Tour de Sal

Na een warme nacht (het was me te warm in de slaapkamer en dus belandde ik halverwege de nacht op de bank in de “woonkamer”) staat voor vandaag (maandag) de “tour de Sal” op het programma. Met de dinghy’s varen we naar het resort alwaar we deze op het afgebakende strand kunnen parkeren. Er staat een behoorlijke swell voor de ingang van het “haventje” dus een goede timing is essentieel om droog naar binnen te varen. We lopen met z’n allen (7 volwassenen en 6 kinderen) naar de hoofdstraat en aldaar ronselen Marcel en Coos voor een goede prijs een taxibusje.

 

De tour voert ons via Espargos, langs een soort van township voor de allerarmste bevolking van Sal via een zandpad tussen het groenste deel van het eiland door naar de noordwest punt van het eiland. In dit groenste deel van het eiland worden alle bonen, wortels, mais en aardappels geteeld en grazen een handjevol geiten. Na 2km hobbelen en bobbelen eindigen we bij Burranco, een rotsachtige hap uit het land waar bij rustige zee geweldig prachtig gesnorkeld en gedoken kan worden. Vandaag beter van niet want er staat hoge zee als gevolg van een storm halverwege de oceaan. De golven spatten als reuzenfonteinen uiteen in de trechtervormige inham. The Blue Hole is een onderwatergrot met de opening (met een diameter van ca. 3 meter) van boven. Als de zon hoog aan de hemel staat en in dit gat in schijnt, geeft dit het water een geweldig blauw effect. Welnu, het is vandaag bewolkt ….

 

Vervolgens worden wij naar Salinas gebracht, een voormalig zoutwinningsdorpje aan noordoostkant van het eiland. In een kratermond is een zoutwatermeer. Het zeewater wordt –voor zover wij kunnen terugredeneren- via een enorme pijp vanuit zee in het meertje gepompt. Het meer is opgedeeld in zgn. segmenten en in een segment kun je “zwemmen” of beter drijven. Het water is nl. zo zout dat je erdoor gedragen wordt. Paula en ik proberen al drijvend aan waterballet te doen maar ons been is te zwaar om los van het water te krijgen.

Voor 1 euro per persoon kunnen we in de bijbehorende uitspanning afdouchen; dat is wel nodig want zodra we opgedroogd zijn, zien we wit van het zout.

 

De tegenstellingen op het eiland zijn groot: roestige wrakken op het strand bij Salinas met daarnaast een glimmende, grote catamaran op de kant (weliswaar zonder mast). Bijna geen enkel huis in de stad of de dorpjes is afgebouwd. In the middle of nowhere ziet het er uit alsof men grond heeft verplaatst van links naar rechts en weer terug; overal bergjes grond/stenen. Ons is volstrekt onduidelijk wat de bedoeling daarvan is. Net buiten Espargos laat de chauffeur ons trots het aanplakbiljet van het nieuw te bouwen hospitaal zien. Wij lezen er nog onder: gereed oktober 2010. Vooralsnog is het een kale vlakte en niets wijst er op dat er op korte termijn een ziekenhuis zal herrijzen. Ten westen van Espargos zien we een sloppenwijk, ten oosten zijn de holiday resorts gesitueerd. Langs de weg zien we billboards met advertenties voor flat screen tv’s en Playstations, maar kan de gemiddelde Kaapverdiaan zich dat permitteren? Enfin, schrille contrasten. En tegelijkertijd brengt dat westerse toerisme geld in het laatje voor veel mensen.

 

Halverwege de middag zijn we terug in Santa Maria, hebben we lunch (cola/bier, een hamburger en een salade, heerlijk!) in een strandtent en dan lopen we naar het resort van Cees en Anneke. Daar kunnen de kinderen nog heerlijk zwemmen in het zoetwaterzwembad; wat een feest voor ze! En dan is het tijd om de dinghy weer in het water te slepen, door de smalle haveningang het juiste moment te kiezen en de open zee op te varen. Gezien de hoge swell vandaag zullen Sil en ik een stukje verderop -bij de centrale visserssteiger- instappen. Geen slecht besluit, want Coos en Tico zien een golf die het hoekje om komt aanzetten niet aankomen. De dinghy klimt in het midden van de haveningang ongeveer verticaal tegen een golf op (een mini-versie van The Perfect Storm) en Coos geeft vol gas om daarna iets natter maar wel veilig op open zee uit te komen. Het instappen bij de centrale visserssteiger is ook nog een uitdaging qua timing, de hoge swell en het steile rvs-trappetje. Maar ook wij belanden veilig in de dinghy en zijn even later moe en voldaan weer aan boord van Seamotions.

 

 

 

 

 

Onverwacht bezoek

Zaterdag hebben we een low-profile toer over het eiland op het programma staan met als voornaamste doel een bezoek brengen aan Pedra de Lume, de krater van een voormalige vulkaan waar een zeewater/zoutpanmeer is en je een Dode Zee-ervaring kunt beleven: drijven op het zeer zoute water. We hebben van te voren niets geregeld of georganiseerd en zijn van plan met het lokale vervoer naar Espargos te gaan en van daaruit met een taxi naar het zoute meertje. Tijdens het ontbijt smeren we wat extra broodjes voor de lunch en alvorens we vertrekken, her-ankeren we de boot nog even, zodat we iets minder dicht op een Kaapverdiaanse en een Noorse pieremegoggel liggen. Terwijl we het anker op een nieuw plaatsje in het water laten vallen, zien we opeens een ons zeer bekende Halberg Rassy de baai in varen: de Seaquest. Even later horen we de stem van Maren over de marifoon en klinkt het weer heel bekend: “ mag ik vandaag met Sil spelen?”. De Seaquest is eigenlijk –met de Atlantic Rally for Cruisers- onderweg naar St.Lucia in de Carieb. Maar als gevolg van een depressie met westenwind verderop in de oceaan besluiten ze een tussenstop op de KaapVerden te maken en dan is het wel zo gezellig als dat in dezelfde baai is als waar wij en de Moonrise zijn, hadden ze bedacht. Wij gooien onze plannen om en voor we het weten zitten we aan de koffie en taart aan boord met de Seaquest. Het is namelijk ook nog de verjaardag van Maren!!

 

’s Middags gaan we met z’n allen naar het strand. Om een ingewikkelde dinghy-landing in de brekende surf te voorkomen, gaan wij weer met kayak (Coos en Sil) en bodyboards (Tico en ondergetekende). Onze handdoeken, fotocamera en portefeuille vervoeren we in onze waterdichte tas op de kayak. En dat blijkt even later maar goed ook, want Coos let even niet op bij het op het strand varen, komt met kayak dwars op een golf te liggen en voor hij het weet, rolt hij met kayak en al ondersteboven. No worries, het water is aangenaam en zijn strohoed blijft drijven. 1 minuut later echter slaat de paniek toe, want waar is Coos’  bril? CHIPS, die is ongemerkt van zijn neus gevallen toen hij “gewassen” werd door die golf en ligt dus ergens in het water… Hoe gaan we die weer vinden? Tico, die al in het water was, vertelde dat hij wel “iets” langs zijn been had voelen gaan. En jawel, even later vinden ze gelukkig, ongeveer waar Tico “iets” had gevoeld, Coos’  bril weer terug. Pfffff, door het oog van de naald.

 

De hele middag zitten we op het strand en hebben de kinderen plezier met elkaar in het water. Het is een bont –internationaal- gezelschap want naast de Seaquest (met bemanning Tjalling en Tineke) en de Moonrise (met Opa Cees en Oma Anneke), sluiten ook onze Franse vrienden van de Galilea en de Debit Blue zich bij ons aan. Aan het einde van de middag drinken we met z’n allen nog wat in een strandtentje en als de schemer invalt wagen we ons aan de spannende exercitie terug naar de boot. De kleine Linde gaat op de schouders gezeten bij Tjalling door de brekende golven naar de kayak van Coos die haar verder peddelt naar het voor anker gelegen bijbootje van Huib-Jan. En idem dito gaat het vervoer van de tassen met spullen die droog moeten blijven. De rest zwemt naar kayak of bijboot en hijst zich daar dan -op charmante wijze- in.

 

’s Avonds draait de wind wat meer naar het zuiden en liggen we voor ons doen iets ongunstiger op de zeedeining; we klotsen de nacht door en slapen licht.

Vandaag, zondag, maken we er maar een rustig dagje van.

 

Tot slot hieronder Sil’s avonturen:

“Ik was gistermiddag naar het strand geweest. En toen we weer terug gingen naar de boot toen moest ik even in het water en toen ik er in was toen was ik wel met mijn boogieboard en er kwam een grote golf aan en ik was nog niet zo diep en die golf die kwam al breken dus ik ging met mijn boogieboard onder water en ik rolde heel lang onder water zonder mjn neus dicht te knijpen. En toen ik weer op het strand was toen zocht ik Mama om het te vertellen. En ook gistermiddag kwam de Seaquest en Maren was daar aan boord jarig! Dus we gingen haar verjaardag doen. En Maren die was 6 jaar geworden. En Maren en Jannet die hadden een cake gemaakt waar een 6 op stond. En toen aten we die cake. Ik deed op de cake slagroom! En ze hadden ook nog hartjes om te versieren. Maar ook balletjes. Eergister waren wij ook op het strand en toen moest Papa met de kayak Tico en Mama ophalen en toen moest ik mij zelf afdouchen achter op de boot. En toen was er nog niemand op de boot, alleen ik. En toen ging ik ook de deur openen en toen kwam Papa weer met Tico (in het water) en Mama (ook in het water) weer terug.”

 

Uitdagende dingen

Er staan nieuwe foto's op het weblog!! Zie het rechterkader voor de eerste, kleurrijke, indrukken van het dorpje Palmeira en de hoofdstad Espargos op Sal.

Onder de foto's een paar plaatjes van de visafslag van Palmeira, tevens dinghy-landing voor de zeilboten. Aldaar is het bijna de gehele dag een drukte van belang met vissersbootjes ter grootte van een roeiboot. Deze bootjes liggen vol met allerhande vis en de vissers staan letterlijk tot hun knieen in de (bloederige) vangst. De "makrelen" worden met handen en emmers opgeschept en verdwijnen direct in grote plastic bakken in de laadbak van een open jeep. De grotere vissen (mahi-mahi, papegaaivissen, morenen) worden ter plaatse schoongemaakt en "verkocht". Het is er -in mijn ogen- een onsmakelijk riekende bende, maar ja, dat is voor de lokale bevolking allemaal niet zo'n issue.
De dinghy's liggen 5 meter verderop op de hoek van de betonnen kade. Via een half afgebroken punt kun je aan de wal komen. En je wilt niet per ongeluk tussen wal en schip komen want de rotsachtige ondiepe bodem is bezaaid met zee-egels.

De dinghy-landing in de ankerbaai van Santa Maria is zo mogelijk nog lastiger. Een hoge houten steiger, rustend op dikke ijzeren palen met welgeteld 1 smal, steil rvs trappetje en een onrustige swell die er onder door rolt. Coos manoeuvreert de boot zo stabiel mogelijk onder/naast de trap, zodat wij 2 meter hoge, gladde trap op kunnen klimmen. Zelf moet hij daarna even verderop, aan zo'n ijzeren paal, de dinghy vastknopen alvorens hij zich via andere geparkeerde bootjes een weg klimt naar diezelfde steile trap en naar boven kan klauteren. Op de houten steiger is het een drukte van belang: grote visnetten die liggen te drogen danwel gerepareerd worden en stoere locals die af en aan via de meest acrobatische toeren het water in duiken.

Dan was de dinghy-landing bij het appartementenresort waar de (schoon)ouders van Paula en Marcel de komende verblijven nog het meest eenvoudig: met een juiste timing, net achter een hoge golf aan door een smalle opening tussen 2 kleine breakwaters het beschutte bassin in varen en de boot parkeren op het strand. De kinderen hebben 's middags veel plezier in en om het zoetwater zwembad en wij zitten heerlijk huiselijk aan de thee met de ouders van Paula.

De laatste uitdaging van de dag was het vinden van een internetcafé, zodat we onze recente foto's konden uploaden op ons weblog, email konden lezen en beantwoorden.
Welnu, de eerste 2 dingen zijn gelukt, maar het email beantwoorden (nog) niet. De toetsenborden zijn hier namelijk anders ingericht dan bij ons: de A zit op de plek van Q, de M waar wij de L hebben, enzovoort. De wizkid onder de lezers denkt dan natuurlijk meteen dat dat slechts een kwestie van "toetsenbordinstelling" is.. Nou, er viel niets te veranderen aan welke instelling dan ook en de Senegalese chief (ja, alle middenstand in dit plaatsje lijkt in handen van Senegalezen) had helemaal geen flauw idee. Daarbij moest ik de toetsen zo krachtig indrukken (inhameren) dat het leek alsof ik weer op een ouderwetse typemachine aan het werk was. Alleen het tingeltje aan het einde van de regel alvorens je omhaalde, ontbrak. Kortom, niet mee te werken.

Dus via dit bericht: dank je wel aan iedereen die reageert op onze updates of ons anderszins email heeft gestuurd. Blijf dat vooral doen! We lezen alle berichten van het thuisfront met heel veel plezier.

Palmeira en Santa Maria - Sal

We liggen 2 dagen voor anker in de zeer beschutte baai van het dorpje Palmeira. Met het lokale vervoer, aluguers, laten we ons naar Espargos brengen; dat zijn kleine particuliere, opgepimpte busjes die langs de weg overal mensen oppikken of laten uitstappen. Als het busje vol is, rijden (scheuren) ze naar het volgende dorp. In Espargos lopen we wat rond en nemen we het niet-toeristische Kaapverdische leven in ons op: her en der langs de straat worden vis, bananen, en allerhande non-food te koop aangeboden. We halen wat escudo's bij de bank en gaan dan nog op zoek naar een lokale sim-kaart waar we mogelijk mee kunnen internetten vanaf de boot. Helaas, dat laatste gaat niet lukken. Dus voor internet/email zijn we aangewezen op een internetcafé.

's Avonds gaan we in Palmeira samen met de Moonrise uiteten. De kinderen mengen zich met de jongste lokale bevolking, doen mee met straatvoetbal en vermaken zich de hele avond prima. Voordat we de volgende dag Palmeira verlaten, geven we de behulpzame Jennifer (van het souvenirwinkeltje) nog wat speelgoed en kiezen de Tivo en Sil een stoere ketting in haar winkeltje uit.

Dan varen we naar de baai van Santa Maria, 10 mijl verderop, aan de zuidkant van het eiland. Hier komen we weer in een totaal andere wereld: gouden stranden, azuurblauw water en kleinschalige, moderne tourist resorts. Met de kano en de body boards peddelen we naar de kant en worden we door de branding op het strand gesmakt. De kinderen vermaken zich opperbest in het water; als dolfijnen duiken ze door de golven of anders surfen ze er met hun bodyboards vanaf. Vandaag hebben ze een beetje spierpijn in hun armen .

