En toen ...

... was 2014 zomaar voorbij en ben ik in dat jaar met mijn schrijfambitie niet verder gekomen dan de hoofdstukken "zomervakantie" en "januari". Een treurige opbrengst, het resultaat van het laten inhalen door de hectiek van alledag: het gezin, het sporten, het huishouden en een beetje werken.

Wat gaat 2015 in dat kader brengen? Deze keer levert de maand februari iets op.

Een cursus Blog/Column schrijven: 
Een geslepen pen?

Zondagochtend, 06.00 uur en mijn hoofd wordt wakker terwijl mijn lijf nog slaapt. Het is lang geleden dat mijn hoofd ontwaakte vanwege het fenomeen “huiswerk”, maar nu is dat het geval. Het huiswerk betreft het schrijven van een blog of column. Dit naar aanleiding van een korte cursus Blog/Column Schrijven die ik volg.

Pfff, hoe ga ik dat doen? Wil ik dit allemaal wel? Maanden geleden heb ik mij in een vlaag van dadendrang opgegeven voor deze cursus. Ondanks de twijfel of dit wel bij mij zou passen. De aanprijzing “Voor mensen die echt te zeggen hebben. De pennen kunnen geslepen worden.” kwam op mij nogal intimiderend over. En hoe doe je dat eigenlijk, pennen slijpen? Is dat een veel gebezigde uitdrukking in de schrijversscene?

Die 1e les bekroop mij binnen een half uur na aanvang het gevoel dat ik inderdaad in de verkeerde cursus zat. Een blog of column schrijven: puntig, scherp, teasen, prikkelen, stellig stelling nemen, controversiële argumenten op een rijtje zetten inclusief anticiperen op tegenargumenten, doelgroep bepalen, woorden labelen, social media inzetten, clichés vermijden, maximaal 400-500 woorden, ritme aanbrengen, schrappen, niet twijfelen. 

Het merendeel van deze kreten bezorgden mij stress, klotsende oksels en hersenen die op volle toeren draaien. Toen uiteindelijk dik twee uur later de onvermijdelijke huiswerkopdracht geformuleerd werd, steeg bij mij de druk tot “presteren” tot ongekende hoogte. Onzekerheid en angst voor een beoordeling die misschien wel zou bestaan uit louter rode doorhalingen namen het over van de ratio.

Zondagochtend, 06.15 uur. Met mijn hoofd op mijn kussen word ik heen en weer geslingerd tussen de handdoek in de ring gooien (ik meld me gewoon af voor de 2^e en tegelijk laatste les, simpel) of doorzetten en afmaken waar ik mee begonnen ben (wie a zegt moet ook b zeggen).

Ik kies voor het laatste. Een uitdaging aangaan vind ik aantrekkelijker en spannender dan opgeven. En ik wil mijn voordeel doen met een  “beoordeling” van iemand die verstand van schrijven heeft.

Vastberaden ga ik aan de slag om zo’n 450 woorden volgens de voorwaarden van de cursus in één document te krijgen. Áls ik al op een persoonlijke reis ben op zoek naar het cliché “wie ben ik en wat wil ik”, dan maakt deze cursus mij in elk geval duidelijk dat mijn ambities níet liggen in het scherp formuleren van een uitgesproken mening. Dat ik geen onweerstaanbare drang voel om die uitgesproken mening persé met een groot publiek te delen. Dat ik herontdek dat ik wél allerhande trivia, zoals zieleroerselen, beschouwingen en belevenissen graag en nét even anders dan volgens het principe “lief Dagboek” aan het papier of het world wide web wil toevertrouwen. Oftewel, dat ik graag een beetje blijf schrijven …  met een 2B, een zacht geslepen potlood. (Zo, exact 450 woorden!)