Een cursus blog/column schrijven:
“Niet het doel dat je nastreeft maakt
gelukkig, maar de weg er naar toe”
Het huiswerk is
klaar: de column is geschreven, herschreven, nog eens aangepast en dan, hup,
gemaild naar “de juf”. Best even een spannend moment. Nog spannender wordt het
als de zeven cursisten op een donderdagavond gastvrij ontvangen gaan worden bij
“de juf” thuis voor de laatste lesavond. Op deze avond worden de colums aan
elkaar voorgelezen en wordt iedereen geacht het voorgelezene te beoordelen
alvorens “de juf” haar eindoordeel erover velt. Al met al niet echt een comfortabel
vooruitzicht.
19.02 uur: ik ben
net iets te laat. We zitten in een kring rond de salontafel. Er is plaats voor
wel 15 mensen, terwijl er maar zeven verwacht worden en er vooralsnog maar vier
daadwerkelijk zijn. Deze vier mensen plus de juf voelen zich wat ongemakkelijk met
elkaar en ieder gaat daar op geheel eigen wijze mee om. De bijna op wereldreis
vertrekkende studente van 23 jaar ratelt. De oudere –en enige- heer etaleert
senioriteit. De kindercoach schuift onrustig heen en weer op de smalle
eettafelstoel en trekt elke paar minuten haar vest over haar volle boezem. Ik
probeer, in mijn eentje verdwalend op de lederen driezitsbank, vooral de
nonchalant zelfverzekerde pose. En de
juf neemt haar plek in aan het hoofd van de kring.
19.15 uur: het
blijft bij deze vier cursisten. Twee dames blijken zich te hebben afgemeld en
we hebben één ordinaire “no show”. Het is tijd voor het onvermijdelijke, het is
tijd om met de billen bloot te gaan, het is tijd om te gaan voorlezen. Al met al niet
echt een comfortabel vooruitzicht. Want ieder voor zich heeft natuurlijk z’n
stinkende best gedaan om een meesterstuk te schrijven. En het is voor ieder
mens het makkelijkst te consumeren als ie volop geprezen en
bejubeld wordt. Maar eerlijk is eerlijk: we zitten hier om verbeterpunten te
horen. Want daar zit de persoonlijke groei.
De seniore heer
bijt het spits af. Ik concentreer me en maak tijdens het luisteren wat
aantekeningen, zodat ik, als het mijn beurt is te “beoordelen”, met een
enigszins intelligente top of tip uit te hoek kan komen. Die top blijkt nog
best lastig, want eerlijk gezegd kan ik geen chocola van zijn column maken; het
is niet prikkelend, het is niet grappig en wat is überhaupt het punt dat hij
wil maken?
Dan is het de
beurt aan de kindercoach. Zij gaat los over “vervelende ouders ” en haalt
ongeveer elk trivialiteit aan die je daarbij kunt bedenken. Dit resulteert in een
hele lange, soms best leuke, maar vooral belerende column. Een geeltje op haar
beeldscherm “schrijven is schrappen” lijkt me een mooie reddingsboei in haar
eigen gecreëerde tsunami van pedagogische clichés.
De sabbatical
studente heeft als ambitie om tijdens haar reis een blog bij te houden dat zich
aantrekkelijk onderscheidt in het woud van goedbedoelde maar saaie
reisverslagen op het internet. Haar stijl van schrijven blijkt er eentje van
kinderlijke “grote stappen snel thuis” en een jeugdige overmoedigheid die neigt
naar “een beetje dom”. Maar met wat oefening baart kunst kan ze best gaan
slagen in haar ambitie.
Ook ik heb mijn
moment in de luisterende schijnwerper. Met gespeeld zelfvertrouwen draag ik
mijn creatie voor en met lef kijk ik na afloop de kring rond, klaar om ieders
kritiek met opgeheven hoofd te ontvangen. Men vindt de beschreven beleving een
feest van herkenning, maar de titel en het slot blijken vooral voor mij en zeker
niet voor de luisteraar cristal clear. Een typisch gevalletje van een “blinde schrijversvlek”,
die gelukkig vrij eenvoudig weg te poetsen is. (zie de blogpost "en toen" voor het definitieve resultaat)
Deze cursus waar
ik over twijfelde, de lesavond waar ik me niet thuis voelde, de
huiswerkopdracht waar ik tegenop zag en de ongemakkelijke grande finale in de vorm
van een voorlezen-uit-eigen-werk-avond pakt in zijn geheel uit als een inspirerende en verrijkende
ervaring. Want in alle fasen ben ik uit mijn comfortzone gestapt en dat blijkt
eigenlijk best lekker. Dat geeft een beetje reuring in je kop en een prikkelende
spanning in je lijf.
Een goede column of blog schrijven blijft echter wel een
kunst. (En ik pretendeer niet dat ik die kunst beheers. Hmmm, 680 woorden)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten