SeaMotions' laatste dag in the USA

Net voordat de avond valt checken we in op Harrison State Park. De campground oogt weinig bijzonder, maar voldoet voor een laatste nachtje slapen op Amerikaanse bodem. Voordat we de camper voor de nacht parkeren, gaan we eerst op pad voor avondeten. Op een kwartier rijden van het park scoren we een grote pizza die we in het donker voor een laatste kampvuur eten. Terwijl Tico en Sil alle houtblokken die over zijn in het vuur opstoken, gaan Coos en ik als een razende Roeland door de camper: inpakken en schoonmaken. In no time zijn de tassen gepakt, maakt Coos de "kofferbak" schoon en ga ik met hygiënedoekjes door de hut. Het eten dat we over hebben, de bal, de parasol en de ijslollies geven we de volgende ochtend weg aan onze camperende buren. 

Dan gaan we op pad voor de laatste mijlen met de camper. Rond het middaguur zijn we bij de camperrental en krijgen we een groen vinkje  bij onze naam: schoongemaakt en ingeleverd. Vervolgens hebben we theoretisch tijd zat voor van alles en nog wat, want ons vliegtuig vertrekt pas om 22.55 uur. We besluiten deze uren op de luchthaven door te brengen, want om met al onze bagage op sightseeing te gaan lijkt ons niet zo'n puik plan. JFK Airport is weliswaar een hele grote luchthaven, maar in vergelijking met bijvoorbeeld Schiphol oogt het –in elk geval het openbare gedeelte vóór de security check- erg armoedig en rommelig. En er wordt verbouwd ook. Een rondje shoppen duurt dan ook niet langer dan een half uur, maar we tikken wel een coole rugzak voor Tico op de kop. 

Een security-check op z'n Amerikaans is een waar verkleedgebeuren, of beter, uitkleedgebeuren: nog nét niet in de onderbroek schuiven we om beurten door de pieppoort. Tegelijkertijd glijdt onze –uitgepakte- handbagage door de scan. Natuurlijk hebben ze extra tijd nodig voor mijn tas: in mijn toilettasje zit nl. een nagelschaartje voor baby's. Oftewel, een schaartje zonder scherpe punt. Maar ja, een schaar is een schaar en behoeft ook deze keer weer een grondige nadere bestudering. En wederom mag het schaartje blijven!

We nestelen ons op de stoelen bij onze gate, pluggen onze apparaten (DS, iPad, iPhone) in het stroompunt en gaan –ieder op zijn eigen manier- in de wachtstand. We hebben zo'n 4,5 uur te overbruggen die uiteindelijk voorbij vliegt. Waarschijnlijk gewoon omdat we ons mentaal hebben ingesteld op lang wachten en dan valt het vaak ontzettend mee. Sil en Tico zitten vastgelijmd aan hun DS, ik type het hiervoor gepubliceerde verhaal voor het weblog en Coos leest digitaal. Af en toe laten we het bloed even stromen en strekken we de benen door een rondje te lopen. Op één van die rondjes  vinden we een verlaat verjaardagskado voor Tico: Skullcandy oordopjes. En Coos verwend zichzelf met een reis-nekkussentje.

De vlucht verloopt voorspoedig; we hebben wind mee en de vliegtijd wordt daardoor met ruim een half uur verkort. Tico kijkt films en doet een hazenslaapje, Coos knikkebolt een beetje en Sil slaapt ruim de helft van de vlucht als een roos. Pas na de landing wordt hij wakker. En ik fungeer, gezeten tussen Tico en Sil in, als voetenbank en kussen tegelijk. En dan zijn we weer thuis! Ook weer heerlijk!

Op ons landje naast ons huis ontwaren de eerste grassprieten; een groen donsje bedekt de grond. De eigen douche is weer genieten: een krachtige straal en iets meer ruimte dan de mini-douchecabine in de camper. Een fijne keuken waar het vele malen comfortabeler koken is dan op de 3-pitter in het rijdende huis. En ik verheug me op het slapen in mijn eigen bed! 

Was het dan kommer en kwel aan boord van de camper, vraag je je nu misschien af?

Nee, geenszins. We hebben een geweldige vakantie in Amerika gehad! We hebben zoveel moois gezien en bijzonders gedaan! Daar heb ik volop over geschreven. Kritische noten betreffen hooguit ons gewenningsproces aan een camper en aan het reizen met een camper.

Terugblikkend constateren we dat we zéker een week nodig hebben gehad om te "wennen". Wennen aan de andere tijdzone, handigheid krijgen in het rijden met een recreatieve vrachtwagen, een natuurlijk bioritme in het reizen creëren, voor alle spullen een handig plekje vinden en ons –als zuunige Hollanders- er bij neerleggen dat alles (alles!) geld kost!

Tijdzone: de eerste nachten worden we allemaal wel een paar keer per nacht wakker om dan met een beetje moeite uiteindelijk wel weer in slaap te vallen.

Handigheid in het rijden: voor het achteruit rijden heb je een extra mannetje (i.c. ondergetekende) nodig die buiten aanwijzingen geeft. Last minute een afslag nemen of stoppen bij een Dunkin' Donut is onmogelijk in zo'n gevaarte. Ik kan de keren dat we hebben moeten omkeren niet op 2 handen tellen. En omkeren is ook niet even 1-2-3-hup een U-turn of straatje keren. De draaicirkel van zo'n grote camper is enorm!! 

Reisbioritme: vooral in de eerste week vinden we alles druk en vol, zowel ons programma als ook het specifieke gebied waar wij reizen (Connecticut, Cape Cod, Nantucket). We hebben de eerste dagen met de camper dagelijks lange afstanden op het programma en daarmee lange reisdagen om dan te stuiten op volle campgrounds en in het schemerdonker verder te moeten zoeken. Ná de eerste week, na onze ontmoeting met vriendin Candace op het eiland Nantucket, wordt het rustiger en hebben we de tijd aan onszelf. En daarmee vinden we een ritme van op tijd opstaan, vertrekken, Dunkin' Donut, verder reizen om na het middaguur in te checken op een campground en daarna een bezienswaardigheid te bezoeken. Ook worden we handiger in het dealen met het fenomeen dat de campgrounds in de State Parks vooral in de weekenden (bijna) vol zijn, maar doordeweeks volop plek hebben. 

Handigheid in het camperen: het goede nieuws is dat onze huurcamper zo goed als nieuw is. Het nadeel hiervan is dat er naast het standaard-equipment (borden/glazen/pannen/bestek/linnengoed) niets "aan boord" is. Geen koffiepot, geen vegertje, geen matje, geen teiltje, geen tuinstoel, geen koffiepot. Helemaal niets en dat blijkt best onhandig. Natuurlijk is "in het land van de onbegrensde mogelijkheden" alles te koop, maar om dan ook daadwerkelijk al die "handige dingetjes"  maar te gaan kopen voor slechts 3 weken vakantie … We beperken het tot wat voor mij wel tot de primaire levensbehoefte behoort, nl. een stoffer en blik. Een paar keer op een dag lekker even de borstel door het huis halen, heerlijk. Elke kampeerplek in Amerika is voorzien van picknicktafel, dus 3 weken zonder tuinstoel overleven we wel. Koffie haal je in emmers op elke straathoek, dus een koffiepot hebben we in de praktijk niet gemist. Het me eigen maken van het echtelijk bed is me in die 3 weken niet gelukt. Om het matras zit een hygiënische ademende plastisch hoes, maar ik blijf het gevoel houden dat ik rechtstreeks op een plastic plaszeil lig te slapen, yek. Wat echt onhandig blijft, zijn de keukenkastjes. Deze kastjes bestaan -op een vak voor borden en bekers na- uit één grote ruimte. Tijdens elke rit gaat de inhoud van de kastjes (ketchup, pasta, pindakaas, chips, thee, koekjes, afwasmiddel) van links naar rechts en van voor naar achteren. Zo ligt ook alles dat bij het wegrijden nog op het aanrecht of op tafel staat, in no time op de grond. Een antislipmatje zou handig zijn. Afwassen in het aanrecht zonder dat je de natte vaat ergens kwijt kunt, wordt een hele natte kledderbende. Het zijn kleine dingetjes die thuis (huis en boot) vanzelfsprekend geregeld zijn en waar we niet eens over nadenken, maar die in een uitgeklede huurcamper opeens opvallend en storend afwezig kunnen zijn. 

Alles kost geld: fietsen, kanoën, bezienswaardigheid bezoeken, parkeren, you name it: vertier kost –soms veel- geld. En op de één of andere manier veel vaker en veel meer geld dan we -verhoudingsgewijs– hebben ervaren tijdens ons rondje Atlantic. Maar ja, toen was de boot ons voornaamste vertier en waren we behoorlijk zelfvoorzienend.

