SeaMotions in Enkhuizen

Na 7 weken keurslijf is het heerlijk als de herfstvakantie voor de deur staat. Vooral als deze begint met een weekend zeilen. De weergoden zijn ons goed gezind. Er is rustig, droog weer voorspeld met temperaturen rond de 17 graden. Helemaal niet slecht voor 20 oktober.

Een weekendje boot is wel een halve volksverhuizing: beddengoed mee, leeswerk voor ieder gezinslid, allerhande oplaadsnoeren en natuurlijk eten en drinken. Omdat het haast een eeuw geleden is dat we voor het laatst op de boot waren, heb ik geen idee wat er nog aan eetbare waar aan boord is. En dus neem ik alles wat ik denk nodig te hebben mee. En ook van alles waar ik mogelijk trek in zou kunnen krijgen. Borrelhapjes, brood, eitjes, soep, hamburgers, stokbrood, chips, koekjes, fruit. Als altijd vergeet ik ook iets: deze keer is het mijn pyama. Gelukkig wordt er geen nachtvorst verwacht en zal ik een nachtje in een t-shirt van Coos wel overleven.

Op zaterdagochtend zijn we rond 10.00 uur op de boot. Terwijl de jongens zich met de stepjes op het gladde asfalt van het parkeerterrein uitleven, spuit Coos het dek schoon en maak ik het gezellig binnen. Om 11.00 uur gooien we de trossen los en zeilen we met een windkracht 3 heel relaxed richting Enkhuizen. Ondanks een grijze en grauwe wereld om ons heen, de wereld lijkt ontdaan van elke kleur, is het heerlijk om op het water te zijn. Het tempo van leven schakelt direct terug naar de eerste versnelling: voor even we hoeven niets, moeten niets, kunnen we niets, worden we niet afgeleid, heb ik mijn dierbaren -letterlijk- binnen handbereik en is het leven buitengewoon overzichtelijk. 

In Enkhuizen keren we terug in de realiteit en verlaten we onze planeet genaamd SeaMotions. In de Oude Haven worden we verwacht voor de jaarlijkse reünie voor teruggekeerde Vertrekkers. Evenals vorig jaar heeft de Zeezot (Joop en Albertien) het initiatief hiertoe genomen. Naast een weerzien met Joop en Albertien (sinds de Azoren 2011 niet meer gezien) treffen we de grote en de kleine Pjotter en de BlueNose. We ontmoeten de bemanning van de Waterman, een 41ft Farrier catamaran en de Zeester, een zelfgebouwde Carribean40 (VanderStadt). We zien Hennie en Trijnie met hun trimaran Yana. De Moonrise, Marcel en Paula met Bram en Gijs, komen met de auto. Als vanouds ontstaat er rond 17.00 uur spontaan een borrel op de kade. Iedereen neemt wijn, bier, fris en lekkere hapjes mee. Het is een bonte verzameling van mensen bij elkaar, jong en oud, met en zonder kinderen. De gemeenschappelijke deler is het gerealiseerd hebben van de droom om langere tijd achtereen zeilend de wereld te ontdekken. Daad bij het woord gevoegd hebbend om 1 jaar of langer op een andere manier het leven te leven. Opvallend binnen het gezelschap is dat er meerdere stellen zijn die al 2x hun "rondje Atlantic"-droom geleefd hebben, ver gevorderd zijn met de voorbereidingen voor een 2e "zeilende sabbatical" of -net terug- alweer een nieuwe droom dromen. Er wordt teruggeblikt en vooruitgekeken. De mooiste ervaringen, herinneringen, plannen, voornemens en dromen passeren de revu.

Zodra het serieus begint te schemeren en het stiekem ook wel wat frisjes wordt, verhuizen we de gezelligheid naar de tjalk Schuttevaer. Deze enige nog zeilende tjalk onthaalt ons gastvrij en verzorgt een overheerlijk Italiaans buffet. Alle kids, klein en groter, vermaken zich uitstekend met elkaar: een beetje voetballen op de kade, een beetje chillen en lounchen met ieders mobiele gadgets of ouderwets een spelletje kaarten aan boord van het ene of andere schip.

Zondagochtend slapen we heerlijk uit en hebben we helemaal geen haast. Iedereen kletst nog even na met iedereen, op de kade danwel aan boord van een schip. Wij krijgen een rondleiding op de Waterman, een volstrekt andere type catamaran dan het onze. Opvallend verschil met onze Outremer zijn de hogere en bredere drijvers en hun meer naar voren doorlopende kajuit. Dat geeft veel binnenruimte. Nog een opvallend verschil is de draaibare mast. Ik moet wel bekennen dat ik niet weet wat daar eigenlijk het voordeel van zou moeten zijn (is het een voordeel?). Enfin, zo'n rondleiding laat ons óók bewust naar ons eigen schip kijken. Conclusie: een sportief zeilend juweel waar we geen afstand van willen doen. 

Rond het middaguur gaat ieder zijns weegs, kiezen de meesten het ruime sop. Ook wij, maar dan wel zonder ondergetekende aan boord. Coos vaart de boot, met als 1e scheepsmaat Tico en dekmaatje Sil de boot terug naar Andijk. En ik ga hardlopend terug naar Andijk. De ruim 13km over land past goed in mijn trainingsschema op weg naar de Berenloop op Terschelling (zondag 4 november a.s.). We vertrekken ongeveer gelijktijdig en het gehele stuk over de dijk heb ik de SeaMotions in het vizier, hol ik achter haar aan. Haar bijhouden lukt -natuurlijk- niet. Uiteindelijk komen we toch gelijktijdig aan in de jachthaven. Want in de tijd dat Coos en Tico de zeilen strijken, de stootwillen uithangen en de landvasten voorbereiden maak ik de opgelopen achterstand goed. Vanaf de steiger wuif ik de mannen tegemoet en kan ik even later de voorlijnen aannemen bij het "inparkeren".

Het liefst blijven we een paar dagen langer aan boord, maar helaas -voor Coos- roept op maandagochtend de plicht die Cmotions heet. We pakken onze spullen weer in en rijden met een hoofd vol nieuwe zeilplannen terug naar huis.

Terwijl Coos' week eruit ziet als andere werkweken, kunnen Tico en Sil (en ik) de ochtenden in pyama doorbrengen. Is er tijd voor een ouderwets pannenkoekenontbijt (op reis ontbeten we heel vaak met pannenkoeken) of slaan we -lui als we zijn- het ontbijt gewoon over en eten we pas als het lunchtijd is. Tico's agenda is maagdelijk wit. Op een paar huiswerkprojekten en een spontaan slaapfeestje (zonder te slapen) na kan hij (moet hij) therapeutisch lummelen en zich vervelen. 

De enige "verplichting" die Sil heeft, is de zwem4daagse. Elke middag (4 middagen) vanaf 13.00 uur "moet" hij even 250 meter baantjes zwemmen en "mag" hij daarna in het water spelen, schatduiken en spijkerbroekhangen. Voor mij betekent dit 4 middagen in subtropische omstandigheden langs de rand van het zwembad relaxed verpozen met leesboek en iPad (jawel, het zwembad heeft free wifi). Aldaar geen stofzuiger die vindt dat er gezogen moet worden. Geen schoon wasgoed dat opgevouwen wil worden. Geen wc die vindt dat ie hygiënisch door mij gereinigd moet worden. Geen bedden die erom smeken om verschoond te worden. Kortom, ik mag me gelegitimeerd overgeven aan de ledigheid van het bestaan. Lekker lui zijn. Heerlijk!!

Al met al is het een herfstvakantie met de juiste balans in iets doen en niets doen, iets moeten en niets moeten, iets willen en daar dan ook de tijd voor hebben.

Nu ben ik haast geneigd af te sluiten met "op naar de kerstvakantie". Maar dat zou impliceren dat het keurslijf op weg naar de kerstvakantie iets is dat elke dag afgevinkt en weggestreept moet worden. Alsof de tijd of het leven een to do-lijstje is; mechanisch en als op een automatische piloot. Nee hoor, pluk de dag!! Vandaag, morgen en alle dagen die volgen.

Verstuurd vanaf mijn iPad

Nieuw!

Vannacht (8/10) beleef ik een enigszins doorwaakte nacht. Zonder reden ben ik rond 02.00 uur wakker en val ik niet weer in slaap. Zelfs met mijn beproefde methode om in mijn hoofd stukjes te schrijven voor het weblog wil ik vannacht de slaap maar lastig vatten. Uiteindelijk sluiten mijn ogen zich rond 04.00 uur en droom ik de laatste uren naar het piepen van de wekker een onrustige droom. Iets met mariniers (?), een bad guy en een good guy. Maar het waar, wat en waarom ontgaat mij volledig en kan ik ook niet meer en detail reproduceren. Net zoals ik het in mijn hoofd geschreven blog niet meer kan reproduceren. Vannacht had ik een prachtige update geschreven met leuke wetenswaardigheden, puntige zinnen en mooie conclusies. En nu, gewassen, geschoren en klaar voor een nieuwe dag, weet ik alleen het globale thema van het verhaal nog maar, te weten "nieuw".

Zo is Sil dit schooljaar gestart in groep 5 en "nieuw" voor hem is dat hij dit schooljaar gehuisvest is in een lokaal van een andere school dan zijn school. Zijn Benedictus-school heeft een tekort aan leslokalen en moet elk jaar noodgedwongen 2 schoolklassen onderbrengen in lokalen van de even verderop gelegen Springschans-school. Schooljaar 2012-2013 is aan Sil's klas de beurt. Vijf dagen in de week, 4x per dag, wandelt de juf met de kindjes twee-aan-twee naar de andere school (en v.v.).

Nieuw is ook dat het schoolreisje aan het begin van het schooljaar plaatsvindt. Na jarenlang constateren dat een schoolreisje aan het einde van het schooljaar -als alle kindjes toe zijn aan vakantie en tussen de sportdag en de avond4daagse in- qua planning niet het allerhandigst is. Daarom wordt het fenomeen Werelddierendag (4/10) aangegrepen voor een educatieve trip naar Artis. Een ander nieuw fenomeen is dat zich onvoldoende ouders hebben aangemeld als begeleider. Ondertekende staat ook niet te trappelen om een hele dag een groep van 6 kinderen te "managen", maar .... ik ga wel mee. En het wordt natuurlijk een geweldig leuke dag.

De insectenles is super interessant, want niet alleen leren we over de kenmerken van een insect (6 poten, een 3-delig lijf: kop, een borstdeel en een achterlijf) ook maken we kennis met een zgn. vergeten dier, de brede flappentak. We mogen hem (haar?) zelfs even aanraken. Als kers op de taart mogen we ook dé knuffelspin van Artis even vasthouden: een heuse tarantula!! Jawel, een echte!! (bij de oplettende lezer gaat nu een bel rinkelen ....een spin is géén insect).

Nieuw voor Sil is de blokfluitles op school. Elke maandagmiddag neemt zijn hele klas dit fluitinstrument ter hand om er verfijnde en subtiele tonen die moeten leiden tot melodieuze liedjes uit te blazen. Dat is nog niet meteen eenvoudig, maar Sil plukt de vruchten van inmiddels al een jaar pianoles (en natuurlijk de muzikale genen van zijn vader, haha).

Tico is ook begonnen met nieuwe uitdagingen waarbij de start op het middelbaar onderwijs natuurlijk het meest nieuw is. Een nieuwe school (PCC Het Lyceum), in een nieuwe plaats (Alkmaar), in een nieuwe klas (VWO-Extra) met allemaal nieuwe vakken (w.o. bijvoorbeeld Chinakunde, Frans en Duits). 

Na een relaxte introductieweek waarbij het elkaar leren kennen en het creëren van een team voorop staat, gaat week 2 het echte leven van een brugpieper met een nieuw lesrooster en gekafte boeken van start. 

5 dagen in de week gaat zijn wekkertje om 07.00 uur en smeert hij elke dag zelf zijn bammetjes voor de dag. Hij is selfsupporting en zelfstandig en dat betekent ook dat hij elke dag zelf bedenkt wat er in die -nieuwe- rugzak mee moet. Om 08.00 uur stapt hij vervolgens op het fietsje. Het gaat hem wonderwel goed, gemakkelijk én stressvrij af. 

Bijkomend middelbaar onderwijs verschijnsel is het "huiswerk". Hoewel hij in groep 8 af en toe al een klein beetje huiswerk had, is de tijd van serieus huiswerk aangebroken. We streven naar een dagelijks terugkerend ritme van thuiskomen, even chillen en dan beginnen met huiswerk zodat leer-én maakhuiswerk idealiter klaar is vóór het avondeten. En als dit gewoon elke dag "de regel" is, voorkomen we zoveel mogelijk "de uitzondering". Het geeft Tico én ons structuur en duidelijkheid en het minimaliseert ruimte voor discussie en onderhandeling. En geloof me, je wilt zo min mogelijk discussie en onderhandeling met Tico over de "need to do".

