SeaMotions zomer op zee!

Na een overnachting achter ons anker voor het strandje van Makkum verruilen wij op de dag dat we 25 jaar verkering (!) hebben het zoete IJsselmeer voor het zoute water van de Waddenzee en Noordzee om in 1x de krap 200 mijl naar Brunsbüttel (Kielerkanaal) te varen. We kruisen over het Wad, we motoren op de Noordzee de avond in en we zeilen relaxed door de nacht richting de Duitse Bocht.

En zo begint onze vakantie. Een vakantie waarin elke dag wel anders is, waar bijna elke dag wel verrassend is. Waarin we bijna elke dag onderweg zijn naar een voor ons nieuwe haven of ankerplek. Waar overal wel iets te ontdekken is, te beleven of te doen. Heel vaak heel leuk, sportief, interessant, mooi, bijzonder, lekker en gezellig. Maar soms ook té spannend, héél saai, gewoon stom of zelfs eng. Evenals voorgaande vakanties hebben we gepoogd de jongens dagelijks een vakantieverslag te laten schrijven, typen of tekenen ... Tevergeefs, "zóó 1980" roept Tico dan snel. Enfin, om al deze fijne vakantieherinneringen levend te houden, voor nu en later, aan mij de schone taak de superlatieven wat onderhoudend toe te lichten.

Maar allereerst met zevenmijlslaarzen door onze vakantieroute. Dat ziet er als volgt uit: Makkum, Brunsbüttel (Duitsland), Laboe, Rønne (Bornholm), Allinge (Bornholm), Kristianopel (Zweden), Borgholm, Fläkskosund (ankerplaats), Figeholm, Krakelund (ankerplaats), Kalmar, Utklippan, Karlskrona, Karlshamn/Swanevik, Simrishamn, Ystad, Klintholm (Møn), Vordingborg, Vejrø, Bagenkop (Langeland), Laboe, Cuxhaven, Terschelling, Texel, Andijk.

Om dan aan de hand van de superlatieven een weergave van onze belevenissen te schetsen.

Leuk is het fietsen op Bornholm. We hebben een heel ambitieus plan om vanuit Rønne naar de oudste best bewaarde kasteelruïne van Europa, het "Hammerhus, te fietsen, maar het eiland is iets groter dan we aanvankelijk denken en 25km heen én weer terug is iets teveel van het goede voor ons. We trappen aldus het binnenland in en gaan heuvel op-heuvel af tussen de golvende graanvelden door. We vinden verkoeling in de plukjes loof- en naaldbossen, we passeren lieflijke dorpjes met bijzondere ronde kerken, we pauzeren in Haslö bij een in volle glorie herstelde haringrokerij en smullen daar van overheerlijke gerookte vis voordat we weer terug naar de haven van Rønne fietsen. Bornholm zullen we ons tot in lengte der dagen om meerdere redenen herinneren, maar één daarvan is de gerookte vis. Langs de kust van ongeveer het gehele eiland zien we te pas en te onpas de typisch witte schoorstenen en ruiken we overal gerookte vis. Lekker hoor! 

Als we de volgende dag in de haven van Allinge liggen (we passen er in de buitenste kom nog net bij, maar kunnen er niet meer uit als de ferryboot er ook geparkeerd ligt), huren we ook daar fietsen. Vanuit Allinge is de fietstocht naar het Hammerhus namelijk veel beter te doen. We wandelen over een klifpad naar beneden, naar Hammerhavn. In voreger dagen was dit een belangrijke logistieke schakel voor de granietmijnen, tegenwoordig niet meer dan een zeer eenvoudige haven waar je niet wilt liggen bij (sterke) aanlandige wind (zoals het geval is als wij er zijn).

We fietsen in Karlshamn/ Swanevik op haast antieke fietsen die we van de uitermate vriendelijke verenigingshaven mogen gebruiken. Het zijn geen fietsen om enorme tochten mee te maken, maar ze zijn wel superhandig voor een ritje naar de supermarkt en een nabijgelegen strandje.

En we fietsen vanuit Simrishamn langs een prachtig kustpad naar het havenplaatsje Skillinge. Hoewel de Zweedse visserij in deze contreien helemaal op z'n gat ligt, hebben veel Zweedse kustplaatsjes van oudsher een pittoresk vissershaventje. Een aantal is min of meer omgebouwd of omgedoopt tot jachthaven. En andere zijn nog in oorspronkelijke staat, waarbij vooral de kleinere haventjes een hoog lieflijk gehalte hebben. Vanuit het havenplaatsje Skillinge (waar we met onze catamaran waarschijnlijk ook nog net ingepast hadden), duiken we het binnenland in en bezoeken we de kasteelboerderij Glimmingehus. 

Sportief gezien put ik mijzelf meerdere keren uit (maar ook weer niet zo vaak) met een rondje hardlopen. En daardoor zie ik net iets meer van het achterland dan mijn mannen. Op de eerste dag van de vakantie ga ik in Makkum net voor de duistermis invalt een rondje hardlopen. In Laboe doe ik een rondje Laboe-Heikendorf en maak ik een extra rondje om het indrukwekkende U-boot herdenkingsmonument: een grote Duitse adelaar op een hoge sokkel. Hier worden alle omgekomen Duitse U-boot bemanningsleden geëerd en herdacht. In het lieflijke, bloemrijke, fleurige Kristianopel struikel ik aan de rand van het bos bijkans hardlopend over een vos. In Simrishamn hol ik langs de kust 5 km naar Baskemölla en weer terug. Op Terschelling voert mijn hardlooprondje naar West aan Zee en weer terug. Dat brengt de teller op 5x rennen in 5 weken ... oeps, dat verklaart waarom elk rondje mij zwaarder valt.

In Laboe kunnen Tico en Sil windsurfen. Tico heeft het voordeel dat hij kan teren op wat hij in 2011 op Bonaire heeft geleerd. Sil begint van scratch en vindt het best lastig. 

In de beschutte Zweedse scheren wordt de surfplank als zittend paddleboard gebruikt. En er wordt geëxploreerd met de kano. 

Interessant is Bornholm's visrookgeschiedenis. In de eerste helft van de vorige eeuw telde het eiland op haar hoogtepunt zo'n 175 lokale visrokerijen. De mannen gingen 's avonds met roeibootjes de zee op om netten uit te zetten om ze een paar uur later, bij het ochtendgloren, weer binnen te halen. De vrouwen stonden dan op de kant klaar om al die visjes uit de netten te peuteren, aan stokken te rijgen, het vuur onder de vis in de open ovens op stoken en, teneinde de benodigde rook te creëren, de vlammen uren achtereen te bewateren. Na zo'n 3-4 uur "roken" werden de stokken met vis ter afkoeling buiten op rekken geplaatst. Tot slot werd de vis gezout en verpakt voor de "export". Na WO-II werden hogere eisen aan de arbeidsomstandigheden en hygiëne gesteld en hebben veel rokerijen moeten stoppen. 

We duiken onder in de nautische geschiedenis van Karlskrona. Haar uit de 17e eeuw stammende vlootbasis is sinds 1998 één van de 14 werelderfgoederen. In die 17e eeuw was Zweden nog de baas van hedendaagse Finland, Estland en Litouwen en had het net de provincie Skane veroverd van de Denen. Het marinemuseum schetst een mooi beeld van de Zweedse marine lang geleden en iets minder lang geleden. 

Zo was de Baltische Zee gedurende de koude oorlog een spinnenweb van onderzeese activiteiten. Een in 1981 aan de grond gelopen en door een Zweedse vissersboot gevonden Russische onderzeeër (de UK-137) in de baai van Karlskrona veroorzaakte een behoorlijke rel in de toch al gespannen verhoudingen tussen Oost en West. En wat is het verhaal van de vermeende Warschaupact-onderzeeër die zich in 1982 schuil hield in het Zweedse marinebolwerk? Serieuze oorlogsdreiging, falende communicatie tussen Zweedse marineleiding en regering, een Zweedse dieptebom die net zijn doel mist, een ontsnapping van de vermeende vijandige onderzeeër, een parlementaire enqûete, kamervragen en een Zweeds kabinet dat bijna omvalt?!

Qua kastelen komen we ook aan onze trekken: 

Het Hammerhus op Bornholm: deze grote burcht stamt uit ca. 1200 en was destijds het centrum van de macht op Bornholm; het staat zeer strategisch op een 72 meter hoge granieten rots. Desalniettemin is het in de Middeleeuwen veelvuldig bevochten: het was stuivertje wisselen tussen de kerkelijke qqqen de koninklijke macht. 

Slot Kalmar: vanuit de stadshaven in Kalmar is het een klein stukje wandelen via wat  karakteristieke straatjes naar Slot Kalmar. In de 12e eeuw gebouwd als belangrijk verdedigingsbouwwerk tegen piraten en andere vijanden en elke eeuw een beetje uitgebreid en opgepimpt tot uiteindelijk een klassiek renaissance kasteel. Het ziet er tegenwoordig picobello gerenoveerd uit.

Bij Glimmingehus vallen we met onze neus in de boter, want we krijgen een uitgebreide privé-rondleiding (in het Engels) van een studente Geschiedenis met een uitgesproken voorliefde voor de Middeleeuwen. Zij vertelt ons dat dit goed bewaarde "hus" met trapgevel in 1499 gebouwd is in opdracht van de Deense admiraal Jens Holgerson Ulfstand. Destijds was geheel Skane (Zuid-Zweden) nog in handen de Denen. Het kasteel is gebouwd als verdedigingsfort én residentie voor de admiraal en zijn gezin. Een lastige combinatie: een functioneel verdedigingsbouwwerk dat tegelijkertijd enigszins comfortabel moest zijn voor vrouw en kinderen. Diverse verdedigingstrucs zijn in het gebouw verwerkt, zoals een heuse slotgracht met ophaalbrug, smalle "ramen" waar van buitenaf, vanwege het formaat, lastig op te schieten was, maar die binnen breed uitliepen. Boven de "voordeur", op goothoogte, een uitbouw van waaruit hete pek en teer naar beneden gegooid kon worden. Toch binnengedrongen wachtte de vijand een volgende hindernis; de "hal" werd een "val" van 1mtr2 door de 3 dikke deuren links, rechts en voor hermetisch te sluiten. Achter de geforceerde voordeur was inmiddels een indrukwekkend traliewerk uit het plafond gevallen, bediend door de persoonlijk bewaker die via een klein luikje ook nog van alles naar beneden kon gooien, gieten of schieten. Qua residentie voor het gezin was het allesbehalve luxe: dikke stenen muren, dikke houten vloeren, kleine ramen en nauwelijks verwarming. Uiteindelijk is er maar kort gewoond en volgens de geschiedenisboekjes is er ook nooit één strijd gestreden.

Mooi vanaf zee is de ruwe granieten westkust van Bornholm, afgewisseld met een panorama van kleine dorpjes met roodgeverfde huisjes en de typisch witte schoorstenen van de visrokerijen. 

Ook mooi is het scherengebied langs de oostkust van Zweden; de natuur prachtig groen en ongerept. Sil spot bij de ankerplek Fläskosund van dichtbij een heuse otterfamilie die uit zwemmen gaat. En op een onbewoond eilandje bij Krakelund stuiten we op het karkas van een groot hert. Op deze ankerplekken leven we onze survival skills uit voor wat betreft het maken vuur. Op de rotsen maken Tico en Sil van stenen een professionele vuurplaats, bedreven sprokkelen ze droog hout en aanmaaktakjes en steken het daarna zelfstandig aan. 

Mooi zijn de krijtrotsen Møn Klint nabij Klintholm op het Deense eiland Mön. Vanuit de jachthaven brengt de bus ons er in 15 minuten naar toe. We wandelen boven over en onder langs deze 143 meter hoge witte rotsen die na de laatste ijstijd (60 miljoen jaar geleden) ontstaan zijn.

Het weer is deze zomer in deze Scandinavische contreien zomers mooi. Alle vakantieweken schijnt 90% van de tijd de zon en zakt de temperatuur niet onder de 20 graden. De dagen met regen kunnen we op één hand tellen. Qua windsterkte en -kracht klagen  we ook niet. Slechts een paar keer hebben we met gereefd tuig gezeild. We hebben geen enkele dag tegen onze zin in verwaaid gelegen. Eerder was er te weinig wind om te zeilen of kwam dat kleine beetje wind nét teveel van voren. Heel soms zijn we ergens een dag éxtra gebleven omdat het helemaal NIET waaide.

Bijzonder is Utklippan. Dit is niet de nieuwste uitklapbank of kastsysteem van de IKEA). Het is een grote (Zweedse) rots, waarover het verhaal gaat dat men lang geleden het middengedeelte tot ontploffing heeft gebracht waardoor het twee rotsen zijn geworden. Op de ene rots staat -sinds 1789- een vuurtoren. En bij de andere rots is op enig moment een klein havenbassin aangelegd. Dit havenbassin heeft een noord- en een zuidingang. Bij aankomst nemen we -adem in- de noordingang: qua breedte blijkt het voor ons maar nét aan te gaan. Het kleine bassin is al aardig gevuld (met inefficient geparkeerde motor- en zeilboten) en niemand lijkt happig een catamaran langszij te krijgen. Veel kapiteins zijn opeens heel druk met grutten op de kuipvloer ofzo?! Niet gehinderd door enige gêne knopen we aan een kleine, aan hoger wal gelegen, Bayliner vast.

's Avonds peddelen we met een roeibootje van de ene rots naar de andere rots met de vuurtoren. Daar bezoeken we het kleinste museum dat wij ooit hebben gezien, een schuurtje ter grootte van 3 hondenhokken met daarin een visvlag, wat vergeelde foto's en een stukje geschiedenis. De vuurtoren is inmiddels niet meer in gebruik. De vuurtorenwachter die hier met wat mannetjes totaal geïsoleerd maar behoorlijk selfsupporting woonde (moestuin, boomgaard, kippen, koe, schapen), heeft plaatsgemaakt voor de seizoenshavenmeester die vers gevangen vis verkoopt of in wiens "restaurant" je voor weinig een eenvoudige maaltijd kunt nuttigen.

En, als kers op deze verlaten taart kun je voor slechts 50 Zweedse Kronen zweten in de eenvoudige saunahut die de rots rijk en jezelf daarna gratis dompelen in het frisse zeewater.

Het Deense eilandje Vejrö vinden wij ook bijzonder. Dit eiland is sinds enige jaren privé bezit van de eigenaar van de Saxo-bank, de grootste bank van Denemarken. Hij heeft, naast een eigen villa, een Scandinavisch design verantwoord klein resort gebouwd. Het restaurant verbouwt haar eigen groenten, heeft een grote kweekkas en beschikt over een boomgaard. 

De nieuw aangelegde jachthaven hanteert een "all inclusive" principe en rekent daar on-Deense prijzen voor; schepen tot 15 meter betalen 450 Kronen (= €60,33) per nacht. Dit zal de reden zijn dat de haven niet vol ligt en dat wat er aan schepen ligt in elk geval niet Deens is. Voor ons zijn het met de Waddenhavens vergelijkbare tarieven. Het "all inclusive" op Vejrö houdt in: gratis water, stroom en wifi, een zeer smaakvolle en schone toilet- en doucheruimte, privé vuur-/bbqplaats met picknicktafel naast onze boot, gratis brandhout en briketten, een strandje, een speelplaats, een voetbalveld, gratis gebruik van mountainbikes, gratis gebruik van de tennisbaan, een airstrip en bovenal een mooi, rustig eiland van 1,5km2. Wij vinden het hier heerlijk relaxed.

Lekker zijn de zelfgebakken scones, brood, cake en muffins. Of de ongegaarde spareribs die Coos zelf marineert en "rookt" in onze Cobb. En de Zweedse zongerijpte aardbeien smaken echt anders dan de waterige exemplaren uit de AH. De Wienerschnitzel in het havenrestaurant van Cuxhaven (voor een luttele €9,90) gaat er in als pap, zodanig dat ik me haast een koliek eet. 

Gezellig hebben we het natuurlijk (meestal) met elkaar, bijvoorbeeld als er fanatiek "gepest" wordt. Tico leidt sinds ons vertrek de "pestcompetitie", maar in de laatste vakantieweek voelt hij de hete adem van Coos in zijn nek. Met slechts 1 punt verschil in het totaalklassement tussen de nummer 1 (Tico) en 2 (Coos) spelen we op de allerlaatste vakantiedag de finalepot die in het voordeel van Coos beslecht wordt. Hij wint de 1e prijs: een ijsje met 3 bolletjes (!) bij Di Fiorentina. Bij het spel "ranking me, ranking you" (denk aan het tv-spel "ranking the stars") blijkt Sil een echte denker; hij kan zich verrassend goed in de ander verplaatsen en scoort veel punten. 

De momenten rond het vuur als we "stok-broodjes" bakken (zelfgemaakt brooddeeg op een stok en bakken maar), saté roosteren en paprika grillen, krijgen ook een prominente plek in het book of memories. Net als het gegeven dat elk zelfgestookt vuur elke keer door de 3 mannen ritueel wordt "uitgeplast". Wat een pret hebben ze dan. 

Gezellig is het ook als we Kees en Martha (Pjotter) opzoeken in Karlshamn/Swanevik; hoewel onze boot eigenlijk te groot en te breed is voor deze verenigingshaven, regelen zij voor ons de enige kopsteiger die de haven rijk is. De atmosfeer in deze kleine haven is heel vriendelijk, gastvrij en relaxed, het liggeld is laag én de gratis antieke fietsen zijn een heuse verrassing. Het is (nog steeds) prachtig zomerweer en we vermaken ons met z'n allen uitstekend met bijkletsen, lekker eten, zwemmen, peddelen en kanoën. 

Op de terugweg treffen we in Laboe heel kort de Trinath (iets meer dan zwaaien), maar in Cuxhaven hebben we meer tijd om even bij te kletsen. 

Terug in Nederlandse wateren, opTerschelling, hebben we ouderwets gezellige dagen met de Moonrise: borrelen, wandelen, borrelen, bbq'en, borrelen. De jongens hebben als altijd ook direct dikke pret met elkaar: beetje kletsen over coole muziek, spelletjes doen, voetballen en verstoppertje spelen (met iedereen van de haven jonger dan 16 jaar), flauwe grappen maken in tweelettergrepige woorden die wij toch niet begrijpen ("shotgun", "magnum"?!), zwemmen, filmpje kijken, pannenkoeken eten en natuurlijk logeren.

Saai is het in deze vakantie soms ook. Coos en ik vinden het soms saai als er onvoldoende wind staat om te zeilen en we uren moeten motoren om op een volgende bestemming aan te komen. De jongens vinden het té saai als ze onderweg zijn en geen zin meer hebben in LEGO of een Donald Duck en ze van ons niet op de iPad of een ander apparaat mogen spelen. Wij daarentegen noemen dat " functioneel vervelen". 

Saai is ook het zeeleven in de Baltische zee. Er vliegen maar bar weinig meeuwen, we vangen geen enkele vis (op het kleine makreeltje uit de Noordzee na) en we zien niet één krab, mossel,of ander schelpdier.

Te spannend, en soms gewoonweg eng, zijn de momenten dat de beboeide vaargeulen door de Zweedse scheren wel erg smal worden. Jammer dat die rotsblokken overal en nergens, in elk geval volstrekt willekeurig, in zee zijn beland na de oerknal of dat God die na het scheppen der aarde niet even netjes heeft opgeruimd. Ik sta met samengeknepen billen en klotsende oksels op de punt als we haakse hoeken moeten sturen om grote harde rotsen heen die in het gunstigste geval nog nét boven water uitsteken maar vooral ook onzichtbaar uitdijen onder water. Als we zigzaggend van "groen rechts" naar "rood links" motoren en we het ons niet kunnen permitteren er eentje te missen of de route per ongeluk af te snijden. Als de bakens in het echt nét iets anders staan dan op de digitale kaart. 

Want, heeeeel stom, op enig moment letten we toch even niet goed op en varen we met de onderkant van onze bakboord skeg tegen een onderwaterrots aan. En het harde steen geeft geen centimeter mee. De drijver wordt fractioneel opgelicht, Tico ligt te schudden in zijn bed en een seconde later ziet Coos een witte vlek in het water. Oftewel, dat deel van de skeg dat normaal tegen de romp aan zit gelamineerd. OEPS is een groot understatement... 

Snel handelen is cruciaal: ik vlieg, op instructie van de kapitein, naar de punt om uit te kijken naar andere onverwachte verrassingen. Coos checkt eventuele schroef- en roerschade of anderszins lekkage aan de romp. Haast tegelijkertijd stuurt hij ons behoedzaam naar ruim, veilig water. Dit alles speelt zich in enkele minuten af. 

Eenmaal in "veilig" water besluiten we naar de dichtstbijzijnde haven te varen (krap 1 mijl) om van daaruit met de dinghy en iPad naar de plek des onheils te varen om te kijken of we de verloren skeg kunnen vinden en bergen. Zo gezegd, zo gedaan! 

We vinden de skeg op exact de track die de iPad aangeeft. Coos gaat met snorkel het water in en komt met skeg weer boven. Met de skeg aan boord reconstrueren we het ongeluk. We worden bevestigd dat het afscheuren van de skeg slechts een "schone wond" aan de romp heeft aangebracht en dat er geen fundamentele schade is aangericht. Je zou kunnen zeggen dat de skeg heeft gedaan waarvoor deze onder aan de boot is geplakt: als stootbumper, als beschermer van schroef, roer en romp om serieuze schade bij aanvaring of botsing te voorkomen. Dat is precies wat het gedaan heeft, maar leuk is het niet...

Ook heeeeel stom (understatement) zijn een paar heftige en in-en-in verdrietige gebeurtenissen in onze privé omgeving. Terwijl wij halverwege de vakantie zittend op een rots in een serene omgeving in de vlammen staren en genieten van de oorverdovende stilte blijkt via 3G een onthutsende email naar ons onderweg. Een paar dagen later volgt uit een andere hoek via SMS andere onheilstijding. Door de afstand kunnen we in de situatie geen of maar beperkt praktische hulp of tastbare ondersteuning bieden anders dan medeleven en troostende woorden via de digitale snelweg. Niet leuk...

De letterlijke en figuurlijke hobbels die onze SeaMotions resp. haar bemanning deze vakantie op haar koers treft, werpen op momenten een schaduw op het Keijserlijk plezier. Maar, in alle realiteit weten we dat geen van de betrokkenen erbij gebaat is als we met z'n allen de kop laten hangen. Misschien is het wel zo dat we hierdoor de grote avonturen en de kleine pleziertjes bewuster beleven. We tellen onze zegeningen regelmatig (als ik zou zeggen "dagelijks" zou ik ons als té mindfull schetsen), zijn zorgzaam voor de boot die ons weer veilig thuis moet brengen en vechten elkaar slechts af en toe de tent uit (hoort er ook bij, nietwaar?!)

Onze laatste vakantiedagen brengen we traditiegetrouw door op Texel. We ontdekken het Texelse OV en doen met de bus een "rondje Texel". Bij de vuurtoren stappen we uit om op het strand uit te waaien. Terug in de haven leven Tico en Sil zich nog een keer uit op het pannaveldje, in het speelschip en bij de nieuw aangelegde water- en tokkelbaan. 

En dan ... dan varen we terug naar Andijk, ruimen we de boot uit en gaat in Heiloo de wasmachine aan.

SeaMotions' zomer op zee wordt nu weer SeaMotions op zoet water. 

SeaMotions gaat bijna met vakantie!

De eerste week van juli begint de zon te schijnen en lijkt het in Nederland heus zomer te worden. Het enige dat Tico deze week op school te doen staat, is boeken inleveren en zijn rapport ophalen. Op het VWO-Extra krijg je 2 rapporten: een cijferrapport, hetgeen een weergave is van alle PW's, PO's en SO's. En een intelligentierapport, een beschrijving hoe de leerkrachten aan de hand van de meervoudige intelligenties je kind zien werken en ontwikkelen. Dát laatste is in elk geval heel leuk, verrassend en tegelijkertijd bevestigend om te lezen. 

Sil's laatste dagen in groep 5 worden voornamelijk gevuld met spelletjes doen, opruimen en een playbackshow. Op de allerlaatste schooldag komt ook hij trots thuis met een mooi rapport. Tico en Sil kunnen vakantie gaan vieren en vol vertrouwen het volgende schooljaar tegemoet zien.

Voor ons is deze 1e week van juli hard doorwerken. Want "met vakantie gaan" is nog geen sinecure. Het huis "moet" schoon, de wasmand "moet" leeg, het werk moet af, de boodschappen gedaan, de LEGO van de vloer, de ijskast leeg (gegeten), de kleding bij elkaar gezocht (4 seizoenen mee, want op een boot is het maar het beste om op elk weertype voorbereid te zijn), voldoende leeswerk bij elkaar verzamelen ("crisis"tip voor de niet-Ereader: ga eens shoppen bij de Kringloop; je komt verrassend goede titels voor weinig tegen), alle oplaadsnoeren opsnorren, alle standby-apparaten (TV, stereo, andere stekkerdozen) uitschakelen, links en rechts nog even koffie drinken ter inluiding van het zomerreces en nog veel, veel meer. Kortom, met vakantie gaan is best stressvol.

Maar ... tegenover die huis-tuin-keuken "stress" staat het vooruitzicht van het ruime sop kiezen, leuke haventjes aan doen, idyllische ankerplekken ontdekken, vis vangen, brood bakken, saté roosteren, magische zonsondergangen aanschouwen, spelletjes doen, eindeloos lezen en mijmerend over het water staren. En dat alles in een heel relaxed tempo.

We zijn er bijna...

SeaMotions juni-avonturen!

Op zaterdag 1 juni gaan we naar mijn geboortedorp Broek in Waterland voor een avondje cultuur met een grote C: het Broeker Huiskamerfestival, georganiseerd door Stichting Neeltje Pater. 

Van te voren hebben we uit 5 routes een keuze gemaakt; elke route omvat 3 verschillende voorstellingen in 3 verschillende huiskamers in 3 verschillende, authentieke Broeker huizen. De routes zijn qua programma zo samengesteld dat je bij het bestellen van de kaarten acuut keuzestress krijgt: ik wil het liefst alles zien, horen en beleven en vooral niets missen. Voor elke route zijn namelijk aansprekende artiesten en aanstormend talent op het gebied van kleinkunst geboekt. Centraal punt gedurende de gehele avond is de gezellige feesttent met retro-schemerlampen op het pittoreske Kerkplein. Van daaruit hoeven we alleen maar achter onze gids met de roze paraplu aan te lopen. Want jawel, onze route 4 bijkt de roze route, mijn kleur. Wij starten onze theateravond op De Erven met een stand up comedian uit Afghanistan, Dara Faizi. 4 Broekse vrouwen voeren in de woonkamer van "de grote walvis" een humoristisch stukje toneel op à la Gooise vrouwen en we besluiten we de avond op het Roomeinde (in een woonkamer waar ik als kind nog gespeeld heb) met cabaret- en zangtalent Louise Korthals, die begeleid wordt door piano en percussie. We beleven een geweldige avond; het is verrassend, grappig, leuk, ontwapenend, mooi, meeslepend, ontroerend, intiem en kleinschalig. Kom maar door met het volgende Broeker Huiskamerfestival.

Op donderdag 6 juni ga ik met wat vriendinnen naar de toneelkomedie met de veelbelovende titel "Een ideale vrouw", waarin de overheerlijke Tjitske Reidinga en het snoepje van de week Peter Blok de hoofdrollen spelen. Tjitske speelt Constance Middleton, een keurige getrouwde huisvrouw die op verbazingwekkende wijze reageert op het overspel van haar man John (Peter Blok) met haar beste vriendin. Een scherpzinnig en verrassend scenario en Constance wordt onnavolgbaar fris, warm, onderkoeld, spannend, prikkelend en sprankelend gespeeld door Tjitske. De tijdsgeest, het decor, de kleding …heerlijk retro. En bovenal kan ik mijn oren en ogen niet van Tjitske af houden. Zij is een genot om naar te luisteren en te kijken. 

En blijkt Constance een ideale vrouw? Ze blijkt in elk geval eigenzinnig, authentiek en autonoom in haar kijk op relaties en ja, dat kan -als het bij je past- ideaal zijn.

Iets minder ideaal is vervolgens de enorme rij voor twee betaalautomaten van Europarking, waarvan eentje voortdurend kuren in het betaalproces vertoonde. En prompt als mijn betaalpas er in zit, schiet ie ook uit zijn programma... grrr. En daardoor moet ik noodgedwongen een onhandig gesprek voeren met "een betaalautomaat" (die natuurlijk in verbinding stond met een elders gehuisveste servicedesk, maar ja, ondertussen sta je wel tegen een heel groot apparaat te praten). Om 01.00 uur ben ik eindelijk thuis van een avondje theater, pffff.

Juni is de 6e maand op rij die volgens de statistieken te koud is (gemiddeld 1 graad te koud) en waarin de zon te weinig (uren) schijnt. We laten ons door het frisse weer niet weerhouden om op 8 juni de trossen van de SeaMotions los te gooien en hoog aan de wind naar Stavoren te zeilen Daar treffen we de Trinath die een groepje Madridlopers fêteert op een zeiltripje Medemblik-Stavoren-Medemblik. Heen is voor die niet-zeilers een pittige en hele schuin gaande aan-de-windse koers en een enkeling voelt zich knap beroerd aan boord van de monohull. Zelfs op ons stabiele catamaran voel ik me wat katterig en narrig.

Het is ook Stavoren waar Sil, op een plank van neef Harm en een nieuw gekochte 2ehands mast, giek en zei,l zijn eerste windsurfervaring op doet. Is nog best lastig hoor. Tico neemt de gelegenheid te baat om even te "bikkelen" en maakt slechts gekleed in zwemoutfit (ok, wat maakt het uit ... in zijn onderbroek) ook een paar rakken.

Een ander "uitje" in juni, waar we bij het plannen mooi weer bij bedacht hadden, is de dagtrip naar Heerde waar Opa Jan en Oma Wil sinds dit voorjaar hun pied à terre hebben in de vorm van een stacaravan en waar Oma Wil haar verjaardag viert . De 3 zusjes Nierop gaan op een (helaas) regenachtige zondagochtend met partner, kids, chocoladetaart, quiche, zalmwraps, couscoussalade, Franse kaasjes, stokbrood, monopoly en paraplu's op weg. In Gelderland regent het ook en aldus zitten we noodgedwongen bil-aan-bil met z'n twaalven binnen in 12mtr2 woonkamer. Als het op enig moment even droog lijkt (onder de paraplu), grijpen we onze kans en krijgen we van Opa Jan een rondleiding over de camping en maken we een wandeling door het naastgelegen bos- en heidegebied. Het is er prachtig en we kunnen ons helemaal voorstellen dat Opa Jan en Oma Wil volop genieten van hun "Molengouw 23" in het klein: huisje, tuintje, rust en privacy.

Juni is de maand van de avondvierdaagse en Sil heeft ambitieuze plannen om 4 avonden achtereen 10km te wandelen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik daar een hard hoofd in heb. Maar, daarmee stel ik te weinig vertrouwen in onze Sil, want met schijnbaar gemak tippelt Sil die 4 x 10km weg, zonder blaren en zonder klagen. 

Juni is de maand van de proefwerkweek voor Tico. Een typisch gevalletje van " het venijn zit in de staart", want zo aan het einde van zijn 1e spannende, leuke, gezellige, intensieve schooljaar, zit Tico met één been en zijn halve hoofd al in de zomervakantie. Een uitdaging aldus voor zijn concentratie, zijn zitvlees en zijn volhardendheid.  Gelukkig worden zijn inspanningen beloond met keurige cijfers en glijdt hij hooguit een beetje uit (oeps, aaauuwww,grrr) op "tot de macht"-sommen van wiskunde én op de onverwachte leestoets Frans. Tico mag supertrots zijn op zichzelf (wij zijn dat in elk geval!) dat hij met een prachtig rapport naar het 2e jaar bevorderd wordt. En hij is helemaal het mannetje als hij op de afsluitende "Las Vegas"-schooldisco verkozen wordt tot "best geklede man". 

