Januari 2014 bruist!

Een goed begin is het halve werk en dus begin ik 2014 optimistisch en voortvarend met het dagelijks in steekwoorden bijhouden van dingen die eventueel vermeldenswaard zijn voor dit blog. Waarna de vraag rijst: wat is vermeldenswaard? Volgens het woordenboek betekent "vermeldenswaard": waard om vermeld te worden, noemenswaardig.
En wie bepaalt wat vermeldenswaard is? De schrijver of de -toevallige- lezer? Die vraag brengt me bij een andere overpeinzing, namelijk: wat is mijn doel om dit SeaMotions-blog te blijven vullen met de trivialiteiten van mijn belevingswereld en die van mijn gezin? Betreft dit een persoonlijk verlangen mijn leven te exposeren op het world wide web? Stilt het een honger om dat wat zich in mijn hoofd afspeelt te kaderen en structuren? Is het een manier om ons leven, een tijdsbeeld, vast te leggen voor onze kleinkinderen en daarna? En daarmee kom ik eigenlijk weer terug bij de vraag: voor wie doe ik dit? Voor mijzelf of voor de lezer? Op die vraag ga ik de komende tijd knagen. Het antwoord gaat namelijk bepalen óf en hoe ik deze schrijverijen verder zal ontwikkelen, verbeteren, verfijnen.

Dit bovenstaande is wat zich in de laatste dagen van de eerste maand nadrukkelijker dan anders in mijn bovenkamer afspeelt. En eigenlijk is het een terugkerende onderwerp, iets dat sluimert sinds we terug zijn van onze reis en wat ik met het excuus "de hectiek van alledag" steeds weer geparkeerd heb.
Ik kan, ik wil, ik doe is het motto dat Sinterklaas op zijn recente verjaardag meegeeft aan Tico: geloven in eigen kunnen, dat vertalen naar doelgericht handelen en daarmee bevestigd en gesterkt worden in zelfvertrouwen. Een mooi leitmotiv. Eentje waar ik me ook door aangesproken voel : aangesproken omdat ik vind dat ik iets "moet" met mijzelf en mijn ontwikkeling.

Maar nu eerst … januari 2014, vanaf het begin.
In mijn (jeugd?)herinnering was januari altijd een wat ongezellige, kale maand. Een maand waarin nooit iets spannends of leuks gebeurde. Een maand waarin iedereen na alle feestelijkheden in december weer in zijn hol terugkeerde om daar de rest van de winter uit te zitten. Die tijden zijn wel wat veranderd. Tegenwoordig is er elke maand, of soms elk weekend, wel "iets leuks". En dus stomen we vanuit een gezellig december door naar een bruisend januari.

Sprong ik als een soort van persoonlijke verpersoonlijking van "nieuwe tijden" op de eerste dag van 2013 nog in de Noordzee, op 1 januari 2014 laat ik die nieuwjaarsplons aan mij voorbij gaan. Ik heb simpelweg geen zin in het gedoe. We rijden wel naar het strand voor een nieuwjaarswandeling, we staan als toeschouwer langs de vloedlijn als heel veel mensen wél het zoute water induiken en we eten een nieuwjaarsoliebol bij Ben en Riny in de flat.

We bubbelen op ons nieuwjaarsfeestje, al na de 1e editie in 2013 traditiegetrouw op de 3e zaterdag van het nieuwe jaar. Deze keer is het een "Let's drink champagne and dance on the table - op sokken- nieuwjaarsfeestje". Veel vrienden hebben zich voor de gelegenheid uitgesloofd en hebben bijzondere, grappige, kleurrijke sokken aangetrokken. Een enkeling heeft zich niet gerealiseerd dat de schoenen écht uit moeten en zweten peentjes in de hoop dat ze een beetje fatsoenlijke sok aan hebben. 5 Vrienden hebben kort voor aanvang van het feestje gehoord dat ze die avond een speciale rol hebben, namelijk dat ze op het feestje teamcaptain zijn en een team moeten formeren. Het wat en waarom is hen tot dan onbekend. Dit leidt tot hilarische speculaties over wat iedereen te wachten zou kunnen staan. Het onverwachte intermezzo blijkt een -zeer geslaagde, maar toch nog best moeilijke- popquiz o.l.v. Roald te zijn. Het team van Paul M. strijkt uiteindelijk de eer van "popkeijser 2014" op.