De aanblik van deze kustlijn vormt een sterk contrast met het toch eenvoudige leven in Palmeira en Espargos. Tegelijkertijd bieden deze westerse holiday resorts veel werkgelegenheid en vormen hiermee een belangrijk deel van de inkomsten voor het eiland.

De ankerbaai is enigszins onrustig door de zeedeining die om de zuidpunt de baai in kruipt. We liggen dwars op deze swell en dat maakt dat de boot wat gaat rollen (voor zover een catamaran kan rollen). Vandaag gaan we het dorpje Santa Maria maar eens ontdekken.

Afrika! (door Tico)

Na dagen op zee te zitten, hebben we nu weer land om ons heen. Dat gebeurde zo, een paar dagen terug in de tijd ..

Ik werd vroeg wakker en papa lag te slapen. Ik keek even naar buiten en wat zag mijn oog: LAND IN ZICHT! Een paar bergen staken boven het water uit. We zagen Sal. Later die dag voeren we naast het eiland en zagen we wat vissersbootjes. Dat zag er wel leuk uit. Daar was de baai al. Ik kon met de verrekijker zien dat er veel zeilboten waren. Nog even en daar gaat het anker al, wat een rustig water. Geen blijvende beweging. We kwamen even bij en gingen een wandelingetje door Palmeira maken. Het was echt een andere wereld: een straatleven met vriendelijke mensen. Dat was echt wennen. Er kwam iemand aanlopen en zei: "welcome in Palmeira. I'm Jennifer. You must your garbage throw away. Follow me. And the police office is there." We bedankten haar en gingen naar de politie om in te klaren. Zo gebeurde dat. Daarna namen we een frisse duik in het water. Het water was 26 graden maar liefst. Het was 30 graden buiten. Is het in Nederland koud?
De volgende dag waren we met een busje met harde muziek naar Espargos gegaan. Die busjes rijden gewoon rond en de mensen in het busje roepen: "Espargos? Palmeira?". Je zegt dan bijv. "Espargos" en dan stopt hij midden op straat en laat je instappen. De busjes zijn versierd met coole dingen, bijv. een stierenhoorn als bumper met een knuffelaap er aan vast met zijn staart over de grond slepend. Zo zag dat er uit. Ze rijden door Palmeira tot de bus vol zit en rijden dan naar Espargos (of andersom). In Espargos dronken we wat, keken naar een schoolplein. Het zag er best geinig uit, want het was best druk met voetballen en met spelen. De kinderen hadden ook allemaal een schoolblouse aan.
Terug op de boot heb ik nog even gezwommen en 's avonds gingen we uiteten. Ik speelde met een groep Afrikaanse kindjes op straat. Eentje trok zijn schoen uit en sloeg er mee op een kakkerlak. Daarna deed hij 'm gewoon weer aan. We aten en speelden daarna verder. We gingen dansen op Kaapverdiaanse muziek. Dat was lollig.

Aangekomen op Sal, Cabo Verde

Dinsdag, 23 november 2010, 08.30 uur. Ik ontwaak na een nacht heerlijk slapen in de rustige ankerbaai Baia de Palmeira op Sal.

Maandagmiddag om 13.30 uur, na 765 mijl en 114 uur varen, arriveren we in de ankerbaai van het dorpje Palmeira op Sal. En we zijn hier niet de enigen want er liggen wel 30 zeilboten. Als eerste na aankomst ontzouten we de boot: Coos en de jongens soppen het dek met zoet water en ik ruim het binnen op. Als tweede nemen Tico en Sil een duik in het water om af te koelen want het is hier wel 29 graden. De watertemperatuur is met zo'n 25 graden ook buitengewoon aangenaam. Als derde kijken we of er hier wifi is om het internet op te kunnen. Helaas.

Na chips en drinks gaan we met de bijboot naar de kant om in te klaren. Aan een rommelige kade leggen we de bijboot vast en gaan we -met onze vuilniszakjes in de hand- op pad. Even verderop heet een vriendelijke jongedame van de souvenirshop, Jennifer, ons allerhartelijkst welkom in Palmeira. Zij laat ons direct zien waar we onze vuilnis kunnen weggooien, waar het watertappunt is en zij begeleidt ons naar het politiebureau: een van buiten niet te herkennen gebouwtje waarin 2 politie-agenten in keurig gesteven outfit een voetbalwedstrijd op een sneeuwerige televisie zitten te kijken. Binnen 5 minuten zijn we 4 stempels rijker en 4 euro armer. OK, nu zijn we "ingeklaard". Het watertappunt zullen we niet nodig hebben; de laatste motorende mijlen hebben we met onze watermaker (maakt van zout zoet water) onze tanks gevuld. Vervolgens lopen we -nog wat onwennig- door het eenvoudige dorpje waar het leven zich op straat afspeelt.

Vandaag dompelen we ons verder onder in deze volstrekt andere cultuur en gaan we bijvoorbeeld maar eens op expeditie om escudo's (lokale munt) te verkrijgen: die trek je hier niet, zoals wij gewend zijn, uit de muur. Hiervoor zullen we met de lokale taxi naar het 4 km verderop gelegen Espargos, de hoofdstad, gaan.

To be continued!

PS: we hebben geen internet en kunnen dus even geen emails beantwoorden. Maar, we kunnen ze wel lezen via Coos' mobiel! Blijf dus vooral mailen en/of op ons weblog reageren.

ruim 4 dagen op zee onderweg naar Sal

Maandag, 22 november 2010, 02.00 uur. Ik sta op wacht .. En de wind is op.

De wind is helemaal op. De motor snort en de gennaker is weggedraaid; die hing als een natte dweil te flapperen.
Eerder vandaag hadden we een klein "zeilopstootje" en wel in de vorm van een grootzeil dat uit het niets via de rail naar beneden stortte en keurig in de lazybag viel. Wat was er gebeurd? De grootzeilval was bovenin de mast doorgeschavield. Balen want 1. je wilt niet dat dergelijke vallen doorschavielen (wat is daar de oorzaak van?) en 2. de val zat er sinds afgelopen september op en was dus hartstikke nieuw (aangeschaft in Lagos, een typisch gevalletje van goedkoop is duurkoop?). Enfin, de laatste dag moeten we het dus zonder grootzeil doen. Hetgeen geen onoverkomenlijk probleem is met een voor-de-windse koers. Als we nog dagen hadden moeten varen dan zouden we het probleem op zee oplossen. Nu wachten we tot we voor anker liggen. Tot middernacht zeilen we prima met slechts de gennaker.

Verder is het leven midden op zee niet zo heel spannend of afwisselend.
De dag brengt ons wederom school; niet heel intensief maar het voelt goed om gericht ergens mee bezig te zijn. Tico oefent met het "lijdend voorwerp" en Sil stoeit wat met grote(re) getallen op de getallenlijn. Verder krijgen we een dolfijnen- en vliegvissenshow; een dolfijn springt wel 2 meter boven het water uit en de vliegvissen schieten in groepen als torpedo's over het wateroppervlakte. Sil's theorie vervolgens: als er dolfijnen zijn, zijn er vliegvissen, als er vliegvissen zijn, zijn er ook jaagvissen en dus moeten wij wel een goudmakreel of een tonijn kunnen vangen. Helaas wordt de theorie niet gestaafd met tastbaar bewijs: vandaag geen vis aan de lijn. 's Middags krijgt Sil blokfluitles en bakt Tico brownie's.