Al met al doet Tico het deze eerste 8 weken hartstikke goed. Op zijn manier heeft ie de planning en het overzicht prima in het snotje. Hooguit heeft hij wat hulp en begeleiding nodig bij het leren leren en het netjes en zorgvuldig werken. 

Niet helemaal nieuw, maar wel weer erg leuk is de start van het nieuwe competitieseizoen badminton. Tico speelt nu met zijn team in de -15 en de eerste resultaten zijn veelbelovend. Elke wedstrijd wordt tot nu toe met winst afgesloten. 

Ander hot news: sinds medio september ben ik gestart met het aanpakken van een jeugdtrauma en wel in de vorm van het laten installeren van brackets op mijn tanden en kiezen. Ooit, héél lang geleden, heeft mijn toenmalige tandarts Gorter (nou ja, de term tandenslager paste hem beter) met sigarettenpeuk in zijn mondhoek (jawel, vroeger werd er gewoon door iedere volwassene overal gerookt) en slecht geprikte verdoving 4 melkhoektanden getrokken om meer ruimte voor de overige tanden en kiezen te creëren. Helaas resulteerde deze ingreep in 2 boven hoektanden die geïnspireerd waren geraakt door Dracula i.p.v. het glimlachende meisje van macleans tandpasta. Hoog tijd voor een beugeloffensief. En aldus zit ik medio september bijna 2 uur achtereen in de orthodontistenstoel met een klem achter mijn lippen en tampons in mijn wangen. Allemaal "martel"instrumenten om de mond zo wijd en droog mogelijk geopend te houden als de transparante brackets met superlijm worden vastgeplakt, voorzien worden van een "hou de boel bij elkaar" ijzeren draadje en tot slot geborgd worden met elastiekjes. Om te voorkomen dat ik bij het kauwen van voedsel de brackets op de kiezen kapot bijt, brengt de orthodontist aan beide kanten een kobaltblauwe drempel op mijn onderkiezen aan. Wordt bijten bijkans onmogelijk met een beugel, kauwen kan ik nu ook haast niet meer. Elk gevoel van "contact" in mijn mond, voelt raar, gek, pijnlijk en niet van mijzelf.

Eten is niet meer wat het geweest is. Ongemerkt voor de tv een pak donkerbruintjes naar binnen schuiven, behoort, in elk geval de 2 jaar, tot het verleden. Een hap nemen van een sappige Elstar is volstrekt onverstandig en vooral erg pijnlijk. Broodkorstjes worden zorgvuldig van de boterham weggesneden. Kerrie is i.v.m. ongewenste verkleuring een no go-kruid geworden. Het liefst leef ik op vloeibaar voedsel  (cup à soup is hot) of eten dat anderszins niet gekauwd hoeft te worden (spaghetti en lasagne). Tandenstokers en spiegeltje zijn mijn nieuwe beste vrienden, zo ook het flesje water. Het zijn onmisbare hulpmiddelen om etensresten uit de plaatjes op mijn tanden te peuteren c.q. te spoelen. De uitstekende delen van de brackets en het uiteinde van het ijzeren boogje zorgen dagenlang (wekenlang) voor open wonden aan de binnenkant van mijn wangen en lippen. Het enige geluk is dat het afwisselend links, rechts, boven of onder is. En de uitvinding van een stuk was (soort van kneedbaar kaarsvet) verlicht de irritante pijn enigszins.

Een andere bijwerking is mijn afnemende behoefte om te praten. Vooral aan het einde van de dag heb ik -letterlijk- het end in de bek. Lippen en wangen willen dan nog maar één ding en dat is onbeweeglijk in de relaxstand gaan en zwijgen (en dat vindt het thuisfront helemaal niet zo erg). 

Inmiddels ben ik 5 weken verder. Naast elke tand of kies heb ik kieren en gaten en door de aanzuiging van valse lucht bij mijn voortanden begin ik zelfs enigszins te slissen. Over een week ben ik toe aan de eerste elastiekvervanging en het aandraaien van de ijzeren draad. Och, och, wat doe ik mijzelf aan ...maar ja, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden (en mag vooral niet klagen). Nog 705 dagen te gaan...

Voor Coos is er beduidend minder "nieuws" te melden. Business is as usual en onze rots in de branding,

Verstuurd vanaf mijn iPad