Het lijkt elke vrijdag wel feest. Zo zitten we vrijdag 25 maart jl. aan de BBQ bij het jarige petekind van mijn zus (en zwager) Elyn (en Nico). Zij woont sinds ruim een maand op Bonaire; haar vader is een van de vijf vanuit Nederland ingevlogen rechercheurs die een nieuw team vormen om de georganiseerde en grensoverschrijdende misdaad op en rondom het eiland te bestrijden. Jarige Kim (15 jaar geworden), Casper en Bianca wonen in een sfeervolle Bonairiaanse villa en genieten volop van deze “emigratie”. Hond Speedy (een grote, jonge, speelse Mechelse herder) is ook meegekomen uit Nederland en dat is voor Tico nog wel even spannend. Ondanks dat Bianca Tico probeert te overtuigen dat deze hond echt niets doet en echt heel lief voor is kinderen, zit die hondenaanval- en beet op Tobago nog vers in Tico’s geheugen. De angst overheerst de rede en gelukkig voor Tico doet Bianca Speedy even in de slaapkamer (als ze aan het zwemmen zijn) en daarna aan korte riem aan de tafelpoot. De kinderen duiken het zwembad in en ik ben zo brutaal het aangename met het nuttige te verenigen…. Ik kom nl. op bezoek met 2 tassen vuil wasgoed, haha. Dus als snel snort de wasmachine (Bianca, nogmaals dank je wel!). We smikkelen van het geroosterde vlees, de satesaus, het stokbrood, de kruidenboter (het is net Holland!) en hebben het gezellig.
Vrijdag 1 april (geen grap) zitten we wederom aan de BBQ maar dan aan Kaya Mazurka bij Jolanda. Johan, Esther en kids haken ook aan. Als verrassing voor Tico heeft Jolanda alles in huis om Pina Colada Virgin te maken. Heerlijk!!! Daarnaast heeft ze verse dorade en maakt ze barracuda-vispakketjes (barracuda-filet, bosuitjes, limoensap, tomaatjes in folie-pakketje) gemaakt; deze laatste smaken overheerlijk. De kinderen (7 stuks) knagen op een kippenvleugeltje en hebben pret voor 10!. Johan weet ontzettend veel te vertellen over Bonaire, allemaal weetjes die je niet in een folder of reisgids zult lezen. Wist je bijvoorbeeld dat in de 6e nacht na volle maan in september van elk jaar, tussen 22.00 en 22.15 uur, het koraal zijn eitjes in grote getallen uitspuugt, honderden-duizenden kleine, witte balletjes?! Dat noemen ze “coral spawning”. En echt alleen dan gebeurt het; we hebben fantastische foto’s hiervan gezien op het internet (voor de belangstellende: zie http://www.bonairetalk.com/ en dan even doorzoeken).
Kortom, wederom een hele gezellige avond.
De dag hiervoor, op de laatste dag van maart, gaan we naar de ezelopvang. Op het eiland zwerven heel veel ezels: in vroeger dagen hadden deze dieren een belangrijke functie, maar sinds de komst van de auto’s en vrachtwagens zijn zij werkloos en aan hun lot overgelaten. Zij planten zich voort in het wild en eten dat wat het eiland biedt en overleven in deze droge natuur. Maar het worden er ook steeds meer. Een idealistische vrouw heeft jaren geleden gemeend er goed aan te doen alle ezels (schatting 150 stuks) in een ezelopvang te plaatsen. Doel: geen overbegrazing van het eiland, geen -al dan niet opzettelijke- aanrijdingen (i.v.m. verzekeringsuitkering) met ezels, geen dierenmishandeling (bijv. misbruik ezels bij hondengevechten). Een intensieve lobby bij het bestuur van Bonaire leidt ertoe dat ze een stuk grond toegewezen krijgt. Zij voorziet dit van een omheining en ze vangt zo’n 300 ezels. Dat is iets meer dan haar geschatte 150 stuks, het zijn bij lange na nog niet alle wilde ezels (schattingen lopen uiteen van 120 – 300 resterende loslopende ezels) en de opvang is meer dan vol. Ze draait op subsidie (vanuit Nederland) en giften van dierenliefhebbers en bezoekers van de opvang. Met de auto rijden we een rondje door het ezelpark; de ezels zijn tam, brutaal, grappig en ogen zo schattig met hun grote oren. Ze steken om de haverklap hun kop door het open raam in de hoop wat lekkers te krijgen. We lunchen op een picknickplek; deze is omheind door grote rotsblokken opdat de ezels je het brood niet uit de hand eten. Als het voedertijd is op de voederplek zien we minstens 200 ezels duwen, trekken, schoppen en bijten om maar het beste plekje bij de voederbakken te bemachtigen. De ezelverzorgster, een stagiaire uit Nederland, loopt er ongemoederd tussen door. In een ander veldje ooh-en en aah-en we bij een ezelveulentje van 3,5 week oud: zo klein, zo zacht, zo schattig. Sil vindt het allemaal geweldig. En Tico doet een belangrijke ontdekking: hij wordt later geen dierenverzorger. Te vies, te zwaar, te stoffig werk. Daar ga je maar van stinken en zweten. OK, dit zijn niet zijn letterlijke woorden, maar daar komt het wel ongeveer op neer, haha.
Als we wegrijden bij de ezels, stellen we ons hardop de vraag of deze hele ezeloperatie met veel geld vanuit Nederland wel heeft opgeleverd waarvoor het geld bedoeld was: geen loslopende ezels meer op het eiland. Het antwoord daarop is simpel en kort: nee!! Er bleken destijds meer ezels in het wild te lopen dan vooraf geschat. Met 400 ezels is de ezelopvang bomvol en de resterende loslopende ezels planten zich vrolijk voort. Conclusie: er zijn nu 2x zoveel ezels op het eiland als voor het bestaan van de ezelopvang.
Vanuit de lokale bevolking klinken er (ook) kritische geluiden ten aanzien van deze opvang. Kan het geld dat er –ook vanuit Nederland- ingestoken wordt niet beter/anders besteed worden? Er zijn zoveel andere issues op het eiland waar geen of onvoldoende geld voor vrijgemaakt wordt, maar wat misschien wel belangrijker is dan al die ezels: onderwijs, drugsgebruik onder jongeren, huiselijk geweld, incest….??!! Het blijkt een lastige discussie en zij met de langste adem trekken vermoedelijjk aan het langste eind….
PS: er zijn weer nieuwe foto's toegevoegd aan het Bonaire webalbum!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten