180 mijl naar Big Sand Cay, Turks & Caicos!

Op vrijdagochtend gaan we om 06.00 uur ankerop en motoren we Baia de Samana uit, toch nog zo’n 25 mijl tegenwind. Dan kunnen we een stuk afvallen en krijgen we, met een noord-noordoosten wind, een net aan bezeilde koers. In de verte zien we dikke wolken met regen voorbij trekken en oplossen. En dan hebben we een strakblauwe hemel. ’s Avonds en ’s nachts blijft het helder en vanaf 23.00 uur vergezeld een ruime halve maan ons op weg naar een nieuw avontuur. ’s Nachts kakt de wind een beetje in en blijft ie op de grens van “moet de motor bij of niet” hangen. Om 05.00 uur valt de beslissing ten nadele van het zeilen: er is te weinig wind en dus te weinig snelheid, terwijl we wel een deadline hebben voor wat betreft aankomst op Big Sand Cay: bij daglicht! We vervolgen de tocht aldus motorzeilend en vermaken ons met een domino competitie, we lezen en we staren wat voor ons uit. Zo’n 30 mijl voor Big Sand Cay worden we opgeschrikt uit deze meditatieve toestand als er laag boven het water, achter ons “opeens” een helicopter van de US Coast Guard hangt. We zwaaien naar elkaar en dan draait de heli met een sierlijke boog weg van de boot.

 

In de middag zien we het eilandje liggen, omringd door turquoize water en om 15.00 uur laten we ons anker vallen in het prachtigste blauwe water en voor een schitterend wit zandstrand. We zijn de enige boot en hebben het eiland voor onszelf.

 

We gaan met de dinghy naar het strand en vergapen ons aan de fijne zand, de kleine schelpjes, de zandkleurige hagedissen, de oneindige uitzichten en de contrasterende kleuren tussen water, strand, lucht. Tico en Sil leven zich helemaal uit met bodyboards in de branding, met een gevonden bal (boei) en een grote zandkuil.

 

De volgende dag staat een “gewone” dag gepland en dat betekent zoveel als SCHOOL. We zijn serieus aan het werk als ik ineens ontdek dat we de dag ervoor de bodyboards op het strand hebben laten liggen… Hebben wij geluk dat deze bij hoog water niet weggespoeld zijn. Als de mannen de bodyboards gaan ophalen, ontdek ik een grote rog onder de boot. Tico en Sil bewonderen het enorme beest vanuit de dinghy, over de rand hangend met hun hoofden in het water. Coos en ik zijn vele malen dapperder en zwemmen naar het beest toe. Tico en Sil vervolgen school, Coos doet wat reparaties aan de huik en ik maak een overheerlijke, frisse rijstsalade voor lunch.

 

In de middag gaan we weer naar het strand en vermaken de kinderen zich uren met bodyboarden in de branding. Coos en ik wandelen een rondje over het eiland dat we helemaal voor onszelf hebben Dat gegeven, dat er hier verder helemaal niemand anders is, maakt deze plek al heel bijzonder voor ons. We verwonderen ons over de hoeveelheid vuilnis die ook hier aanspoelt: slippers, plastic flessen, doppen, glazen flessen, boeien, plastic oliedrums, veiligheidshelmen, kratjes, kokosnoten, visnet, touw, etcetera. Kortom, vooral “menselijke” rotzooi van vissersboten, zeilboten, vrachtschepen en boorplatforms. We klimmen naar de vuurtoren, of beter, wat ooit een vuurtoren was. De oorspronkelijke grote vuurtoren is “door haar hoeven gezakt”: het ijzeren frame is volledig verroest en aan het verdwijnen. De nieuwe vuurtoren, een paal met een licht, welke door zonnepanelen via accu’s zou moeten werken, is eveneens een stille dood gestorven. Op enig moment is men gewoon opgehouden de accu’s te vervangen; de oude accu’s staan nog als stille getuigen onderaan de paal.

 

Aan het einde van de dag, als we net uit het water klimmen bij de boot, ontdekken we een ander groot zeebeest vlak naast de boot. “Huh, is dat een haai?” Nee, het blijkt een echt hele, grote barracuda. Brrr, blij dat we niet meer in het water liggen.

 

Wat een relaxte dag in een paradijselijke baai bij een paradijselijk eiland!! Dit is ons vooruitzicht voor de komende weken als we een beetje gaan “browsen” door de Bahama’s!!

 

PS: zie het rechterkader voor de foto’s van dit aards paradijs!