Noordwaarts in de Caribische Zee

Maandag 11/4: met 1 rif in het zeil, draaien we om de westpunt van het eiland en zetten we koers naar volle zee. De golven vallen alleszins mee en ook de NO-wind is prima. Sterker nog: we schudden het rif er zelfs uit. Na een paar uur trekt de wind wat aan en zetten we weer een rif. Voordat het donker wordt, zetten we –just to be sure- een 2^e rif. De zee wordt hoger, de boot maakt meer snelheid en het begint een beetje bumpy te worden. Slapen gaat dan ook slecht. Alhoewel, de kinderen slapen even goed en lekker als alle andere nachten. Er trekken een paar squalls over ons heen; er valt regen uit en in de squall trekt de wind aan richting de 30 knopen. We blijven voortdurend scherp aan de wind zeilen, pakken zelfs wat extra hoogte en doen gemiddeld 7-8 knopen snelheid.

Dinsdag 12/4: als het licht wordt, is het zwaar bewolkt. We luisteren naar het weerbericht van Chris Parker (08.30 uur lokale tijd op ssb-frequentie 8104usb). Hij spreekt over veel squall-activiteit in de lucht en mogelijke onweersbuien rondom Puerto Rico. Welnu, dat klopt. Wederom is het een dag van rif er in – rif er uit – rif er in. Aan het eind van de dag komen we in een mega-squall van regen, regen, regen. Het stopt niet meer met regenen en we wanen ons Europese wateren. De NO-wind valt vooralsnog alleszins mee, maar voor de avond valt, willen we wel een 2^e rif steken. Maar eerst gaat Coos koken: rijst met teriyaki-rundvleesreepjes. Net als alles op het vuur staat, trekt NO-wind door richting de 25 knopen (schijnbaar). Dus vuur uit en Coos draait snel de volle fok weg. Inmiddels laat de windmeter steady 30-35 knopen uit noordoostelijke richting zien en valt de regen–nog immer- met bakken uit de hemel. De zee bouwt zich op. We vallen een beetje af (halve wind) om “in het heetst van de strijd” niet tegen alle elementen in te hoeven boksen. Met 1 rif in het grootzeil en een puntje fok spuiten we met 10 knopen over de Caribische Zee. Als daarna de wind iets afneemt (27 knopen), zetten we een 2^e rif. Het regent gestaag door en we bespeuren vooralsnog geen opklaringen in de verte … Na een uurtje neemt de ergste heftigheid van alles af, maar desondanks laten we het geplande eten maar zitten en warmen we slechts een restje pasta met kip van de avond ervoor op. Als het helemaal donker is, zien we aan de horizon de bliksem de hemel verlichten. Voor alle zekerheid leggen we laptop, portofoon en iPhone in de oven, onze kooi van Faraday. Gelukkig blijven onweer en bliksem ver weg en ook zo de squalls. We slapen om beurten onze hazenslaapjes en al met al beleven we een rustiger nacht dan de 1^e.

Woensdag 13/4: als de zon opkomt, zien we een strakblauwe hemel met slechts heel in de verte dikke, witte, wolkenpartijen die heel traag fractioneel van vorm veranderen. Zie ik er eerst een broedende kip op haar nest in, even later lijkt het meer op een olifant met zijn slurf omhoog. Net als de voorgaande dagen luisteren we naar het weerbericht van Chris Parker en volgens hem wordt het weer een dag om rekening te houden met squalls, met name als de avond gaat vallen. Welnu, dan hopen we in marina Zarpar te liggen… Maar voordat we daar zijn, moeten we nog wel de laatste 65 mijl varen. De wind draait wat meer oostelijk en zakt geleidelijk in naar 8 knopen (schijnbaar). We zetten de motor bij om de snelheid wel boven de 6 knopen te houden en checken via de iPhone hoe laat de zon onder gaat: 18.48 uur en om 19.30 uur eindigt de “nautische schemering”. Exact half 7 draaien we het smalle, met boeien gemarkeerde kanaal in dat ons om Isla Piedra moet leiden. Het oogt allemaal niet heel breed en vlak naast het kanaal breken een paar golven op een rif .. Ik ben heel blij dat we dit met daglicht doen. We worden opgewacht door Paco (assistent marina manager) en in no time liggen we aan een prachtige steiger en krijgen we een keur aan officials aan boord: Marina Guerra (coast guard), M-2 en Drug Enforcement (drugs controle). Naast de gebruikelijke blik op paspoorten, bootpapieren en het uitklaringsdocument van Bonaire doen 2 van hen nog een proforma rondje door de boot. Van genoemde documenten hebben we van te voren kopieën gemaakt en daarmee maken we vrienden: dit maakt hun administratie een stuk makkelijker. Immigratie kan wachten tot de volgende ochtend.

En dan is het tijd voor de familieknuffel: een moment om met elkaar bewust stil te staan dat we weer een enorme mijlpaal hebben behaald.

Als ik voor mijzelf spreek: 2 jaar geleden zag ik al op tegen deze passage, 6 maanden geleden had ik nog allerlei ingewikkelde constructies bedacht om dit stuk niet mee te hoeven zeilen. Maar nu hebben we het toch maar als gezin, met z’n vieren gedaan. Een prestatie van formaat. De kinderen zijn weer, net als bij alle voorgaande langere oversteken, geweldig. Die geven zich over aan de ledigheid van de zee en chillen en loungen door de dag: beetje DVD kijken, beetje lezen, beetje muziek of luisterboek luisteren op de iPod, beetje tekenen. Allemaal erg easy-does-it. Coos is een fantastische kapitein die in alle omstandigheden zijn hoofd koel houdt. Of er nu een squall met regen en wind overkomt of zijn vrouw een squall aan tranen laat vloeien. En onze catamaran zeilt fantastisch, ook op een aan-de-windse koers.

Ter vergelijk: op zondag vertrekt een 45ft monohull vanuit Islas Aves (iets oostelijk van Bonaire) richting marina Zarpar. Dat is een dag eerder dan wij vertrokken zijn. En hun vertrekpunt maakt de passage iets beter bezeild (Islas Aves ligt oostelijk van Bonaire). Deze boot is afgelopen nacht om 01.00 uur aangekomen. Oftewel, zij hebben er 4 dagen over gedaan om hier te komen, waar wij naar dezelfde bestemming en eenzelfde afstand, hoger aan de wind, in 2,5 dag hebben gezeild. Chapeau voor Outremer 45, SeaMotions!!

Het is half 9 als we gaan eten: rijst met teriyaki-runderreepjes. Heerlijk! En daarna? Lekker slapen ….