Het kost een paar centen, maar omdat het zo gezellig is, blijven we nog een dagje extra in de marina. Ik haal mijn hart op aan de Amerikaanse supermarkt. Fascinerend wat een TellSell-achtige gadgets ogenschijnlijk willekeurig in de gangpaden hangen: anti-druip deksels voor als je een blikje wilt laten uitlekken, allerlei soorten, maten afsluiters om de kingsize zakken chips tussentijds af te sluiten, speciale schuifdingen om je onderlaken vast te klemmen aan je matras, je kan het zo gek niet bedenken. Jammer dat de prijzen van ongeveer alles hier sky high zijn ? gelukkig staat de USdollar gunstig t.o.v. de euro. 's Avonds gaan we bbq-en onder de gazeebo en wederom is het reuze gezellig.
De volgende dag, woensdag, vertrekken we dan echt voor een tocht van 70 mijl naar Mayaguana, het eerste eiland van de Bahama's dat we aan doen. Het waait behoorlijk door vanuit het oost-zuidoosten en we speren voor het lapje over het water. Abraham's bay, de aanvankelijk voor de hand liggende "all weather" ankerbaai van dit eilandje met slechts een handjevol inwoners, ligt weliswaar achter een fors rif, maar bij deze wind wel recht op de wind. Extra studie in de pilot vertelt ons dat we mogelijk beter liggen aan de westkust bij North West Point of Betsy's Bay. Als we bij Devil's Point met 9 knopen snelheid rechts af richting de lijzijde van het eiland scheuren beginnen beide vislijnen te ratelen! Tico verliest 2 tonijnen voordat ie ze ook maar binnen heeft kunnen draaien. Coos' vis moet een tijdje aan de lijn (die helemaal op z'n eind is) blijven hangen, omdat we druk zijn met het wegdraaien van de fok. Terwijl we nog steeds zo'n 7-8 knopen zeilen, draait Coos de al moe gezwommen tonijn aan bakboord eenvoudig binnen zijn tonijn binnen. Tico heeft inmiddels een 3e tonijn aan de haak, maar deze heeft een sterke eigen wil en springt 2 meter voor de boot tot Tico's grote frustratie alsnog van de haak.
We gaan bij North West Point, voor een van god en alles verlaten oninteressante kust, voor anker. Een halve mijl naast ons ligt een enkele andere boot. We smullen van de tonijn en vallen daarna met een doorgewaaid hoofd direct in slaap.
Op donderdag gaat het biologische wekkertje om 06.00 uur. We willen op tijd vertrekken. Het waait met een stevige bries uit het oost-zuidoosten en wederom voor het lapje scheuren we naar onze volgende bestemming: Atwood Harbour op het eiland Acklins, 50 mijl westwaarts. De naam Atwood Harbour doet vermoeden dat dat een pittoresk Bahamiaans dorpje met haventje is. Niets van dat alles. Het is een hoefijzervormige, zeer beschutte, ankerbaai. Maar wel eentje met een smalle ingang tussen verschillende riffen. Volgens de pilot koersen wij af op een ankerbaai waar de afgelopen jaren minstens een dozijn boten in probleem zijn gekomen? Niet echt geruststellend voor mijn zorgelijke geest, maar volgens Coos is er echt niets om me druk om te maken. Hij doet de navigatie via de iPhone (Navionics is echt een geweldige app!) en ik sta achter het roer. En inderdaad gaat het binnenvaren in deze ankerbaai van een leien dakje en komen we terecht in een werkelijk prachtige beschutte baai met geweldige ankergrond. Net na het middaguur leggen we het anker "met het handje" op het strand en liggen we vervolgens op slechts 5 meter voor het strand in 1.20 meter diep water. In no time liggen (staan) de kinderen in het helderste water en waden ze ook naar het strand. Coos en ik benutten de ondiepte om al staand het onderwaterschip te ontdoen van aangroei en de rompen eens goed te poetsen.
Morgen (vrijdag) blijven we hier nog een dagje liggen!
PS: zodra we weer internet hebben, zullen we nieuwe foto's uploaden.
PS2: Wil je weten waar deze plekken precies op de kaart liggen, klik dan door in 'Waar zijn we nu'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten