Wij weten meestal zeker dát we met onze SeaMotions gaan zeilen en wanneer we inschepen, maar het "waarheen" blijft –ook voor onszelf- vaak een verrassing. Dat hangt tenslotte van het weer af en van de windrichting en –kracht in het bijzonder.
We hebben wel wensen: de Scilly's staan al jaren op ons verlanglijstje. Of het ontdekken van de noordkust van Normandie en alle tijd hebben voor het rekening houden met het enorme verschil in eb en vloed. De zuidkust van Bretagne nog eens over doen, nadat we er 12 jaar geleden zoveel plezier hebben gehad moet onze Candide, is er ook zo eentje. Of een paar dagen St Peter's Port op Guernsey, daar weer een balletje slaan op de green van Sausmarez Manor en vervolgens het juiste, stabiele weer krijgen om Hem, Sark en Alderney te ontdekken. En de westkust van Zweden hebben we ook nog nooit "gedaan".
Maar ja, die wind…voor het merendeel van de hiervoor genoemde wensbestemmingen moet een zuidwestelijke koers gevaren worden. Dat is nu net de richting van waaruit de wind op de Noordzee en Het Kanaal meestal waait. En, "a gentleman never sails upwind", oftewel het kan maar zo zijn dat we zomer 2014 (weer) in Noorwegen belanden.
De oversteek: 375 mijl
Met een zuidwestelijke wind, kracht 4-5, motorzeilen we tegen de stroom in het Marsdiep uit onderwijl de horizon afspeurend naar de groene en rode tonnen die het Molengat, de vaargeul tussen de Razende Bol en Texel, markeren. Maar al wat we zien zijn gele tonnen en geen groene of rode. Hebben we iets gemist? Waarschijnlijk wel, want ook onze Waddenkaart 2012 laat geen gele tonnen zien. Gezien het onstuimige weer nemen we het zekere voor het onzekere en stampen we door om dan maar onderlangs de Razende Bol te gaan alvorens een rechtstreekse koers richting Kristiansand in te zetten. Dit is minstens 20 mijl omvaren, pffff. Zo goed en zo kwaad als het gaat, geven we ons over aan het wijdse uitzicht, de hobbelige golven en de zee van tijd die voor ons ligt. Mijn gedachten gaan vooral uit naar zondagochtendhardloopmaatje Peter de Keijzer; uit het niets werd hij in het weekend –al sportend- getroffen door een herseninfarct. En die infarct deelde een eenmalige, fatale tik uit. Dood. Die onwerkelijke gedachte laat me gedurende deze oversteek niet los. Het verdriet golft als eb en vloed door me heen. Het idee dat Peter de Keijzer er niet meer is… Dat hij nooit meer op het laatste nippertje zal arriveren op de verzamelplaats in het Bergense bos, dat hij ons nooit meer zal voorgaan door de duinen van Bergen en Schoorl, dat hij nooit meer de achtersten van de groep zal harken. Ik kan me er niets bij voorstellen en toch is het zo. Peter de Keijzer is niet meer, behalve in onze gedachten, want elke zondagochtend denkt iedereen van de zondagochtendgroep wel één of meerdere momenten aan hem.
Na 2,5 dag hobbelende zee, katterigheid en nauwelijks eten (2 pakjes zoute LU-crackertjes, een boterham met kaas, een appel en wat witte rijst) arriveren we onder een blauwe lucht en een stralende zon in het overzichtelijke Kristiansand. Het is de hoogste tijd om de magen te vullen. Tripadvisor adviseert een pizzeria die er van de buitenkant weinig uitnodigend uit zou zien, maar waar men zich niet door zou moeten laten afschrikken. We zijn benieuwd als we denken in een rabbige snackbar af te dalen maar belanden in een aangenaam en sfeervol ingericht kelderrestaurant. Nog zwaaiend op onze stoelen smullen we van de Italiaanse gerechten. En tegen de tijd dat we afrekenen, doen we onze ogen dicht. Uiteten gaan in Noorwegen is behoorlijk aan de prijs …
Browsen langs de zuidoostkust van Noorwegen
Vooruitzien is regeren en dus hebben we een globale reisplanning gemaakt waarbij we elke dag een stukje varen. Niet teveel en te ver en voor de nachten liggen we afwisselend in ankerbaaien en havens. Volgens deze planning varen we in ruim 4 weken via de zuidoostelijke kust van Noorwegen naar de westkust van Zweden (o.a. Götenburg) om vervolgens na weer één of meerdere nachten doorvaren aan te komen bij het Kielerfjord en dan (ja toch maar wel, maar dan wel mét het vooruitzicht op een overheerlijke Wienerschnitzel in Cuxhaven) via het 60mijl lange Kielerkanaal terug te varen richting Nederland. Een misschien ambitieus, maar wel haalbaar, plan. Toch?
