Deze maand maar dan exact één jaar geleden zijn we met 2 Franse catamarans onderweg naar de Venezolaanse eilanden. Daar hebben we een geweldige tijd met de Franse families Le Fur (Le Furibard en Galilea).
Op Blanquilla helpen we elkaar voorkomen dat elk van ons met bijboot ge-“washed” wordt (ondersteboven, over de kop gaat) met de dinghy bij het aan/van land gaan met een hoge (brekende) branding. Op Los Roques neemt de jagersdrang van de mannen bijkans obsessieve vormen aan. Gelukkig hebben ook veel plezier bij het met z’n allen opeten van de vangst, wie daar dan ook voor gezorgd heeft. Op Aves beleven we een onvergetelijke avond als we op een klein, verlaten koraalstrand een geweldige bbq aanleggen, als we smullen van de grote kreeften en als we met de dinghy in het stikdonker zónder verlichting “op gevoel” tussen ondieptes en riffen doorvaren. We bevinden ons dan in het een soort van “groot blauw niets”. Ver weg van de bewoonde wereld: op een enkele Venezolaanse visser na geen mensen, geen winkels, geen internet, geen GSM.
We hebben destijds in bikini en zwembroek -op Bonaire- afscheid genomen van de Le Furs. En nu, 1 jaar later treft Coos treft hen (en zij hem) “fully dressed": in kostuum resp. in mantelpak in Parijs. Business wise vertrekt Coos nl. vrijdagochtend met de TGV naar Parijs. Aansluitend op de zakelijke afspraak ontmoet hij Natacha & Yves-Marie en Yann & Ann-Valerie en blijft hij bij laatstgenoemden overnachten. Al die nette kleding is het enige gekke aan dit weerzien, want verder voelt het weerzien heel vertrouwd en is er aan gesprekstof geen gebrek. Met Pasen komt Le Furibard naar Heiloo!
Ondertussen beleven Sil en ik een “bootdag”. Oftewel, lopen zo lang als mogelijk in pyama, komen de deur niet uit en vermaken ons met kleuren, knutselen, thee drinken en lekker lunchen. Tico doet ten dele met ons mee; ’s ochtends geeft hij zich eerst 200% bij de Masterclass Badminton (een serie van 10 speciale badmintontrainingen voor getalenteerde jeugd waarvoor hij geselecteerd is). Vanaf de lunch sluit hij zich aan bij onze lazy laid back afternoon en maakt hij een creatieve, kunstige verjaardagstekening voor Opa Jan.
Ik geniet er volop van. Tijdens ons “zeilend reizen” was zo’n easy-does-it dag heel gewoon. Nu ben me enorm bewust dat een dergelijke dag in ons “gewone leven” zeldzaam is vanwege zogenaamd “druk-druk-druk”. Waarom en waarmee in godsnaam??? Alleen het Wordfeuden, WhatsAppen en het voortdurend checken van Nu.nl is haast een dagtaak. Ook ik denk dat ik elk uur, elke 5 minuten moet willen weten of er meer bekend is rondom Prins Pech, alias Prins Friso die, zachtjes uitgedrukt, onfortuinlijk ge”washed” is door een sneeuwlawine in Lech. En als die mediastorm enigszins geluwd is, kondigt Job Cohen aan per direct de politiek te verlaten. Gelukkig voor de media; dan hebben de heren journalisten, Pauw&Witteman, DWDD en alle zogenaamde deskundigen en direct betrokkenen een nieuw bot waar ze zich in vast kunnen bijten.
Maar ik wil het niet allemaal weten. Het vervuilt en verstopt de vrije ruimte in mijn hoofd. En een mens heeft vrije ruimte op de harde schijf nodig om te reflecteren, te fantaseren, te creëren.
Enfin, op deze zaterdag in en om de mand, wordt onze creativiteit geprikkeld en knutselen Sil en ik heel kneuterig een Tour de France-doos voor jarige Opa Jan in elkaar. Aan het einde van de middag hijsen we ons tenslotte in de kleren en zetten we voet in de werkelijke wereld. We rijden met mijn koets naar Amsterdam om Coos weer op te halen van het treinstation en tuffen vervolgens door naar mijn ouders voor een gezellig familie-etentje in het lokale pannenkoekenhuis.
Niet alleen ik heb vrije ruimte op de harde schijf nodig. De mannen in ons gezin ook, ook al zijn ze zich niet altijd bewust van deze behoefte. In het drukke leven van een 12- resp. 7-jarige is “lummeltijd” zeer belangrijk. Ervaren dat de tijd niet ingevuld wordt door geplande activiteiten of beeldvullende prikkels. Zelf bedenken wat je zou kunnen gaan doen, je mee laten nemen door je fantasie: tekenen, knutselen, lezen of op de piano te pingelen. Of zélf besluiten even helemaal niets te doen… Best lastig hoor, voor kind en ouder.
Een meer volwassen, mannelijke manier om ruimte te maken op de harde schijf is hout hakken. Dat is waar Coos zich op de zonnige zondag aan over geeft: hij zaagt, hakt en klooft dat het een lieve lust is. Ik beschouw het geheel, als ik even niet aan het lezen ben, in het zonnetje gezeten, vanuit mijn luie stoel. Dit is een goed weekend! Op naar een nieuwe week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten