ZIJN

Alle goede voornemens ten spijt staat ons, of kan ik beter zeggen “mijn” leven erg in het teken van DOEN in plaats van ZIJN. De “3^e versnelling” waar ik zo graag in leef, is opeens veranderd in een razende 5^e versnelling. Ik vlieg van hot naar her en ben zo druk als een boer met één koe. Het is vol in mijn hoofd en het wordt steeds lastiger hoofd- van bijzaken te scheiden, wat is urgent en belangrijk en wat niet? En als een mens zo “druk” is, is het haast onmogelijk om eens 10 minuten te gaan zitten. Een focus van langer dan een paar minuten is bijkans teveel gevraagd. De concentratieboog maakt continu een vrije val. Waar uit dat zich in? Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een boek gelezen heb. De zaterdagkrant ligt nog ongelezen op tafel en de nieuwsflitsen van de mobiele versie van NU.nl zijn al bijna too much. Maar waar ben ik dan toch zo “druk” mee? Tja, het goede nieuws is dat ik vooral druk ben met de leuke, fijne, gezellige en ook nuttige dingen.

Onder de noemer “gezellig” schaar ik lunchen met Annemarie bij de HEMA in Amsterdam-Noord. En dan is de combinatie van variabelen een absolute voorwaarde om het “gezellig” te noemen. Want lunchen bij de HEMA is op zich niet heel speciaal. En de locatie Winkelcentrum Boven-IJ in Amsterdam-Noord zou ik voor “gezellig shoppen” verder niemand aanraden. Maar, met de variabele “Annemarie” erbij is het voor mij (ons) de optimale combinatie. Want vroeger, en dat gaat minstens 30 jaar (zonder kids) resp. 10 jaar (met kids) terug, waren Annemarie en ik veelvuldig in Noord te vinden: beetje winkelen, beetje lunchen en heel veel kletsen en lachen.

Onder de noemer “nuttig” behoren de ouderinformatieavonden van diverse middelbare scholen in en om Heiloo. En we hebben nogal wat keus: 2 jaar brug-/dakplanklas in Heiloo, categoriaal gymnasium, tweetalig VWO of VWO+ met Chinees in Alkmaar of 2 modern gehuisveste en geoutilleerde scholengemeenschappen in Castricum. Zoveel keus, zoveel lokkertjes, zoveel voors- en tegens: dichtbij versus verder weg, ééntalig of tweetalig, dakpanklas of 1 niveau brugklas, 1 of 2 jaar brugklas, zwarte of witte school. Enfin, we schieten het proces maar 3-dimensionaal en stap-voor-stap in:

1). Tico bezoekt met zijn klas 3 scholen.

2). Coos en ik bezoeken de diverse ouderinformatieavonden.

3). We gaan met elkaar naar de Open Dagen.

Daarna zetten we alle schoolgerelateerde specials, indrukken en gevoelens met plussen en minnen in een Excel-sheet (haha, NOT!) en resteert nog slechts de CITO Eindtoets.

Welnu, we zullen wel enigszins vanzelf met het juiste gevoel naar de voor Tico juiste school trechteren.

Onder de noemer “fijn” valt het weekend want dan zijn we na een school- en werkweek met z’n vieren. Ook al spenderen we natuurlijk niet elke minuut van het weekend met elkaar. Het is meer dat de “need to do” (school & werk) op gezinsniveau plaats maakt voor “nice to do”.

Hoewel, dit weekend staat er wel erg veel “nice to do” op het programma. Voor mijn gevoel ga ik zaterdagochtend de deur uit en kom ik zondagavond laat pas weer thuis. Waar zijn we dan zo druk mee?

Zagen en hakken van een aantal bomen in het bos net achter onze schutting (met toestemming van de boswachter). Hardlopen, douchen, boodschappen doen om aan het begin van de zaterdagmiddag af te reizen naar de badmintonwedstrijd van Tico in Weesp. En we gaan daar, omdat het zijn laatste wedstrijd uit de competitie is, en famille heen. Het team staat bovenaan in de competitie en ze kunnen dit weekend regiokampioen worden… Al tijdens het kijken naar de 1^e wedstrijd (en ze hebben er 8 te gaan) begrijp ik niet goed waarom ik mee ga, want ik vind het als toeschouwer allemaal veel te spannend. Gelukkig is er voortdurend 1 badmintonbaan vrij en kan ik, om de zenuwen een beetje te temperen, met Sil een beetje recreatief over slaan. Ons team maakt het extra spannend, want ze verliezen in Weesp. Het wel of niet kampioen worden hangt vervolgens af van wat de nummer 2 op zondag presteert ...

Ongeacht de uitslag van de dag en de uitslag die nog komen gaat, gaan we met het team + broertje(s)/zusje(s) + ouders ter afsluiting van het competitieseizoen gepast uit eten … Bij een eetgelegenheid waar wij nooit naar binnen gaan, 99 van de 100x voorbij rijden en slechts zeer incidenteel en bij hoge uitzondering een korte drive-through-stop maken…die grote gele M. Sil vraagt dan ook ongelovig: “gaan we écht naar binnen bij de McDonald?” Welnu, voor alles is het een eerste keer en zo ook “uiteten” bij McDonald.

Als we op zondagmiddag richting ons volgende “agendapunt” rijden, een geweldig gezellige middag bij Hetty & Daniel met Faron en Linda + een schare kids, sijpelen de eerste officieuze berichten binnen dat de nummer 2 op de regiobadmintonlijst onvoldoende heeft gespeeld om onze J5 van de 1^e plaats te stoten. ’s Avonds wordt officieel bekend dat Tico met zijn team regiokampioen 2011-2012 is geworden. YEEEHAAAA!!!

Rond 19.00 uur zijn we thuis, schuift onze oppas naar binnen en beginnen Coos en ik aan ons laatste agendapunt: de Filmliga-film in ons lokale theater 200 meter bij ons huis vandaan. We zien de Franse film Meres & Filles (met o.a. Catherine Deneuve), een mooie film over een gecompliceerde moeder-dochter relatie. De problematiek wordt vooral blootgelegd door flashbacks naar het verleden en pijnlijke stiltes in het heden. Maar duidelijk wordt dat oma een te grote vrijheidsdrang had voor haar man en “opeens” uit het leven van haar kinderen is verdwenen, dat moeder dat compenseert door over-zelfstandigheid en het gevoel carriere te moeten maken en dat dochterlief, zelf pril en onverwacht zwanger, twijfelt wat te doen: haar glanzende carrière uitbouwen of ruimte en tijd maken voor het moederschap.

Laatstgenoemde keert voor 2 weken retraite terug naar haar moeder, in haar geboortedorp en neemt haar intrek in het leegstaande het geboortehuis van haar moeder. Daar vindt ze het dagboek van oma en begint de puzzel van haar verwarde gevoelens en die van en voor haar moeder (en v.v.) op zijn plaats te vallen.

En daarmee is mijn cirkel rond: antwoorden op zgn. existentiële vragen zijn gelegen in het ZIJN en worden niet genomen vanuit het DOEN: vrij ZIJN om te ZIJN wie je bent, ZIJN om de juiste keuzes in het leven te maken. En mijn keuze vanmiddag is tijd maken om wat belevenissen en zieleroerselen aan ons blogspot toe te vertrouwen. Dat klinkt als DOEN maar voelt als ZIJN. Want, ik heb gekozen de boel de boel te laten en even niet mee te doen met de waan van alledag. Mijn concentratieboog heeft een boost gekregen en het vermogen om te reflecteren is getriggerd. Op naar een nieuwe week met DOEN maar ook tijd voor ZIJN.

All Stars!

Het centrale thema in Sil’s klas (groep 4) is momenteel “de ruimte”. De avonturen van André Kuipers worden met extra belangstelling gevolgd. Er wordt in de klas veel gelezen en gepraat over de sterren, de planeten, de Zon en de Maan. Voor thuis krijgen de kinderen de opdracht mee om op een aantal verschillende dagen eens goed naar de maan te kijken en dat wat ze zien te beschrijven en te tekenen. De 1^e avond gluren Sil en ik vanuit elke slaapkamer en vanuit elk zolderraam naar de hemel maar al wat we zien zijn een paar sterren maar geen maan.

Volgens de maankalender op het internet blijkt het 9 januari jl. Volle Maan te zijn geweest en wordt de Maan elke nacht tot aan … een stukje kleiner. Op 16 januari is het officieel Laatste Kwartier\; dan is exact 50% van de Maan te zien. Maar …dan moeten we de Maan natuurlijk wel kunnen zien als het bedtijd is. Het tijdstip waarop de Maan opkomt is geen vast gegeven. Tenslotte is het in het heelal een dynamisch gebeuren en draait er van alles om van alles heen: sterren, planeten, Maan, Aarde, Zon. De maan draait om de Aarde en heeft daarvoor exact 29,53 dag nodig. In die periode komt de Maan 1x minder op dan de Zon. Oftewel in 29,53 dagen komt de Maan 28,53 keer op, gemiddeld 1,035 dagen oftewel 1 dag en 50,5 minuten. Gemiddeld komt de Maan dus iedere dag 50 minuten later op dan de dag ervoor. Ook komt het voor dat de Maan op een bepaalde dag helemaal niet opkomt, bijvoorbeeld wanneer de Maan op dag 1 om 23.30 uur opkomt. De volgende opkomst is een dag en 50 minuten later, oftewel de Maan komt dan pas weer op op dag 3 en wel om 00.20 uur. Dit komt 1x in de 29,53 dagen voor. En wat voor de opkomst geldt, geldt natuurlijk ook voor het ondergaan.

Enfin, terug naar Sil’s project. Wij zien ’s avonds geen Maan, omdat deze simpelweg pas hartstikke laat doorkomt, zichtbaar is. Maar, omdat een Maan ook ondergaat, keren de kansen in de ochtend. Als we naar school fietsen, zien we een prachtig Laatste Kwartier. Met de handicap van daglicht kijken we –al fietsend- zo goed mogelijk hoe de Maan er uit ziet: de buitenrand is veel witter en meer effen van kleur dan de binnenkant. Daar zien we kleine donkere vlekken. En Tico vertelt ons haarfijn vertellen dat dat kraters zijn, gaten in de maan waar brokken steen zijn ingeslagen. Omdat het op de Maan niet waait, blijven de brokstukken gewoon liggen waar ze zijn ingeslagen en zien ze vanaf de Aarde uit als zwarte vlekken.

Met uitzondering van mijn onderzoek voor dit stukje tekst en in het kader van Sil’s schoolopdracht, zijn we ons in het landleven nog nauwelijks bewust van de Maan. Hoe vaak kijk jij ’s avonds naar boven om eens stil te staan bij de sterren en de Maan?

Dat was tijdens onze reis wel anders: we wisten (bijna) alle dagen (bijna) exact in welke fase de maan zat, hoe laat deze ongeveer aan de hemel zou verschijnen en hoe lang deze in de nacht bij ons zou blijven. De Maan en de sterren waren tenslotte onze lantaarnpalen op het open water. Het licht in de duisternis. Onze bakens in de nacht. Als de Maan en de sterren niet zichtbaar waren, was het –als we ’s nachts uit het zicht van het vaste land zeilden- werkelijk stikdonker. We zagen dan geen hand voor ogen. We zeilden letterlijk in een zwart gat. Maar als de Maan en de sterren ons wel vergezelden, WOW! Als een schijnwerper zeilde hij met ons mee en verlichtte hij de koers die wij moesten varen. En de beroemde Melkweg was adembenemend zo prachtig. Zoveel nachten hebben wij dit, zonder “ruis” van landlicht, mogen bewonderen. Een dikke, witte, langgerekte, verlichtende veeg hoog in de hemel. En soms leek het wel of sterren flikkerden en knipperden (en nee, dan vergisten wij ons niet in een overkomend vliegtuig). Het fenomeen “vallende ster” was elke keer weer magisch en we geloofden graag dat het zien van een vallende ster ons geluk bracht. Overigens heeft een vallende ster niets te maken met een ster die valt, maar betreft het slechts een meteoriet (van 10cm tot enkele meters) die met een enorme snelheid in de atmosfeer van de Aarde terecht komt en verdampt. En dat verdampingsproces veroorzaakt licht. Hoe groter het lichtspoor, hoe groter de meteoriet was.

Bronnen: http://www.wikipedia.org/, http://www.kalender-365.nl/, http://www.hemel.waarnemen.com/,

Voor wat betreft voetbalsterren: op 16 januari hebben ze op Tico’s school uit groep 6,7 en 8 geloot welke 48 kinderen mee gaan naar de bekerwedstrijd Ajax – AZ. Helaas … Tico heeft niet het winnende lot …

De kansen keren als op 17 januari blijkt dat door afzeggingen van andere scholen extra kaarten beschikbaar zijn gekomen. Tico (en de rest van groep 8,7 en 6) gaat op 19 januari tóch naar Ajax-AZ!!

Met 2 touringcars gaan de Benedictusleerlingen naar het stadion der stadions, de ArenA in Amsterdam! Na 2 x 3 kwartier spannend voetbaal gaan, jammer genoeg voor Ajax-fan Tico, de AZ-fans gaan met een 2-3 overwinning opgetogen naar huis. Maar de overall pret is er niet minder om. Het is een once-in-a-lifetime, onvergetelijk avontuur om al die voetbalsterren in de ArenA te hebben mogen bewonderen!!

Coos beleeft op zijn manier een hopelijk once-in-a-lifetime ervaring. Op maandagavond tijdens een intensief potje badminton wordt hij geveld door een zweepslag die zich als een kogel in zijn kuit schiet. Hij kan geen stap meer verzetten en wordt door de badminton-pater familias Peter W. naar huis gebracht. Ervaringsdeskundige broer Bas (ooit tijdens badminton zijn achillespees afgescheurd) dringt aan een bezoek aan de EHBO te brengen en aldus geschiedt. Bij binnenkomst parkeert de dienstdoende 1e hulp verpleegkundige met de mededeling "de dokter komt zo" Coos op een bedje achter een gordijn. Enfin, ruim 60 minuten later gaat broer Bas de dokter zelf maar zoeken. Wat blijkt: het medisch personeel was even vergeten dat er nog een patient achter het gordijn lag... Rond middernacht hinkelt Coos onverrichter zaken het ziekenhuis weer uit: de dokter heeft even gekeken en geconstateerd dat de kuitspier ingescheurd maar niet afgescheurd is. Hij stuurt 'm weer naar huis met het advies bij pijn maar een dubbele paracetamol te nemen en het verder rustig aan te doen. Coos mag op eigen gevoel vooral zoveel mogelijk gewoon gaan lopen (voet afrollen) en zodoende de kuit gaan belasten. Dag 1 strompelt hij nog door het huis. Maar dag 2 rijdt hij alweer auto (de Volvo heeft gelukkig een Automaat) en transfortmeert het strompelen in subtiel mank lopen.

Op zaterdag gaan we lekker en gezellig uiteten met Paul en Jessica bij 1619, Eten en Drinken op de jachthaven van Andijk. Daaraan voorafgaand brengen we een bliksembezoek aan de "Tante Rietje" oftewel Henk en Angela die in het nabijgelegen Enkhuizen wonen. Het is een leuk en gastvrij weerzien. We hebben Henk bijna exact 1 jaar geleden voor het laatst gezien en uitgezwaaid bij Rodney Bay/St. Lucia, nadat hij vanaf Tobago met ons opgevaren was.

Op de jachthaven worden we in het donker door een onstuimige wind naar onze boot geblazen; even kijken of onze SeaMotions er goed bij ligt. De wind giert door het want van alle boten in de haven en het is een lawaai van jewelste. De windmeter vertelt ons dat het een forse 30-35knopen waait, windkracht 7!! De voorbarig benoemde horrorwinter uit zich vooral in veelvuldig harde, stormachtige, zeer winderige dagen. Overigens is het, ondanks de harde wind wel een heldere avond, waardoor we nog even genieten van een mooie sterrenhemel zonder Maan. Op weg naar Nieuwe Maan (23 januari 2012) is van de Maan bij het ochtendgloren van 21 op 22 januari slechts 7% waarneembaar.

Hersenkrakers

De eerste schoolweek zit er op voor Tico en Sil. Vooral Tico moet alle dagen hard werken. Als groep 8 leerling koerst hij aan op de beroemde en beruchte CITO-toetsdagen (begin februari) en om deze pre-puber alvast “in the -goede- mood” te krijgen, doet hij (en zijn klasgenoten) deze week oefenCITO’s. Elke dag wordt Tico’s denkvermogen gekieteld, geprikkeld, gesard, gepord, getriggerd. Zijn hersenen maken overuren. Tegen de tijd dat het vrijdag is, is Tico mentaal bekaf.

Wat een extra handicap of moeilijkheidsgraad hierbij is, is de onverwachte spanning rondom het wel/niet gaan bezoeken van de over te spelen bekerwedstrijd Ajax – AZ. Deze eerder gestaakte wedstrijd moet overgespeeld worden omdat een 19-jarige Wesley uit Almere dacht leuk te zijn door tijdens diezelfde wedstrijd het veld op te rennen om de keeper van AZ aan te vallen. Hoe dom kun je zijn? Met als gevolg het boomerang-effect: aangevallen AZ-keeper Estaban schopt –ter verdediging- Wesley haast lens. Wederom, hoe dom kun je zijn?

Enfin, op 19 januari a.s. wordt de wedstrijd overgespeeld. En, als publiek zijn dan alleen kinderen en hun begeleiders welkom, gratis! Een knap staaltje van “elk nadeel heb z’n voordeel”. En het is een goede actie van Ajax die met de slepende bestuurskwestie TenHave/RvC/Cruijff/Van Gaal wel wat positieve PR kan gebruiken. Waar Ajax niet helemaal (of helemaal niet?) op gerekend heeft is de overweldigende belangstelling van scholen vanuit het hele land. In no time is op alle beschikbare plaatsbewijzen ingetekend en is de chaos compleet. De organisatie van een dergelijke operatie vergt nogal wat hersenkrakers: 1 begeleider per groepje van 6 kinderen. Elke begeleider en zijn/haar groepje moet bij naam worden opgegeven. Er moet worden gecontroleerd of begeleiders geen stadionverbod hebben. Opgegeven begeleidersnamen kunnen tussentijds niet gewijzigd worden. Tico’s school geeft 3 klassen (groep 6-7-8) op, maar al snel blijkt dat er maar kaarten beschikbaar zijn voor 48 kinderen. Een duivels dilemma voor de schoolleiding: alles of niets? Of loten? Besluitvorming wordt over het weekend heen getild: vandaag valt het zwaard van Damocles en horen we of Tico voor het eerst in zijn leven (jawel, het bestaat!) naar een heuse voetbalwedstrijd (van formaat) toe zal gaan.

In huiselijke kring laten wij sinds 1 januari tijdens ontbijt, lunch of avondeten onze hersenen –extra- kraken. Coos en de jongens hebben van de kerstman namelijk een HEMA Hersenkraakscheurkalender gekregen. Elke dag buigen wij ons over een spreekwoord, een Zweeds raadsel, een piramide, een paardensprong, 2 voor 12, een cryptogram, een homoniem (als twee woorden dezelfde uitspraak hebben en tot dezelfde woordsoort horen, maar geheel verschillende betekenissen hebben. Bijvoorbeeld dik boek – geneesmiddel à pil), een synoniem, een piksel (had ik nog nooit van gehoord. Bijvoorbeeld, wat staat hier? M=T à M IS T à MIST) en nog veel meer. Het is leuk vertier en we worden uitgedaagd om in een soms heel andere richting te denken dan we gewend zijn te doen.

Hieronder een uitdaging:
Piksel: Wat staat hier?

BE:

Mail je oplossing naar: fam.keijser@gmail.com

Uitbundig bewust!

31 december 2011: oliebollen bakken, karbiet schieten en uitbundig vuurwerk! Heel anders dan 365 dagen geleden, toen we als een raket met halve wind van Tobago naar Grenada zeilden en we om 00.00 uur een Chinese (roze) wensballon de lucht in lieten gaan (die gelukkig nét niet op iemands voordek belandde, pffff).

In de doorgaans keurige (en saaie?) Kerkelaan wordt het geknal van rotjes vanaf de middag op het braakliggende perceel van nr. 35 alvast afgewisseld met doffe dreunen van het karbiet schieten. Buurman Frans en overbuurman Hessel laten het kind  in henzelf met behulp van melkbus en buskruit naar boven komen onderwijl de feesttent voor de avond opbouwend. Daartussen door scharrelt Sil met buurmeisje Lieve en buurjongentje Rijk. Zij leren en passant de beginselen van vuurwerk afsteken: ze hebben elk wat doosjes met knalerwten gekregen en hebben daarmee plezier voor 10. Hoewel ik het fenomeen “rotjes” vreselijk vind, oefent Tico alvast in de achtertuin met deze knallers. Maar ja, beter in de eigen achtertuin dan stiekem uit het zicht. Coos bakt een schaal oliebollen en ik doe de laatste boodschappen van 2011.

’s Avonds schuiven Rik en Kirsten aan bij onze champagne en voor we het weten is het tijd om de kinderen wakker te maken. Tico is –uiteraard- opgebleven, maar Sil is ver weg in dromenland. We krijgen hem met geen mogelijkheid wakker en ook het lawaai van het vuurwerk doet hem niets. In de straat is het ongekend druk, levendig en bovenal gezellig. De “Koeten” brengen volop reuring in de straat. Op de stoep branden vuurkorven en op straat worden op rij hele dozen (illegaal) vuurwerk ontstoken. Het sist, ploft, suist en knalt dat het een lieve lust is. Zelfs ik, die vuurwerk vooral gevaarlijke onzin en geldverspillerij vindt, geniet volop. Alle nabije buren blijken deze avond thuis te zijn en er ontstaat spontaan een heus straatfeest met champagne, bier en glühwein. Tegen de tijd dat de laatste klap vuurwerk klinkt, wordt Sil toch nog wakker. Arm kereltje … net te laat om al dat mooie vuurwerk te zien. Na wat aanvankelijk gemok en gegrom over deze teleurstelling gaat ie lekker spelen met Gijs en Sophie alsof het 2 uur ’s middags is.

We zijn het jaar 2012 geweldig uitbundig begonnen!!

De weergoden laten uitbundig van zich horen in dit prille begin van 2012, want zowel op 3 als op 5 januari wordt Nederland, en dan vooral Noord-Holland en de Waddeneilanden, geteisterd door heftige Noordwesterstormen. De combinatie overvloedige regenval, overvolle rivieren en een Noordwesten wind zorgt voor “wassend water” van ongekende hoogte. Op meerdere plekken in Nederland moeten dijken worden verzwaard, gaan zandzakken voor deuren en ramen en maken de gemalen overuren.

Wij laten ons door dit weer niet van de wijs brengen. Na een uitbundige feestweek, gaan we nu uitbundig schaatsen en logeren. Althans, de kids.

In de eerste week van het nieuwe jaar staan wij, ook met windkracht 8 gewoon op de schaatsbaan alwaar Tico en Sil een 4-daagse schaatsclinic volgen. Zij leren alles over glijden, balans en snotlijn. De laatste ochtend schaatsen ze op de ijsbaan met stempelkaart in de hand een alternatieve Noord-Holland Tocht. Wat ons betreft kan die horrorwinter komen. Laat het maar vriezen dat het kraakt. Schaatstechnisch zijn wij er klaar voor.
Windkracht 8-9 weerhoudt ons er ook niet van naar Wateringen te rijden om Tico bij de “Moonrise” te droppen en vervolgens Sil –via een bliksembezoek aan de IKEA- af te zetten bij het pannenkoekenhuis in Bakkum waarna hij bij Lieve en Rijk gaat logeren. Zowel Tico als Sil gaan woensdag subtropisch zwemmen en beiden eten hun buik uitbundig vol aan pizza en “kapsalon”. Dit laatste is een van oorsprong Rotterdamse (ultieme) vette hap: patat, shoarmavlees, tomaat, komkommer, knoflooksaus, gesmolten kaas en sambal en dat allemaal boven op elkaar gestapeld in eenzelfde gezinsaluminiumbak (1800 calorieën!!).

Naast het uitbundige kids-activiteitenprogramma hebben wij ook nog ons eigen sociale programma. Na het nachtje logeren van Tico in Wateringen, komt de Moonrise bij ons eten en blijven Bram en Gijs bij ons logeren. We krijgen de Pjotter (Kees en Martha) te eten en hebben met elkaar een leuke, inspirerende avond. Ook hebben we een hele genoeglijke avond als de Salon (Frits en Marleen) bij ons te gast is.