Juni is voor ons de maand van de bouw- en constructietekeningen voor de aanbouw die we wensen aan de zijkant van ons huis. We verdiepen ons in de fundering van ons huis, in stalen draagbalken, in stofportalen, in kozijndiktes en houten óf DTS-dorpels, in vloerisolatie, in warmteterugwinkachels en nog veel meer. We ontmoeten verschillende aannemers. Naast de open begroting die elk gaat maken, gaan we ons bij onze keuze óók laten leiden door de "klik" op persoonlijk vlak. 

En dan opeens is juni voorbij ... en staat het vakantiereces voor de deur, want in juli ... gaan we varen! Rust, ruimte en vrijheid kom maar door!

Verstuurd vanaf mijn iPad

SeaMotions op mei-vakantie!

Hè hè, eindelijk is het dan zover. Op de eerste dag van een nieuwe maand gooien we de trossen van onze SeaMotions los en kiezen we het ruime sop van het IJsselmeer. Maar niet nadat alle bedden met fris gewassen beddengoed zijn opgemaakt, alle boodschappen zijn opgeruimd en de kuip minutieus schoongemaakt is. 

De eerste bestemming van deze vakantie is good old Hindelopen. Ik word altijd blij van een tochtje naar de overkant en een plekje in de gemeentehaven van dit schattige stadje. Om nog wat meer gelukshormonen aan te maken én om het teveel aan Koninginnedagtompouce-calorieën te verbranden, ga ik een rondje hardlopen. Over de dijk, tussen de schapen en lammetjes door hol ik naar de eerste afslag 6km verderop  en voert mijn rondje via het gehucht Molkwerum naar Koudum. Tegen die tijd heb ik er al 11km opzitten en ineens flitst het fietsroutebordje bij de haven in Hindelopen op mijn netvlies: 7km. Oftewel, vanuit Koudum is het nóg 7km naar Hindelopen. Al met al hol ik totaal 18km, pfff. Een onbedoeld staaltje burn baby burn; die tompoucen van de dag eerder zijn tot op de laatste kruimel verbrand.

Na een nachtje Hindelopen koersen we aan op Texel. Er staat een pittig windje (kracht 5-6) en we stuiven supersnel (gemiddeld 10knpn, max speed 12,6knpn) afwisselend voor het lapje, ruime wind en halve wind door de vaargeulen. Ondanks de kou, het is maar zo'n 13 graden, en het ontbreken van ook maar een spatje zon, is het buiten in de zeilpakken volop genieten. Het geluid van het water, het zien hoe de rompen door het water snijden, het opsnuiven van de zilte lucht, het voelen van de enorme ruimte om ons heen …. Heerlijk!! Het weer is ons de dagen die we op Texel verpozen goed gezind: de lucht is strakblauw, de zon schijnt volop!
Tico en Sil vermaken zich met voetbal op het panna-veldje bij de haven, met verstoppertje spelen in de speeltuin, met zandkastelen bouwen op het nabij gelegen strandje en -jakkie bah- een skelet (botten/schedel) van een dode vogel uit de stenen van de breakwater vissen. 

Coos is in zijn element met wat grote en kleine bootklusjes. Hij stort zich bijv. op het schoonmaken van de bilges in beide drijvers; alles gaat open en overal gaat de natte lap doorheen. Ik verschans me met een boek in de luwte in de zon. Weer heerlijk! Op zondag verlaten we in de namiddag de haven en gaan we stroom–mee via het Marsdiep naar de Noordzee op weg naar IJmuiden. Er staat geen zuchtje wind en we motoren over een spiegelgladde zee. Ter hoogte van Den Helder worden we bezocht door het nieuwste speeltje in de wereld van modernste gadgets: een heuse "drone" die vanaf de kant bestuurd wordt. De zonsondergang is ouderwets prachtig. En de vissen willen helaas niet bijten.

Na een functioneel nachtje in de jachthaven van IJmuiden motoren we op maandagochtend door het Noordzeekanaal naar de nieuwe jachthaven in Amsterdam-Noord bij de NDSM-werf. Met deze jachthaven als thuisbasis zijn we voor 3 dagen toerist in onze eigen hoofdstad Amsterdam. Als we onder een volle zon en bij 25 graden op het terras van het filmmuseum EYE aan hij IJ zitten, glijdt een groots cruiseschip voorbij; we wanen ons even in de Carieb. 

Het is ook Amsterdam waar ik dit jaar mijn -slik– 45ste verjaardag vier. Coos en kids hebben de boot versierd. Ik word verwend met kussen en knuffels, met verjaardagsliedjes, met een juttershouten knutselding van Sil én er zijn (wéér) tompoucen! Op mijn verjaardag browsen we door de Jordaan en de Kalverstraat. En stuiten we in de Warmoestraat op de pop-up store van Heleen van Royen van waaruit zij haar nieuwste boek De Hartsvriendin promoot. Niets laat zij aan het toeval over als het er om gaat het merk "Heleen van Royen" te promoten en zodoende het boek te verkopen. Een echtscheiding, een interview met spraakmakende coverfoto (VK Magazine), sexy foto's op Twitter en Facebook, een relletje met Apple/iTunes vanwege zgn. pornografische verwijzingen in het boek. Alles is geoorloofd om het boek in zo'n kort mogelijke tijd op nr. 1 van de bestsellerslijst te krijgen. En dat doet ze goed, want binnen een week heeft ze die positie veroverd. Enfin, met een goodybag vol spannende gadgets én een gesigneerd boek staan we dik 3 kwartier later weer buiten.  (NB: het is dankzij dit marketingoffensief dat De Hartsvriendin op nr. 1 is gekomen, want met alleen het vlakke verhaal over de mutsige huisvrouw Yvon, haar parasiterende vriendin Mona, haar vrijwilligerswerk bij de vogelopvang, haar 13-in-een-dozijn man en kinderen zou het boek die positie niet gehaald hebben). We eten 's avonds Indonesisch bij Kantjil en de Tijger. Even een sentimenteel moment want vroeger - toen we nog jong waren, toen we nog in Amsterdam woonden-  aten we daar regelmatig. De kinderen denken bij Kantjil en de Tijger aan iets anders, namelijk aan de mooie verhalen die Opa Ben hen vertelde over het kleine, maar slimme dwerghertje Kantjil en de grote, gevaarlijke tijger. Die herinneringen maken de matige kwaliteit van het eten goed: Tico en Sil zijn het er unaniem over eens dat onze zelfgemaakte soto, onze zelfgemaakte gadogado en onze zelfgemaakte saté véél lekkerder is. 

Een bezoek aan het pas heropende Rijksmuseum is een must als we dan toch in Amsterdam zijn. Daags voor Hemelvaart zorgen we dat we rond 15.00 uur bij het museum zijn; vanaf dat tijdstip zou het ietsje minder druk zijn. We schrikken alsnog van de rij om binnen te komen, maar uiteindelijk valt het wachten reuze mee. Binnen een half uur ervaren we de grandeur van dit prachtige museum. De ontvangsthal is groots en de enorme moderne kroonluchter is in prachtige harmonie met de lichtinval via het glazen dak.  De logistiek (kassa – garderobe - toiletten– restaurant) klopt en de museummedewerkers staan iedereen vriendelijk en gastvrij te woord. Ik ben al lyrisch over deze omgevingsfactoren en dan heb ik nog niets gezien waardoor dit museum zo beroemd en geliefd is: de  Hollandse Meesters. En ook deze stellen niet teleur: de Nachtwacht van Rembrandt is groots, het Melkmeisje van Vermeer ingetogen, het zelfportret van Vincent van Gogh super en Nijntje van Dick Bruna mooi in eenvoud. Hoewel ik niets van kunst en schildertechnieken weet, vind ik het fascinerend dat zoveel eeuwen geleden zo goed als "foto-exact" geschilderd werd: sfeer, expressie, lichtinval, details. Ons rondje door het Rijksmuseum deze vakantie is een quick scan; we willen zeker terugkomen.

Tussen al deze shop- en sightseeingbedrijven door eten we ook nog met Diana, Eric, Tristan en Nathan van de Trinath in de IJkantine, drinken we de ochtendkoffie aan boord van de Trinath, eten we met z'n allen pannenkoeken en gezonde salade aan boord van de SeaMotions en verrast mijn zus Karin ons met een verjaardagsbezoek. 

Enfin, we hebben geweldige dagen in de "grote stad" en we vinden het ook geweldig lekker om al die stadse drukte weer achter ons te laten.