Als de zon schijnt, ziet de wereld er een stukje mooier uit. Welnu, dat adagium gaat zeker op voor onze dagen langs de scherenkust van Noorwegen. Op de motor slingeren we –via een bebakende route- tussen de rotsen en eilandjes door. Soms is een doorgang zenuwslopend smal. Tico en ik staan dan elk op een voorpunt, als aanvulling op Navionics op de iPad en C-map op de plotter, onze ogen uit onze oogkassen te turen om de onderwaterrotsen op tijd te detecteren. De "inland waterway" BlindLeia is schitterend en –ook voor Noorse begrippen- druk. De Noren verplaatsen zich vooral én graag met motorbootjes en deze vervoersmiddelen komen in de scheren uit allerlei hoeken en gaten en in allerlei soorten en maten aanzetten. De Noren varen ook graag hard, maar ons valt op dat ze daarbij wel degelijk rekening houden met andere waterweggebruikers. Wij hebben geen enkele Noor op asociaal gedrag kunnen betrappen. Al die motorboten spreken zeer tot Sil's verbeelding: snel, strak en met veel pk's. Wij vergapen ons aan de Noorse vakantiehuizen. In een juist evenwicht tussen mens en natuur staan afwisselend pal aan het water, tegen de helling op of eenzaam op een rots die voor Noorwegen typische houten, witte zomerverblijven. Groot, klein, oud, nieuw; elk huis heeft z'n schoonheid en charme. Wappert de Noorse vlag vier in de vlaggenstok, dan is de Noor "thuis".
Op de 1e ankerplek, Gamle Hellesund, vermaken de mannen zich met jagen (vissen) vanaf de boot en vanaf de rotsen en met kajakken en peddelen op de surfplank alvorens we 's avonds het vuur ontsteken op de rotsen, het brood boven de vlammen bakken en de grote garnalen roosteren.
In Lillesand gaan we er op uit met de bijboot. Het is even slikken als we deze dit jaar -met ons vieren erin- met onze 9,9pk motor nog maar net aan in plané krijgen. Arrgghh, kleine kindjes worden groot en we worden met z'n allen te zwaar. We wandelen door het pittoreske plaatsje Lillesand waar 90% van alle huizen nog van witgeschilderd hout zijn, we kopen wat verse groenten op de markt en eten een ijsje. 's Avonds, net voordat de schemer valt (en dat is in Noorwegen pas rond 22.00 uur), gaan de mannen er met de bijboot op uit richting open zee om te vissen. Ze komen terug met maar liefst 8 makrelen. Onze omega-3 vetzuren gaan skyhigh als Coos ze de volgende avond zeer smakelijk roostert en rookt op de Cobb. Maar eerst worden we de volgende ochtend wakker van de wind die vlagerig recht de ankerbaai in waait. Op wat boten achter ons is volop bedrijvigheid als ze hun achter hun anker beginnen te krabben en tegen andere geparkeerde motorboten dreigen aan te drijven. Ik ben er niet gerust op dat wij goed vast liggen en even later blijkt dat gevoel terecht. Ook wij schuiven bij elke flinke windvlaag een stukje naar achter. Gecontroleerd gaan we anker-op en gaan we wat vroeger op de dag dan gepland op weg naar de volgende bestemming: Grimstad. Maar in Grimstad zullen we nooit aankomen. Want, de wind trekt inmiddels (hard) aan vanuit het Oosten en dat is precies vanuit de richting waar bedacht hebben heen te gaan. Na 5 mijl tegenwind hakken, hotsen en klotsen op open zee duiken we een enigszins beschutte ankerbaai in voor herijking van ons reisplan. De lange termijn voorspellingen spreken over aanhoudende Oostenwind en daarna geen wind. Met de uitdrukking "a gentleman never sails opwind" in ons achterhoofd en de antipathie om de langerere dagtochten te moeten motoren, besluiten we het over een andere boeg te gooien. Het Noorwegen-Zweden-Kielerkanaalreisplan gaat overboord en we maken, terwijl de wind door het want giert, een nieuw reisplan. We gaan westwaarts, met de wind in de rug, richting Mandal om daarna de relatief onbekende Duitse Waddeneilanden voor de Deense kust, Sylt en Ansum te gaan ontdekken. Het loslaten van het snaarstrakke zeilplan voelt als een losmaken van een str
De ankerbaai van Selvagen hebben we eveneens zo goed als exclusief voor ons zelf. Dat is niet zo gek, want om op deze verlaten ankerplek te komen, moet men over stalen zenuwen beschikken gezien de verraderlijke rotsen die op de waterweg er naar toe her en der verspreid en nét onder het wateroppervlakte liggen. Ook hier gaan de mannen weer op jacht voor een maaltje eten. We herinneren ons deze ankerplek namelijk van jaren geleden vanwege de mosselvangst. Met een emmer met daarin genoeg mosselen voor 3 voorgerechten keren ze terug. Hun constatering: in 2008 zaten de mosselen overvloedig op deze rotsen geplakt, maar anno 2014 zijn ze slechts dungezaaid te vinden. Ook leent deze ankerplek zich uitstekend voor een beetje windsurfen Met een pietsie, maar net aan genoeg, wind leert Sil de eerste beginselen van het windsurfen. Voor Tico staat er jammer genoeg net te weinig wind. Het is ook hier dat we op de Dag van Nationale Rouw de vlag half stok hangen ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van de ramp met de MH17. Een onwerkelijke werkelijkheid: zoveel mensen die onderweg weg naar hun vakantiebestemming onwetend en onterecht uit de lucht geschoten worden door "idiaten", mensen met idiote idealen.
En ondertussen is het nog immer schitterend zomers weer: strakblauwe luchten, volop zon en dagelijks zomerse temperaturen die schommelen tussen de 27 en 30 graden. Het steenkoude Noorse zeewater is opeens lekker verfrissend. Dagelijks laten we ons op onze meest charmante wijze in het water vallen. Waarbij de jongens natuurlijk als jonge goden soepel het water laten spijten en er als gladde paling inschieten. Mijn duikkunsten worden door mijn reisgezelschap daarentegen net iets te vaak naar mijn zin (ik doe echt mijn best) vergeleken met die van een walrus of een platvis … Maar ja, als rechtgeaarde diesel kan ik dan wel weer het lange-afstandszwemmen (via de ouderwetse schoolslag) het langste van ons vieren volhouden. Zo heeft ieder z'n talent.
Mandal en haar achterland leent zich uitstekend voor een fietstochtje en dus halen we, voor de eerste keer deze zomervakantie, 3 vouwfietsen en een MTB uit het vooronder. We fietsen "up river" en krijgen hiermee een fractie van de schoonheid van het Noorse binnenland mee: groene graslanden, groene bossen, witte huizen, rode schuren en veel ruimte. Het doet me wel denken aan het natuurschoon in Vermont (USA), maar bij deze Europese variant is alles nét iets kleiner, lager en smaller. De Noren zijn ook goed in het inrichten van speeltuinen; achter "de ark" is een golvende speeltuin met creatieve, muzikale, educatieve én uitdagende "speeltoestellen. Het uitdagende in Mandal's speeltuin zit 'm in de slackline. Een slackline is een soort van koorddansen waarbij je op een strakgespannen band, die veert als een trampoline, probeert te balanceren. Héél moeilijk dus. Tot in het donker oefenen, oefenen en oefenen we in het ontspannen balanceren. Uiteindelijk lukt het Tico om van de ene naar de andere kant te koorddansen en begint hij met oefenen in het achteruit-koorddansen. Met een hoop gezwiep en gezwaai met de armen komt ook Coos naar de overkant. Sil en ik bakken er weinig van. Sil, omdat hij niet oefent; zijns inziens hoef je bij/op/in al die andere speeltoestellen veel minder tot geen inspanning te plegen om het leuk te hebben. En mijn matige prestatie wijd ik natuurlijk geheel aan mijn (hardnekkige) blessure hielspoor; die zere hiel gooit het begrip "balans" bij normaal lopen al in de war.
Na 2 dagen Mandal piepen we de bocht om van het meest zuidelijkste puntje van Noorwegen: we ronden de beruchte Kaap Lindesnes. Zoals bij elke kaap het geval is, kan het hier met harde wind behoorlijk spoken en dan is het raadzaam om minstens 5 mijl uit de kust te blijven. Ons treft niets van dat alles; ideale zeilomstandigheden om juist relatief dicht langs de kust te browsen. We hebben ons oog laten vallen op een niet al te grote ankerbaai aan de zuidkant van het onbewoonde eilandje Skarvøya. De invaart is volgens de pilot vrij smal en het is opletten geblazen want net voorbij de ingang ligt een serieuze ondiepte. Volgens diezelfde pilot (René Vleut) voel je je daarna omgeven en beschermd door hoge rotswanden. Zo gezegd, zo gedaan maar wel met enigszins samengeknepen billen en het zweet in de handen. Maar eenmaal voor anker waait de wind naar onze mening ietsie teveel recht de ingang in om ons dat beschermde gevoel te geven. Na een verkennende expeditie van Tico en mij in de bijboot leggen we een half uur later aan aan een net vrijgekomen steigertje in een ankerbaai aan de westkant van dit eilandje. We hebben deze unieke spot helemaal voor onszelf, incl. luxe picknicktafel. Zwemmen, vissen, kajakken, rotsklimmen, snorkelen, bbq-en en genieten van het schitterende uitzicht en de oorverdovende stilte.
Desalniettemin verruilen we de volgende dag deze rust voor stads vertier en wel in Farsund. Aldaar stuiten we op beachvolleybaltoernooi en vooral Tico en ik krijgen geen genoeg van het kijken naar deze sport én de gespierde, gebruinde Noorse sportlijven. Het is ook hier dat we voor het eerst sinds onze aankomst in Noorwegen weer eens wolken zien. Dikke, donkergrijze wolken klonteren opeen boven de hoge rotsbergen van de kuststrook en het duurt niet lang of onweer en bliksem dondert en knettert boven onze hoofden. Gevolgd door een enorme regenbui. Gelukkig schijnt 's middags alweer de zon en ontdekken we het duikplatform van Farsund. Dit duikplatform behelst 3 duikplanken op verschillende, indrukwekkende, hoogtes. Uiteindelijk is Tico de held van de familie; hij springt van de 5mtr-plank.
Desalniettemin verruilen we de volgende dag deze rust voor stads vertier en wel in Farsund. Aldaar stuiten we op beachvolleybaltoernooi en vooral Tico en ik krijgen geen genoeg van het kijken naar deze sport én de gespierde, gebruinde Noorse sportlijven. Het is ook hier dat we voor het eerst sinds onze aankomst in Noorwegen weer eens wolken zien. Dikke, donkergrijze wolken klonteren opeen boven de hoge rotsbergen van de kuststrook en het duurt niet lang of onweer en bliksem dondert en knettert boven onze hoofden. Gevolgd door een enorme regenbui. Gelukkig schijnt 's middags alweer de zon en ontdekken we het duikplatform van Farsund. Dit duikplatform behelst 3 duikplanken op verschillende, indrukwekkende, hoogtes. Uiteindelijk is Tico de held van de familie; hij springt van de 5mtr-plank.