Al met al vinden we reizen met een camper een leuke ervaring en geweldige manier om meer van een land te zien. Tico en Sil vinden (bijna) elke avond kampvuur en BBQ geweldig en willen het zo nog eens doen. Maar wij, Coos en ik,  blijven reizen met de boot veel leuker vinden. Op pad met je eigen huis, de haat-liefde verhouding met de natuurelementen water en wind, het weidse uitzicht over de zee, het ontbreken van externe prikkels en verleidingen, het zelfvoorzienende karakter (alles wat wij handig en lekker vinden bij de hand hebben), de afwisseling tussen ZIJN en DOEN, je eigen spulletjes  ….  Zomer 2013 wordt weer zeilen. Wie weet wel "SeaMotions goes Sweden!"

SeaMotions bij de Fingerlakes en Niagara Watervallen!

Woeste, ongerepte natuur maakt plaats voor glooiende hellingen. Het lijkt of we in "corn-county" zijn beland: overal maïs, maïs, maïs. We doorkruisen dorpjes, steden, car-strips, Fast-foodketens en andere commerciele uitbaters. We browsen langs "Provence"-achtige hellingen met appel-en druivenwijngaarden. Al met al is het heeeeel anders dan waar we vandaan komen. Minder overweldigend, minder spectaculair, minder indrukwekkend, maar niet minder mooi. Gewoon anders. Wel meer urbanisatie en civilisatie. En dat betekent meer georganiseerd, meer aangeharkt, meer regels, meer do's en don'ts.

Het gebied waar we naar onderweg zijn is het Fingerlakes gebied: 10 vingervormige zoetwatermeren omringd door een vriendelijke, heuvelachtige omgeving. Op papier is het lastig één meer uit de 10 stuks te kiezen. Ongeveer met de ogen dicht prikken we er eentje: Cayuga Lake en rijden we naar de campground van het bijbehorende State Park.

Onze eerste ervaring met die civilisatie is bij dit Cayuga Lake State Park:
- alleen zwemmen in het meer áls de lifeguard on duty is
- het afgezette zwemgebied(je) gaat qua diepte tot heuphoogte
- tijdens het zwemmen no floating objects (dus ook geen bal overgooien)
- bij het zwemgebeuren no running, no pushing, no horse playing
De lifeguards zijn er tot 19.00 uur. Om 18.55 uur wordt er keurig omgeroepen dat iedereen het water dient te verlaten; lifeguard duty zit er op. Bijkomstige informatie: Cayuga Lake is een meer van ca 32 mijl lengte en gemiddeld 1 mijl breed (1 mijl = 1,6km), er staat geen gevaarlijke stroming en er zijn ook geen golven.

Na een nachtje op een schitterend ruime kampeerplek rijden we door naar wat de "Grand Canyon of the East" wordt genoemd: Letchworth State Park. Dit is een door smeltend ijs uitgesleten kloof gelegen in de Genesee Vallei. Via deze kloof vindt de Genesee Rivier zijn weg naar Ontario Lake. Dit State Park dateert uit midden 1800 als de heer Letchworth de noodzaak er van inziet dit schitterende landschap te behouden als natuur in plaats van blijvend te benutten als functionaliteit voor de houtkap.

Op de wegenkaart is dit park van onbeduidende grootte maar als wij er met de auto binnenrijden, moeten we nog mijlen doorrijden voordat we bij de campground aankomen. En daar is het nog maar de vraag of er een plekje voor ons is. Het is weekend en dan zijn de campgrounds van de State Parks een geliefde "weekendje weg"-bestemming. Bij de ingang van het park staat er al met grote letters aangegeven: FULL. Het lot is ons goed gezind: er is nog één vrij plekje en daar mogen wij staan.

Gelokt door de veelbelovende woorden "Grand Canyon of the East" hebben we hooggespannen verwachtingen van het natuurschoon in dit park. Vanaf de camping is het weer mijlen rijden (nog steeds in het park) langs de kloof der kloven (in the East) naar de trail die we kunnen lopen naar drie schitterende watervallen: de lower, de middle en de upper. Rijdend en daarna wandelend ervaren we dit park als tegenstrijdig. We zien aan de ene kant te keurig gemaaide velden, te aangeharkte bossen en te georganiseerde (saaie) wandelpaden. En heel flauw: de drie watervallen zijn ook met de auto te bereiken. Aan de andere kant zien we een natuurverschijnsel waar geen mensenhand bij aan te pas gekomen is: een diepe kloof die zich door het park slingert. Alsof de aarde gescheurd is. Gelijk jaarringen van een boom zien we in de gescheurde aarde ontelbare aardlagen. De wanden gaan steil de diepte in en onderaan stroomt de onstuimige Genesee rivier. Op 3 plekken maakt het water een vrije val in de diepte.
Al met al kunnen we niet zeggen dat dit State Park niet mooi is, maar de term ongerept is hier maar gedeeltelijk op zijn plaats.

Omdat we nog niet genoeg hebben van de watervallen, rijden we op zondag 26/8 door naar de watervallen der watervallen: de Niagara Falls. Voor het gemak parkeren we onszelf voor een nachtje op een KOA Camping nabij. Over geciviliseerd gesproken: de KOA-camping is het Almere onder de campings. Rechte grindstraten, hook-up en pull-through plaatsen en tussen elke campingplaats een boompje. Weinig spannend, weinig fantasie, erg aangeharkt. Enig voordeel: een zwembad zonder lifeguard en dus mag er geravot worden in het water.

Op maandagochtend is het bewolkt als we richting de watervallen rijden. Ergens nemen we een verkeerde afslag, raken we het spoor bijster en ontdekken we nog maar net op tijd dat we een brug naderen waar we met onze camper niet onder door kunnen. Oeps... We nemen een off the road shortcut naar waar we vandaan gekomen zijn. Via wat smoezelige woonwijken rijden we vervolgens richting deze wereldberoemde bezienswaardigheid. Omdat we vroeg zijn (en omdat het maandagochtend is?) kunnen we op een groezelige Parking achter het Hard Rock Cafe onze camper voor $20 neerzetten. Van daaruit is het maar een klein stukje lopen naar het water. We hoeven alleen maar op het bulderende geluid af te lopen.

Mede vanwege de miezerige regen gaan we eerst een toertje varen in de beroemde Maid of the Mist (nog t/m 2013 mogelijk, daarna neemt na tig jaren Maid of the Mist een andere rederij het contract over). Ook staat er op dit tijdstip (en op maandagochtend?) nog geen rij bij de kaartverkoop. We kunnen direct -met een fotostop op de uitzichtstoren - doorlopen. Voordat we aan boord gaan krijgen we een blauwe regenponcho uitgereikt. En die is nodig ook. Langs de American Falls zijn het slechts mistige druppels die ons bereiken. Als de boot echter ongeveer tot onder het kletterende water van de Horseshoe Falls vaart en daar zo'n minuut of 10 blijft manoeuvreren, beschermt de poncho ons tegen het water daar waar het blauwe plastic niet wegwappert door de enorme wind die een dergelijke waterval veroorzaakt. Tico staat voorop -met een beetje fantasie- als een soort "King of the World" (Titanic) en is na afloop echt kleddernat. Sil houdt zich daarentegen op de spannendste (natste, wildste) momenten schuil achter de stuurhut. Het is spectaculair, het is enerverend, het blijkt boven verwachting leuk.

Naderhand zijn de poncho's van blijvend nut. Als we naar en over de Rainbow Bridge lopen voor een quick en dirty bezoek aan Canada is de miezerige regen getransformeerd naar serieuze regen. Vanaf de Canadese kant zien de Niagara Falls er wel hetzelfde uit en dus lopen we even snel terug als we heen gingen. En dan is het zo lekker dat je je huis dichtbij hebt: een dak boven ons hoofd en droge kleren voor het grijpen. Off we go again, terug naar de Fingerlakes. Deze keer Serenaca Lake om precies te zijn Wattkins Glenn State Park.

Wattkins Glen State Park is beroemd vanwege de "gorge", de kloof. 12.000 Jaar geleden is de rivier begonnen een spoor, een gleuf, uit te slijpen in de aarde. Het is een haast niet te beschrijven kunststuk van Moeder Aarde. De picture perfect trail door en langs de gorge doet me denken aan wat ik als kind altijd maakte tijdens de lange autoritten naar de camping in Dodenau (Duitsland): op een tekenblaadje krabbelde ik één slingerende lijn van beneden naar boven waar ik vervolgens met andere kleuren viltstift exact eenzelfde slingerende lijn langs trok. Totdat het hele blaadje vol was. Ik herinner het me als een haast medidatieve bezigheid; ik kon er helemaal in opgaan. Enfin, daar moest ik in deze gorge opeens aan denken. Ton-sur-ton grijze randen (lei)steen, zachtgroen mos en zandkleurig water. Omdat deze gorge kleinschaliger is, letterlijk meer tastbaar en dichterbij (de trail voert dóór de gorge) is het een andere beleving dan de kloof in Letchworth.

's Middags gaan we zwemmen in het Olympic size, lifeguarded zwembad in genoemd State Park. En ook hier moeten we toch weer even wennen aan de strenge regels en strakke regie.
Zo blijkt slechts een kwart van het bad opengesteld voor zwemmen (natuurlijk nét niet daar waar de duikplanken zijn). Natuurlijk geldt ook hier: no running, no diving ("feet first buddy"), no hanging on railing staircase, no holding on ropes, no floating objects, no horse playing, no pushing. En, deze vonden we ook wel heel erg to the point: before swimming wash your child with water and soap (especially the rear end).

En deze regels worden streng gehandhaafd door de lifeguards. En braaf opgevolgd door het publiek. Wij Hollanders hebben wel eens moeite om ons aan de regels te houden of te doen wat ons gezegd wordt. Maar in dit land heeft de gemiddelde Amerikaan ontzag en respect voor "het gezag". En spreekt men de gezagsdragers aan met: "yes mem, no sir". Dat vinden wij Hollanders al snel een tikkie overdreven en al die zogenaamde veiligheidsregels ook een tikkie krom. Want in dit "I sew you"-aansprakelijkheidsland mogen kinderen onder 16 jaar niet fietsen zonder helm. Maar je ziet wel motorrijders zonder helm over de highway gaan?! En dan wapens (pistolen en geweren): koop je hier bijna met zo makkelijk als een donut of een hamburger. Gekke Amerikanen.

We bewegen ons steeds verder Oostwaarts. We rijden rustig aan in de richting van de RV Rental in Branchburg (New Jersey). Een laatste overnachting is in de Hudson vallei, in de buurt van West Point. Jawel, het West Point van de beroemde militaire academie, de universitaire officiersopleiding. Vanwege de strategische ligging in 1778 gebouwd als fort. Toen was de Amerika nog een kolonie van de Britten. De locatie was strategisch gekozen; net voorbij het smalste stuk van de Hudson. En voor de zekerheid hadden ze maar een ketting over de rivier gespannen. Om die Britten, ondanks dat ze de baas van het land waren toch een beetje op afstand te houden. Gelukkig voor de Amerikanen dat onze Michiel de Ruyter zich niet in deze contreien bewoog. Hij was geheid door de ketting gebroken (net als op de Medway in Engeland). In 1850 maakt Presisent Thomas Jefferson er een militaire academie die zich (nog steeds) concentreert op het opleiden van ingenieurs (spoorweg-, brug- en havenbouwers).

We zijn werkelijk nét op tijd voor de laatste 1-uurs rondleiding, die ons een glimp laat zien van de "all American values": "duty, honour, country". Met een bus worden we rondgereden over het immense en schitterend gelegen terrein. Gids Lucy praat het uur aan elkaar.

Naast de academische input wordt de haast onvoorwaardelijke vaderlandsliefde er via eeuwenoude tradities en rituelen gedisciplineerd ingedrild. In uniforme outfit en haardracht (mannen kort, vrouwen kort of staartje). Via de ijzeren discipline op alle mogelijke pietepeuterige details (bijv. opvouwen kleding, poetsen schoenen, haardracht, etc). Door het voortdurend herhalen van procedures (bijv. voor ontbijt in het gelid opdraven en in volgorde eetzaal betreden). Hiedoor wordt doorzettingsvermogen, standvastigheid en oog voor detail gekweekt. En dat kan in "de strijd" levens redden.

Naast een volwaardige universitaire studie ('s ochtends) wordt veel tijd besteed aan sport ('s middags). Ook op het sportieve vlak geldt het adagium: het land van de onbegrensde mogelijkheden. Ongeveer elke sport (behalve cricket) kan hier beoefend worden. Alle sportfaciliteiten zijn voorhanden en van hoogwaardige kwaliteit. Tico is zwaar onder de indruk en kijkt zijn ogen uit naar al die sportende studenten op al die sportvelden. Als individuele sport overweegt hij het parachutespringen te kiezen. Boven onze hoofden zweven geel/zwarte parachutisten die -bijna allemaal- keurig in het midden van het het landingskruis landen.

Jaarlijks melden zich maar liefst 14.000 studenten zich voor deze prestigieuze opleiding aan; slechts 1200 kadetten worden aangenomen.

In dat ene -te korte- uur krijgen we een glimp mee van de efficientie van Amerika, van een fascinerende sfeer van patriottisme.

En dan, hup, gaan met onze banaan. Op naar Harrison State Park voor ons laatste kampvuurtje en onze laatste nachtje camperen.

Verstuurd vanaf mijn iPad