Met elkaar mijmeren we over wat was en wat we missen of helemaal niet missen. Unaniem missen we de zon, de vanzelfsprekende aangename temperaturen en het buitenleven. Ook zijn we het er helemaal over eens dat het zeilend reizen heel overzichtelijk, heel bewust en heel relaxed is. Terug in Nederland ervaren we allemaal de overdaad aan externe prikkels: het dagelijks “nieuws”, de tv, de reclames, de sociale agenda, etcetera. We blijken allen veel bewuster om te gaan met de prikkels die op ons afkomen. We maken onze keuzes bewuster. En we vragen onszelf (buiten het reguliere spectrum van werk en school) bewuster af of wat we doen er wel toe doet of ergens toe bijdraagt. In plaats van het leven maar te laten gebeuren en zonder na te denken mee te gaan met de waan van alledag. Geen van ons is met weemoed blijven hangen in het verleden. Allemaal leven we zoveel als mogelijk bewust en uitbundig in het nu en daarmee bedoel ik: het leven in Nederland met alles wat daarbij hoort.

En dan loopt de kerstvakantie ten einde en zijn we eigenlijk bek-af van alle (gezellige) drukte en reuring. Het laatste weekend van de vakantie besteden we vooral in en om het huis. Althans, de 3 mannelijke gezinsleden. In het kader van “uitrusten”, loop ik op zondag 8 januari 2012 mijn eerste halve marathon van het nieuwe jaar. En dat vind ik een uitbundige prestatie. Binnen 4 maanden heb ik naar 21km hardlopen getraind zonder het woord “te” in het (trainings)programma. En in de week voor de 8^ste heb ik pas bewust besloten “doe ik het wel of doe ik het niet”. Enfin, ik doe het wel en loop de 21km lekker en relaxed. Al vrij vlot in de race blijkt mijn rol die van “haas” voor mijn vaste loopmaatje Agnes te zijn, een rol die mij prima past. Vanaf het 17km-punt beginnen de scharnierende delen enigszins te piepen en te kraken, maar geen enkel moment voel ik pap of lood in de benen. Kortom, relatief fris finish ik na zo’n 2.09 uur. Geen wereldtijd, maar ach, voor wie is dat nu uiteindelijk belangrijk? Je be-(of ver-)oordeelt alleen jezelf ermee en ik heb er bewust voor gekozen om “lekker te lopen” en solidair te blijven met Agnes.

9 januari 2012: de vakantie is voorbij, we gaan terug naar het leven van rust-regelmaat-ritme! En daar gaan we zo uitbundig en bewust mogelijk van genieten!!

Een tropische dag in december 2011!

Kerstige pretdagen en een nieuw geluksjaar.

Een geweldig leuke woordspeling die ik graag zelf bedacht had, maar simpelweg gejat heb van een vriendin (waarvoor dank).
2^e kerstdag, daags na de geboorte van kindeke Jezus, staan Coos en ik oog in oog met de dood, via De Dood Leeft. Dit is een volstrekt andere woordspeling, namelijk de naam van een interessante tentoonstelling in het Tropenmuseum (Amsterdam) over de beleving en verwerking van de dood in de verschillende culturen. Bij binnenkomst in de speciaal met zwarte doeken afgezette middenruimte staan wel 10 televisie-schermen die voortdurend fragmenten van de dood, van overlijden, laten zien. Vervolgens worden we langs een foto-tentoonstelling geleid, waarbij de fotograaf verschillende mensen (man/vrouw/jong/oud/ziek/gezond) heeft gefotografeerd dagen of weken vóór het overlijden en daags ná het overlijden. Een journalist heeft de betreffende mensen geïnterviewd over hun ideeën rondom het onvermijdelijke: het overlijden, de dood en het leven (of niet) na de dood. Na het aanschouwen van 2 foto’s (close-ups) en het lezen van de bijbehorende onderschriften sta ik al inwendig te brullen. Niet omdat de foto’s zo schokkend zijn. Integendeel, het zijn prachtige, serene, vredige foto’s. Alsof de overledenen heerlijk aan het slapen zijn. En toch maakt het me intens verdrietig. En dat zegt waarschijnlijk alles over mijn eigen angst voor de dood en het simpele gegeven dat naarmate ik ouder word de dood dichterbij komt. Niet zozeer mijn eigen dood, als wel het potentieel overlijden van dierbaren. Voor mijn gevoel ben ik sinds we terug zijn van onze zeilreis meer met (in)direct overlijden of potentieel overlijden geconfronteerd. Of staan mijn zintuigen als gevolg van de zeilreis nog zo open dat ik me veel bewuster ben van de eindigheid van ons bestaan?