We zijn allemaal wat vermoeid. Niet zozeer vanwege slaapgebrek (onze gemiste uurtjes in de nacht halen we bij toerbeurt overdag wel enigszins in), maar meer vanwege de spieren die de hele dag aan het werk zijn om het lichaam in evenwicht/in balans te houden op een voortdurend bewegende boot. Met name de nek heeft erg te lijden. Uiteindelijk is een horizontale houding (lees: liggen), nog het meest relaxed en anders slikken we een aspirine om de spieren kunstmatig wat te ontspannen.

Wat doen we met de vuilnis? Evenals thuis werken aan boord met het principe "groene en een grijze kliko". Organisch afval gaat rechtstreeks in zee: de groene kliko. Al het overige blijft aan boord, in vuilniszakjes die we in onze bijboot verzamelen: de grijze kliko. Op Sal mikken we alle vuilniszakjes in een afvalbak.

2x per dag, om 9.00 en 21.00 uur hebben we ssb-contact met andere schepen. Voornamelijk met de Moonrise die inmiddels zo'n 120 mijl achter ons ligt - zij gaan overgigens lekker. Afgelopen avond horen we -in de verte- ook de Seaquest weer op ons "radionetje"; zij zijn zojuist vertrokken vanuit Cran Canaria richting de Carieb.

Tot slot: we verwachten maandag 22 november 2010 in de middag op Sal aan te komen!!

ruim 4 dagen op zee onderweg naar Sal

Maandag, 22 november 2010, 02.00 uur. Ik sta op wacht .. En de wind is op.

De wind is helemaal op. De motor snort en de gennaker is weggedraaid; die hing als een natte dweil te flapperen.
Eerder vandaag hadden we een klein "zeilopstootje" en wel in de vorm van een grootzeil dat uit het niets via de rail naar beneden stortte en keurig in de lazybag viel. Wat was er gebeurd? De grootzeilval was bovenin de mast doorgeschavield. Balen want 1. je wilt niet dat dergelijke vallen doorschavielen (wat is daar de oorzaak van?) en 2. de val zat er sinds afgelopen september op en was dus hartstikke nieuw (aangeschaft in Lagos, een typisch gevalletje van goedkoop is duurkoop?). Enfin, de laatste dag moeten we het dus zonder grootzeil doen. Hetgeen geen onoverkomenlijk probleem is met een voor-de-windse koers. Als we nog dagen hadden moeten varen dan zouden we het probleem op zee oplossen. Nu wachten we tot we voor anker liggen. Tot middernacht zeilen we prima met slechts de gennaker.

Verder is het leven midden op zee niet zo heel spannend of afwisselend.
De dag brengt ons wederom school; niet heel intensief maar het voelt goed om gericht ergens mee bezig te zijn. Tico oefent met het "lijdend voorwerp" en Sil stoeit wat met grote(re) getallen op de getallenlijn. Verder krijgen we een dolfijnen- en vliegvissenshow; een dolfijn springt wel 2 meter boven het water uit en de vliegvissen schieten in groepen als torpedo's over het wateroppervlakte. Sil's theorie vervolgens: als er dolfijnen zijn, zijn er vliegvissen, als er vliegvissen zijn, zijn er ook jaagvissen en dus moeten wij wel een goudmakreel of een tonijn kunnen vangen. Helaas wordt de theorie niet gestaafd met tastbaar bewijs: vandaag geen vis aan de lijn. 's Middags krijgt Sil blokfluitles en bakt Tico brownie's.

We zijn allemaal wat vermoeid. Niet zozeer vanwege slaapgebrek (onze gemiste uurtjes in de nacht halen we bij toerbeurt overdag wel enigszins in), maar meer vanwege de spieren die de hele dag aan het werk zijn om het lichaam in evenwicht/in balans te houden op een voortdurend bewegende boot. Met name de nek heeft erg te lijden. Uiteindelijk is een horizontale houding (lees: liggen), nog het meest relaxed en anders slikken we een aspirine om de spieren kunstmatig wat te ontspannen.

Wat doen we met de vuilnis? Evenals thuis werken aan boord met het principe "groene en een grijze kliko". Organisch afval gaat rechtstreeks in zee: de groene kliko. Al het overige blijft aan boord, in vuilniszakjes die we in onze bijboot verzamelen: de grijze kliko. Op Sal mikken we alle vuilniszakjes in een afvalbak.

2x per dag, om 9.00 en 21.00 uur hebben we ssb-contact met andere schepen. Voornamelijk met de Moonrise die inmiddels zo'n 120 mijl achter ons ligt - zij gaan overgigens lekker. Afgelopen avond horen we -in de verte- ook de Seaquest weer op ons "radionetje"; zij zijn zojuist vertrokken vanuit Cran Canaria richting de Carieb.

Tot slot: we verwachten maandag 22 november 2010 in de middag op Sal aan te komen!!

60 uur op zee

Zaterdag, 20 november 2010, 02.00 uur. Ik sta op wacht. De hemel is helder en de maan schijnt er lustig op los.

Gisternacht is prima verlopen. Nog immer op natuurlijke kracht worden wij voortbewogen: door de wind. Evenals de dag ervoor trekt de wind in de ochtend wat aan en als een slee glijden wij heuvel af naar onze bestemming. We varen voortdurend tussen de 7 - 10 knopen snelheid, met af en toe een surf van de golven af waarbij de snelheid oploopt tot 12-13 knopen. Bij het ochtendgloren brengt Coos de vislijnen weer uit. Het versgebakken brood smaakt, hoewel iets minder gerezen dan gehoopt, prima.

Wat brengt de dag ons vandaag?
School! Samen met Sil visualiseren we de af te leggen afstand middels een lijn met de getallen 0 tot 750 mijl. Elke dag kijken we op ons log hoeveel mijl we inmiddels hebben afgelegd en die dagelijkse tussenstand kleurt Sil in op de lijn. Jawel, onze 5-jarige student gaat direct aan de slag met honderdtallen. Tico doet wat sudoku's en gaat tekenen: een zelfbedacht stripverhaal. Morgen gaat hij ons het resultaat laten zien.
Eten! De lunch bestaat uit overheerlijke tosti ham/kaas, gemaakt door onze tosti-specialist Tico! Dat kan hij als de beste. Terwijl we de laatste hap wegkauwen, krijgen we aan bakboord bezoek van een groepje dolfijnen. Ze zwemmen, duiken, slingeren, wavesurfen dat het een lieve lust is en wij vermaken ons opperbest met kijken ernaar. Hier kan geen Dolfinarium tegen op. 's Avonds eten we homemade bami en na het ritueel van afwassen, sterren kijken en tandenpoetsen ligt iedereen, behalve Coos, voor 21.00 uur in bed. Zo dadelijk wordt er een broodje gekneed en daarna breekt weer een nieuwe dag aan boord van de SeaMotions aan . PS: helaas geen vis gevangen.

Vrijdag 19 november 2010, 01.00 uur. Ik sta op wacht .

We zeilen naar het zuiden. De 1e nacht begint de wind wat fladderig en flauw en houdt ie de gennaker maar net aan vol. Vanaf 03.00 uur blaast ie met 10-15 knopen schijnbare wind ruim in de zeilen. We speren over het water en noteren als maximum snelheid 14,4 knopen! De maan schemert. Aan bakboordzijde zien we het toplicht van de Moonrise, aan stuurboord -in de verte- het toplicht van de Galilea. Als het dag wordt passeren we de Galilea en is de Moonrise uit het zicht. De vislijnen gaan uit, het versgebakken brood kan uit de oven en de kinderen krijgen pannenkoeken als ontbijt.
Gedurende de dag komen we nog 3 andere zeilschepen tegen. Met eentje hebben we even contact over de vhf; de anderen reageren niet op onze oproep.
Zo'n 1e dag op zee is altijd hangerig. In mijn hoofd neem ik me allerlei activiteiten voor, zoals daar is school, een puzzel maken, een spelletje pesten, met een nieuw haakwerkje beginnen, etcetera. In de praktijk kom ik niet verder dan de afwas, de vloer vegen en wat voor mij uitstaren. De kinderen kijken een dvdtje, luisteren wat naar een luisterboek en spelen met de Kapla. Ja, dat is het grote voordeel van zeilen met een catamaran: de Kapla kan ook op volle zee en met 9-10 knopen snelheid gestapeld worden!
Einde middag kookt Coos lekker pasta met een tomatensausje. De vislijnen worden zonder resultaat weer binnengehaald: (nog) geen vis.
Na de afwas bewonderen Tico en Sil nog even de sterrenhemel en om 21.00 uur ligt iedereen, behalve Coos, in bed.
Ons wachtsysteem is als vanzelf ontstaan: hij begint met wachtlopen en ik met slapen. Rond middernacht neem ik het stokje over en schuift hij in een voorverwarmd bed. Tegen het einde van mijn wacht, rond 03.30 uur, ga ik het brooddeeg kneden en rond 04.00 uur maak ik Coos wakker. Het brooddeeg heeft vervolgens ruim te tijd om te rijzen en Coos schuift het bij het ochtendgloren in de oven. En dan begint er weer een nieuwe dag aan boord van de Seamotions ...

Waar zijn we nu?

Wil je weten waar we nu zijn? Bovenin het rechterkader staat een aantal links die elk -op eigen grafische wijze- onze positie op een kaart weergeven.We proberen dit -als we een meerdaagse oversteek doen- dagelijks bij te werken.

Vertrek naar Sal, Kaapverdische Eilanden

Gister (dinsdag 16/11) de laatste boodschapjes gedaan, water en diesel getankt en om 16.00 uur verlaten we de gemoedelijke marina van San Sebastian/La Gomera. We gaan een rustige ankerbaai opzoeken om vandaag nog wat te chillen op het strand alvorens we zuidwaarts naar Sal/Kaapverdische Eilanden varen.
Jammer genoeg blijken de ankerbaaien op de kaart allemaal heel beschut tegen wind en zeedeining, maar is dat in de praktijk net iets anders. De zeedeining kruipt gewoon om het eiland heen en elke baai blijkt hobbelig. Enfin, een goede warming up voor het zeebenengevoel. In de baai van het dorpje Puerto de Santiago laten we om 18.00 uur het anker vallen en naast ons doet de Galilea hetzelfde. Ik schuif nog snel een brownie-taart in de oven, onze inbreng voor het avondeten. We zijn nl. uitgenodigd voor een bbq aan boord van de Galilea.

Het dorpje Puerto de Santiago is een heel relaxed dorpje met een handjevol wandeltoeristen. Hoewel we al mega-veel boodschappen in San Sebastian hebben gedaan, kunnen we het niet laten en kopen we in de lokale SPAR nog een paar avocado’s en wat kipkluifjes. Aan de oostkant van het dorpje, bovenop een kaap, is een hotel met prachtig uitzicht. Via een lift door de rots kom je beneden bij het strand alwaar ook het restaurant en het hotelzwembad is (hotel jardin Tecina).

Vandaag (woensdag 17/11) vertrekken we einde middag om 750 mijl zuidwaarts te varen naar Sal/Kaapverdische Eilanden. Dat is zo’n 5-6 dagen achtereen doorvaren, zonder te stoppen. ’s Nachts lopen we om beurten wacht. De lange termijn weerberichten zien er goed uit: stabiel weer en een constante wind van 10-15 knopen uit het noord-noordoosten en een swell van 1-2 meter/11-12 seconden. In gewone mensentaal: gemiddeld windkracht 3, schuin van achteren met een lange, niet al te hoge zeedeining.

Zo’n meerdaagse oversteek blijft spannend. En tegelijkertijd zijn we (of beter: ben ik) er ook wel klaar voor. De mentale voorbereiding zit er op. Het is net als hardlopen: mezelf mentaal programmeren op een bepaalde tijdspanne en dan gaat het grotendeels “vanzelf” en moet ik soms even doorbijten.

We varen deze oversteek samen met de Moonrise en de Galilea. Dat betekent overigens niet dat we naast of achter elkaar aan varen. Elk schip heeft zijn eigen snelheid en elke kapitein vaart zijn eigen koers. We zoeken wel op 2 vaste momenten per dag (09.00 uur utc en 21.00 uur utc) contact met elkaar via de ssb (korte golf radio) om de laatste nieuwtjes op die grote plas water met elkaar uit te wisselen. En we hopen natuurlijk dolfijnen te zien en veel vis te vangen.

Gemoedelijke dagen op La Gomera

Afgelopen dinsdag (9/11) hebben we de marina van Santa Cruz de la Palma verlaten. De zeiltocht naar het 55 mijl verderop gelegen San Sebastian/La Gomera is lang zo niet snel en spectaculair als die van Tenerife naar La Palma. We zijn wel de hele tocht druk met gennaker erbij, gennaker er af, fok erbij, fok weer inrollen, motor aan, motor uit. En stom genoeg voel ik me ook nog een beetje katterig; zal dat komen omdat ik deze keer niet zo’n oranje wonder(zeeziekte)snoepje uit Spanje heb genomen? Wat wel weer spannend is, is of de marina van San Sebastian wel een ligplaats voor ons heeft. La Gomera is nl. een populaire vertrekhaven voor de Atlantische oversteek. Ook voor ons is La Gomera het laatste Europese eiland alvorens we richting Kaap Verden en daarna de Carieb zeilen. Als we uiteindelijk om 16.00 uur de haven binnen stomen, kunnen we langszij een andere catamaran die aan de waiting pontoon ligt. Het geluk is vervolgens met ons: een grote catamaran aan een vingersteiger vertrekt nog diezelfde namiddag en wij kunnen op hun plaats liggen.

La Gomera is een relatief klein (rond), oorspronkelijk vulcanisch, eiland met slechts 17.000 inwoners. In het midden van het eiland is een enorm natuurgebied (UNESCO Werelderfgoed) in de vorm van een kloven, ravijnen (barranco’s) en een heus regenwoud. Omdat het daar heel vaak mistig en dus vochtig is, gedijen de bomen en planten goed en ervaar je hoe groen “groen” eigenlijk is.

Op vrijdag (12/11) hebben we een autootje gehuurd om –gezamenlijk met de Moonrise- het eiland te ontdekken. De paar wegen die het eiland rijk is, slingeren je langs de barranco’s met adembenemende uitzichten op de roques, enorme grote op zichzelf staande lavarotsen, en brengen je naar het midden, naar het grote Nationale Park. We maken een leuke wandeling naar een eenvoudig restaurant La Vista, alwaar we op boomstammen gezeten Canarische aardappelen en gegrilde kip eten. De unieke en authentieke locatie doet het eten buitengewoon goed smaken. De jongens leggen de wandeling vooral rennend af; zij zijn druk met takken zoeken en dammen bouwen in het stroompje langs het wandelpad.

