Zomer!

We hebben de smaak van "feestjes" te pakken, want we hebben nóg iets vieren. We hebben namelijk daad bij het woord kunnen voegen als het gaat om de uitdrukking "de grond van je buren komt maar één keer te koop". Al jaren was nr. 35 te koop. Eerst met huis zonder enig energielabel maar mét volop natuurlijke ventilatie. En sinds 2011 als bouwkavel met een buitenproportioneel, megalomaan bouwontwerp. Enfin, dat kolossale pand gaat er niet komen nu wij de teugels in eigen hand hebben, nu wij zelf de toekomst van dit perceel kunnen regisseren. Nu wij eigenaar zijn geworden. Yeehaa!

Daags na de overdracht gaat buurman Frans (hoveniersbedrijf Koet) lekker los met de bosmaaier om het weelderig begroeide perceel van veldbloem en overig onkruid te ontdoen. Vervolgens komt loonbedrijf Cor met graafmachine en tractor om 14 ton overgebleven puin weg te happeren en af te voeren. Om daarna weer 40 ton gemengde grond met compost aan te voeren. Kortom, volop reuring in de straat. Voorlopig creëren we een oprit voor de auto, een trapveldje voor de jongens en verplaatsen we de schutting. Daarna laten we de tijd z'n werk doen als het gaat om het definitief vormgeven van het scala aan mogelijkheden dat voor ons ligt.

Ongeveer tegelijkertijd begint de zomervakantie voor Tico en Sil. De laatste schooldagen verlopen rommelig. Leerkrachten zijn druk met opruimen en verhuizen van lesmateriaal. De leerlingen worden "geparkeerd" met een film op een digibord. Tico hoeft de laatste 3 dagen helemaal niet te komen als school hem niet uitkomt. Dat laat hij zich geen 2x zeggen.

De 1e week van de zomervakantie worden we getrakteerd op zalig zomers weer. De zon schijnt uitbundig, de lucht is strakblauw en de temperaturen zijn welhaast mediterraan. Het is goddelijk en van mij mag dit weken aanhouden. Geen keuzestress of jas/vest/sjaal aan of mee moet. De winterlaarzen blijven eindelijk in de kast. Hoogstens is extra alertheid geboden of oksels en bikinilijn voldoende getrimd zijn, teennagels goed in de lak zitten en de zonnebril als standaarduitrusting in de tas zit.

Zoals elke zondagochtend loop ik ook deze 1e zondagochtend van de zomervakantie met het "zondagochtendgroepje" hard door de duinen van Bergen. En elke keer, of bijna elke keer, beleef ik wel een soort van euforisch moment. Dit keer beklimmen we een duin van waaraf we een geweldig 360graden uitzicht hebben: de blauwe zee, de typische villa's van Bergen aan Zee, een van brand herstellend stuk duingebied, het bos én Landgoed Huize Glory bovenop de "Russenduin" (er zou een eenheid Russische soldaten begraven liggen uit de tijd dat Nederland nog van Frankrijk was en er voortdurend ruzie uitgevochten moest worden met de Engelsen).
Het voelt elke keer enorm rijk om in zulke mooie natuur te mogen hardlopen.
Op de terugweg lopen we via die "Russenduin" door de voortuin van via het eerder genoemde Landgoed Huize Glory. Tot die zondag wist ik niet van het bestaan af deze hoge duin en had ik het landgoed slechts vanuit de verte gezien.

