En weer ...

... een beetje tekst. Voor de 2e keer deze maand slaag ik er in om wat te schrijven. Wat belooft deze golf van goedbedoelde schrijfinspiratie?







Een cursus blog/column schrijven:

“Niet het doel dat je nastreeft maakt gelukkig, maar de weg er naar toe”

Het huiswerk is klaar: de column is geschreven, herschreven, nog eens aangepast en dan, hup, gemaild naar “de juf”. Best even een spannend moment. Nog spannender wordt het als de zeven cursisten op een donderdagavond gastvrij ontvangen gaan worden bij “de juf” thuis voor de laatste lesavond. Op deze avond worden de colums aan elkaar voorgelezen en wordt iedereen geacht het voorgelezene te beoordelen alvorens “de juf” haar eindoordeel erover velt.  Al met al niet echt een comfortabel vooruitzicht.

19.02 uur: ik ben net iets te laat. We zitten in een kring rond de salontafel. Er is plaats voor wel 15 mensen, terwijl er maar zeven verwacht worden en er vooralsnog maar vier daadwerkelijk zijn. Deze vier mensen plus de juf voelen zich wat ongemakkelijk met elkaar en ieder gaat daar op geheel eigen wijze mee om. De bijna op wereldreis vertrekkende studente van 23 jaar ratelt. De oudere –en enige- heer etaleert senioriteit. De kindercoach schuift onrustig heen en weer op de smalle eettafelstoel en trekt elke paar minuten haar vest over haar volle boezem. Ik probeer, in mijn eentje verdwalend op de lederen driezitsbank, vooral de nonchalant zelfverzekerde pose.  En de juf neemt haar plek in aan het hoofd van de kring.

19.15 uur: het blijft bij deze vier cursisten. Twee dames blijken zich te hebben afgemeld en we hebben één ordinaire “no show”. Het is tijd voor het onvermijdelijke, het is tijd om met de billen bloot te gaan, het is tijd om te gaan voorlezen. Al met al niet echt een comfortabel vooruitzicht. Want ieder voor zich heeft natuurlijk z’n stinkende best gedaan om een meesterstuk te schrijven. En het is voor ieder mens het makkelijkst te consumeren als ie volop geprezen en bejubeld wordt. Maar eerlijk is eerlijk: we zitten hier om verbeterpunten te horen. Want daar zit de persoonlijke groei.

De seniore heer bijt het spits af. Ik concentreer me en maak tijdens het luisteren wat aantekeningen, zodat ik, als het mijn beurt is te “beoordelen”, met een enigszins intelligente top of tip uit te hoek kan komen. Die top blijkt nog best lastig, want eerlijk gezegd kan ik geen chocola van zijn column maken; het is niet prikkelend, het is niet grappig en wat is überhaupt het punt dat hij wil maken?

Dan is het de beurt aan de kindercoach. Zij gaat los over “vervelende ouders ” en haalt ongeveer elk trivialiteit aan die je daarbij kunt bedenken. Dit resulteert in een hele lange, soms best leuke, maar vooral belerende column. Een geeltje op haar beeldscherm “schrijven is schrappen” lijkt me een mooie reddingsboei in haar eigen gecreëerde tsunami van pedagogische clichés.

De sabbatical studente heeft als ambitie om tijdens haar reis een blog bij te houden dat zich aantrekkelijk onderscheidt in het woud van goedbedoelde maar saaie reisverslagen op het internet. Haar stijl van schrijven blijkt er eentje van kinderlijke “grote stappen snel thuis” en een jeugdige overmoedigheid die neigt naar “een beetje dom”. Maar met wat oefening baart kunst kan ze best gaan slagen in haar ambitie.

Ook ik heb mijn moment in de luisterende schijnwerper. Met gespeeld zelfvertrouwen draag ik mijn creatie voor en met lef kijk ik na afloop de kring rond, klaar om ieders kritiek met opgeheven hoofd te ontvangen. Men vindt de beschreven beleving een feest van herkenning, maar de titel en het slot blijken vooral voor mij en zeker niet voor de luisteraar cristal clear. Een typisch gevalletje van een “blinde schrijversvlek”, die gelukkig vrij eenvoudig weg te poetsen is. (zie de blogpost "en toen" voor het definitieve resultaat)

Deze cursus waar ik over twijfelde, de lesavond waar ik me niet thuis voelde, de huiswerkopdracht waar ik tegenop zag en de ongemakkelijke grande finale in de vorm van een voorlezen-uit-eigen-werk-avond pakt  in zijn geheel uit als een inspirerende en verrijkende ervaring. Want in alle fasen ben ik uit mijn comfortzone gestapt en dat blijkt eigenlijk best lekker. Dat geeft een beetje reuring in je kop en een prikkelende spanning in je lijf.

Een goede column of blog schrijven blijft echter wel een kunst. (En ik pretendeer niet dat ik die kunst beheers. Hmmm, 680 woorden)

En toen ...

... was 2014 zomaar voorbij en ben ik in dat jaar met mijn schrijfambitie niet verder gekomen dan de hoofdstukken "zomervakantie" en "januari". Een treurige opbrengst, het resultaat van het laten inhalen door de hectiek van alledag: het gezin, het sporten, het huishouden en een beetje werken.

Wat gaat 2015 in dat kader brengen? Deze keer levert de maand februari iets op.

Een cursus Blog/Column schrijven: 
Een geslepen pen?

Zondagochtend, 06.00 uur en mijn hoofd wordt wakker terwijl mijn lijf nog slaapt. Het is lang geleden dat mijn hoofd ontwaakte vanwege het fenomeen “huiswerk”, maar nu is dat het geval. Het huiswerk betreft het schrijven van een blog of column. Dit naar aanleiding van een korte cursus Blog/Column Schrijven die ik volg.

Pfff, hoe ga ik dat doen? Wil ik dit allemaal wel? Maanden geleden heb ik mij in een vlaag van dadendrang opgegeven voor deze cursus. Ondanks de twijfel of dit wel bij mij zou passen. De aanprijzing “Voor mensen die echt te zeggen hebben. De pennen kunnen geslepen worden.” kwam op mij nogal intimiderend over. En hoe doe je dat eigenlijk, pennen slijpen? Is dat een veel gebezigde uitdrukking in de schrijversscene?

Die 1e les bekroop mij binnen een half uur na aanvang het gevoel dat ik inderdaad in de verkeerde cursus zat. Een blog of column schrijven: puntig, scherp, teasen, prikkelen, stellig stelling nemen, controversiële argumenten op een rijtje zetten inclusief anticiperen op tegenargumenten, doelgroep bepalen, woorden labelen, social media inzetten, clichés vermijden, maximaal 400-500 woorden, ritme aanbrengen, schrappen, niet twijfelen. 

Het merendeel van deze kreten bezorgden mij stress, klotsende oksels en hersenen die op volle toeren draaien. Toen uiteindelijk dik twee uur later de onvermijdelijke huiswerkopdracht geformuleerd werd, steeg bij mij de druk tot “presteren” tot ongekende hoogte. Onzekerheid en angst voor een beoordeling die misschien wel zou bestaan uit louter rode doorhalingen namen het over van de ratio.

Zondagochtend, 06.15 uur. Met mijn hoofd op mijn kussen word ik heen en weer geslingerd tussen de handdoek in de ring gooien (ik meld me gewoon af voor de 2^e en tegelijk laatste les, simpel) of doorzetten en afmaken waar ik mee begonnen ben (wie a zegt moet ook b zeggen).

Ik kies voor het laatste. Een uitdaging aangaan vind ik aantrekkelijker en spannender dan opgeven. En ik wil mijn voordeel doen met een  “beoordeling” van iemand die verstand van schrijven heeft.

Vastberaden ga ik aan de slag om zo’n 450 woorden volgens de voorwaarden van de cursus in één document te krijgen. Áls ik al op een persoonlijke reis ben op zoek naar het cliché “wie ben ik en wat wil ik”, dan maakt deze cursus mij in elk geval duidelijk dat mijn ambities níet liggen in het scherp formuleren van een uitgesproken mening. Dat ik geen onweerstaanbare drang voel om die uitgesproken mening persé met een groot publiek te delen. Dat ik herontdek dat ik wél allerhande trivia, zoals zieleroerselen, beschouwingen en belevenissen graag en nét even anders dan volgens het principe “lief Dagboek” aan het papier of het world wide web wil toevertrouwen. Oftewel, dat ik graag een beetje blijf schrijven …  met een 2B, een zacht geslepen potlood. (Zo, exact 450 woorden!)