Dartmouth, Plymouth en Falmouth

Dat zijn zo van die namen waar je als zeezeiler graag eens geweest wilt zijn. En wij behoren inmiddels tot de gelukkigen dat we deze plaatsen inmiddels -aan de wind zeilend- bereikt hebben.

Dartmouth: De riviermonding Darth is alsof je een olieverfschilderij binnenvaart. Met allereerst Dart Castle aan je linkerhand, vervolgens het dorpje Kingswear op de rechteroever en dorpje Dartmouth op de linker. De huisjes allen in pastelkleurige tinten en dan, opeens een fluit van een stoomtrein. Kortom, het hele plaatje klopt.

We hebben ons daar 2 dagen vermaakt met o.a. een ritje met de stoomtrein naar Paighton (en v.v.); het treintje slingert zich enerzijds door de groene bossen langs de Dart en anderzijds langs de heuvelachtige kustlijn met uitzichten op verscholen baaitjes en strandjes. De wandeltocht naar Dart Castle was ook de moeite waard. Die Engelsen hebben destijds een vakkundige verdedigingslinie aangelegd; ze deden alles om zich te beschermen tegen de Fransen. Met kanonnen, van klein naar groot, konden ze de Franse invasies meestal afwenden. Mochten de Fransen desondanks toch slalommend een weg naar de Dart Estuary kunnen vinden, dan hadden de Engelsen nóg een slimme list. Dan trokken ze een dikke ijzeren van de ene kant naar de andere kant van de riviermonding op, zo'n 1-2 meter boven het wateroppervlakte. En zodoende liepen de houten schepen daarop alsnog vast. Om het werk vervolgens vakkundig af te kunnen maken, beschikte het kasteel nog eens over dusdanige schietgaten, dat van daaruit perfect ter hoogte van de romp geschoten kon worden.

Plymouth

Na een eerste Meet & Greet op woensdagavond met twee andere Vertrekkersboten, de Wizard en de Moonrise, zijn wij op donderdag richting Plymouth gevaren. Nog immer wind uit het westen en dus wederom een aan-de-windse-koers. Halverwege de middag plonste het anker in het water voor Cawsand Bay, een voormalig vissersdorpje wat inmiddels vooral een vakantiedorp is voor mensen die authentieke rust zoeken. Coos, Tico en Sil gingen spelen op het strand en ik trok de hardloopschoenen maar weer eens aan. Een prachtig rondje gemaakt met schitterende uitzichten over zee, grasland en schapen. De heuvels zijn hier behoorlijk pittig, zowel qua hellingsgraad als lengte van de helling (lees: er komt geen einde aan ... zucht).

Als ik het vergelijk met de Egmondse duinen, dan zijn die duinen slechts molshopen. What goes up, must go down again, geldt ook voor zo'n rondje hardlopen. En als het best steil omhoog gaat, gaat het ook best steil weer naar beneden.... een aanslag op je kniegewricht.

Falmouth

Op vrijdagochtend (30/7) het anker gelicht en koers gezet naar Falmouth, uiteraard weer tegenwind (een zekerheid in ons leven langs deze Zuid-Engelse kust). Een tochtje van aanvankelijk 32 mijl werd door de kruisrakken zo'n 45 mijl. Maar ach, wij vermaakten ons met lezen, puzzelen/tekenen, het kaartspel pesten en oefenen voor het veterstrikexamen van Sil. In Falmouth tref je een internationaal scala aan boten: mensen die aankomen na een atlantische oversteek (naast ons een Engelsman met de Amerikaanse gastenvlag nog in het want) en ook zeilers die zich klaarmaken voor een oversteek naar Spanje.

22 juli 2010, geen vissen (door Sil)

We gingen varen. We ankerden in een baai. Er was  een strand in die baai. We gingen toen naar dat strand. We wilden toen met onze bal spelen. Maar we waren onze bal vergeten. Toen ging papa hem halen.

Ik ging toen ook stenen in het water gooien met Tico. We gingen met platte stenen over het water zeilen.Ik kan nu zeilen met stenen. Mijn record is 3 keer, Tico's record is 6 keer.

Daarna ging ik met Tico en Papa vissen Met het bijbootje. En ik mocht
sturen. We vingen heeel veeel wier. Geen vis dus. Ik dacht dat de vissen al aan het slapen waren. Toen we weer op de boot waren gingen we eten en daarna slapen. Welterusten!

Wist je dat ....

Beachy Head het laatste stuk van de White Cliffs is en dé plek waar Engeland’s meeste zelfmoorden plaatsvinden.

Langs de engelse zuidkust de wind veelvuldig uit het zuidwesten waait: lastig als je zuidwestwaarts vaart …

Je geweldig kunt hardlopen bij Studland: een rondje hill up naar Old Harry’s Rocks, rotskust –nog steeds hill up- rechts volgen. Na 45 minuten wederom rechts aanhouden en via een grindpad steil omlaag (lekker zwaar voor de knieën). In het dorpje Studland links aanhouden, bij Middle Beach rechtsaf het kustpad op, langs Manor House, langs de bunkers terug naar South Beach. Afstand: 9 km.

De streek Dorset werkelijk prachtig is: heuvelachtige natuur, schitterende en spannende kustwandelpaden en volop karakteristieke engelse landhuizen.

Coos, samen met een engelse zeiler, een onbemande 40ft Beneteau wiens anker was gaan krabben op een paar meter na gered heeft van aan de grond (op de rotsen) lopen.

Coos een kleine makreel heeft gevangen, waar we van gesmuld hebben, nadat ie gerookt/geroosterd was op de Cobb.

De fok bij een aan-de-windse koers naar beneden is gekomen: de knoop van de val (bovenin de mast) was er uit geschoten.

Martine boven in de mast is gehesen om val van de fok weer door de mast te halen (ca. 20 meter boven zeespiegel!).

Obesitas een serieus groot probleem is/wordt in Engeland. De hoeveelheid te dikke –ongezonde- mensen (man/vrouw, jong/oud, groot/klein) als gevolg van ongezonde eetgewoonten, is schrikbarend! (NB: Coos en ik zijn de eerste welvaartskilo's al kwijt!)

Wij soms met een enorme Wifi-piemel op het dek staan om een onbeveiligd netwerk op te pikken om te kunnen internetten (bijv. als we voor anker liggen voor dorpje).

Martine, de grootste koukleum van het gezin, als eerste en vooralsnog enige gezwommen heeft in open zee!

Engelse Zuidkust, vervolg!

De laatste week hebben we rustig aan gedaan: beetje varen, dagje blijven liggen en weer verder varen. We hebben de grote, drukke havens vermeden en gekozen voor kleine en/of rustige anker-/mooringplaatsen. Zo zijn we terecht gekomen in een kleine zij-arm van de Solent, Beaulieu River (spreek uit: Bjoelie River). Deze rivier is eigendom van Lord Montegu; hij verpacht alle mooringboeien in de rivier (toch een kleine 300 stuks), en exploiteert de kleine marina en de jachtwerf Bucklers Hard. Dit alles in verhouding tot de prachtige natuur en zonder dat het “over the top” commercieel is.


Studland Bay, een kleine 30 mijl verderop, is een ruime ankerbaai met strand: south beach en middle beach. In de 2e wereldoorlog bedacht de engelse marine allerlei slimme trucs om de Duitsers, die toch maar wat graag ook Engeland wilden veroveren, af te leiden. Brandende olievelden voor de rotskust, misleidende landlichten, 5000 mijnen en “dragon teeth” (grote cementen blokken in de vorm van drakentanden) in het heuvelgebied om entering vanaf het water te bemoeilijken. En, in deze baai heeft destijds de “generale repetitie” voor D-day plaatsgevonden.

Lulworth Cove ligt 15 mijl westwaarts, een soort hap uit de rotskust waar je prima kunt ankeren bij rustig weer. Echter, als de wind opsteekt uit het zuid/westen moet je hier à la minute vertrekken. Op de kant niet echt een dorpje, maar wel wat uitspanningen zoals schattige ice cream parlours, fudge en sweet shops en souvenirwinkeltjes. Verder wederom groene heuvels waar we de jongens geweldig konden “uitlaten”.

Weymouth is 9 mijl varen vanaf Lulworth Cove; een havenplaatsje met vissersboten, zeilschool en marina. Verder een lang zandstrand met een hysterische boulevard, een oninspirerende winkelstraat met vooral 99pence-winkels en veel te veel vette bek eettentjes.

21 juli 2010, leuke wandeltocht! (door Tico)

Vandaag gingen we wandelen naar het plaatsje Beaulieu. Onderweg ging ik de tas dragen. Ik had een tak waar ik de tas aan hing. Een soort schoudertas.Toen we er waren mocht ik een ijsje. Ik had Toffee crunch smaak. Dat was erg lekker. We gingen ook wat drinken bij een restaurantje. Ik had cola. En papa zei dat het ging bruisen als er melk en suiker in zat. We probeerde het. Maar het was niet waar. Daardoor was het heel vies geworden. Daarna gingen we in een hele grote groententuin kijken. Daar hadden ze heel veel groenten en ik had toen een rode ui gevonden.Toen we weer op de boot waren aten we hamburgers. Dat was erg lekker. Daarna gingen we kajakken. Dat was heel leuk.

18 juli 2010, mooi uitzicht! (door Tico)

We gingen naar de witte kliffen van Dover (het plaatsje waar we lagen). We wilden met de bus. Maar die mistten we. Dus moesten we lopen. Toen we er waren konden we goed zien wat er op zee gebeurde. We konden toen Frankrijk zien.We zagen ook een groot cruiseschip. Hij ging net vertrekken.We wisten niet waar hij heen ging. Hij toeterde ook 8 keer.
We hadden toen wel dorst. Dus dronken we wat we mee hadden genomen.
Op het einde van de dag rekenden we uit hoe veel km we gelopen hadden. Dat was ongeveer 15 km. Toen was het al laat dus we gingen slapen.

Browsen langs de engelse zuidkust

Na een paar dagen "verwaaid" liggen in Ramsgate (windkracht 8 door de haven) hebben we afgelopen zaterdag Elyn, Nico en Kim uitgezwaaid.

Zij vaarden met hun antieke schip (uit 1930) linksaf richting Oar Creek.

Een uur later volgden wij rechtsaf voor een luttele 16 mijl richting Dover. Die luttele 16 mijl deden we in een recordtijd, maar het was wel behoorlijk afzien. De omstandigheden: wind tegen (gemiddeld 25 knopen = windkracht 6)), stroom mee (gemiddeld 1 knoop). Gevolg: rare, hoge, korte golven. En daar schoten we met 8 - 9 knopen snelheid over én door heen. Het was zo'n tocht dat ik me afvroeg wat er ook alweer zo leuk aan zeilen was?!

Dover is beroemd voor zijn white cliffs: hotsend en klotsend hebben we die vanaf zee bewonderd maar op het land hebben we er optimaal van genoten. Een schitterende wandeling door een prachtig natuurgebied met  magnifieke uitzichten. Zo waren de kinderen ook weer lekker "uitgelaten" en hun energie kwijt. En konden zij (en wij) de dagen er na uitrusten tijdens lange vaardagen naar Isle of Wight en Beaulieu River (spreek uit: bjoelie river).

Die lange vaardagen (Dover - Brighton en Brighton - Beaulieu River) voelden extra lang omdat we elke mijl hebben moeten motoren wegens gebrek aan wind. Het is ook nooit goed, nietwaar?!

Bestemming Ramsgate (Engeland)

Vertrek: dinsdag 13 juli 2010, 11.00 uur, afstand: 148 mijl

Na veel gezwaai verlieten we de haven van IJmuiden, tussen de pieren door en sloegen toen linksaf richting het zuiden. De eerste dag van een volgende fase in ons leven. En wat een avonturen direct die eerste 24 uur: zeeziekte, Kustwacht, visnet in schroef, tegenwind en tot slot een windmolenpark wat in de weg lag.

Hoewel de omstandigheden op zee goed waren - dun zonnetje, weinig wind, rustige zee-, lagen Tico en Martine binnen een uur op de bank in de kajuit: zeeziek.

Bij mensen die zeeziek worden kloppen de bewegingen van het evenwichtsorgaan vaak niet met wat de ogen zien en worden ze misselijk. Het evenwichtsorgaan zit in het oor. Zo helpen je ogen je van de wal in de sloot. Zo ontstaat zeeziekte, omdat je evenwichtsorganen registreren dat het schip op en neer deint. Volgens je ogen echter, die jouw positie proberen te bepalen aan de hand van het (meedeinende) schip, beweegt er relatief gezien niets! En daar sta je dan: je evenwichtsorgaan vertelt je hersenen dat je beweegt, maar je ogen ontkennen dat. Je hersenen “snappen” er niks meer van en raken “in de war”.

Zeeziekte heeft in de regel tot gevolg dat je misselijk wordt en moet braken. Een andere uitingsvorm is een enorme behoefte aan slapen. Aan deze laatste vorm van zeeziekte lijden Tico en Martine …..

Enfin, een paar uur slapen en dan gaat het altijd wel weer wat beter.

Onverwacht werden we ter hoogte van Rotterdam verrast met een bezoek van de Kustwacht. Uit het niets hadden we rond etenstijd opeens een onopvallende, maar razendsnelle RIB langszij. Twee stoere heren in zwart overlevingspak kwamen aan boord om onze bootpapieren en paspoorten te controleren.

Ongeveer 60 mijl motorend vóór Ramsgate, de wind was inmiddels helemaal weggevallen, hoorde Coos dat het toerental van de motor heel kort even terugliep. Dat duidt er meestal op dat er –al dan niet voor korte duur- iets in de schroef zit. Niet goed! Vanaf de andere drijver konden we zien dat er “iets” aan de schroef hing; het leek op wier. Een poging dit met de pikhaak los te prikken mislukte; “het” zat behoorlijk vast en gaf geen mm mee. “Het” was dus hoogstwaarschijnlijk geen wier, maar eerder touw of visnet. We zouden een operatie “schroef” doen vanuit de bijboot. Niet helemaal ideaal als niet even kunt aanleggen maar juist ronddrijft op zee, langs een drukbevaren shipping lane.

Niettemin hebben we de zeilen gestreken en de bijboot neergelaten. Coos ging, gewapend met broodmes, de bijboot in en poogde half hangend in het water -benen in bijboot, hoofd en romp in het water- dat wat in de schroef vastzat,, los te snijden. Na meerdere pogingen en 10 minuten later kwam ie weer boven water met een flinke bos uitgerafeld touw.

Ongeveer 35 mijl vóór Ramsgate kwam er weer wind. Helaas uit de verkeerde richting, namelijk tegenwind. Niet goed! Uiteindelijk konden we toch nog zo’n 30 graden aan de wind varen en speerden we –stroom mee- met 7-9 knopen over de Noordzee, ontweken we nog even een mega-windmolenparkt en kregen we Ramsgate in zicht.

Aankomst: woensdag 14 juli, 12.30 uur (lokale tijd)

Fysieke en emotionele rollercoaste!

Zo ongeveer voelde het voor ons de afgelopen dagen. Van 2 dagen hard werken om alles in en om het huis op orde te krijgen, denderden we door naar de boot om de laatste spullen voor de reis in te ruimen. Coos bleef er haast in toen hij een enorme hoeveelheid gevulde tassen en kratjes aan boord bracht. Het varieerde van kleding, naar LEGO en Kapla, naar proviandvoorraad tot aan muurstickers om ieders “slaapkamer” mee op te pimpen. Toen er uit die berg spullen weer een boot tevoorschijn kwam, renden we door de badkamer voor een italian shower en schoven we aan bij het happy hour van Nico en Wilma, die voor de gelegenheid met hun Oceans4 naar Andijk waren gekomen. Als toetje pakten we rond middernacht nog het noodweer mee dat over Andijk trok: niets “zachtjes tikt te regen tegen het bootluik”. Het leek alsof de wereld verging met onweer, bliksem en windstoten.

En toen kwam zondagmiddag, 11 juli …. We werden verrast door familie en vrienden die ons kwamen uitzwaaien. Opa’s en Oma’s brachten laatste cadeaus voor de kleinkinderen. Er was een speciaal voor ons geschreven lied van Miranda , Bas en kids. Er waren vriendjes van Tico en Sil. Er waren vriendinnen van Martine. Het was hartverwarmend en speciaal. Het was ontroerend en emotioneel.

Om 14.00 uur verlieten we onze thuishaven Andijk. Eindbestemming van deze eerste dag? Enkhuizen! Aldaar ’s avonds in de Mastenbar de zenuwslopende voetbalfinale Nederland - Spanje gekeken. Wederom een emotionele rollercoaster.

Maandag zijn we via Amsterdam, door het Noordzeekanaal richting Seaport Marina IJmuiden gemotord waar we rond half 6 vastlegden aan de kop van steiger J.

Dinsdag was D-day, om 11.00 uur zouden we koers zetten naar Ramsgate – Engeland. Vanaf 10.00 uur werden we wederom verrast door familie, vrienden en wat klasgenootjes van Tico en Sil die ons kwamen uitzwaaien.

Welnu, deze dagen waren een rollercoaster van gevoelens: blij en opgewonden dat we “eindelijk” vertrokken met onze Seamotions en tegelijkertijd verdrietig omdat we onze dierbaren op een steiger achterlaten.

Komen jullie uitzwaaien?

Aanstaande zondag 11 juli om 14.00 uur vertrekken we uit onze thuishaven Andijk (adres Nieuwe Haven 1, Andijk).

Maandag in de loop van de dag komen we in Seaport Marina IJmuiden aan. Naar verwachting gooien we daar dinsdag 13 juli om 11.00 uur de trossen los om koers te zetten richting Engeland.

De laatste keer .... (voorlopig)

Het "thema" van de afgelopen week voor mij was wel: de laatste keer. De laatste hardlooptraining op de baan, de laatste tennisles, de laatste duintraining, de laatste keer overblijfmoeder op school, de laatste keer vrij tennissen op vrijdag, de laatste keer de Volkskrant in de brievenbus aantreffen, de laatste keer bellen met de vaste lijn.
Ik zou er haast even verdrietig van worden.  De relativering is dat het slechts VOORLOPIG de laatste keer van dat alles is. Én .... er komt iets geweldig leuks en spannend voor in de plaats.
De kinderen hebben nog 1 week school en wij gaan nog 1 week ontzettend doorwerken.
Nog 7 nachtjes slapen en dan zeilen we!! Hoe dan ook.