Terug naar de Wadden: 325 mijl
En dan waait de wind uit de goede hoek om in één keer, in één rechte lijn terug te zeilen naar de Wadden. Na onze actieve en sportieve vakantiedagen in Noorwegen is het weer tijd om ons over te geven aan het grote niets doen. Niets doen in de vorm van lezen, "pesten", slapen, muziek luisteren en film kijken. En dat minstens 36 uur achtereen. De eerste 20 uur speren we met een ruime wind met gemiddeld 8,5 knoop snelheid naar onze bestemming. Daarna kakt de wind in en moeten we doen met het gesnor van de twee 28pk Yanmars. We beleven één spannend verzetje ergens voorbij de helft van de tocht. Uit het niets horen we opeens een enorm lawaai en een fractie van een seconde later slaat de motor af. Coos weet zo goed als direct dat er iets serieus zwaars in de schroef zit en inderdaad hoeven we geen ingewikkeld onderzoek te doen naar de oorzaak. We zien een groot, dik groen-oranje visnet onder en achter onze stuurboorddrijver drijven. Omdat de schroeven bij een catamaran niet zo diep in het water zitten, is het het proberen waard om e.e.a. met behulp van de pikhaak los te prikken. Dat lost het probleem wel een beetje op, maar het is toch noodzakelijk dat onze kapitein te water gaat met de flippers aan zijn voeten, de snorkel op zijn neus en een mes tussen zijn tanden. In no time heeft hij de schroef bevrijd en is het leed geleden. Aan het begin van de 2e nacht arriveren we bij de uiterton van Vlieland en begint de zoektocht naar telkens het juiste lichtje in de juiste vaargeul op weg naar de ankerplaats onder de vuurtoren van Vlieland. Om exact 03.30 uur laten we in het pikkedonker en slechts een paar seconden per minuut geholpen door het schijnsel van de vuurtoren ons anker vallen en kan de motor uit. Hèhè, rust, stilte en tijd om te slapen. Een paar uurtjes maar, want de volgende ochtend gaan we na de exodus van vertrekken schepen uit de jachthaven van Vlieland deze waddenhaven in.
In de jachthaven van Vlieland is het in het zomerseizoen een drukte van belang met boten die komen en gaan, bruine vlootkapiteins die indrukwekkend weten te manoeuvreren in de krappe havenkom, huurboten die niet (soepel) kunnen aan- en afmeren en havenmeesters die te allen tijde vriendelijk en rustig blijven. Wij krijgen een prima plek in de voorhaven langszij een motorboot aangewezen en liggen daarmee 1e rang om al het hiervoor beschrevene te aanschouwen. Op Vlieland heten we nichtje Daphne en haar dansvriendin Helen van harte welkom als zij voor een weekje neerstrijken op camping Stortemelk (en 's avonds in bar dancing De Oude Stoep onveilig maken). Ze komen een avondje bij ons aan boord mee-eten, een spelletje Catan spelen met de jongens en ze gaan bij laag water met de bijboot mee zeehonden kijken bij een drooggevallen plaat. Op Vlieland gaan we ook fietsen. We trappen naar Het Posthuys om daarna in te stappen in de Vliehors Express die ons rond rijdt over de "Sahara" van het eiland: de Vliehors. De omstandigheden zijn ideaal: blauwe lucht met hier en daar een schapenwolk, een groenblauwe zee, witte schuimgolven, geelkleurig zand en midden in deze verlatenheid een witte houten drenkelingenhut omringd met veelkleurig juttersspul. Ik geniet van het wijdse uitzicht in combinatie met de schitterende kleuren.
Op Vlieland gaan Tico en Sil ook bodyboarden, vliegeren en beachvolleyballen. En, op Vlieland varen we onze vrienden van de Seaquest ouderwets tegemoet met onze bijboot als zij na 4 jaar wereldreis weer thuiskomen op "hun" eiland Vlieland. Op praktisch dezelfde datum, maar dan 4 jaar geleden in La Coruna, ongeveer aan de start van ons beider zeilavontuur, dronken we onze eerste champagne met elkaar aan boord van onze SeaMotions. De cirkel is rond als we aan boord van de Seaquest, bijna aan het eind van hun reis, de champagne ontkurken en het glas heffen op hun behouden aankomst op Vlieland.
We besluiten onze Waddenavontuur met een nachtje droogvallen op de Grote Plaat, net ten oosten van West-Terschelling. We liggen zo goed als loodrecht en klemvast in het natte zand gezogen als het laatste water onder de drijvers verdwijnt. Coos en Tico leggen handmatig het anker uit voor als we ruim 6 uur later weer zullen drijven (maar niet willen afdrijven). In de uren dat de plaat helemaal droog is, wandelen we richting de Slenk. Onderweg zoeken en vinden we kokkels en een boodschappentas is snel gevuld. We voelen de laatste avondzonnestralen op ons rug en daarna verdwijnt de zon achter de Brandaris en het eiland. Het is een prachtige avond, er volgt een rustige nacht. Ongemerkt vallen we nog een keer droog. Tegen de tijd dat we wakker worden, drijven we weer, gaan we anker op en zetten we koers naar zoet water.
