Blanquilla, Playa Uaque en Playa Farucho

Op woensdag gaan we het eiland verkennen en we plannen een wandeltocht met de gezinnen Le Fur naar Playa Americano, een plekje waar nog wat restanten schijnen te staan van een huisje van Mr. Blankenship, een Amerikaan, die zo nu en dan, "to get away from everything", met zijn eigen vliegtuigje naar Blanquilla vloog.
Om aan land te komen met de dinghy is nog een hele uitdaging daar de swell is behoorlijk toegenomen en er in serie behoorlijke golven breken op het strand. Wij komen veilig en droog aan, maar Galilea is bijna iets minder gelukkig. Ze komen, als ze bij het strand zijn, dwars op een golf en kieperen nét niet om. Met ons komen ook 3 vissers aan land: met hun roeibootje ter grootte van een Optimistje en met als peddels nog steeds een houten plank en een schep. De mannen trekken met een manchette de bush in en in ons beste Spaans begrijpen we dat ze aan land wat ingredienten gaan zoeken om een soep te maken.
Een pad naar Americano Bay is er niet en dus we proberen er te komen door de kustlijn te volgen: langs het strand, over de rotsen en uiteindelijk via de bush. Het strand wisselt fijn poederzand af met stenen, schelpen en koraalrestanten. We zien prachtig lilakleurig waaierkoraal en bulten hersenkoraal, allemaal aangespoeld. En natuurlijk heel veel grote en kleine, gave en kapotte schelpen. Op het land vooral lage begroeiing, varierend van een soort bodembedekkende vetplant, onduidelijk struikgewas tot aan een soort duingras. En daar tussen door groeien her en der lage cactussen. Bij het wandelen moeten we ontzettend oppassen dat we daar niet instappen, want de cactusnaalden gaan gewetenloos door de zool van een slipper of crocq. De jongens (Tico, Amyric en Sil) vinden het geweldig zo "off track" te lopen. Uit het niets ontwaren we "in the middle of nowhere" en ieniemienie kapelletje ter grootte van een hondenhok. Er leidt een met concheschelpen afgebakend paadje naar toe . Het "kerkje" is geverfd, er hangen rozenkranzen aan en en het geheel ziet er onderhouden uit. Het wordt vast door de katholieke Venezolaanse vissers als gebedsplaats gebruikt, opdat God hun bedeeld met een goede vangst en veilig thuiskomen.
Uiteindelijk bereiken we Americano baai niet, vanwege ondoordringbare begroeiing, maar zien we van een afstandje wel iets wat op een ruine lijkt. Op de terugweg hebben we meer oog voor het dierenleven van Blanquilla: we zien een leguaan voor onze voeten door het gras wegschieten, we horen we een wilde ezel balken en we bewonderen groene papegaaien die als wij naderen van de ene boom naar de andere vliegen.
Terug op ons strand is de branding behoorlijk toegenomen. Met vereende krachten sleuren we de drie dinghy's door de golven. Bij zo'n actie ga ik geweldig onderuit -onderwater- en klap ik met mijn knie op een platte rots. Als de dinghy's in de "veilige zone" zijn, zwemmen we er met de kinderen naar toe. Terug op de boot doet alles me zeer: mijn knie bloedt behoorlijk en mijn benen voelen trillerig en stijf. Omdat ik dat hele dinghy-branding gebeuren zo spannend (eng) vond, heb ik ongeveer alles gegeven bij het in het water sleuren ervan, dat ik nu acuut spierpijn heb.
Vandaag, donderdag, gaan we anker op en verhuizen we naar het zuiden van het eiland. En dat is waar we nu liggen: in de baai van Playa Farucho. Het is ook hier waar een kleine afvaardiging van het nationale coast guard gestationeerd is en waar wat barakken staan van lokale vissers. Officieel moeten we ons melden bij de national coast guard of kunnen we een bezoek van hen verwachten, maar vooralsnog nemen wij hier het initiatief niet toe en lijkt ook de national coast guard niet echt in ons geinteresseerd.
De playa van Playa Farucho is zo mogelijk nog mooier dan Playa Yague: het zand is onvoorstelbaar fijn en zacht. In de baai ligt een piroque. Op het strand, onder een boom, een prachtig stilleven van 2 stoelen en verder wat struiken met oranje bloemen. Aan de westkant van de baai lijkt ooit een poging gedaan te zijn iets van een uitspanning op te zetten: op een stenen gebouw zie we vaag nog staan"Casino de Playa Bienvenido " en daarnaast ontwaren we iets wat ooit bedoeld was als toiletgebouw. Aan de oostkant van de baai staan wat gebouwen van de national coast guard, we horen een generator rammelen, maar we zien verder geen mens.
Blanquilla is volledig ongerept en natuurlijk. Het voelt voor ons heel bijzonder om hier met 3 catamarans te liggen.
Vrijdag, in de loop van de middag, vertrekken we richting Los Roques: 120 mijl westelijk. Deze afstand is te groot om in daglicht af te leggen en omdat we wel bij daglicht willen aankomen, varen we 's nachts.
To be continued!!