Als we de stad verlaten, koersen we aan op forteiland Pampus (Pampus betekent "dikke brij").  Om Amsterdam te beschermen werd tussen 1887 en 1895 voor de monding van het IJ  op een door aanslibbing ontstane ondiepte in opdracht van het Ministerie van Oorlog een fort gebouwd als onderdeel van de stelling van Amsterdam. Het fort werd uitgerust met voor die tijd geavanceerd wapentuig: draaibare pantserkoepels, kanonnen en mitrailleurs, maar uiteindelijk is er nooit één kogel vanaf het fort  afgeschoten of op afgevuurd. De destijds door Duitsland geleverde stalen onderdelen zijn in WO-II weer door hen teruggehaald voor de eigen (oorlogs)industrie. En de Nederlanders hebben in de Hongerwinter overige brandbaar materiaal van het eiland gejut en uiteindelijk bleef er weinig over van het fort. Inmiddels is het fort grondig gerenoveerd en in oude staat hersteld. Wij zwerven met een speurtocht door de donkere gangen, kamers en koepels van dit militaire bastion.

Als we de weg naar boven en buiten weer hebben gevonden en terug zijn op de SeaMotions, koersen we aan op de jachthaven van Uitdam alwaar we een BBQ Meet & Greet hebben met de Wizard, Linda van de Abel T (aan boord van de Wizard) en de Moonrise.  Het is een gezellig weerzien en iedereen laat zich de meegebrachte hamburgers, worstjes, salades en stokbrood goed smaken.
Met opstapper Paul scheuren we de volgende dag met een heuse windkracht 76 schuin van achteren naar Enkhuizen; het is spectaculair sjezen over het water. Daar zetten we Paul op de trein en hebben wij een laatste avond aan boord. Met nog één tochtje naar thuishaven Andijk voor de boeg kijken we terug op een heerlijke, relaxte, drukke, luie, gezellige, gevarieerde mei-vakantie en blikken we vooruit naar het volgende (Pinkster)weekend.

Het Pinksterweekend reizen we namelijk af naar Parijs voor een logeerweekend bij onze Franse zeilvrienden van Le Furibar en Galilea. We logeren in het prachtige -typisch Franse- herenhuis van Yann en Anne-Valérie in Bourg la Reina, nét ten zuiden van Parijs. Het hele weekend worden we gastvrij gefêteerd, verwend en verrast. We lunchen op z'n Frans. Dat is dus niet een boterham uit het vuistje in je holle kies stoppen, maar op beide dagen copieus BBQ-en met zálige worstjes, malse entrecôte, zelfgemaakte frites, gegrilde groenten en salades.  We worden meegenomen naar de bezienswaardigheden van Parijs: we wandelen langs de Notre Dame. We lopen over de Pont de l'Arts (de beroemde "slotjesbrug"). We browsen langs leuke winkeltjes en galeries. We kijken ons ogen uit bij het grootse Louvre, we rijden over de Champs-Élysée en maken een rondje over de beroemde -hysterische– rotonde rond Arc de Triomphe. We gaan fietsen in het park van Versailles met uitzicht op het paleis van Versailles. Een staaltje majestueuze megalomanie in de 15e eeuw en het Louvre valt hierbij haast in het niet. Enfin, Lodewijk XIV vond dat in elk geval toen hij in 1682 het Louvre verruilde voor Versailles.  We maken een diner-cruise over de Seine en de striemende regen tegen de ramen van de rondvaartboot kan onze pret niet bederven. 

Op onze laatste ochtend in Parijs bezoeken en "beklimmen" we de Eiffeltoren. Ondanks vieze regen, grauwe lucht en gure kou schuiven we aan in de rij voor de kaartverkoop, in de rij voor de lift naar het 1e platform en in de volgende rij voor de lift naar de top van de beroemde toren. Het uitzicht op is op alle niveaus zeer beperkt, vooral zeer grijs en heel erg nat. En dus nemen we al snel weer onze plaats in in de rij voor de lift naar beneden.
Rijen en regen, regen en rijen is hoe we ons bezoek aan dit beroemde Parijse icoon zullen herinneren. Een goede reden om nog eens terug te gaan naar deze lichtstad. 

Voor de kinderen duurt het weekend te kort; ze zijn nog lang niet klaar met ravotten in de tuin, met zwemmen in het zwembad van Yves-Marie & Natacha (ondanks het fris weer), met monopoly spelen, met grapjes maken in het Engels,met Chinese woordjes leren, met karaoke en liedjes zingen in het Frans. De "grote mensen" hebben zich prima vermaakt met kletsen, eten, drinken, karaoke en het Franse (Parijse) leven aanschouwen en opsnuiven.

De helft van de maand is dan voorbij. Tijd voor "gewone" dingen. Hoewel, het voor de 1e keer grasmaaien van ons gazonnetje is voor ons een heus hoogtepunt. En het leggen van de nokpannen en het aftimmeren van de fietsenoverkapping is voor Coos een heerlijke manier van ontspannen.
Ik span me in (en ontspan tegelijkertijd) als ik de eikenvloer in huis van de broodnodige voeding voorzie; op mijn knieën ga ik met houtolie, kwast en uitpoetsdoek in de weer. Het wordt haast ook gewoon dat het nog steeds ongemeen (te) koud is voor de tijd van het jaar. Er wordt tot ver in mei nachtvorst gemeten, eind mei valt er natte sneeuw in De Bilt en overall laat de zon zich voor de tijd van het jaar te weinig zien.
Óngewoon is de plaatsing van Anouk voor de finale van het Eurovisie Songfestival; dat is "ons" na 2004 niet meer gelukt. Het prachtige, a-typische en haast filmische nummer "Birds" haalt vervolgens in de finale de 9e plaats (114 punten)! (Denemarken wint met 284 punten).

We gaan vol goede moed op naar juni!

SeaMotions' aprilmaand

En weer is het niet gelukt om enigszins vlot ons wel en wee in de maand april aan het beeldscherm toe te vertrouwen; het is tenslotte alweer 21 mei als ik daar voor ga zitten …

April doet wat ie wil. Want april 2013 gaat de geschiedenisboeken in als de 4e veel te koude maand op rij in 2013… De uiterste temperaturen liggen ver bij elkaar vandaan. We hebben een paar dagen waarop temperaturen van ca. 20 graden worden gemeten, maar we hebben veel meer dagen met nachttemperaturen van rond het vriespunt en dagtemperaturen van onder de 10 graden. En als de temperatuur wél boven de 10 graden uit piept, dan voelt het nog steeds schraal en koud. Want, we hebben voornamelijk te maken met koude lucht uit het oosten. Het enige positieve dat ik in deze klimaatmisère kan ontdekken, is dat de zon zich soms wel even laat zien en dat het droog is. 

Wij benutten een zonnige, niet al te koude windstille zondag (13 graden) om onze SeaMotions zeilklaar te maken voor het seizoen. Daarvoor laten we 2 verjaardagspartijen schieten, maar gelukkig hebben we onze Tico die aldaar de familiehonneurs waarneemt. 

Binnen in de boot is het keurig droog; de vochtvreters hebben in de wintermaanden hun werk gedaan. Met het kacheltje aan is het binnen al snel behaaglijk. Maar ja, we komen niet om te luieren; er moet gewerkt worden. Hoewel het altijd weer een enorm gesjor en gesjouw is, hebben we het 90kilo zware grootzeil er vrij vlot opgezet. Daarna stort ik met met afwasborstel en jif (of heet dat tegenwoordig "cif"?) op het vuil en fijnstof dat zich een plek heeft veroverd in de smalle gleufjes van het wiebertjesdek. Het is ouderwets monnikenwerk. En dan ben ik nog niet eens begonnen aan de bende die de futen en eenden achterlaten op onze onderste scoops. Ze hebben er nog net geen nest gemaakt, maar gebruiken het wel als lokale kwaakhang-out onderwijl de boel onderschijtend. Het witte polyester is geel uitgeslagen van de plas-en poepzuren.  Als Coos de bimini wil bevestigen, ontdekt hij dat een groot aantal stiknaden zo goed als vergaan zijn. Die gaat dus weer mee naar huis voor reparatie. Dat komt mij niet zo heel slecht uit, want de kuip aanpakken met afwasborstel en jif valt wegens tijdgebrek tussen het spreekwoordelijke wal en schip. Coos bevestigt dan nog de fok en start de motoren. Dat laatste is natuurlijk altijd een spannend moment. Beide motoren doen gelukkig wat ze moeten doen: starten en lopen!

Over "lopen" gesproken … De maand april is voor onze Tico een drukke maand, te beginnen met een presentatie-avond op school. En dat is helemaal Tico's ding, de "fun" van het schoolse leven, de kers op de taart. De twee X-klassen hebben rondom het thema "voeding" verschillende presentaties bedacht. Zo horen we een gedicht over een banaan, is er een tentoonstelling ingericht met door hen geknutselde voorwerpen uit de oudheid (OK, dit heeft niet echt met voeding te maken). We zien een filmpje in het Frans hoe cupcakes te maken. Er wordt er gezongen en gedanst en overall golft het enthousiasme van de leerlingen over ons heen. 

Halvewege april is Tico iets minder enthousiast: dan heeft hij namelijk proefwerkweek en moet er hard gestudeerd worden op Geschiedenis: de veroveringsdrift van de Romeinen, over autocratie en democratie, over Hannibal, zijn olifanten en de Alpen. Met Science leert hij over "de mens in beweging", over snelheid, afstand, tijd, kracht. Over hoe dit te meten, hoe dit uit te drukken. Over het menselijk skelet, kraakbeen, gewrichten en beenderen. Voor Duits en Engels bijt hij zich vast in leesteksten. Voor Wiskunde moet hij –onder zwáár protest- aanschuiven bij bijles van zijn vader. Bij aanvang verzetten al zijn puberale hormonen zich en is het lastig voor Tico om zich aan de extra uitleg van zijn vader over te geven, maar uiteindelijk zegeviert de ratio en doet hij er –erkent hij zelf manmoedig- zijn voordeel mee. Er worden CITO-toetsen Nederlands, Engels, Wiskunde gemaakt. Kortom, er wordt hard gewerkt door het hoofd, het mentale.

Na de proefwerkweek kan hij "ontspannen" via presteren in het fysieke, via de sport. Bij badminton staat namelijk de volgende uitdaging voor hem klaar: de junior clubkampioenschappen. De partijen enkel, dubbel, mix zijn ambitieus ingedeeld; in de voorrondes moet het aanstormend jong talent (12- en 13-jarigen) het opnemen tegen de oudere jeugd (16- en 17-jarigen). Dat levert spannende partijen op en er wordt ongemeen fel gestreden. In de uiteindelijke finale-partijen spelen de leeftijdsgenoten wel tegen elkaar. Tico en Fleur badmintonnen zich in de finale-mix naar een eerste plaats. Tico en Tom verspelen zich in de dubbel en eindigen niet op het podium. De finalepartij enkel (Tico en Patrick) wordt, wegens tijdgebrek, tijdens de eerstvolgende training gespeeld. De eerste set in deze finale wordt gewonnen door Patrick (21-16 o.i.d.). Tico revancheert zich in de tweede set door slimmer, strakker en strategischer te spelen. Hij wint deze met 21-13. In de derde, beslissende set continueert Tico dit spel; hij blijft geconcentreerd en slaat zich met prachtig badminton naar de overwinning (21-13 o.i.d.). Hij is heel blij en trots op zichzelf. Wij vanzelfsprekend ook. Het is de kroon op een seizoen van onverdroten enthousiast en gedreven trainen.

Sil heeft in april ook een uitdaging; zijn allereerste boekbespreking. Op geheel eigen wijze bereidt Sil dit voor. Ruim op tijd leest hij het betreffende boek (Geronimo Stilton, Fantasia IIV) en ruim op tijd begint hij aan zijn presentatie. Voor minstens 1 week kruipt hij elke schooldag, tussen de middag, uit zichzelf, achter de computer om de presentatie te maken: wie is de hoofdpersoon, waar gaat het verhaal over, wie is de schrijver, wat vond je van het boek en waarom? Natuurlijk heeft hij een beetje hulp gekregen bij het "samenvatten" van het verhaal, maar het meeste (denk)werk heeft hij zelf gedaan. 

Na een paar keer oefenen voor vader, moeder en grote broer (best lastig om van hen tips & trics aan te nemen),  komt dan het spannendste moment: voor de klas je verhaal doen. Enerzijds wil Sil als 8-jarige heel graag voor de klas vertellen over zijn meest favoriete boek, wil hij die spanning en zenuwen voelen, wil hij zijn eigen "moment of fame". En tegelijkertijd vindt hij het door die zenuwen eigenijk té spannend en wil hij in het niets verdwijnen. Dan komt het aan op diep ademhalen, vertrouwen hebben en gewoon doen. En dat heeft Sil gedaan en zijn optreden is door de klas én de juf beloond. Als TOP krijgt hij mee dat hij het verhaal duidelijk en enthousiast heeft verteld. En de TIP voor een volgende keer is "iets rustiger praten". Sil denkt natuurlijk niet al te lang na over de TOPS en de TIPS. Hij gaat voor het korte termijn succes: hij heeft een prachtig cijfer, een 8,5, in the pocket. 

Sil vindt hierna "ontspanning" door met vriendje Gijs een geweldige hut van takken in het bos te bouwen. Dágen zijn ze zo druk als een boer met één koe. De hut wordt gecamoufleerd met bladeren en rondom de hut plaatsen ze een van natuurlijke materialen vervaardigd "Piet Boon"-hek. En, de hut wordt voorzien van een zelfgetimmerd tafeltje en bankje. Wat een plezier, wat een creativiteit, wat een samenwerking. De teleurstelling is dan ook enorm groot als een paar dagen later het mooie hekje gesloopt is en nog weer een paar dagen later de hele hut kapot gemaakt is. 

Klustechnisch zijn we een weekend héél druk met onze fietsenoverkapping. De gemeente is van mening dat wij het dak van deze overkapping onvoldoende ver achter de rooilijn hebben geplaatst. Er ontstaat discussie over deze rooilijn: de rooilijn van het huis dat destijds op perceel nr. 35 stond (dat is wat wij hebben aangehouden) of de rooilijn van het hoofdgebouw van perceel 35-37 (dat is het uitgangspunt van de gemeente)? Het gaat uiteindelijk om slechts 70cm! Na enig gehakketak en geneuzel achter de komma, besluiten we te stoppen met dit gezeur en plaatsen we in één weekend de gehele overkapping de gewenste cm's naar achteren. Het wordt een knap staaltje wie-niet-sterk-is-moet-slim-zijn en we hebben al met al met elkaar volop plezier onze voortvarende kluswerk.

In april ben ik druk met de Duinlopers BreakFAST Run; het lente-loopje van loopgroep De Duinlopers. Evenals voorgaande edities heb ik me actief met de organisatie bezighouden: leuke uitnodiging maken,  enthousiasmerende posts op Facebook plaatsen, medailles bestellen, samen met Agnes de routes bedenken en uitzetten en met Agnes , Peter en Marit een compleet ontbijtbuffet klaarzetten. Het is volop genieten om op die zaterdagochtend om 07.45 uur (!) zo'n  45 hardlopers te verwelkomen. De weergoden zijn ons goed gezind: ondanks schrale kou (nog steeds/weer koude lucht uit het oosten) is het wel droog en schijnt er een waterig zonnetje. 

In april ben ik ook druk met professioneel Facebooken en wel voor de 3 bedrijfsonderdelen van Cmotions. Ik duik onder in de -mij onbekende- wereld van Marketing Data Analyse:  intelligente data, big data, data–modellen, datavisualisatie, data dashboards, data mining, key marketing metrics, etcetera. 

In het Nieuwe DeLaMar Theater zijn Remco Vrijdag en Martine Sandifort "druk" in hun muzikale cabaretvoorstelling Hulphonden. De voorstelling hangt aan elkaar van het perfect zingen en uitbeelden van maffe, hulpbehoevende typetjes die elkaar naadloos en in rap tempo opvolgen. Vorm en inhoud kloppen; de spelers storten zich 200% in elk typetje: elke vezel in lijf en mimiek acteert mee, elk accent  is feilloos, elke sketch is even bizar en tegelijkertijd herkenbaar, elk woord en gebaar klopt. Het is fascinerend om te bezien hoe je je dagelijks brood kunt verdienen door ogenschijnlijk eenvoudige, hilarische sketches op een podium aan mensen te laten zien. De gehele voorstelling aanschouw ik lachend en vol bewondering. 