Inmiddels traditiegetrouw hebben we op enig moment in onze zomervakantie een Meet, Great & Eat met onze vrienden van de Moonrise. We hebben deze keer in Hindelopen afgesproken. In de gezellige gemeentehaven van Hindelopen worden we verwacht. Captain Iglo, de havenmeester, heeft ons -met 1e rangs uitzicht naar de haveningang- langszij een grote stoomboot bedacht. De Moonrise Crew heeft een tafel gereserveerd bij restaurant Ame Gijs. We belanden in een warm bad van weerzien en gezelligheid.
De volgende dag zetten we de gezelligheid voort; in het zonnetje nestelen Marcel, Paula, Coos en ik ons op het voordek van de SeaMotions en vermaken we ons met het kijken naar alle boten die in een voortdurende stroom in en uit de haven varen. We beginnen met koffie en koek, dan volgen pinda's met bier en daarna bereidt Coos de Waddenzee-kokkels en serveert deze met witte wijn. Opeens is het bijna 17.00 uur en we besluiten de avonddis dan ook maar gezamenlijk te nuttigen en wel in de lokale pizzeria. De enige fysieke inspanning die we ons op deze ultieme vakantiedag getroosten, is het avondwandelingetje ná de pizza. We slenteren over de dijk, we bewonderen het vervallen badpaviljoen. Dit pand is jaren geleden vanwege haar uniciteit tot Rijksmonument erkend. Het is in 1913/1914 gebouwd in een stijl met art nouveau-elementen en is een vroeg voorbeeld van betonbouw. Al jaren zijn diverse partijen het eens over het behoud van en de noodzaak voor restauratie van dit karakteristieke pand. Het schort alleen aan overeenstemming wie dit gaat betalen: de particuliere eigenaar rekent op een herstelsubsidie van de gemeente. De gemeente vindt dat het geld bij de Provincie vandaan moet komen. En de Provincie schuift het door naar de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed. Ondertussen bezwijken het beton en de houten elementen haast onder de tand des tijds. Vergane glorie in optima forma.
Het laatste zeiltochtje gaat met een aan de windse koers in vliegende vaart naar Andijk. Aldaar is het doorwerken met bedden afhalen, inpakken, opruimen en schoonmaken. Voordat de middag voorbij is, zitten we in de auto op weg naar Heiloo en voordat het avond is snort de wasmachine. We spelen thuis onze laatste 3 potjes in de vakantiepestcompetitie. Sil doet voor spek en bonen mee; hij heeft zo'n grote voorsprong dat hij zich al zeker weet van de kampioenstitel 2014. De strijd voor het zilver is ongemeen spannend en tot aan het allerlaatste potje liggen alle kansen open voor Coos, Tico en ondergetekende. Er wordt op het scherpst van de snede gespeeld en door slim spelen (en een portie geluk) wint -met slechts 1 punt verschil- … ondergetekende. Die 3e plaats is voor Coos, die weer net 1 puntje meer heeft dan Tico.
Als de zon schijnt, is het makkelijk vakantie vieren. Dat ging zeker op voor deze Keijserlijke zomervakantie 2014. We hadden het heerlijk, gezellig, ontspannen, leuk met elkaar. We hebben genoten, gelachen en vooral dát gedaan waar we allevier zin in hadden. Elke dag was bijzonder; door waar we terecht kwamen of door wat we deden. Door wat we zagen of proefden. Onze dagelijkse mijlpaal kon groot, klein, spannend, mooi, leuk, ontroerend of lekker zijn. Verwacht of onverwacht. We hebben geen enkele druk, stress of "moeten" ervaren. Onze SeaMotions heeft ons veilig naar prachtige plekken gebracht en heeft dit alles ongeschonden doorstaan. En, we komen thuis met nog 1,5 week vakantie in het vooruitzicht. Coos verheugt zich er op deze tijd te benutten voor de bouw van de veranda in de tuin. Tico wil lekker aan de slag met muziek maken en chillen met zijn vrienden. Sil is op tijd thuis voor Timmerdorp en ik ben blij omdat mijn 3 mannen blij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten