkoelen in het water, zeg maar een zwemmende cooling down. Dat gaat op zich nog best wel soepel. Maar als we even later weer gewoon zitten, zakt de pap met bakken in de benen. Tico ligt voor jaffa op zijn bed te lezen en ik schuif horizontaal op de kuipbank. Ik ben heel benieuwd of en hoe wij morgenochtend uit ons bed gaan komen. Maar ook denk ik nog een keer aan die slaven van toen: zij liepen dit elke zaterdagavond (van de zoutpannen naar Rincon) na 6 dagen van zonsopgang tot zonsondergang keihard werken in de brandende zon.  En op zondagavond moesten ze dan weer terug. Dat was pas vermoeiend!

Maar, we leven in het NU. En nu is Tico onze held van de dag, hij heeft 30 kilometer zonder zeuren en klagen, op wilskracht, op karakter uitgelopen!!! Chapeau Tico, je mag hartstikke trots op jezelf zijn. Wij zijn dat zeker op jou!!