Over typetjes gesproken, maar dan een stuk minder bewonderenswaardig… In de aanloop naar de Noord-Koreaanse  "dag van de zon" (de start van het een nieuw Koreaans jaar, want de geboortedag van Noord Korea's eeuwige, maar in 1994 overleden, leider Kim-il Soeng), trakteert kleinzoon en huidig "leider" Kim-Jung-Un het Westen op agressief oorlogsretoriek in woord en daad: het uitspreken van oorlogsverklaringen, het doen nucleaire tests, het afschieten van raketten, het afsluiten van hotline met Zuid-Korea, het versnellen van kernwapenprogramma's, het in paraatheid brengen van artilleriegeschut en het -gedeeltelijk– mobiliseren van het leger. Kortom, een serieuze dreiging want is dit professioneel en intelligent "koude oorlog" voeren met dat verderfelijke Westen of zijn het acties van een onvoorspelbaar gestoorde gek? De tijd gaat het leren.

Ondertussen slaat een andere "gekte" in Nederland toe. Op 30 april is Nederland in de ban van Oranje. Is Nederland alleen maar bezig met de inhuldiging van onze nieuwe koning Willem –Alexander en koningin Máxima. De kranten schrijven met geen woord meer over de economische crisis, over de Noord-Koreaanse crisis, over de klimaatcrisis. Alles wat telt is Beatrix, Willem-Alexander en Máxima. We krijgen documentaires te zien over de inhuldiging van konining Beatrix in 1980. De krakers bedienden zich toen van agressief oorlogsretoriek in woord en daad: "geen woning-geen kroning". Het was oorlog in Amsterdam met demonstraties, rellen en gevechten. In de laatste week van april 2013 gaat het vooral om de vraag: wat zal Máxima dragen? Voor welke ontwerper(s) heeft zij gekozen? Hoe vaak zal zij zich die dag verkleden? Welnu, ze begon op 30 april in een poederroze jurk van modehuis Natan (Belgische ontwerper Edouard Vermeulen). In de middag zag ze er werkelijk oogverblindend uit in een koningsblauwe creatie van de Nederlandse Jan Taminiau! En 's avonds droeg ze een prachtige paarskanten japon van Jan Taminiau. In mijn "oranjewaan" stel ik dat Máxima onze koninklijke koningin is en ach... Willem-Alexander? Die speelt voor spek en bonen onze koning en mag ceremonieel de lintjes doorknippen. 

Wij beleven deze Koninginnedag thuis met tompouce voor de TV, bij Tanya met tompouce en TV en uiteindelijk op de boot met tompouce en TV. Kortom, een top tompoucedag (dat moet ik weer bezuren met extra km's hardlopen).

Op naar de maand mei! Op naar de mei-vakantie! Op naar lekker 1,5 week zeilen!

SeaMotions in februari & maart

Van mijn goede voornemen, elke maand een stukje tekst produceren, is niet veel gekomen. Ik geef mijzelf een dikke onvoldoende! 

Blijkbaar heb ik mijzelf de afgelopen 45 dagen  opgesloten in de hectiek van alledag, laten opslokken door de modus van doen-doen-doen en lijkt mijn leven te bestaan uit het reageren op prikkels en impulsen.

Terug naar februari … wat heeft de kortste maand van het jaar ons gebracht? 

Dik 45 dagen later is dat haast niet te reconstrueren. Omdat alle weken en alle dagen van school – werk – sport - weekend hoegenaamd hetzelfde ritme hebben, is er geen ijkpunt om te bedenken wat we 45, 30 of 20 dagen geleden gedaan, beleefd of ervaren hebben. Ik ontkom er niet aan mijn digitale agenda er bij te pakken en zodoende die voorbije tijd terug te halen… En daar stuit ik op de ontdekking dat mijn digitale agenda (op de iPhone & iPad) aan dementie lijdt. Deze digitale gadgets gooien, door een voor mij onbegrijpelijke aanleiding, alles dat zich in het verleden heeft afgespeeld  (alles langer dan 30 dagen geleden) gewoon weg uit de agenda?! Het heeft vast met een instelling te maken of met een overvolle iCloud?

Het komt er nu dus op aan uit mijn hoofd terug te halen wat er de afgelopen weken in ons leven is gebeurd, wat mij daarvan is bijgebleven. Ik vrees met grote vrees … niet veel … 

Wat ik nog wél weet over februari: 

• Paus Benedictus kondigt –behoorlijk onverwacht- zijn aftreden aan. Een staaltje van "nieuwe tijden"? Dat zal die nieuwe tijd gaan uitwijzen met de Argentijn Gorge Mario Bergoglio, tegenwoordig luisterend naar de naam: paus Fransiscus.
• Ik loop -onverwacht– een persoonlijk record met de halve marathon Groet uit Schoorl Run: 1.58.14! Natuurlijk ben ik geweldig trots op mijzelf.
• We beleven een super relaxte voorjaarsvakantie: geen snaarstrak activiteitenprogramma voor de kinderen, maar gewoon een beetje spazieren in en om het huis.
• We hebben een superleuke middag met het Valentijn ouder-kind badmintontoernooi. Coos en Sil winnen een heuse beker en Sil is helemaal in de gloria. Tico en ik spelen die middag nét een tikkie te goed samen. Bij dit toernooi is namelijk de gemiddelde speler de beste speler. En wij hebben simpelweg teveel potjes gewonnen. 

Een frietje als beloning voor mijn PR op de 21km hardlopen!

En wat staat me bij over maart?

Paaseitjes in de sneeuw.

Over één ding in maart hoef ik niet lang na te denken, want In maart draaide het vooral om "het weer". In maart heerst er een collectief verlangen in Nederland naar de lente … Maar die o zo gewenste aangenamere temperaturen laten behoorlijk op zich wachten. Uiteindelijk blijkt maart 2013 een koudere maand dan december 2012, is het met Pasen kouder dan met Kerst. Sterker nog: op eerste Paasdag valt er sneeuw!
De wind waait voortdurend uit het oosten – noordoosten en zet daarmee de gevoelstemperatuur behoorlijk onder druk. Het goede nieuws van dit Siberische weer is dat het droog is en de zon zich best vaak laat zien. De keerzijde is van deze schrale, gure kou is dat elke keer als ik naar buiten stap, minstens 10x op een dag, mijn gezicht  implodeert en de voelhaartjes in mijn neus protesteren tegen de overgang van warm naar koud. Door de droge lucht schieten de scheuren in mijn handen (kloven), staat mijn haar voortdurend statisch omhoog en knettert het als ik mijn dierbaren aanraak.

En verder?

• Vanwege het frisse weer veranderen we de strandwandelplannen met de Moonrise in een bowlingmiddagje. Hoe dan ook hebben we het als vanouds reuze gezellig met elkaar.
• We slikken als we zus Elyn en zwager Nico door het kanaal der kanalen, het Panama-kanaal, zien gaan. Zullen wij daar ooit ook nog eens varen? Als ze na thuiskomst bij ons eten, smullen we van hun verhalen over hun 5 weken durende delivery van de Mangareva van Costa Rica naar de Atlantic-kant van Panama.
• Tico en Nathan koken als opdracht voor school (voor het vak Science) een heus Frans 3-gangendiner voor 8 personen! Franse uiensoep, Coq au Vin, Crême Brulee en een Frans kaasplankje. De wederzijdse ouders hebben hun vingers er bij afgelikt en zijn enorm trots!
• We ontwerpen globaal een schuur annex veranda voor achter in onze tuin, alsook de serre voor aan het huis. De volgende hobbel die daarin genomen moet worden , is de gemeentelijke regelgeving … Een uitdaging en we verzamelen moed om eventuele frustratie over "kan niet/mag niet/moet anders" constructief te kunnen händelen.

Restaurant Natique in Heiloo

Ondertussen ga ik door het leven en beleven van april. Met dit verschil dat ik nu aantekeningen maak van bijzondere momenten, niet te missen inzichten en misschien wel mooie ingevingen. Eens kijken hoe we over een paar weken de april-balans kunnen opmaken.