In de tropen denken ze overigens veelal niet in “eindigheid”, maar veel meer in een leven na de dood, reïncarnatie. De begrafenisrituelen zijn veel meer dan in Westerse landen gericht op het “organiseren” van een plezierige, soepele reis van de ziel naar gene zijde, de onderwereld, de bovenwereld ofwel dat wat wij, westerlingen, de hemel (of de hel) noemen. Na de confronterende foto-tentoonstelling vloeit de expositie over in de reisrituelen van de ziel: op z’n Balinees het stoffelijk lichaam verbranden in een symbolische koe, op z’n Indiaas de as van de overledene stroomafwaarts laten meevoeren. In veel culturen lopen de emoties bij een dergelijk afscheid hoog op,  maar kunnen deze emoties wel volstrekt verschillend zijn. Bij een Afrikaanse stam wordt bij de begrafenisceremonie gehuild, gejankt, gekrijst, gegild, gepraat, gebeden waar in een Aziatisch land alleen maar vertier georganiseerd wordt en alleen maar gelachen wordt. Sterker nog, daar gelooft men dat huilen bij het afscheid van het stoffelijk bestaan slecht is voor de zielenreis. Allemaal prachtige, eeuwenoude rituelen en tradities en opeens is de dood (even) niet meer zo eng, zo angstaanjagend, zo’n definitief einde.
Hoewel, ...een uitzondering betreft nu bijvoorbeeld het massaal wenen in Noord-Korea om de dood van "geweldig leider" Kim Jong Il. Dat volksverdriet heeft een geheel andere reden, namelijk lijfsbehoud, puur overleven! Het communistisch regime aldaar schijft voor dat de bevolking 3x daags moet treuren om hun overleden leider. Deze rituelen zijn een test voor de trouw aan de communistische dynastie, de dictator moet aanbeden worden.


Naast interesse voor de inhoud (klinkt wel een beetje gek als het gaat om een onderwerp als “de dood”) zijn we enorm gefascineerd door de opbouw van een dergelijke expositie. Heel subtiel worden we namelijk door het onderwerp geleid beginnend met emotionele gevoelens als ongeloof, geschokt, afschuw, verdriet, boosheid naar berusting, aanvaarding, acceptatie en (louterende) vrede en vanuit liefde herdenken. Een soort van quick and dirty, “niet voor het echie” rouwbeleving.

Terwijl wij met de dood bezig zijn, maken Tico en Sil ondertussen kennis met de Qi (tsjie) van China, de energie die door alles heen stroomt, door mensen en dingen, door dieren, door gebouwen. In het Chinese restaurant maken ze noodles en koekjes en drinken ze Chinese thee. Ze horen over het terracottaleger van de eerste, jonge Chinese keizer Qin (zo’n 200 jaar voor Christus!!), over de gewoontes en gebruiken van een fabrieksdirecteur maar ook die van de fabrieksarbeider. Ze komen in een kliniek voor traditionele Chinese geneeskunst (acupunctuur) en zien hoe d.m.v. een speldenprik op de juiste plek blokkades in het lijf opgeheven worden. Ze kalligraferen een Chinees teken en snuffelen aan KungFu en Tai Chi.

De dood komt in hun China-rondleiding ook voorbij: om de Qi voor dierbare doden te laten stromen, offeren de Chinese mensen materiële wannahaves, gadgets of luxe producten die ze de overledene toewensen. En dan niet in het echt, maar een papieren versie. Denk aan een papieren scooter op ware grootte, een papieren iPhone, een papieren Cadillac. Opvallend te zien dat de Chinesen ware kopieerkunstenaars zijn: dergelijke offers zijn haast niet van het echte product te onderscheiden.

Al met al doet het snuffelen aan deze verre culturen en vreemde gebruiken het avonturiersbloed in ons weer harder stromen en verlangen we weer even terug naar het reizende bestaan. We wisten het stiekem al, maar  … het komt nooit meer helemaal “goed” met ons. We dromen nieuwe dromen en de tijd zal leren welke droom een Keijserlijk project wordt om vervolgens verwezenlijkt te worden.