Theatraal koolhydratenkritisch

Mijn goede voornemens ten spijt lukt het me niet meer om wekelijks mijn wel en wee aan het beeldscherm toe te vertrouwen. Betekent dit dat ik mijn landleven minder en minder als toeschouwer beleef? Dat ik meer en meer deelnemer ben in de tredmolen van alledag? Dat ik mijn nieuwe ritme gevonden heb? Dat ik officieel kan zeggen dat ik "weer gewend" ben?! 

Enfin, na de vakantie ben ik in elk geval zo bezig geweest dat er weinig tijd leek over te blijven om belevenissen, ontmoetingen, gesprekken te reflecteren.  En dat terwijl bijvoorbeeld de theatervoorstelling "Oom Wanja" in het Nieuwe de la Mar, waar Coos en ik zijn geweest, een toneelstuk is waar behoorlijk over nagepraat kan worden. Over de tragiek van verloren dromen, gemiste kansen, en ongrijpbare keuzes. Vermoeid, verveeld, gefrustreerd, verbitterd over de middelmatigheid van het leven. Pierre Bokma als "oom Wanja" speelt deze rol fenomenaal.

Ook vergeet ik haast het outdoor-theaterspectakel "Neeltje Pater" in Broek in Waterland. "Neeltje" viert haar verjaardag op een wel hele unieke locatie in het pittoreske dorp, namelijk op water, het Havenrak. Voor de gelegenheid zijn podium en de tribunes boven het water opgebouwd. Zus Elyn is al weken, nee maanden, samen met handenvol andere vrijwilligers hartstikke druk met de organisatie van dit bijzondere evenement. De Mythe blijkt een grappige, intieme, humoristische, muzikale voorstelling en doet de schrale kou haast vergeten.

Verloren in de tijd zijn ook de lunches met vriendinnen die ik als verjaardagskado heb gekregen. Zo zit ik tot 2x toe in de afgelopen weken geleden te smikkelen aan een Caesar-salad in Bergen resp. Egmond aan Zee. Onderwijl onze wederzijdse zegeningen én (futiele) frustraties doornemend.

Helder op mijn netvlies zit wel de nieuwste hype rondom"low carb" oftewel koolhydratenkritisch eten. Sinds 2 weken ban ik de snelle koolhydraat uit mijn menu en vervang ik bepaalde "ongezonde" voedingsmiddelen door "gezonde" voedingsmiddelen. Dus voor het ontbijt geen boterhammetjes met hagelslag meer, maar een bak yoghurt met noten, fruit en honing. Voor de lunch geen boterhammetjes meer (ik kon er wel van blijven eten), maar een aangeklede salade. Voor het diner geen bord vol pasta of rijst, maar  naast het gebruikelijke stukje vlees dubbel zoveel groente. Ik slurp de gehele dag aan mijn flesje water en plas me een slag in de rondte. 

Aanleiding voor deze bewustwording is simpelweg de broekriem die te strak voelt en de knoopjes die op spanning staan. Ondanks 3x per week hardlopen … Dit hardlopen kost me trouwens nu wel iets meer energie: er zijn nauwelijks suikers te verbranden en het lichaam moet een beroep doen op de trage brandstof genaamd vet. Naast het verlies aan het welvaartsvet is een bijkomend voordeel van deze mentaliteitsverandering, volgens de schrijver van De Voedselzandloper" de vertraging in het verouderingsproces. Oftewel, voor een paar gezonde extra levensjaren laat ik de koekjes voor wat ze zijn en ontzeg ik mijzelf zoveel als mogelijk snoepjes en chips. Om de spirit er een beetje bij mijzelf in te houden, mag ik 's avonds wel een stukje pure chocolade (idealiter moet dit bittere chocolade zijn, maar dat vind ik echt niet lekker). Gelukkig loont het alle moeite, want na 2 weken "blubbert" het over de gehele linie wat minder. 

Tico en Sil moeten deze week over een "lang" uithoudingsvermogen beschikken. In het Heiloose wordt deze week namelijk de avond4daagse gelopen. Tico chilt 4 avonden 10 kilometer lang met zijn klasgenoten en heeft avond aan avond dikke pret. Sil loopt –voor het eerst in zijn leven- de 5km. 

Pinkstervakantie op Texel en Vlieland

Terwijl ik dit type is het buiten een schrale 9 graden en hangt het tegen regenen aan. Op het nieuws hoor ik dat het vandaag (zondag 3 juni) net zo koud is als afgelopen kerst. Sterker nog, het is de koudste "zomerdag" sinds 1975. Bemoedigend…. NOT! Dat was een week geleden wel anders toen we op zaterdag inscheepten op onze SeaMotions.

Daags na het Hemelvaart(klus)weekend en net voor het Pinksterweekend verruilt de boot het droge bestaan voor een drijvend bestaan. Met bestemming Texel is het zaterdagochtend vanuit Den Helder een klein stukje varen voor ons. Al in de werkhaven is het een drukte van jewelste van boten die wachten tot ze de jachthaven in mogen. Over het water horen we iemand Coos roepen en wat blijkt: de Wizard ligt ook te wachten. Hen hebben we sinds de Kaap Verdische Eilanden niet meer gezien en sinds de Bahama's niet meer gesproken. Zij vertellen ons dat de Liberty, voor het laatst gezien op St. Lucia, al in de haven ligt. Als vanouds wordt er direct een BBQ gepland. Gezellig!

Na een uurtje wachten langszij de Marsdiep worden we door de havenmeester opgehaald en naar ons vertrouwde plekje achterin de haven gedirigeerd. Tico gaat direct naar het panna-veldje voor een potje voetbal en Sil hangt in no-time ondersteboven op de steiger om krabben te vangen. Meer hebben de jongens niet nodig om het geweldig naar hun zin te hebben. Coos repareert de "stop"-knop van de stuurboordmotor en ik lees de krant.

Hoewel Tico het volstrekt oneens is met ons, kan hij volgens ons wel wat prikkel- en stimulivrije tijd gebruiken. Hij is namelijk net terug van een geweldig leuk schoolkamp (op Texel notabene) en hij heeft in onze ogen moeite met "thuiskomen". Hij blijft hangen in de overdrive van kamp en is druk in zijn hoofd en lijf. Ondanks puberale protesten van zijn kant, "moet" hij mee als we gaan fietsen. Zijn inziens heeft hij een week eerder al meer dan genoeg gefietst: van Heiloo naar Den Helder, fietsend naar de kampeerboerderij in De Koog en vervolgens fietsend naar alle activiteiten. Enfin, onder het motto "de kop doorwaaien" fietsen we gedurende onze Texelse dagen naar Den Burg voor een boodschap. We fietsen we naar Den Hoorn voor sightseeing en strand en we fietsen we via allerlei leuke en spannende (wandel)paadjes terug richting Oudenschild. Dit alles onder een haast on-Hollandse strakblauwe hemel en bij een aangename 25 graden.

We zijn al zo vaak op Texel geweest en elke keer ontdekken we weer iets nieuws of hebben we oog voor specifiek Texels natuurschoon. Deze keer worden we verrast als we door de kijker van een vogelaar mogen kijken naar de broedplaats van kopsternen en visdiefjes. Tussen de vaders en moeders ontwaren we de pasgeboren pluizenbolletjes. En door zo'n professionele kijker lijkt het alsof we ze kunnen aanraken zo dichtbij. We zien zelfs een vader en moeder kluut met 2 kinderkluutjes.

Geen horizonvervuiling op Texel, maar een skyline van boerderijen, typisch Texelse tuinwallen en schapenboeten. Deze van oorsprong schapenschuren annex hooi-opslag zijn een soort halve boerderij en staan met de platte kant (waar ook de toegangsdeur zit) naar het noordoosten omdat de wind voornamelijk uit het zuidwesten waait. Het duingebied bij Den Hoorn, de Loodsmansduinen, is wonderschoon. In de kwelders zoeken wisenten verkoeling; ze staan tot hun buik in het water. 

Op de avond van 2^e Pinksterdag aanschouwen we om 22.00 uur de uitvaart van de Texelse vissersvloot. Voor de Texelse visser heel gewoon; hij gaat naar zijn werk en wordt uitgezwaaid door vrouw (en soms kinderen). Voor de "toerist" is het mooi om te zien hoe de kapiteins de vissersschepen behendig de havenmond uit manoeuvreren.

Alles op Texel is voor ons dit weekend even mooi, even leuk, even vriendelijk en even gezellig.

Op dinsdag gooien we de trossen los en kruisen we aan de wind naar Vlieland. De eerste avond gaan we voor anker ter hoogte van de Vuurboetsduin van Vlieland. De vuurtoren waakt over ons als het om ons heen langzaam droogvalt. De wind gaat liggen. Het is bladstil als wij in de geul blijven drijven. De volgende ochtend verhuizen we richting de jachthaven. Het is even schrikken als we het havengeld moeten betalen. Is Waddenhaven Texel coulant ten opzichte van catamarans (€ 0,48 x mtr2 voor catamarans), Vlieland is onverbiddelijk met het berekenen van € 0,67 per mtr2. Oftewel, we betalen letterlijk voor 2 boten. Het is logisch dat wij als catamaran meer betalen dan een monohull, maar het dubbele is wel wat overdreven. We nemen misschien een dubbele ligplaats in beslag, maar we maken niet dubbel gebruik van de walfaciliteiten. Sowieso voelt Waddenhaven Vlieland als een koude douche na het warme bad van Texel. Een vriendelijk welkom, een praatje pot kan er niet af. Naam, lengte, breedte is alles wat de Vlielandse havenmeester wil weten om vervolgens met de rekening te zwaaien. Jammer, want het bederft toch heel even het Vlielandplezier.

Gelukkig maakt de schitterende natuur van het eiland veel goed. Een WOW-gevoel maakt zich van mij meester als ik hardlopend over het strand een prachtige dichtregel in het zand ontwaar: "wat ik zocht vloeit langs je voeten en stroomt langs je handen, raakt aan je wang en verovert voor altijd je hart".

De volgende dag vinden we een andere dichtregel: "lippen branden van verlangen naar het zilte van de jouwe, de wind maakt ruimte en in vrijheid kan ik van je houden".

Even googlen vertelt ons dat sinds een paar jaar de omgebouwde legertruck van de Vliehors Express het profiel van zijn achterband zo heeft laten uitsnijden dat er een dubbele dichtregel van maximaal 55 karakters over een lengte van 4 meter in het zand gestanst wordt en dat kilometers achter elkaar. In 2004 zijn bewoners en bezoekers van het eiland opgeroepen hun dichtregel in te sturen. De beste of mooiste 16 zijn uitgekozen en worden bij toerbeurt in het zand "geschreven". 

Bij Vlieland hoort voor mij ook paardrijden op IJslanders. Stal Edda zit ongeveer naast de haven en op woensdagavond gaan Tico en ik mee met een buitenrit door bos en duinen. De IJslander van Tico is een prachtige spiegel van onze prachtige zoon: super-eigenwijs en grappig. Het paard speelt met Tico door telkens wat van het pad af te gaan voor een flinke hap gras. Het paard is "de baas" en niet Tico, haha. Sil mag een half uur op wandelpony Fenna. Coos, als niet-paardenliefhebber, wandelt het rondje als begeleider mee. Ook Fenna ziet haar kans schoon op een hap gras als Coos even niet oplet. Sil, die de teugels keurig netjes vast heeft, wordt daarbij haast gekatapulteerd. Het half uur resp. uur vliegen voorbij. Voor we het weten zijn we terug bij de stal en zit het paardenplezier er voor deze vakantie op. Het smaakt naar meer.

Het zomerse weer heeft inmiddels plaats moeten maken voor frisse voorjaarstemperaturen. En ook de wind is terug. Op donderdagmiddag valt de regen uren met bakken uit de hemel. Gelukkig is het vrijdag, als we naar Hindeloopen varen, weer droog. Met een lekker windje in de rug en een schraal zonnetje tussen de schapenwolken is het prima zeilen. In Hindeloopen vinden we plekje in de gemeentehaven en gaan we lekker eten bij "Ame Gijs", een klein en supervriendelijk restaurantje aan de haven. Op zaterdag varen we de boot terug naar Andijk. De vakantie is voorbij als we alle vuile (en schone) kleding weer in tassen verzamelen, de ijskast uitruimen en met een sopje door de boot gaan.

De week vakantie is super relaxed voorbij gegleden. Wat is het heerlijk om met z'n viertjes te zijn. Letterlijk en figuurlijk lekker dichtbij elkaar, met z'n vieren op ons gezamenlijk "eiland", de boot. En alleen het hier en nu dat telt. Stom genoeg is zo'n gevoel, zo'n manier van leven, in ons gewone thuis niet vast te houden. Stom genoeg zijn er dan teveel invloeden van buitenaf waar we rekening mee moeten en/of willen houden. De realiteit is dat we in ons gewone huis op ons eigen eiland leven en een individualistischer leven leiden. Maar ach, daartegen verzetten heeft geen zin en dus probeer ik er maar niet teveel van te "vinden" (hoewel me dat in de realiteit niet altijd even gemakkelijk af gaat).

De realiteit van vandaag vertelt mij: school, leesmoederen, tandarts, zwemles, piano oefenen en type-huiswerk maken. En, nog even stilstaan bij de foto's van onze Pinkstervakantie.

Klussen, klussen en nog eens klussen!

Werk aan de winkel voor Coos. Heel veel werk aan de winkel. De boot staat met Hemelvaart voor 5 dagen hoog en droog geparkeerd op de werf van Teerenstra. Voor dag en dauw vertrekt Coos deze dagen naar Den Helder om rond het 20.00 uur Journaal pas weer thuis te komen. Hij leeft overdag op cola, een droge boterham en chips, maar eigenlijk heeft hij geen tijd om te pauzeren. Of beter, neemt hij nauwelijks tijd om te pauzeren.

Dag 1 schuurt hij het gehele onderwaterschip om er daarna direct een laag primer op te smeren.

Dag 2 kom ik een ochtend helpen. Terwijl Coos alle striping van de rompen verwijdert, ga ik los met verfroller en antifouling. Na 2 uur boven mijn hoofd verven, kom ik weer tevoorschijn en zie ik er uit als een blauwe paddenstoel. De antifoulling zit niet alleen op de romp van SeaMotions, maar ook op mij. Mijn gehele gezicht is blauw gespetterd. ’s Middags maakt Coos het antifoulen af.

Dag 3 smeert Opa Ben de 2^e laag antifouling op het onderwaterschip. Ondertussen polijst Coos het gedeelte van de rompen boven de waterlijn. En passant wordt ook nog de olie van de saildrive ververst en worden de oliekeerringen van de saildrive vervangen.

Dag 4 zet Coos de rompen in de was tot ze goed glimmen. De schroeven worden schoongemaakt en geschuurd en hij maakt een nieuwe rubberen flap voor bij de saildrive.

Dag 5 volgt de kers op de taart: samen met mijn zus Karin wordt de nieuwe striping en het nieuwe SeaMotions logo vakkundig op de rompen geplakt. Het idee voor dit nieuwe SeaMotions logo is trouwens voortgekomen uit een gezamenlijk creatief proces van vader en zoon, oftewel Coos en Tico.

Eerder dit voorjaar heeft Coos de trampolinenetten vervangen. Na 8 jaar permanente blootstelling aan zonlicht, UV-straling, was het gewoven net zodanig “verweerd” dat vervangen noodzakelijk werd. 


Het bevestigen van deze nieuwe netten was nog een helse en langdurige klus. De trampolinenetten worden met een niet-rekbare lijn aan het “trampolineraam” geweven. Vooral het voortdurend spanning krijgen, het goed strak trekken van deze “weeflijn” was zwaar en behoorlijk pijnlijk voor de (kantoor)vingers. Maar het resulltaat mag er zijn!

Coos voelt dubbel en dwars wat het betekent om een “dubbele boot” te hebben. Maar wat ziet zij er weer prachtig uit!