Landgoed Huize Glory heeft een rijke, interessante geschiedenis leer ik 's middags als ik na een fietstocht met het gezin op het terras aldaar neerstrijk. Dit landgoed is bijv. ruim 30 jaar (vanaf ca. 1930) in eigendom en gebruik geweest van het fenomeen "Bio Vacantieoord". Een oord waar de allerarmste en meest ondervoede kinderen, de zogenaamde bleekneusjes van Nederland, 6 weken verbleven om bij te eten en aan te sterken, opdat ze sterk en gezond terug konden keren in de samenleving. 3x Daags eten tot je geen pap meer lustte, sporten in de buitenlucht en een elke dag een middagdut.
In de 2e wereldoorlog nemen de Duitsers de villa over en laten ze van het oorspronkelijke binnengebeuren weinig heel. Pas vanaf 1947 is alles weer zodanig op orde dat er nieuwe groepen bleekneusjes kunnen verblijven. En die zijn er in de opbouwjaren na de oorlog meer dan genoeg. Na 1960 verandert de houding tegenover de vakantiekolonies: er zijn simpelweg te weinig "ongezonde" kinderen.
Vanaf 1970 is de (dubieuze) religieuze sekte Unified Family in het landgoed gehuisvest. De volgelingen van de Koreaanse Messias Sun Myong Moon dopen de villa om tot Huize Glory. Van deze periode is weinig informatie terug te vinden. Vanaf 1975 gaat het eigendom over in handen van Stichting Verenigingskerk voor Nederland. Het bescheiden aantal actieve leden hebben uitbating van kamers, appartementen en sinds 2011 ook een restaurant, nodig om de kosten voor onderhoud te kunnen blijven opbrengen.
Kortom, het "kasteel van Bergen aan Zee" kent een veelbewogen historie.

Onze kinderen hoeven niet naar een vakantiekolonie, maar gaan wel naar een golfsurfka,p in Egmond aan Zee. Lekker sportief bezig zijn in de buitenlucht blijft goed en gezond voor een kind! In no time leren Tico en Sil kijken naar de golven die komen, het starten van het peddelen en het timen om in één vloeiende beweging van liggen naar staan te komen op een surfboard (de "take off"). Ze leren coole skills, trics en trucs. En ze leren natuurlijk over gevaren van de zee, bijv. wat is een mui en wat doe je als je er in komt? Ook leren ze hoe en wat je "communiceert" als je in het water in problemen raakt.

Elke werkdag van deze 1e week zomervakantie vertoef ik aldus even op mijn meest favoriete plek, het strand. Elke ochtend en namiddag even met mijn voeten in het zand genieten van het wijdse uitzicht, de combinatie van de kleuren van lucht, zee, strand en duin. Stil staan bij het gevoel dat dit beeld mij geeft, namelijk het gevoel van ultieme vrijheid. Het leven is elke dag één groot feest ... als je zelf elke dag de slingers ophangt!

Feestjes!

Druk-druk-druk in het kwadraat. Of in ieder geval de beleving van "druk-druk-druk". En tegelijkertijd is dat "druk-zijn" allemaal maar relatief. Want waar heb ik het nu eigenlijk over? Druk met 's ochtends hardlopen en daarna de stofzuiger door mijn huis halen bedenkende dat ik ook nog wel even met een kop thee wil zitten voordat de jongens (met vriendjes) het huis vullen voor de lunch. Of "druk" met thee drinken bij een vriendin die terug is van een vakantietrip en met wie hoognodig bijgekletst moet worden. Of "druk" met het bedenken van een leuke give away voor na het 10-jarig verrassingsfeest van Coos' bedrijf. Of "druk" met verse soep maken als opa's en oma's soep met brood komen eten, voordat we met z'n allen naar Tico's eindmusical gaan kijken (soep uit een pakje is stukken makkelijker, ik weet het). Of "druk" met 2x op een dag naar het MCA fietsen als een vriendin voor een vervelende behandeling 24 uur in het ziekenhuis moet verblijven. Kortom,  het is wel druk maar ik heb geen drukkende stress.

Het was overigens wel "druk" genoeg om geen woord op het spreekwoordelijke papier te krijgen voor dit weblog. Het was te "druk" in mijn hoofd om tijd te nemen eens als naar een film naar mijzelf en mijn leven te kijken en te zien. Ik ga haast zelf vergeten wat er de afgelopen weken voorbij gekomen is. Welnu, de hoogtepunten uit mijn (onze) recente film:

Tico beleeft de eindsprint groep 8 zoals dat voor een groep 8 mag zijn: veel pleziertjes , veel feestjes, veel saamhorigheid en veel oefenen voor de musical. 