Coos organiseert (samen met Brenda) voor de eerste keer in de badmintongeschiedenis van 't Vennewater een nieuwjaarsborrel. Het is een gezellig samenzijn van jong en oud. Jong leeft zich sportief uit met badminton en oud "praat" onder het genot van oliebol en borrel vooral óver badminton (en andere dingen). Coos' nieuwjaarsspeech in zijn rol als voorzitter valt goed; de thema's sfeer, sportieve prestaties en leden en vrijwilligers spreken aan. Zelfs zodanig dat de aanwezige burgemeester van Heiloo daags erna zijn eigen nieuwjaarsspeech begint met het citeren van de voorzitter van 't Vennewater Badminton. Een geweldig compliment voor Coos en super PR voor de club natuurlijk.

Het blijft feest in januari. Eind januari viert een vriendin haar verjaardag via een nieuw fenomeen, namelijk de winterBBQ. Met dikke jassen aan en warme sjaals om staan we met allemaal aardige mensen rond brandende vuurkorfen lekker aan de warme "met wat rum op smaak gebrachte" chocolademelk en warme glühwein, terwijl een smakelijke braadworst op de BBQ geroosterd wordt.

De bioscoop wordt frequent bezocht, maar liefst 3 Nederlandse films in één maand. Met Inge geniet ik volop van de film Soof, geïnspireerd op de hilarische, herkenbare columns van Sylvia Witteman: rommelkont Lies Visschedijk, aaibare Fedja van Huêt en charming Dan Karaty spelen natuurlijk en overtuigend.
Met Tanya zie ik Mannenharten, een luchtige (wat magere) Nederlandse polderromkom over 6 mannen en hun gevoelens voor vrouwen. Het niveau van vergelijkbare mozaiekfilms als Alles is Liefde of Alles is Familie wordt jammergenoeg niet gehaald.
Bij Cinescoop zien we De Nieuwe Wildernis, een prachtige, indrukwekkende Nederlandse natuurdocumentaire over het alledaagse dieren- en plantenleven in de Oostvaardersplassen, een moerasachtig natuurgebied dat is ontstaan tussen Almere en Lelystad in de drooggelegde Flevopolder. Deze enige menselijke inbreng in dit ongerepte natuurgebied is het uitzetten van de Konikpaarden (grootste kudde wilde paarden in Europa), de runderen en de herten. De film én het filmonderwerp zijn van een ongekende schoonheid.

Op een willekeurige donderdagavond hebben Coos en ik een date op de Munt in Amsterdam voor hapje eten bij De Jaren en dan in de Kleine Komedie aanschuiven bij de premiere van Kasper van Kooten's nieuwe voorstelling Karakters. Het is er bomvol en de ene na de andere BN-er trekt in de zaal aan (onder) ons voorbij. De voorstelling Karakters is een cabaroman, oftewel verhalend cabaret op basis van een door hem zelf geschreven roman. Het is genieten als hij prachtige Franse liedjes zingt, als hij grappig en energiek danst. En het is geweldig knap om te zien hoe hij vol overgave en emotie monologend van karakter naar karakter switcht, de ene volzin nog mooier dan de andere declamerend. Maar na afloop kijken Coos en ik elkaar toch een beetje vragend in de ogen: "waar ging dit nu over, wat was de moraal van het verhaal?". Naar onze mening is dat in de wirwar van karakters onvoldoende uit de verf gekomen.

Tot slot is het feest als na 1,5 jaar mijn beugel er uit gaat. Yeehaa! Nooit meer een ingehouden glimlach, want die gekke Dracula-achtige hoektanden behoren vanaf nu tot het verleden. En ook geen etensresten meer tussen brackets en elastiekjes. Ik ben elke dag héél blij met deze investering én het resultaat.

Overigens geef ik het stokje (het beugeltje) over, want een week later ligt Tico in de stoel bij Dr. Onno en worden zijn tanden en kiezen beplakt met brackets.

Tussen al deze o-zo-leuke uitjes door wordt er natuurlijk ook gesport. Ik beleef op de 3e dag van januari mijn eerste mountainbike-avontuur als ik met wat meiden meedoe aan een mtb-clinic op het mountainbikeparcours van Kids en Parents Bikeschool in Limmen. Het ogenschijnlijk saaie parcours is (tijdelijk) aangelegd op een stuk bouwgrond op een zgn. inbreilocatie, gelegen midden in een 13-in-1-dozijn Limmense woonwijk. Het heeft heuvels, bulten, kuilen en bochten. Vooral de combinatie van deze hindernissen maakt dat het toch heel enerverend en doorwerken is. De truc zit 'm in remmen en doortrappen tegelijk en ik vind het onverwacht erg leuk.