’s Avonds doen we mee met de St.Maarten-viering in de vorm van een lampionnenoptocht in het park. Jawel, op 12 november i.p.v. 11 november, maar dat heeft slechts een praktische reden: vrijdagavond is makkelijker voor ouders en kinderen dan donderdagavond. In de veronderstelling dat we ons onder dompelen in een Spaanse aangelegenheid, blijkt het een initiatief van Duitse moeders die hier met hun man en kinderen wonen. Zij willen hun kinderen met hun Spaanse vriendjes laten snuffelen aan een stukje Duitse cultuur.
Ze hebben i.s.m. de lagere school prachtige lampions geknutseld van door midden gesneden plastic flessen welke allemaal kleurrijk beplakt zijn. Deze lampionnen worden verlicht met een ouderwetse kaars i.p.v. fancy lampjes op batterijen!! In tegenstelling tot in Nederland (lekkere snoepjes bij elkaar zingen), gaat het hier slechts om de parade van lichtjes. Onze jongens hebben samen met Coos –met de beperkte spulletjes die we aan boord hebben- ook een lampion geknutseld; ook hun exemplaren worden verlicht met een waxinelichtje. Tico voelt zich met 11 jaar wel een beetje te groot voor dit festijn. En dus loopt hij slechts mee als “begeleider van zijn kleine broertje”.

Zaterdag (13/11) krijgen we –onverwacht- bezoek van onze vriendin Yvonne met haar moeder Wil. Zij hebben een week vakantie op het nabij gelegen eiland Tenerife en komen voor een dagje met de speedferry over. De hele dag brengen we kletsend door: op de boot, rondwandelend door het leuke en gemoedelijke stadje San Sebastian, op een bankje bij de speeltuin, op een terrasje waar we smullen van wat lokale tapashapjes en tot slot weer terug op de boot voor een laatste wijntje. Einde middag zwaaien we ze uit als de ferry hen terugbrengt naar Tenerife. Heerlijk om alle verhalen en “daily stuff” uit Heiloo en omgeving te horen en leuk om hen een kijkje in ons “daily life” op de boot te geven.

Tussen al deze bedrijven door hebben we ook alvast behoorlijk geproviandeerd voor de trip naar de Kaapverdische Eilanden en daarna. Inmiddels kunnen we onze eigen “drijvende supermercado” beginnen…. Ik ben eindelijk naar de kapper geweest. Ook wassen we al het beddengoed nog even (nou ja, even? Het gaat op de hand, dus het is best een arbeidsintensieve klus), spuiten we de boot af, vervangt Coos een dieselfilter (bakboord) van de motor en de keerring van de waterpomp (stuurboord), worden de ramen gelapt en gaat het stof gaat binnen nog afgenomen. Zo druk als een boer met 1 koe, haha.

La Palma, 31 oktober – 8 november 2010, door Tico

Daar ben ik weer. Ik ben nu op La Palma. Dit is een echt mooi eiland. Net als Madeira. Dit is Madeira in het klein.
We gaan van Tenerife weg. Door de acceleratiezone. (een stuk waar het altijd heel hard waait). Daar gaan we heel snel door heen. Soms wel 13 knopen. Dat is echt wel snel. De golven zijn niet echt erg fijn. Dus word ik een heeeel klein beetje ziek. Dat blijft zo een tijdje. Gelukkig we zijn uit de acceleratiezone en wordt de zee een stuk rustiger en gaat mijn zeeziekte weer over. En ga ik lekker buiten zitten. En kijk in de verte om La Palma te zien. Ik kijk en kijk tot ik het zie. Jahoe, ik kan La Palma zien!! Dat zou je moeten kunnen zien vanaf Tenerife met helder weer. Maar helder is het niet bepaald. Want om La Palma zit een wolk.
Nu we er bijna zijn, varen we zij aan zij met de Moonrise. Dat is een ideale gelegenheid om foto’s te maken tijdens het varen. Haha, wij hebben de Moonrise in gehaald. En zijn dus iets eerder achter de breakwater. Papa laat het zeil zakken en Ik moet naar voren om de boeien te pakken. Want we varen de haven binnen. Wat is het rustig met boten zeg!!! Gelukkig maar!!! Anders kunnen wij er niet in met onze GROTE boot. Nu we de boot hebben aangelegd, hebben we allemaal zin om iets te eten. En papa en mama gaan er op uit om te kijken waar we kunnen eten. Want we hebben geen zin om te koken. Even later komt papa terug en zegt:Tico en Sil doe even andere kleren aan en kom naar de PIZZA FACTORY. Sil en ik gaan snel aankleden en rennen naar de PIZZA FACTORY. De Moonrise gaat ook eten in de PIZZA FACTORY. Dat is erg gezellig. Nu ons maagje vol zit, gaan we lekker lang tukken (slapen).


!de dag daarna! Vandaag is een dagje dat we even gaan uitrusten van de vorige dagen. Dus we doen niet bepaald veel.


!de dag daarna! Papa heeft een auto gehuurd. Leuk! Leuk! Leuk!We maken een plan en gaan het eiland ontdekken. We willen wandelen. Dus we zoeken een wandeling uit. We vinden een leuke route. We parkeren de auto en stappen uit. Er is een klein informatiehutje. Daar halen we een wandelkaart. Daar staan alle wandelroutes op. Ook deze. Sil en ik zien twee stokken en gebruiken die om mee te wandelen. We komen op een kruising. We moeten kiezen: het grote pad of het smalle kleine paadje. We nemen het smalle kleine paadje. We gaan steil omhoog. En daardoor komen we weer op een kruising. We lopen een stukje op het geasfalteerde weg. Daar is een paadje met ons teken op een steen. Dus we gaan goed. We komen door een kastanjebos. En papa probeert een kastanje te plukken, maar dat lukt niet door de prikkels van dat nootje. Ik heb honger. Dus eten we onze lunch. We gaan verder en komen in een regenwoud. Planten en wortels overmeesteren het pad. Wij moeten steeds de takken weg slaan met onze wandelstokken. Nu is papa jaloers op mij dat ik een stok heb en hij niet. Zo lopen we een tijdje. Nu komen we in een varenbos. Dat zijn planten die groeien bij vochtige plekken. Deze varens waren erg groot. Ik kon er zelfs onder staan. Als het regent, zou ik er onder kunnen schuilen. Daar zijn weer bordjes. Wegwijzers. Wat zijn wij blij zeg. Want we denken bijna dat we verdwaald zijn. Nu weer terug naar de bordjes. Er staat informatiebureau op. Dus we gaan goed. We zien een bruggetje. Maar die is helemaal overwoekerd door planten. En daar moeten wij onderdoor. Achter het bruggetje houdt iets zich verscholen. Wat is het? Ah, we zijn onder het bruggetje door. Nu zien we meteen wat het was. Het waren mensen op een open plek. We moeten nu wel goed gaan. We zien pijlen op de grond. He! Ze wijzen naar waar ik vandaan kom. Ik ga tegen de pijlen in te lopen. Nu zien we weer bordjes met nummers er op. 10-8-5. Raar he.? Maar het houdt nu weer op. We zien dezelfde kruising als op de heenweg. Het is gelukt. We vinden de auto weer en rijden terug naar de boot.
 !De dag daarna! We gaan lekker weer wandelen. Maar nu doen we het samen met de Moonrise. We rijden naar een wandelroute die door twaalf tunnels gaat. We hebben onze zaklampen mee, ons zakmes, een kompas en eten en drinken. Dit hebben we nodig omdat het een wandeling van 13 km is. Op weg naar het startpunt van de wandeling moeten we met de auto over een zandpad met bobbels. Het gaat ook nog eens dwars door de jungle. We wagen het er maar op. Aan links en rechts hangen doornlianen. Sil en ik proberen de takken aan te raken met onze handen die zo ver mogelijk uit het raam steken. We doen een soort wedstrijdje. Wie de meeste takken kan raken is de winnaar. Eerst wint Sil en daarna ik. Nu word het wel erg bobbelig. O jee, een taxi als tegenligger. Gelukkig, hij gaat aan de kant. We vragen hem hoe we bij de wandeling moeten komen. Hij vertelt dat je dan terug moet. Ook zei hij dat we hem maar moeten volgen. We volgen de taxi en raken hem kwijt dus gaan wij naar Los Tilos, een plaatsje. We komen aan en zien zijn taxi staan. Maar hij zat er niet in het was een ander persoon. Nou ja dan gaan we de route maar doen die hier begint. We gaan beginnen met de route. We zoeken stokken en afsnijpaadjes. Daar is er een. Ik en Gijs proberen het. Daar komt Bram, hij probeert het ook. Ik glij naar beneden, o jee. Ik kan me nog net vast grijpen aan een wortel en aan Bram. Ik klim weer omhoog en probeer het nog eens. Nu gaat het goed. Wat was dat? Ik zie opeens een flits langs me heen schieten. Het is Gijs maar. Hij glijdt uit en ik kan hem nog net vast pakken. Hij veroorzaakt een kleine lawine. Een steen komt op mijn wang. Dat gebeurt weleens. Ik heb het gehaald met Gijs. Bram is het niet gelukt dus hij loopt de normale route omhoog. Ik en Gijs moeten nu recht omlaag klimmen om weer op het normale pad te komen. We kunnen gewoon springen. We zijn nu weer op het pad en lopen nu normaal naar boven zonder afsnijpaadjes. We zijn boven op het eind punt. Ik ga zitten en zit op een pad van 1 meter breed. En naast me alleen maar diepte. Dit is een hoogtevrees moment. Dat gaat snel over. Ik ga in de schaduw staan en eten. Ik gooi wat stenen over de rand en loop dan terug naar de auto. Een stukje gleed ik over een boomstam en kwam ik beneden uit.

!De dag daarna! Vandaag ga ik paardrijden. Het lijkt mij erg leuk. We moeten met de auto helemaal naar de andere kant van het eiland. We zijn er al erg snel. We worden opgewacht door Maria-Louise ( de leidster). Nu we er zijn, moet ik even helpen met het opzadelen van het paard. Mijn paardje heet Saga.
Ze is erg leuk. Ik spring op mijn zadel en Maria-Louise legt mij uit hoe ik Saga moet besturen. We gaan. Leuk. Op een vlak stukje vliegen we vooruit. Ik ga in galop. We stoppen even en laten de paarden grazen en drinken zelf iets. Ik eet een appel. Dan gaan we verder. We maken weer een stop. Dit keer gaan we kastanjes plukken. We hebben een aantal kastanjes geplukt en mogen die mee nemen naar de boot (gaan we roosteren in de oven en dan pellen en opeten). Even later stoppen we weer en lopen naar een beekje om te opfrissen. Nu gaan we terug naar de manege. Papa en Sil wachten ons op en Sil mag ook even op een paard zitten. Nu gaan we weer terug naar de boot. Ik vind paardrijden leuk.


Een tekening van Sil over het paardrijden
(Een beetje geholpen door Bram van s/y Moonrise; hij heeft het linkerpaardje getekend.
En Mama heeft een beetje geholpen met de hond.)



Zomaar een maandag aan boord van de Seamotions...

Na een lekker ontbijtje in de kuip, in de zon, was het rond half 10 tijd voor school.

Sil ging aan de slag met rekenen; de laatste oefeningen van Blok 3 heeft hij afgerond en later deze week zullen we de bijbehorende toets doen. Voor wat betreft taal hebben we geoefend met woordjes in “enkelvoud” en in “meervoud”. En met schrijven had hij het relatief gemakkelijk met de “e” en de “t”; dat zijn letters die, volgens Sil’s zeggen, veel beter te doen zijn dan bijvoorbeeld de “aa” . Verder is hij begonnen aan een tekening over het recente paardrijvontuur; tenslotte heeft hij ook even op de rug van dit edel dier mogen zitten.

Tico had o.a. een rekensessie "slim rekenen" met Coos en daarna kon hij zelf met opgaven aan de slag. En hij is begonnen met zijn verhaal over zijn avonturen op La Palma. Een verhaal schrijven blijkt nog niet zo eenvoudig; hoe verwoord je begrijpelijk wat er allemaal in je hoofd zit aan gedachten en beelden? En dan moet je ook nog op spelling en grammatica letten: zinnen beginnen met een hoofdletter en eindigen met een punt (Tico kan dit wel dromen….), de tekst graag schrijven in eenzelfde tijdzone (kan hij ook zelf ontdekken of het spannender/leuker wordt als je het schrijft in de tegenwoordige of in de verleden tijd?!), en zo nog meer van die “volwassen” dingen. Maar ja, beter jong geleerd dan oud gedaan.

Coos heeft allerlei verbeter- en verfraaiklusjes op de boot gedaan: bijbootophanging (katrollen) en extra borging hiervan geoptimaliseerd, kajuitramen gepolijst en gepoetst (opeens een enorm helder zicht naar buiten), afvoerputjes wastafels opnieuw gekit en nog veel meer.

En ik? Tijdens de schooluren pendel ik heen en weer tussen groep 7/8 (Tico) in de kuip en groep 3 (Sil) in de kajuit. Als ze zelfstandig aan het werk zijn, doe ik de ontbijtafwas, type ik wat mailtjes en surf ik een beetje over het internet. Want ja, dat is ook zoiets: internet is niet uit een mens’ leven weg te denken, ook niet als je op een boot zit… Het is zo’n gewenning om even iets op het worldwideweb op te zoeken of je email te checken. Als dat niet kan, omdat er simpelweg geen internetverbinding is, dan voelen we toch wel even onthand (maar wees gerust; we hebben ook geen last van serieuze ontwenningsverschijnselen).

Na de siesta hebben we nog even door Santa Cruz de la Palma “gebrowst”. Coos heeft zichzelf een “shorty” kado gedaan; een duik/surfpak met korte mouwen en korte pijpen. En de jongens zijn helemaal blij met een nieuw t-shirt. In tegenstelling tot de afgelopen ca. 110 dagen heb ik 's avonds weer eens gekookt (en hoefde ik niet af te wassen!). En nu liggen de jongens in bed en schuiven wij er ook zo in. Morgen op tijd vertrekken richting La Gomera.

Avonturen op La Palma

Inmiddels zijn we alweer een week op La Palma en zijn we vele indrukken en avonturen rijker. We hebben 3 dagen een auto gehuurd en hebben daarmee het eiland rond gecrossed. Theoretisch kun je in 6 uur het eiland rond, maar als je van de omgeving wilt genieten, heb je wat meer tijd nodig. De wegen slingeren zich om de bergen heen en het aantal haarspeldbochten is niet te tellen. Het Noorden van het eiland is groen en ruig met imponerende kloven. De wolken blijven hangen boven de hoogste berg van het eiland, de Taburiente en laat zijn regen regelmatig boven het eiland vallen. Het Zuiden is vele malen zonniger en dus ook kaler en droger.

Net als op Madeira is het hier een waar wandelwalhalla! Kriskras over het eiland volop, goed gemarkeerde wandelroutes.

Dag 1 maken we een prachtige wandeling door het regenwoud van La Palma; de wandeling begon aanvankelijk heel gewoon, stijgend via kleine weggetjes, achter langs de achtertuinen van wat huisjes richting het bos. Het bos blijkt een regenwoud, gelegen in een kloof; het is er dichtbegroeid, donker en je hoort het “regenen”. Het paadje is smal en glibberig en daardoor voor de jongens extra spannend. We laten ze het fenomeen “echo” ontdekken en voor minstens 10 minuten is het helemaal gedaan met de rust in het woud. We dalen dieper af in het bos en komen uiteindelijk onderin de kloof aan waar we haast verdwalen tussen de reuzenvarens; de planten zijn groter dan Tico en Sil!! Met recht REUZEN-varens! We “oh-en en ah-en” dat het een lieve lust is, wat een overweldigende schoonheid en wat een frisse, gezonde lucht snuiven wij op. Dat laatste kunnen Sil en ik (Martine) wel gebruiken, want onze fysieke gesteldheid laat enigszins te wensen over: hoesten, zere keel en verstopte neus. Kortom, hartstikke verkouden.

Dag 2 staat er weer een spannende wandeling op het programma, namelijk eentje die ons door 12 (levada-tunnels gaat voeren. Dus gewapend met zaklamp en regenponcho’s (het kan erg nat zijn in die tunnels hebben we ons laten vertellen) gaan we, samen met de Moonrise, op pad. Startpunt: Casa del Monte, welk alleen via een onverharde weg te bereiken zou zijn. Nu hebben wij wel ervaring met onverharde paden (zie onze spectaculaire D-tour bij Tavira-Portugal), dus wij gaan vol goede moed op pad.

Welnu, die onverharde weg blijkt een natte, glibberige, klei-achtige weg met geulen en kuilen, maar wij laten ons niet weerhouden en hobbelen en bobbelen zo goed en zo kwaad als het gaat door. We spreken maar niet uit dat dit mogelijk niet zo verstandig is … Dat er grenzen zijn aan zelfstandige expedities in eenvoudige huurauto’s met weinig profiel op de banden ….. Na een kilometer of 4 komen we een jeeptaxi tegen en hij bevestigt onze vermoedens: het is een heilloze missie, we gaan Casa del Monte niet halen in onze Volkswagen Polo. Het alternatief: parkeren bij Los Tilos, met de jeeptaxi terug naar Casa del Monte, 5 uur wandelen (o.a. door die 12 tunnels) en eindigen bij Los Tilos, is voor ons helaas niet meer te doen. Het is inmiddels al 13.00 uur geweest en het is onverstandig een dergelijke lange tocht op zo’n laat tijdstip te starten. Balen, maar niets aan te doen. Deze houden we in the pocket voor een volgende keer La Palma.

In het bos van Los Tilos maken we een wandeling naar een schitterend uitzichtspunt: de volwassenen volgen het pad, de jeugd zoekt kriskras via –slimme en minder slimme- shortcuts hun weg naar boven. De beloning is groots: een overdosis aan natuurschoon te bezien vanaf een steil, hoog trappetje leidend naar een plateau van wel 1mtr2! (arrgghh voor hen die hoogtevrees hebben).

Dag 3 heeft een ander avontuur voor ons in petto. Althans, voor Tico en mij (Martine). Wij gaan namelijk paardrijden op IJslanders, aan de Noordwest kant van het eiland. Via een Nederlandse site (www.oceaanzicht.nl) lees ik over een Zweedse dame met IJslanders en via de email is een afspraak zo gemaakt. De paarden staan klaar en met een klein groepje (5 pony’s) gaan we op pad. Via lokale weggetjes gaan we de bergen in en hebben we het ene prachtige uitzicht na het andere. En het is zo relaxed om je op de rug van een paard te laten voortbewegen. Tico vindt het ook geweldig en heel relaxed geniet hij met een vanzelfsprekend gevoel voor de bewegingen van het paard van zijn 1e paardrij-avontuur: in stap, draf en in galop!! Ik ben zo trots op mijn 11-jarige zoon! Drie uur later zijn we weer terug met een zak zelfgeplukte kastanjes en toch behoorlijk stijve benen en een pijnlijk zitvlak.

We rijden vervolgens via de Observatoria Astrofisico, bovenop de Taburiente op zo’n 2366 meter hoogte, weer terug naar Santa Cruz de la Palma. De Observatoria Astrofisica omvat allerlei soorten en maten telescopen en enorm grote spiegelende satelliet-schotels, waarmee in internationaal verband ons sterren- en planetenstelsel bestudeerd wordt.

Voor ons voelt het alsof we in een filmset van Star Trek zijn aanbeland. Het is ook hier dat je naar de rand van de vulkaan kunt wandelen en je in een kale, peilloze diepte kijkt waar –stellen wij ons voor- heel lang helemaal niets is: geen pad, geen plant, geen struik. Alleen maar steen, rots, kiezel en gruis heel ver de diepte in.

Na al deze indrukken en avonturen is het ook weer heerlijk om “thuis” te zijn en bezig te zijn met de basale dingen van het leven: Coos een beetje klussen, ik arbeidstherapeutisch wat handwasjes wegwerken en de kinderen in de weer met Lego, Nintendo en dvd-tjes kijken.

Op dit moment zijn de mannen, samen met de mannen van de Moonrise, op dinghy-avontuur: net buiten de haven is een (zwart) zandstrandje van waar goed gesnorkeld kan worden. De kids gehuld in “shorty” en Coos in zijn surfpak (adem in om dicht te kunnen ritsen….) op ontdekkingstocht onder water. Ze spotten trompetvisjes, papegaaivissen en een groepje roofvissen (Coos denkt aan kleine barracuda's).

In de marina is het goed toeven; de steigers en het marinacomplex (douches/toiletten) zijn spiksplinternieuw. We hebben ongelimiteerd stromend water, 220volt en gratis internet. De marina ligt naast het centrum van de stad en we hebben de winkels om de hoek. Daarnaast mogen we van de faciliteiten van Club Nautico gebruik maken hetgeen betekent dat we op 100 meter loopafstand een prachtig zwembad tot onze beschikking hebben. En het marina-personeel is zo vriendelijk en behulpzaam. Het enige nadeel aan deze marina is de swell/de surge, die ondanks enorme breakwaters toch de haven binnenkomt. Als er op open water hoge golven zijn, dan trekt en sjort de boot voortdurend van voor naar achteren aan de landvasten.

Zoals het zich nu laat aanzien, varen we dinsdag a.s. naar het iets zuidelijker gelegen La Gomera. Ook dat eiland willen we graag ontdekken. En van daar uit zullen we medio november a.s. het geciviliseerde Europa achter ons laten en richting de Kaap Verdische Eilanden vertrekken.

PS: in het rechterkader vind je de link naar het meest recente webalbum met foto's van La Palma!!

26 oktober 2010: naar de vulkaan (door Sil)

Wij zijn op een vulkaan geweest. Ik zag daar 3 kraters. Dat zijn gaten waar de vulkaan de lava uitspuugt. Lava is roodgeel als het stroomt en zwart als het opgedroogd is. Je zag daar alleen maar opgedroogd lava en er groeide daar helemaal niets.

De vulkaan had 300 jaar geleden 6 jaar lang lava uitgespuugd. Toen was er heel veel vuur.
Toen we weer terug aan het begin van de rondrit waren, toen liet een meneer ons nog iets zien. Want er waren gaten in de grond. En als die meneer daar water in deed, spuugde de aarde dit weer uit. Dat kwam doordat het zo warm in die gaten (binnenin de aarde) was.

Nieuw SeaMotions filmpje en foto's!

We zijn op La Palma. Onderweg zijn we gefilmd door Marcel van de Moonrise. Dat heeft een cool filmpje opgeleverd. Kijk maar snel - klik in het rechter kader. Met dank aan Marcel!

Ook hebben we wat foto's van Isla Graciosa, Lanzarote, Isla de Lobo, Puerto Mogan (Canarische Eilanden) alvast in een album gezet. Veel kijkplezier!