De finale voorstelling van de musical FeestLift is hartverwarmend. Hoewel de rode draad in het verhaal mij (en alle andere ouders en ook de kinderen) ontgaat, straalt het plezier en de energie er van af. Alle kinderen spelen een hoofdrol en allemaal met eenzelfde geestdrift en enthousiasme. Zo ook Tico; het is heerlijk om hem zo vrij en blij op het toneel te zien. Hij heeft een geweldig leuke en sociale klas. Aan niets is te merken dat hij pas 1 jaar in deze groep zit.

De enige "last" in Tico's leventje is het oefenen voor zijn type-examen. En het oefenen voor de voorspeelavond op de muziekschool. Uiteraard haalt hij zijn type-diploma (niet slagen was geen optie voor mij). En de voorspeelavond (piano) gaat ook goed; hoewel het er niet op lijkt dat hij zijn toekomst in de muziek ziet, heeft hij zich toch de basis van het pianospel en het noten lezen een beetje eigen gemaakt. 

Sil heeft in 2 weken tijd 3 verjaardagspartijtjes, waaronder zijn eigen partijtje. Tenslotte was hij 21 december jl. jarig… De  weergoden lijken ons niet goed gezind. 's Ochtends valt het water met bakken uit de hemel, gaat de regen horizontaal door de straat. 's Middags klaart het voorzichtig op en hoeven we tijdens het "levend Ganzenbord" slechts 1x te schuilen. Op school treffen ze het met sportdag; net die dag is het zomers warm. En ook als de themaweek Olympische Spelen op vrijdagmiddag-/avond wordt afgesloten op het schoolplein laat de zon zich goed zien.

Met vrienden bezoek ik de toneelvoorstelling Het Diner. Het stuk volgt trouw de verhaallijn van het veelbesproken boek van Herman Koch en handelt over 2 broers die dineren in een restaurant met hun echtgenoten. Tijdens het diner moet een heikel punt, een duivels dilemma besproken worden over iets dat hun kinderen uitgespookt hebben. Iets dat het daglicht niet kan verdragen. Wanneer en hoe sta je achter je kind, steun je het en breng je het verder op het pad richting volwassenheid? Iets waarover interessante discussies gevoerd kunnen worden. Het is niet zwart, het is niet wit, het is zwart-wit. En dus niet eenvoudig.

Het lukt ons nog om een weekend naar de boot te gaan. We zeilen wat snelle rakken op het IJsselmeer (het waait pittig) en belanden uiteindelijk voor anker in het kommetje bij Enkhuizen. 's Avonds gooien we allemaal lekkere dingen op de Cobb en hebben we een topavond met z'n viertjes. Het voelt heerlijk om –net als toen- weer zo intiem en intens met elkaar te zijn. Met behulp van het speelgoedkeybord componeren we een liedje voor Ben & Riny: Sil speelt de piano en Tico zingt. Dikke pret!

Want, met Coos' broer en zus wordt het feest ter ere van het 50-jarig huwelijk van Ben & Riny georganiseerd. Een hele (helse?) klus om de verschillende karakters gezamenlijk een feest te laten samenstellen dat niet alleen uit vorm maar ook uit inhoud bestaat. Een feest waarbij Ben & Riny centraal staan en de gasten een onvergetelijke middag bezorgd wordt. En dat lukt! Warme woorden, mooie en ontroerende liedjes, schitterende vioolmuziek, leuke anekdotes, lekker Indisch eten en dat alles in een zonovergoten tuin. Het was voor iedereen als een warm bad, een bijzondere middag die niet snel vergeten zal worden.

Tussen al deze bedrijvigheid door flitst er ook nog door mijn hoofd dat het afgelopen weekend exact 2 jaar geleden was dat wij het ruime sop kozen op weg naar Ramsgate (Engeland), de eerste trip van ons sabbatical year. Alweer 2 jaar geleden ……