Op de 2e zondag van januari loop ik met Agnes de Halve marathon van Egmond. Als altijd voelen de eerste 5 km's loodzwaar, maar daarna kom ik in mijn ritme en loop ik relatief ontspannen naar de eindstreep. Deze editie is er een eentje van de uitbundige zonneschijn; het is prachtig weer en langs bijna het gehele parcours staat enthousiast publiek om de lopers aan te moedigen. Voor het eerst sinds lange tijd staan er ook fans voor mij: bij het 17km-punt staat Tico (met Sidney, Mickey en Diana) om me aan te moedigen. En bij de eindstreep heeft Coos zich -bij wijze van verrassing want hij komt eigenlijk nooit kijken bij een hardloopevenement- geposteerd; helaas lopen we elkaar mis.

Een nieuwe hardloopuitdaging ligt in het vooruitzicht. Samen met wat hardloopmaatjes hebben we ons ingeschreven voor een heuse Night Trail: in het donker 15km off road hardlopen door een heuvelachtig bos-/natuurgebied bij Bergschenhoek (Rotterdam). Een oefentrail door de Bergense duinen in het donker wordt gepland, maar helaas schitter ik door afwezigheid. Al wat langer heb ik na het hardlopen last van "stijve hielen" en af en toe steken onder in mijn linkerhiel. Deze vage klachten zijn eind januari niet meer "vaag" te noemen als ik ook tijdens het hardlopen pijn houd en ik na de training (en de dagen erna) niet meer op mijn linkerhiel kan staan. Daar waar ik stiekem al bang voor was, is werkelijkheid geworden: hielspoor! Elke stap die ik zet, voel ik. Van hardloper ben ik opeens (tijdelijk) doodloper geworden.

Meer misère in januari …

Tico blesseert zich bij een speels potje voetbal in de tuin in zijn lies (spier-/peesaanhechting); het speelt hem dusdanig parten dat hij -dagen later- ondanks verwoede pogingen door te zetten, toch moet uitstappen bij een badmintonwedstrijd.

Sil heeft ook een sportincidentje. Tijdens de hockeytraining krijgt hij per ongeluk een hockeystick tegen zijn oogkas. De huid net onder zijn wenkbrauw is zodanig geweken dat alleen een pleister plakken ontoereikend is. Natuurlijk gebeuren dit soort dingen als de huisarts achter de gekookte aardappelen zit. Maar ik heb eigenlijk geen zin in lange wachttijden bij Huisartsenpost of Eerste Hulp. Een vader van een buurtvriendje is in het dagelijks leven huisarts in Warmenhuizen en onder het mom "nee heb ik, ja kan ik krijgen" gaan Sil en ik bij hem langs in de hoop dat hij nog een tubetje lijm of wat zwaluwstaartjes heeft liggen. Buurman Gie laat even de pannen op het vuur voor wat ze zijn, vindt nog wat zwaluwstaartjes en plakt e.e.a. vakkundig aan elkaar. Het is een bonte pleisterplakplaats boven Sil's oog. Op school, op straat, in de winkel, overal wordt aan hem gevraagd wat er gebeurd is. Sil gedijt wel bij deze tsunami aan aandacht.

En dan overlijdt Zorro, het goudkleurige konijn met kuif dat we in co-ouderschap met onze buurtjes hebben. Zorro is als 1-jarig konijn in 2006 bij ons gekomen, nadat Tico zijn zwemdiploma A heeft gehaald. En hij is naar onze buurtjes verhuisd toen we op zeilreis gingen. Zorro heeft de respectabele leeftijd van 8 jaar gehaald en is daarmee 1 jaar ouder geworden dan zijn zusje Sarina die hem vorig jaar al was voorgegaan naar de eeuwige jachtvelden. In de stromende regen (natuurlijk!) begraven buuv Susan en ik konijn Zorro in het bos bovenop zijn zusje Sarina. Lieve, Rijk, Engel en Sil gooien het graf dicht en versieren het met takjes, stenen en uitgebloeide Amarilis. Rust zacht, lieve eigenzinnige Zorro.